Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μήπως ο καθένας μας δε θα ήθελε να ζήσει στην Κωνσταντινούπολη, στην Οδησσό, στην Αθήνα, στο Παρίσι, η στο Σαιν Λουί της Σενεγάλης; Ποιος δε θα ζήλευε τη Νινέτ, που έζησε σε τόσα μέρη; Η Νινέτ, κορίτσι ατίθασο και γεμάτο ερωτήματα, μοιάζει να έχει "σηκώσει μπαϊράκι" από τη στιγμή σχεδόν που γεννήθηκε. Τι ψάχνει να βρει στις πόλεις και στις χώρες όπου έζησε; Τι είναι εκείνο που κάνει τις αδερφές της να τη θαυμάζουν, τις θείες της ν' απορούν, τους φίλους της να στέκουν αμήχανοι μπροστά της; Το μυστικό της Νινέτ θα μας αποκαλυφθεί άραγε;

Μήπως ο καθένας μας δε θα ήθελε να ζήσει στην Κωνσταντινούπολη, στην Οδησσό, στην Αθήνα, στο Παρίσι, η στο Σαιν Λουί της Σενεγάλης; Ποιος δε θα ζήλευε τη Νινέτ, που έζησε σε τόσα μέρη; Η Νινέτ, κορίτσι ατίθασο και γεμάτο ερωτήματα, μοιάζει να έχει "σηκώσει μπαϊράκι" από τη στιγμή σχεδόν που γεννήθηκε. Τι ψάχνει να βρει στις πόλεις και στις χώρες όπου έζησε; Τι είναι εκείνο που κάνει τις αδερφές της να τη θαυμάζουν, τις θείες της ν' απορούν, τους φίλους της να στέκουν αμήχανοι μπροστά της; Το μυστικό της Νινέτ θα μας αποκαλυφθεί άραγε;

Μήπως ο καθένας μας δε θα ήθελε να ζήσει στην Κωνσταντινούπολη, στην Οδησσό, στην Αθήνα, στο Παρίσι, η στο Σαιν Λουί της Σενεγάλης; Ποιος δε θα ζήλευε τη Νινέτ, που έζησε σε τόσα μέρη; Η Νινέτ, κορίτσι ατίθασο και γεμάτο ερωτήματα, μοιάζει να έχει "σηκώσει μπαϊράκι" από τη στιγμή σχεδόν που γεννήθηκε. Τι ψάχνει να βρει στις πόλεις και στις χώρες όπου έζησε; Τι είναι εκείνο που κάνει τις αδερφές της να τη θαυμάζουν, τις θείες της ν' απορούν, τους φίλους της να στέκουν αμήχανοι μπροστά της; Το μυστικό της Νινέτ θα μας αποκαλυφθεί άραγε;

Μπάτε σκύλοι!... Σαν να μην έφτανε ο ίδιος ο Ζαχαρίας, ο δύστροπος, γκρινιάρης και μοχθηρός σκύλος, που ταλαιπωρεί νυχθημερόν τον δυστυχή Γεράσιμο, τώρα φέρνει στο σπίτι και τους φίλους του, για να ολοκληρωθεί η απόγνωση του ιδιοκτήτη του. Έτσι ο φτωχός συνταξιούχος αναγκάζεται να μοιραστεί τον καναπέ του και το τραπέζι του με έναν βρώμικο και γεμάτο παράσιτα σκύλο του δρόμου, που ο Ζαχαρίας επιμένει να θεωρεί φίλο του μόνο και μόνο για να σπάσει τα νεύρα του ηλικιωμένου αφεντικού του. Όμως τα βάσανα του Γεράσιμου δεν σταματούν εδώ. Υπάρχει και ο Χαράλαμπος, ο δικός του...

Ο Μάνος ελπίζει σήμερα που είναι Κυριακή και μάλιστα έχει και λιακάδα να γίνει κάτι αλλιώτικο. Καθώς περνάει η μέρα και έρχεται το βράδυ χωρίς να γίνει κάτι συνταρακτικό, μάλλον απογοητεύεται. Όμως, η φαντασία, τα όνειρά μας και τα πράγματα που μας αρέσουν περισσότερο μπορούν να κάνουν όλες τις Κυριακές του Απρίλη διασκεδαστικές.

Όλα ξεκίνησαν από έναν άντρα. Τον Πέτρο. Στις 17 του περασμένου Δεκέμβρη. Έγραψε μια τρυφερή ιστορία, βαθύτατα συναισθηματική, χωρίς όμως τέλος. Ένα μικρό διήγημα που άφηνε τη φαντασία μας ελεύθερη κατά πώς ήθελε ο καθένας. Πού να ήξερε ο άνθρωπος που έμπλεκε όταν έδινε το πράσινο φως να συνεχιστεί η ιστορία του! 15 γυναίκες μπλόγκερ συγκεντρωθήκαμε σαν μελίσσι τριγύρω του και συνεχίσαμε την ιστορία.

16 ποιήματα για τον Έρωτα... "...ένας μικρούλης Έρωτας κρύβεται πισω από τις τριανταφυλλιές στο πάρκο. Σημαδεύει τις μισερές καρδιές, δανείζεται το κόκκινο απ' το αίμα τους κι άλικη χρωματίζει τη μοναξιά...." Σαν καταιγίδα έρχεται ο Έρωτας. Σαρώνει τα πάντα στο διάβα του. Δε ρωτάει ούτε για να μείνει, μα ούτε κι όταν φεύγει. Κάνει κατάληψη σε κάθε ζωντανό κύτταρό σου. Δίνει και παίρνει τη ζωή, αδίστακτα, μα τόσο γλυκά. Όσο κι αν σε πονάει, πάντα ζητάς κι άλλο. Κινητήριος δύναμη και ρόδα του θανάτου, αυτός μοναχός. Κι όμως... τόσο μικρός κι ανυπεράσπισ...

Μνήμη και πολλή αγάπη χρειάστηκε για να γράψω την ιστορία της ζωής μου. Στο μυθιστόρημα μπορείς να λες ό,τι φαντάζεσαι, να κινείς τους ήρωές σου όπως θέλεις, να τους βάζεις να λένε ό,τι σκέφτεσαι εσύ. Όταν όμως τα πρόσωπα είναι αληθινά, δεν γίνεται ούτε τοσοδά να λαθέψεις, μια και κανείς τους δεν μπορεί πια να σε επιβεβαιώσει ή να σε διαψεύσει. Ευτυχώς που υπάρχει η αδελφή μου και η μνήμη της είναι αλάνθαστη και η ζωή της μπλέκεται με τη δική μου. Μόλις διάβασε αυτά που έγραψα μου είπε: "Έτσι ζήσαμε, έτσι ήταν αυτοί που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε". "Τώρα" της λέω, "που ξαναθυμ...

Μνήμη και πολλή αγάπη χρειάστηκε για να γράψω την ιστορία της ζωής μου. Στο μυθιστόρημα μπορείς να λες ό,τι φαντάζεσαι, να κινείς τους ήρωές σου όπως θέλεις, να τους βάζεις να λένε ό,τι σκέφτεσαι εσύ. Όταν όμως τα πρόσωπα είναι αληθινά, δεν γίνεται ούτε τοσοδά να λαθέψεις, μια και κανείς τους δεν μπορεί πια να σε επιβεβαιώσει ή να σε διαψεύσει. Ευτυχώς που υπάρχει η αδελφή μου και η μνήμη της είναι αλάνθαστη και η ζωή της μπλέκεται με τη δική μου. Μόλις διάβασε αυτά που έγραψα μου είπε: "Έτσι ζήσαμε, έτσι ήταν αυτοί που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε". "Τώρα" της λέω, "που ξαναθυμ...

Η ηρωίδα του έργου Λυσιστράτη πείθει τις Αθηναίες να καταφύγουν σε ερωτική αποχή έναντι των συζύγων τους με σκοπό τον τερματισμό του πολέμου. Στο τέλος επέρχεται η συμφιλίωση. Από τα δημοφιλέστερα αριστοφανικά έργα.

[...] Το "Λεμονοδάσος" (1930), με το οποίο γίνεται η πρώτη εμφάνιση του Κοσμά Πολίτη στα γράμματα, είναι μια ιστορία γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο, εν είδει ημερολογίου. Καλύπτει τον ίδιο χρόνο που καλύπτουν τα αναφερόμενα γεγονότα και αφηγείται τον νεανικό έρωτα ανάμεσα στον Παύλο, το κεντρικό πρόσωπο, ένα νέο με επιτυχημένη σταδιοδρομία, γεμάτο όρεξη για ζωή και πόθο να χαρεί τα νιάτα του, και τη Βίργκω, το νεαρό κορίτσι από τον Πόρο που εγκλιματίζεται σιγά σιγά και στην κυριολεξία "ετοιμάζεται" να ενσαρκώσει την πραγματικότητα του απόλυτου έρωτα που βιώνει στο πρόσωπό της ο...

Η Κορτέσα, μάνα του Δημήτρη, μετανάστη στην Ολλανδία, έχει να διηγηθεί τόσα πολλά για τη ζωή της, για τις ελπίδες της, για τα όνειρα του γιου της: εκείνα που περίμενε να πραγματοποιηθούν, εκείνα που έμειναν στο δρόμο. Ποιος όμως μπορεί να είναι βέβαιος πως, όταν αρχίζει η διήγηση, ξέρει τι θα φέρει στο διάβα της και πόσα απρόοπτα θα ξεπροβάλουν! Μήπως λοιπόν το παραμύθι του Δράκοντα με τις εφτά ουρές, το παραμύθι που με τόση προσοχή ακούει ο εγγονός της Ηλίας, είναι η κλωστή; Η μόνη κλωστή που πλέκει την ιστορία, έτσι που πραγματικότητα και όνειρο γίνονται ένα; Τότε, το...