Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ονειρεύομαι ότι κάποιος μου λέει: "Δεν μπορείτε να βρείτε το κλειδί των αινιγμάτων, δεν μπορείτε να έχετε την απάντηση σε κάθε ερώτημά σας, παρά μέσω του ονείρου. Πρέπει, λοιπόν, να δείτε αυτό το όνειρο". Με παίρνει, ως εκ τούτου, ο ύπνος στο όνειρο και ονειρεύομαι, στο όνειρο, ότι βλέπω αυτό το απόλυτο, αποκαλυπτικό όνειρο. Ξυπνάω, στο όνειρο. Θυμάμαι, στο όνειρο, το όνειρο του ονείρου· "ξέρω" τώρα, μια απέραντη, γαλήνια ευδαιμονία απλώνεται μέσα μου. Στο ξύπνημα, στο πραγματικό ξύπνημα, θυμάμαι πράγματι που ονειρεύτηκα να ονειρεύομαι, θυμάμαι που ονειρεύτηκα να ονειρεύομα...

Είκοσι τέσσερις ώρες από τη ζωή μιας ηθοποιού. Την πρώτη ημέρα των γυρισμάτων μιας ταινίας, η Ντορίν Μ. αναπολεί όλη τη σταδιοδρομία της και αναρωτιέται: ποια είναι στ’ αλήθεια; Έχει ερμηνεύσει δεκάδες ρόλους και οι ηρωίδες της παρεισφρέουν ενίοτε στην πραγματική της ζωή. Νοιώθει ότι είναι πολλές διαφορετικές γυναίκες μαζί, ανάλογα με τις περιόδους της ζωής της... Είναι μια γυναίκα με χίλιες ζωές. Μια γυναίκα του αιώνα των εικόνων. Κι εμείς; Ποια ζωή ονειρευόμαστε; Ποιους ρόλους ερμηνεύουμε στη ζωή; Μήπως άραγε έχουμε όλες μας "χίλιες ζωές";

Η καλύτερη προπαγάνδα είναι αυτή που γίνεται από στόμα σε στόμα, στο εργαστήριο και το εργοτάξιο. Μόνο με τις δικές μας δυνάμεις θα κάνουμε κάτι. Μας χρειάζεται ένα σπίτι...ένα Σπίτι του Λαού, όπου θα στεγάσουμε τα συνδικάτα μας. Αλλά θα χρειαστεί εμείς οι ίδιοι να το χτίσουμε. Στο σπίτι μας, θα είμαστε ελεύθεροι. Θα κάνουμε διαλέξεις για τους εργάτες, για τα παιδιά. Πρέπει να είμαστε μορφωμένοι σαν κι αυτούς. Από εκεί θ' αρχίσουμε την επανάσταση.

Γραμμένο γύρω στα 1860, ανέκδοτο μέχρι σήμερα γιατί ο εκδότης του Βερν το είχε απορρίψει εκείνη την εποχή, καταχωνιασμένο έκτοτε σε κάποιο χρηματοκιβώτιο που το κλειδί του είχε χαθεί, το Παρίσι στον 20ό αιώνα περίμενε να έρθει ο καιρός του για να φανερωθεί. Περίμενε να φτάσουν τα τέλη του 20ού αιώνα, για να δούμε εμείς, οι τυχεροί πρώτοι αναγνώστες του, ότι με αυτό το νεανικό του έργο ο Ιούλιος Βερν μας συναρπάζει -και μας τρομάζει- όχι τόσο με τις περιπέτειες που αφηγείται και με τις "προφητείες" του για τις επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις, όσο με το εφιαλτικό του...

Πόσο μόνος αισθάνεται το 1926 ο Αραγκόν στη γαλλική επαρχία... Η σουρεαλιστική περιπέτεια έχει ήδη ξεκινήσει και ο ίδιος είναι ο ταλαντούχος συνοδοιπόρος του Μπρετόν· μόλις είχε ανακαλυφθεί εκ νέου η ελευθερία του λόγου μέσα από την ελευθεριότητα των ηθών και το όνειρο. Γράφει ασταμάτητα το ογκώδες βιβλίο με τίτλο "Η υπεράσπιση του απείρου" το οποίο στη συνέχεια θα το απαρνηθεί, θα το ξεχάσει, θα το καταστρέψει. Η Ιρέν είναι μόνο ένα κεφάλαιο αυτού του βιβλίου και δημοσιεύτηκε ανώνυμα το 1928. Πόσες ιστορίες γράφτηκαν γι’ αυτό το βιβλιαράκι, πόσες φήμες διαδόθηκαν, πόσου...

Το λεξικό αυτό συνδέεται στενά με το τελευταίο βιβλίο του Φλωμπέρ, "Μπουβάρ και Πεκυσέ", για το οποίο ο συγγραφέας είχε συγκεντρώσει πλούσιο υλικό. Φράσεις, σκέψεις, εκφράσεις που άκουγε στον περίγυρό του ή σταχυολογούσε μέσα στα βιβλία και τις οποίες στη συνέχεια κατέγραφε σ' ένα τετράδιο. Υλικό που εξέφραζε τις προκαταλήψεις, τη ρηχότητα, την κενότητα και την ανοησία της ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς.