Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Γιάννης Στεφανάκις, λιτός και καίριος, ανοίγοντας τον κυρίως ναό της τέχνης του, κινείται ποιητικά και την αποφλοιώνει απ' ό,τι περιττό, στοχεύοντας στον πυρήνα της κάθε φορά θεματικής του. Αυτό δίνει μπόι στο πλάσιμο των εικόνων του παρά την υφολογική λιτότητα της ζωγραφικής του. Είναι φορές που ο τρόπος αφήγησης κερδίζει περισσότερο έδαφος από το αφηγούμενο. Εδώ και η συγκινητική ποιητική του, που έρχεται να μας "οξυγονώσει" μ' έναν παραδειγματικό σαρκασμό αλλά και τρυφερότητα στη σύγχρονη αναπνευστική δυσφορία. "Παίζει" κατεβάζοντας με σκοινί ένα σύννεφο, εν είδε...

Με την ευκαιρία συμπλήρωσης 40 χρόνων από την ίδρυση του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Γυναικείας Μορφωτικής Ομοσπονδίας (Federation Internationale Culturelle Feminine) οργανώνεται έκθεση των μελών του στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών Βούρου - Ευταξία. Η έκθεση συμπεριλαμβάνει και έργα ορισμένων κυριών, οι οποίες είτε αποβλέπουν στο να ενταχθούν στην Ομοσπονδία, είτε τιμούν με τη συμβολή τους το μορφωτικό αυτό οργανισμό. Το θέμα της έκθεσης σχετίζεται με την Αθήνα, την πόλη στην οποία ζουν και δημιουργούν. Και πράγματι, πολλά από τα εκθέματα έργα είναι εμπνευσμένα από...

"Χαίρομαι ιδιαίτερα που ένα παιδί του Αγρινίου γυρνά πάλι στη γενέθλια γη, όπου ουσιαστικά ήταν πάντα παρόν με το έργο του, για να μας δείξει την ως τώρα εικαστική του δουλειά που τον ανέδειξε και τον καταξίωσε ως έναν από τους κορυφαίους ζωγράφους της πατρίδας μας. [...] Ήταν χρέος μου λοιπόν, με την ιδιότητα του Δημάρχου της πόλης μας, να διερμηνεύσω την οφειλόμενη εκτίμηση που τρέφει η δημοτική αρχή και σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου να οργανώσουμε αυτή τη σπουδαία έκθεση ζωγραφικής στις Καπναποθήκες Παπαστράτου, αναδεικνύοντας μ' αυτόν τον τρόπο ένα χώρο που...

[...] Οι διοικητές της Εθνικής Τράπεζας, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, ανάλογα με την παιδεία και την καλαισθησία τους, επέδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις τέχνες, είτε αναθέτοντας δικοσμήσεις σε επώνυμους ζωγράφους, είτε αγοράζοντας έργα για τη συγκρότηση μιας καλλιτεχνικής συλλογής. [...] Οι πίνακες που παρουσιάζονται στην Εθνική Πινακοθήκη ανταποκρίνονται σε μικρό τμήμα της συλλογής που αριθμεί περίπου 2.500 έργα. Ποιοτικά και ιστορικά ήταν τα κριτήρια της επιλογής. Και πράγματι τα έργα που εκτίθενται καταφέρνουν, με αναπόφευκτα κενά, να εικονογραφήσουν την...

Είναι πηγή μεγάλης χαράς η εκδοτική ολοκλήρωση ενός έργου πολύμοχθης και μακροχρόνιας προετοιμασίας όπως οι "Έλληνες ζωγράφοι μετά την Άλωση" το Μανόλη Χατζηδάκη. Με τον παρόντα δεύτερο τόμο το έργο αυτό παίρνει μια ξεχωριστή θέση όχι μόνο στον ερευνητικό εξοπλισμό του μελετητή του νεώτερου ελληνισμού, αλλά και στην ίδια τη συγκρότηση του επιστημονικού πεδίου της πολιτιστικής ιστορίας της νεώτερης και σύγχρονης Ελλάδας. [...] (από τον πρόλογο, Βασίλης Παναγιωτόπουλος)

Η έκδοση του τρίτου τόμου της επιβλητικής σειράς "Έλληνες ζωγράφοι μετά την Άλωση" συνιστά μια κατά πάντα σημαντική υπόμνηση της επιστημονικής στρατηγικής αλλά και του ερευνητικού κεκτημένου που προσδιόρισαν τη φυσιογνωμία του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Ερευνών. Ως προς την επιστημονική στρατηγική, το πρόγραμμα των "Ελλήνων Ζωγράφων" που εμπνεύσθηκε, σχεδίασε και έθεσε στην οδό της πραγμάτωσής του ο Μανόλης Χατζηδάκης με την έκδοση του πρώτου τόμου το 1987 μας υπενθυμίζει ότι το ΙΝΕ μελετά τη νεοελληνική ιστορική εμπειρία συνολικά, προσπαθώντας να περιλάβει στη θεματολογία τω...

Πρόκειται για τη μελέτη και προβολή του έργου αυτής της ιδιότυπης ομάδας ζωγράφων, ενός έργου με σημαντική, στις μέρες μας, απήχηση. Ο ιστορικός της Τέχνης Στέλιος Λυδάκης ανέλαβε την επιλογή των ζωγράφων και την παρουσίαση και ανάλυση των έργων τους, μαζί με μια συνολική θεώρηση της ζωγραφικής των ναϊφ.

[...] Η παρουσίαση μιας μόνιμης συλλογής που παρακολουθεί την ιστορία της νεότερης ελληνικής τέχνης από τα μεταβυζαντινά χρόνια έως σήμερα, με έμφαση στη συμβολή των καλλιτεχνών της Επτανησιακής Σχολής, εκπληρώνει την ιδρυτική φιλοδοξία του παραρτήματος της Εθνικής Πινακοθήκης στην Κέρκυρα: να προικίσει το νησί με τη μεγάλη πνευματική παράδοση μ' ένα μουσείο νεότερης ελληνικής τέχνης που θα χρησιμεύσει κυρίως ως παιδαγωγικό όργανο για τα σχολεία και το πανεπιστήμιο. Μια μόνιμη συλλογή δίνει την ευκαιρία και το χρόνο στους δασκάλους, στους καθηγητές και στους μουσειοπαιδαγωγ...

"Με ελάχιστες ελλείψεις -που ως γνωστόν παρατηρούνται ακόμη και στις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης- η συλλογή Κ. Ιωαννίδη αποτελεί ένα χαρακτηριστικό πανόραμα της ελληνικής ζωγραφικής του 20ου αιώνα. Κεντρικός στόχος δεν είναι να δείξει τους πειραματισμούς της εκφραστικής γλώσσας αλλά το σημαινόμενο κάθε έργου, το εσωτερικό νόημά τους που τα ενώνει όλα μαζί σε μιαν αλυσίδα, έτσι ώστε το ένα με το άλλο να αφηγούνται μια ιστορία. Ιστορία όχι πομπώδη και ρητορική αλλά ταπεινή και καθημερινή, σαν να εκπέμπεται από ένα βλέμμα που κοιτάζει τον κόσμο μέσα απ' τη συγκίνηση τ...

"Ελληνομουσεία" ονόμαζαν οι λόγιοι του νεοελληνικού διαφωτισμού τα σχολεία των υποδούλων. "Ελληνομουσείον" ονόμαζε ο Ρήγας Φεραίος το σχολείο που ίδρυσε ο ίδιος στη Ζαγορά του Πηλίου. Το Ελληνομουσείο είναι ο χώρος της πραγματικότητας αλλά και της ουτοπίας όπου καλλιεργούνται τα γράμματα - ο ελληνικός λόγος - και θεραπεύονται οι τέχνες, η μυθολογία της εικόνας. Η ελληνική ζωγραφική διαμορφώνεται σ' ένα μεταίχμιο ανάμεσα σε αντιφάσεις αλλά και εξάρσεις, καταγράφοντας μέσα από εικόνες και οπτικές αφηγήσεις την πορεία του νεότερου ελληνισμού, από την υπόδουλη δυναμική εθνότητ...

"Ελληνομουσεία" ονόμαζαν οι λόγιοι του νεοελληνικού διαφωτισμού τα σχολεία των υποδούλων. "Ελληνομουσείον" ονόμαζε ο Ρήγας Φεραίος το σχολείο που ίδρυσε ο ίδιος στη Ζαγορά του Πηλίου. Το Ελληνομουσείο είναι ο χώρος της πραγματικότητας αλλά και της ουτοπίας όπου καλλιεργούνται τα γράμματα - ο ελληνικός λόγος - και θεραπεύονται οι τέχνες, η μυθολογία της εικόνας. Η ελληνική ζωγραφική διαμορφώνεται σ' ένα μεταίχμιο ανάμεσα σε αντιφάσεις αλλά και εξάρσεις, καταγράφοντας μέσα από εικόνες και οπτικές αφηγήσεις την πορεία του νεότερου ελληνισμού, από την υπόδουλη δυναμική εθνότητ...

Από πού αρχίζει άραγε αυτή η περιπέτεια της εικόνας στον τόπο μας και μέχρι πού εξικνούνται τα όρια της εθνικής μας σχολής. Θα όριζα ως συμβολική αφετηρία την επαύριον της Αλώσεως, το ελληνικό Quattrocento, τη στιγμή δηλαδή που σημειώνεται η μετάβαση απ' τον ανώνυμο "δούλο Θεού" σε επώνυμο αστό, με επίγνωση της προσφοράς και του ταλέντου του. Τότε επίσης κωδικοποιείται μια νεοελληνική "κοινή" των μορφών, με στοιχεία από το διεθνές γοτθικό στιλ, την ιταλική Αναγέννηση και την ακαταμάχητη maniera bizantina, τότε ακμάζουν κέντρα όπως ο Χάνδακας, η Κέρκυρα, ο Άθως, η Λευκωσία,...