Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ναι! Υπάρχει ένα καταφύγιο ενάντια στο θάνατο. Να κάνεις τέχνη πριν από αυτόν. Όμως εσύ έγραψες μετά. Κι εκτός τόπου, εκτός χρόνου, βρέθηκε το καταφύγιο - έωλο, να συντροφεύει τα όνειρα της αγρύπνιας μας. Και τις αγωνίες της επόμενης μέρας. Λένα, παιδική μου φίλη. Λένα, από πάντα φίλη μου, από τότε που όλα ήταν άλλα κι εμείς αμέριμνοι και νέοι. Αμέριμνα νέοι. Δίχως το θάνατο. Tότε που τίποτα δεν προμήνυε τη συμφορά, γιατί η συμφορά είναι αυτή που δεν χωρά μέσα στα σημάδια. Και κανένα σημάδι δεν μπορεί να υπάρξει για να χωρέσει τη μέρα εκείνη. Η μέρα ήταν Τρίτη. 14 Σεπτεμβρίου του 1999. Φάλκον. Μοιραία της μοίρας πτήση. Και μέσα εκεί ο Γιάννος. Κι ο Νικόλας. Σιωπή. Ένα χρόνο και κάτι μετά, μου είπες: "Έχω κάτι να σου δώσω". Kι αυτό το "κάτι" ήταν τα ποιήματά σου. Δεν ήμουν προετοιμασμένη. Δεν γνώριζα. Κι όταν τα διάβασα, συγκλονίστηκα. Μου είπες: "Θέλω έναν πρόλογο δικό σου". Όμως τι να γράψω; Δεν έχω τίποτα, μα τίποτα να πω. Τα έχεις πει όλα εσύ. Εδώ. Σ' αυτές τις λιγοστές σελίδες. Στις λέξεις που σπαράζουν. Στους στίχους που αναπνέουν κι αποκτούν δέρμα, σώμα· και ουρλιάζουν και σιωπούν και σε κάνουν να συλλογιστείς έναν "άλλον" ορισμό του ανθρώπου. (Φωτεινή Τσαλίκογλου)