Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Γιάννης Στεφανάκις, λιτός και καίριος, ανοίγοντας τον κυρίως ναό της τέχνης του, κινείται ποιητικά και την αποφλοιώνει απ' ό,τι περιττό, στοχεύοντας στον πυρήνα της κάθε φορά θεματικής του. Αυτό δίνει μπόι στο πλάσιμο των εικόνων του παρά την υφολογική λιτότητα της ζωγραφικής του. Είναι φορές που ο τρόπος αφήγησης κερδίζει περισσότερο έδαφος από το αφηγούμενο. Εδώ και η συγκινητική ποιητική του, που έρχεται να μας "οξυγονώσει" μ' έναν παραδειγματικό σαρκασμό αλλά και τρυφερότητα στη σύγχρονη αναπνευστική δυσφορία. "Παίζει" κατεβάζοντας με σκοινί ένα σύννεφο, εν είδει χαρταετού, να το καταστήσει κατοικίδιο στην αδηφάγο αρχιτεκτονική των παγερών όγκων των μεγαλουπόλεων, που δύσκολα μπορεί να δει κανείς ουρανό. Εικόνες που παράγει έκτων έσω ανιχνεύοντας, με άλλη ματιά,την όψη της πραγματικότητας σε μια ανθρωπογεωγραφία σιωπής και μοναξιάς. Δοκιμάζει φαντασιακές χειρονομίες να μας λυτρώσει από την αιχμαλωσία του δήθεν ακαδημαϊσμού και της σοβαροφάνειας με αφοπλιστική αθωότητα. Τώρα που κατεβαίνει η νύχτα, που χάνουν όλα τη γεύση τους στο βασίλειο της μοναξιάς και του περιτυλίγματος, ο Στεφανάκις αντιστέκεται σ' αυτή την τραγική μοίρα του εγκλωβισμού, εδώ και καιρό, πλάθοντας αθόρυβα μια εικαστική γλώσσα ίσως ιδιωματική αλλά δική του, ζητώντας το ζωτικό του χώρο λίγο μες στ' όνειρο, λίγο στο χώμα, λίγο στο θαύμα. Με εμφανή τη διάθεση ενός αφαιρετικού λυρισμού, στα όρια της ελεγείας, διαγράφει μια τροχιά ενός αθώου ενήλικα που σεμνύνεται, κρύβοντας επιμελώς την αγωνία του καλλιτέχνη με ήθος και ύφος δυσεύρετο. (από το κείμενο του Πάνου Κυπαρίσση)