Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στον εορτασμό των ενενήντα χρόνων του επικρατέστερου ζώντος ποιητή του Περού, Κάρλος Χερμάν Μπέλλι (Carlos German Belli), το οποίο παρατίθεται μεταφρασμένο ολόκληρο. Όταν κυκλοφόρησε, το 1962, θεωρήθηκε από την κριτική ως κάτι νεωτερικό τόσο για τα γράμματα του Περού και της Λατινικής Αμερικής γενικότερα, αλλά και για την Ισπανική γλώσσα, με τον τρόπο που επανεισήγαγε τη χρήση της του 16ου -18ου αιώνα στην ποίηση. Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή που ξεχώρισε και σημάδεψε την εποχή της τόσο με τα θέματα όσο και με τον τρόπο που τα πραγματεύ...

ΣΙΒΥΛΛΙΚΕΣ ΑΚΡΩΡΕΙΕΣ Χτύποι ρολογιών καρφώνουν σε λιθόστρωτα δρομάκια λέξεις ακονισμένες λάμες ρωγμές στον εφησυχασμό μου Ξυπνώ Περιπλανιέμαι σε αχαρτογράφητα αισθήματα Χαράζω την ανάσα μου στις πέτρες Σκάβω βαθιά Θάβω ό,τι με κράτησε μακριά από τον άνεμο Πετώ Αετός που ανεμοπορεί ακουμπώ πρανάρχαιες σιβυλλικές ακρώρειες Ψιθυρίζω Ο εαυτός μου δεν είναι όλος δικός μου Θα μοιράσω τα κομμάτια μου και σ’ άλλους...

Ποίηση: Κύηση η αλήθεια του Ανθρώπου, ψυχής και πνεύματος κόπου, της Ιστορίας, φάους πορείας, και της ζωής. αύρας πνοής. Κάθαρση ψυχής Έξη ευτυχής "δι΄ ελαίου και φόβου", δημιουργού αφόβου, με αρετής συναίσθημα με πάθους λάβρο αίσθημα, από μελάνης λέξεις δίων Μουσών μεθέξεις, σε λευκό χαρτί. τέχνης εορτή! Ποίηση: Μύηση η των τεχνών αρίστη στου Φοίβου την ηδίστη, και των επιστημών· ηγερία χυμών, η "οικεία ηδονή"! Ομήρου αδημονή!

ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΟΥΣΕΣ (ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ) Νύκτες εννέα ο "συνετός" Δίας πλάγιαζε στην ιερά κλίνη, δίπλα του η Μνημοσύνη. Μήνες εννέα - αρχή μυθωδίας: γεννήθηκαν κόρες μ' ευθύνη, οίστρου η ευγνωμοσύνη! Μούσες οι εννέα του Διός κόρες, Άχραντες κι άμωμες παρθένες κι ηγέτης τους ο Απόλλων. Μας άγουν σε δημιουργίας "χώρες", τίκτουν της ποιήσεως γέννες και τέρπουν τις ψυχές όλων!

Ο κόσμος της ποίησης έχει σαπίσει: καριέρα και πάθος για δημόσιες σχέσεις, αποκλεισμοί κι ιεραρχίες, χολή και συνταγές ραδιουργίας, συντεχνίες και τσανάκια ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Το νιώθεις κι εσύ ε; Δεν μπορεί να μην το νιώθεις. Έγινε ο ποιητής ένας κακόμοιρος μισθοφοράκος στο στρατόπεδο της φήμης. Και τα ποιήματα να γράφονται μόνο για να χειροκροτηθούν, και τα ποιήματα να διαβάζονται μόνο για να θαυμαστούν, ανταλλάσσοντας δάκρυα, δάκρυα κατεψυγμένα, που περιφέρονται στα βιογραφικά των ψευτοξενύχτηδων. Προσωπικά μιλάω τόσην ώρα. Διακρίνω ένα τέλμα. Ένα στρίμωγμα σε αδιέξ...

Στα τέλη του 20ού αιώνα ο μαρξιστής θεωρητικός Fredric Jameson απομακρύνεται από τις μελέτες του για το μεταμοντέρνο και θέτει υπό εξέταση το καυτό πολιτικό και θεωρητικό ζήτημα της λεγόμενης "παγκοσμιοποίησης". Η εξέταση αυτή θα θέσει υπό διερώτηση τις αντινομίες και τις αντιφάσεις του φαινομένου αναδεικνύοντας την ιστορική μετατόπιση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε πέντε συναφή επίπεδα: το τεχνολογικό, το πολιτικό, το πολιτισμικό, το οικονομικό και το κοινωνικό. Γράφοντας σε μία συγκυρία όπου ακόμη δεν είχε διαφανεί η τρέχουσα παγκόσμια οικονομική και πολιτική κρίση, ο...

5 ανάνηψη ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ η καρδιά από ειρήνη· σκιρτά απαλά η αυγή στο μαξιλάρι, δειλά ανοιγμένα βλέφαρα, τους χύνει μια σιγαλιά υδραργύρου το φεγγάρι· στον ουρανό μόλις αντέχει ακόμα ο αλουμινένιος δίσκος του, σαλπάρει των άστρων το θαμπό πανί, το χώμα μια νοτισμένη οσμή βαθιά αναδίδει. Ούτ' άχνα... Όλα τριγύρω αλλάζουν χρώμα ιδρώνει πράσινο αίμα το γρασίδι, τα κάδρα πια έχουν πρόσωπο στους τοίχους, ένα ποτήρι αστράφτει, ένα ψαλίδι μιμείται λες τους μορφασμούς του ψύχους. Ανάμνηση, σκιά του εαυτού του, ένας σκοπός βαθύς μ' άηχους τους στίχους...

Της δικαιοσύνης ήλιε φωτεινέ ανοίγω πόρτες και παράθυρα να µπεις στο σπιτικό µου. Της δικαιοσύνης ήλιε κοντινέ απλώνω τα χέρια µου να φτάσω τα δικά σου. Της δικαιοσύνης ήλιε αλαργινέ γρηγόρεψε. Μου το οφείλεις. Της δικαιοσύνης ήλιε σκοτεινέ τα σκότη σου δεν τα φοβάµαι. Την πανοπλία µου έχω έτοιµη και να τη λογαριάσεις. Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ έχω µεγάλες αντοχές για να σ’ αναζητώ. Ο Αντώνης Ρουπακιώτης µε το "Εγώ δεν είµαι ποιητής" δοκιµάζει, ως αυτόπτης µάρτυς της γενιάς του, να εκφραστεί για πρώτη φορά µε ποιητικό λόγο -οξύ, σαρκαστικό ή ειρωνικ...

Ο Ράμι Σαάρι ζει σε μια ρευστή εποχή. Στοχαστής; Φιλόσοφος; Ποιητής; Μοναχικός περιπλανώμενος; Πολίτης; Όλα τα παραπάνω; Στο ζενίθ της κοινωνικοπολιτικής αστάθειας, της μεταβολής και του σταθερά αβέβαιου ψάχνει να ορίσει τη δική του διαδρομή. Σε μια εποχή που όλα είναι δυνατά, καλείται να επιλέξει τι είναι και έτσι αναζητώντας το ποιητικό «είναι» καταλήγει να γνωρίζει άριστα το ποιητικό "δεν είναι": δεν είναι ένας λυρικός στο απόγειο του καπιταλισμού, δεν είναι συμβολιστής ούτε μετασυμβολιστής, δεν είναι υπερρεαλιστής· σίγουρα ο Σαάρι δεν είναι στρατευμένος γιατί δεν...

Μάζεψα λίγα κείμενα που έχω διαβάσει στις συναυλίες των Αέρα Πατέρα, είτε σαν προλόγους ή στα ενδιάμεσα, μετά από μουσικά κομμάτια, γιατί οι Αέρα Πατέρα είναι γκρουπ λόγου και μουσικής. Τα κείμενα αυτά είναι της περιόδου 1988-2015. Αυτά μου έχουν διασωθεί, γιατί τα περισσότερα μετά τις συναυλίες τα πέταγα, ή τα έχανα. Τα παλιότερα χρόνια, ο κόσμος άκουγε περισσότερο, άλλες εποχές, τώρα οι νέοι δεν ακούνε, προτιμάνε να χορεύουνε ή να αδιαφορούν, αλλά δεν μπορείς να τα βάλεις με τις εποχές. Καλή ανάγνωση.

Πρόκειται για κείμενο, που με τις πολλές του επαναλήψεις και τον υπέροχο γλωσσικό του ρυθμό, επιδρά σαν ναρκωτικό, αν το διαβάσει κανείς μονομιάς. Οι γλωσσικές του εκφράσεις μοιάζουν να αναπαράγουν ακόμα περισσότερη γλώσσα, και αν πιστέψει κανείς την ίδια την ποιήτρια, το "Αυτό" γράφτηκε εντελώς τυχαία: Όταν έστειλε το 1967 το μυθιστόρημα "Αζόρνο" στον εκδότη, διαπίστωσε ότι "Αυτό ήταν". Αυτή η πρόταση έγινε και το έναυσμα της εν λόγω ποιητικής συλλογής: "Αυτό. Αυτό ήταν. Έτσι άρχισε. Αυτό είναι. Συνεχίζει. Κινείται. Πιο πέρα. Γίνεται. Γίνεται αυτό, αυτό κι αυτό. Πάει πιο...

Ποιήματα - διαδρομές ψυχής, αναπαραστατικά της αντιφατικότητας της ανθρώπινης κατάστασης. Από τη μία η συναίσθηση της μοναξιάς και της φθαρτής μας φύσης, από την άλλη η ανάγκη για επικοινωνία και έκφραση, για σπάσιμο των ορίων του εγώ. Για φυγή στο επέκεινα του ονείρου, του μοιράσματος, της αγάπης. Αυτοσυντήρηση και αυταπάρνηση, θλίψη και χαρά, ματαιότητα και σκοπός, χορεύουν στην περιδίνηση ενός ανηλεούς σύμπαντος, όπου προτείνεται σαν επιλογή η αγάπη που δίνει νόημα στο χάος, κι ας υπόκειται κι αυτή στις αντιφάσεις της ίδιας μας της ύπαρξης.

Τα ανόμοια λουλούδια αναδεικνύουν καλύτερα το στεφάνι του Μάη, την ομορφιά στο ανθογυάλι. Η αντίστιξη πετυχαίνει την αρμονία ξέχωρων μελωδιών στη μουσική. Ετερόκλητα πλήθη διαμαρτύρονται πιο δυνατά. Χρειάστηκαν διάφορα κυβιστικά σχήματα από διεσπαρμένα ανθρώπινα μέλη, ανάκατα με πληγωμένα ζώα, απρόσωπες μορφές, βέλη σε σάρκες, κραυγές απόγνωσης, απειλητικά όπλα, ανόσια χέρια, για να συνθέσουν το ανάλγητο πρόσωπο του πολέμου στην Γκουέρνικα. Ό,τι καλό μέσ' από τον συνδυασμό, τη συνεργασία, του αντίθετου, του άλλου.

Αυτό το βιβλίο γράφτηκε αποκλειστικά για σένα... Για σένα που κάθε βράδυ μου γράφεις πως κουράστηκες... Πώς σε πλήγωσαν... Πώς δεν αντέχεις άλλο τις θλίψεις, τη φτώχεια σου... Για σένα που θέλεις να πεθάνεις... Μου λες... Σε καταλαβαίνω... Κρατώ κάθε βράδυ τη θλίψη σου στην αγκαλιά μου... Προσφέρω το δάκρυ μου για να μη θολώσει άλλο η δική σου ματιά... Αναστενάζω εγώ, για να αλαφρώσει λίγο το δικό σου βάρος... Δεν θέλω φορτία να σου προσθέτω... Μόνο μια κατανόηση, μιάν αγκαλιά κι έναν ορίζοντα: Τη χαρά που σε περιμένει αν ζήσεις τη χάρη Του...

"Ο κόσμος δεν ακούει με τα αυτιά του, ακούει με τη φαντασία του" είχε πει ο Θεοδωράκης μιλώντας για το "Άξιον Εστί" του Ελύτη. Κι ο κόσμος "άκουσε με τη φαντασία" και τραγούδησε για πολλά χρόνια σπουδαίους ποιητές όπως ο Γκάτσος, ο Λόρκα, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Νερούδα, ο Καββαδίας και πολλούς άλλους. Όλα αυτά χάρη στο έντεχνο τραγούδι που διαμόρφωσαν ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Μίκης Θεοδωράκης. Το έντεχνο με την ποιητική του άλλαξε το τραγούδι. Άλλαξε τον τόπο. Άλλαξε τους ανθρώπους. Άλλαξε και την αντίληψη που είχαμε για τον εαυτό μας. Και αναδείχτηκε σε κορυφα...

Μια αιµάσσουσα πληγή, η µετανάστευση, πλήττει και πάλι την Ελλάδα. Η οικονοµική κρίση που βιώνουµε τα τελευταία χρόνια, αναγκάζει χιλιάδες νέους επιστήµονες να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για να βρουν εργασία στην αλλοδαπή και να εκπληρώσουν εκεί τα όνειρά τους. Έτσι, αρχίζει η πνευµατική αφαίµαξη (brain drain) σε χώρες του εξωτερικού, που ζητούν επειγόντως επιστήµονες. Κι η Ελλάδα αρχίζει τις εξαγωγές... Ανάµεσα σ' αυτούς τους νέους, συγκαταλέγεται και ο γιος της Ευφροσύνης, η οποία βιώνει πλέον, µαζί µε χιλιάδες άλλους γονείς, τον πόνο της ακούσιας µετανάστευσης του πα...

Ανακαλύψτε τα δέντρα που ριζώνουν στο βιβλίο μας, απλώνοντας τα κλαδιά τους σε έναν κόσμο αλλιώτικο, τρυφερό και συνάμα παιχνιδιάρικο. Ένα ταξίδι στη φύση και την ιστορία μέσω της ποίησης. Μαθαίνουμε για τις Δρυάδες, τις νύμφες που ζούσαν σε δάση με βελανιδιές, για τη μηλιά που ενέπνευσε τον Νεύτωνα. Ταξιδεύουμε σε όλες της άκρες της γης, στην εξωτική Μαδαγασκάρη, για να γνωρίσουμε τα γιγαντιαία μπαομπάμπ, στην Περσία για τη φιστικιά. Στην Ινδία συναντούμε τη μυρωδάτη λεμονιά και στη μακρινή Αυστραλία, τον ευκάλυπτο. Ο μυστηριώδης φράξος μας γυρίζει στη γειτονιά μας, την...

Τι είν’ η δόλια μας ζωή με τα πλαστά πλουμίδια φαντασμαγορικές γιορτές, μουσικής ήχους πλέριους που ολογκρεμίζουν άστοργα τις θείες αναβλέψεις κείνων των ευγενών παιδιών που αγραυλούν μακάρια σε πάνσεπτη μεθόριο αιωνίζουσας χάρης κείνων των άγνωστων βροτών στο διάβα των αιώνων με τις πολύφωνες κραυγές άγνωστες μες το πλήθος των πληθουσών μας αγορών με πολλά καρναβάλια και με κορύβαντες ακμής -μηδενικής αξίας; (σελ. 9) Δεν είμαι του Ενδυμίωνα η ερωμένη δεν είμαι φως απατηλό στην ερημιά του κόσμου γνωρίζω πως ο έρως του μεγάλου εραστή του ομορφότερου άνδρα των...

Στην ποιητική αυτή συλλογή του Γιώργου Μοράρη, από την πρώτη κιόλας σελίδα, τα τέρατα κινούνται με όρους αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. H Ερινύα για λόγους εύγλωττους είναι το μόνο τέρας που δεν φορά καλύπτρα. Στις επόμενες σελίδες παρελαύνουν δανεισμένα ομοιώματα από όλες τις εποχές. Το κράνος του ιππέα είναι μια σφραγισμένη μάσκα, όπως του μεσαιωνικού σιδερόφρακτου ιππότη. Στην κορυφή της πυραμίδας ο θάνατος μεταμφιέζεται στη ρωμαϊκή αρένα. Ακολουθούν στους νεότερους χρόνους τα προσωπεία του έρωτα φασματικά και απροσδιόριστα. Μέχρι που ανασύρεται η γαμήλια καλύπτρα. Γιατί...

Η "Μέθεξη ΙΙ" (Κορφούλα µου), σε συνέχεια του πρώτου βιβλίου, "Μέθεξη", έρχεται να συµπληρώσει -και ευελπιστώ να ολοκληρώσει- έναν κύκλο θεµάτων κοινωνικών, υπαρξιακών, καθηµερινότητας και αυτοβιογραφικών. Ογδόντα δύο ποιήµατα και ένα πεζό, είκοσι πέντε περισσότερα από αυτά του πρώτου βιβλίου, στο όνοµα της ολοκλήρωσης ενός κύκλου, µε σκοπό -όπως και στο πρώτο- την ψυχική συµµετοχή και κοινωνία, εξ' ου και ο τίτλος "Μέθεξη ΙΙ" στο δρώµενο. Η αγαπηµένη και αγαπησιάρικη, για µένα, λέξη Κορφούλα, ίσως να σηµαίνει µια πολυπόθητη µικρή κατάκτηση ύστερα από κόπο και προσπάθ...