Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Χειμώνας Αυτή που έγινα σε υποδέχεται κι εσύ ζητάς να μάθεις Μα τι θα σου χρησίμευε να ακούσεις για άπλυτα πιάτα μιας βδομάδας στην κουζίνα ταξίδια της διπλής ταρίφας τα μεσάνυχτα την αχλαδιά που έκαψε ο πάγος; Μπορώ μονάχα να σου πω για την αβέβαιη έκβαση του πρωινού προσώπου μου στον βραδινό καθρέφτη για τη διάρκεια του τέλους το ξημέρωμα πριν να ντυθώ για τη δουλειά κι έξω ένα τέτοιο αγιάζι για το φλιτζάνι του καφέ που ώρα πολλή κρατώ στα δάχτυλα, μετάληψη μιας πρωινής αναβολής ή απόφασης, κι αυτό κρυώνει λίγο λίγο στην παλάμη μου σαν τραύμα, σαν λύ...

Αφηγηματικός, παραστατικός, γλαφυρός, ρεαλιστικός, με χιούμορ, παραβολικός, σχολιαστικός, καταδικαστικός παρουσιάζεται ο ποιητής Μιχάλης Παπανικολάου μέσα από τα 38 καινούργια ποιήματά του τα οποία περιλαμβάνονται στην μόλις εκδοθείσα συλλογή του. Την έκδοση συμπληρώνουν οι 'Παραλλαγές', αποφθεγματικές σκέψεις. Σε ξέρω καλά πολύ καλά Είσαι εκείνος που δεν είπε ούτε ένα όχι Σε ξέρω είσαι εκείνος που δεν κοιτάζεται ποτέ-του στον καθρέφτη ... Όταν αύριο ξημερώσει η μέρα της αλήθειας και της δικαιοσύνης στη χώρα αυτή της λύπης και το μικρό παιδί θα κλαίει...

Με αφετηρία την έννοια "γραμματική της ποίησης", που εισήγαγε ο Roman Jakobson, αλλά και την παλαιά εκείνη οξυδερκή παρατήρηση του Παλαμά ότι ο Κάλβος με "τα περί την γλώσσαν ολισθήματά" του "υπερπηδά την γραμματικής και λησμονεί το συντακτικόν", εξετάζονται ορισμένες ιδιόρρυθμες εκφορές του ποιητικού λόγου των Ωδών. Οι επιλογές και οι διατυπώσεις αυτές, που κλιμακώνονται από την απλή ανατροπή της ομαλής συντακτικής σειράς των όρων μιας φράσης ή πρότασης έως την πρόδηλη αντιγραμματικότητα, αποτελούν με τη συχνότητα της εμφάνισής τους χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ποιητικής...

Αισθήματα -βουτήματα- Σκέψεις -μπουκιές σε μπολ-. Γλυφό νερό το στόμα σου. Το βλέμμα, σε ματώνει. Πώς μια στιγμή, μετάλλαξε Το πρωινό -σε δείλι- -σε δείλι μες σε μια στιγμή- που, μονομιάς νυχτώνει. Άδηλα, δόλια δειλινά Όπως παλιά θυμητικά. -στημένο φονικό-. Με μια ματιά, πρωθύστερα -μέσα στη σάλα βόλι- πριν την ηχώ της τουφεκιάς το: -"Άντε Γεια!" Σκοτώνει.

ΤΟ ΑΔΗΛΟ Εκείνο το άλλο Το άλαλο Ωσάν λέξη Το άδηλο Πίσω από τη σκιά που έκλεινε άνοιγε παλιά συρτάρια Μοναχικά βήματα στο διάδρομο Τραγούδια Αλέριο... Αλέριο Σμήνη πουλιών Γύρω από λέξεις που Χάθηκαν από το νόημά τους Αλίσμονε Αλισμόνη (από την ενότητα "Ωσάν λέξεις") ΝΑ ΧΑΝΟΜΑΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ... Να χάνομαι να βρίσκομαι στη Μιλτιάδου Κι ο ήλιος να ομορφαίνει στα μαλλιά μου Παραλυτικούς και επαίτες Τι λες κι εσύ Παναγιά μου Σκεπασμένη με τόσα τάματα Πώς ανασαίνεις τον μικρό Ιησού δίχως ίχνος θαύματος. (από την ενότητα "Κάτω Ουρανός")

"Ναι! Υπάρχει ένα καταφύγιο ενάντια στο θάνατο. Να κάνεις τέχνη πριν από αυτόν. Όμως εσύ έγραψες μετά. Κι εκτός τόπου, εκτός χρόνου, βρέθηκε το καταφύγιο - έωλο, να συντροφεύει τα όνειρα της αγρύπνιας μας. Και τις αγωνίες της επόμενης μέρας. Λένα, παιδική μου φίλη. Λένα, από πάντα φίλη μου, από τότε που όλα ήταν άλλα κι εμείς αμέριμνοι και νέοι. Αμέριμνα νέοι. Δίχως το θάνατο. Tότε που τίποτα δεν προμήνυε τη συμφορά, γιατί η συμφορά είναι αυτή που δεν χωρά μέσα στα σημάδια. Και κανένα σημάδι δεν μπορεί να υπάρξει για να χωρέσει τη μέρα εκείνη. Η μέρα ήταν Τρίτη. 14 Σεπτεμβρ...

Ναι! Υπάρχει ένα καταφύγιο ενάντια στο θάνατο. Να κάνεις τέχνη πριν από αυτόν. Όμως εσύ έγραψες μετά. Κι εκτός τόπου, εκτός χρόνου, βρέθηκε το καταφύγιο - έωλο, να συντροφεύει τα όνειρα της αγρύπνιας μας. Και τις αγωνίες της επόμενης μέρας. Λένα, παιδική μου φίλη. Λένα, από πάντα φίλη μου, από τότε που όλα ήταν άλλα κι εμείς αμέριμνοι και νέοι. Αμέριμνα νέοι. Δίχως το θάνατο. Tότε που τίποτα δεν προμήνυε τη συμφορά, γιατί η συμφορά είναι αυτή που δεν χωρά μέσα στα σημάδια. Και κανένα σημάδι δεν μπορεί να υπάρξει για να χωρέσει τη μέρα εκείνη. Η μέρα ήταν Τρίτη. 14 Σεπτεμβρί...

Δεν έµαθα για πού τραβάει ο χρόνος τις νύχτες τις άφεγγες όταν τα πλάσµατα τρέµουν στην ερηµία τι παίρνει µαζί του τι αφήνει δεν έµαθα έτσι σπαταλώντας τη ζωή µου σ’ εκείνο το ελάχιστο από πραγµατικότητα άβατη ή ανέφικτη τόσο µπόρεσα. "Η ποίηση ήταν πάντα για µένα η πρώτη ύλη η ακατέργαστη των βιβλίων µου, το µεταφυσικό στοιχείο της όρασής µου". Αυτό είχα γράψει στα "Μονοπάτια του Αγγέλου µου", που ήταν σελίδες από τα ηµερολόγια που κρατούσα µια ζωή. Και είχα γράψει ακόµα πως "η ποίηση είναι το αρχέγονο υλικό της χαµένης µνήµης ή, αλλιώς, το περπάτηµα της ψυχής...

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκει την Ευπλοία στην εφηβεία της, ερωτευμένη με το γειτονόπουλο της, φτωχό εργάτη οργανωμένο στην Αριστερά. Στο τέλος του πολέμου από πείσμα παντρεύεται τον συντηρητικό εραστή της αδελφικής της φίλης, Αμαλίας. Νεανικό σφάλμα που θα το πληρώσει πολύ ακριβά. Το όνειρο των ηρώων για μια καλύτερη ζωή με ανθρώπινες συνθήκες εργασίας χάνεται στον αγώνα μεταξύ της εργατικής τάξης και του οργανωμένου Παρακράτους Τα νεανικά μυστικά των ηρώων είναι κρυμμένα βαθειά στην ψυχή τους και τ' αληθινά συναισθήματα τους καλύπτονται με ένα πέπλο σιωπής. Τα ταμπού μι...

Ένας άντρας στέκεται πίσω από το παράθυρο. Παρακολουθεί μια πομπή. Ανακαλεί τα γεγονότα που τον οδήγησαν σε τούτη την κρυψώνα. Μελετάει τα απομεινάρια των πραγμάτων που επιθύμησε πολύ. Μια γυναίκα βρίσκεται μέσα στο σαλόνι. Δεν κινείται. Σφίγγει τα χέρια σε γροθιές. Στο απέναντι σπίτι καταστρώνεται ένα σχέδιο: περιλαμβάνει έναν σκύλο, δύο μαγκούρες, έναν έρωτα και έναν άνθρωπο πολύ πολύ κοντό. Μια ιστορία για την επιθυμία: τα όρια και τους όρους της. Γι' αυτά που δελεάζουν, εθίζουν, ξεγελούν. Για όσα μας βγάζουν στον δρόμο ως το τέλος... Ή ως τη ζωή που φανταστήκα...

Η ποίηση του Σωκράτη Σκαρτσή δίνει και σε αυτή τη συλλογή δυνατές στιγμές λυρισμού και ερωτικής διάθεσης και προδίδει τα πάθη και τις δημιουργικές εμμονές του ποιητή, ο οποίος δίνει ένα ακόμα δείγμα της σταθερής πορείας δεκαετιών που ακολουθεί στο χώρο της γραφής.

Ως το δέκα θα μετρήσω και ευθύς λέω ν' αρχίσω για ακούστε με καλά και τεντώστε τα αυτιά. Κάθε ποιηματάκι του βιβλίου έχει και μια διαφορετική ιστορία, που βοηθάει τα παιδιά να μάθουν τους αριθμούς με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο!

ΛΕΥΚΗ ΣΕΛΙΔΑ Τίποτα πιο παρήγορο απ' τη λευκή σελίδα· σεντόνι απλωμένο πάνω απ' τα λάθη σου αφρός σκεπάζει σκοτάδια και βάθη σου. Τίποτα πιο τρομακτικό· πελώρια αυλαία τρέμει μπρος στα φώτα η αλήθεια σου άδεια σκηνή και πώς να στήσεις τα φανταχτερά τα παραμύθια σου; Σ' έρημο απέραντη βαδίζουν γυμνά του μυαλού σου τα πλάσματα. Σε μια στάλα γης πώς να στριμώξεις θεούς και φαντάσματα; Ποδιά νωπή κι αγκαλιά μέσα της σβήνουν οι λυγμοί σου θάλασσα χαρωπή να την οργώνει τρελοκάικο η ψυχή σου! Χώμα τραχύ ζητά το δάκρυ και τον ιδρώτα σου. Διστάζει...

Ως το δέκα θα μετρήσω και ευθύς λέω ν' αρχίσω για ακούστε με καλά και τεντώστε τα αυτιά. Κάθε ποιηματάκι του βιβλίου έχει και μια διαφορετική ιστορία, που βοηθάει τα παιδιά να μάθουν τους αριθμούς με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο!