Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γιατί νοσεί H Πόλις ; Το κεντρικό ερώτημα στην αρχαία τραγωδία ποτέ δεν ήταν πιο επίκαιρο απ’ όσο σήμερα, καθώς η πάσχουσα ανθρωπότητα ζει, αγωνιά, νοσεί, επιζεί ή πεθαίνει στις συνθήκες της πανδημίας. Το ξεδίπλωμα της οιδιπόδειας τραγωδίας είχε δείξει ότι η Νόσος που αφανίζει την Πόλη δεν είναι απλώς μια παράλογη κατάρα των θεών ή μια φυσική καταστροφή χωρίς ανθρώπινη παρεμβολή, μια συνωμοσία ή κάποια πολιτική κατασκευή των κρατούντων. Πηγάζει από τις αντιφάσεις της φυσικής και κοινωνικής ιστορικής τάξης πραγμάτων, πυροδοτώντας τη μέχρι θανάτου σύγκρουση των ανθρώπων με αν...

Αντικείμενο της μελέτης αυτής αποτελεί η μεταφραστική προσέγγιση της Αντιγόνης του Σοφοκλή από τον Δ. Ν. Μαρωνίτη με στόχο αφενός να χαρτογραφήσουμε τις ερμηνευτικές προκλήσεις που θέτει το έργο και αφετέρου να ανιχνεύσουμε αν υπάρχει συστηματικότητα στις επιλογές του μεταφραστή, δηλαδή αν υπάρχει μια συγκροτημένη μεταφραστική ποιητική. Μέσω της περιγραφικής προσέγγισης των μεταφραστικών λύσεων και στρατηγικών που επέλεξε ο Μαρωνίτης για να αντιμετωπίσει τα ειδικά μεταφραστικά προβλήματα του έργου επιχειρούμε να ανασυστήσουμε την μεταφραστική του μέθοδο. Η συγκριτική μελέτη...

Το έργο "Ο μεταιχμιακός χώρος του εγκλήματος - Η εγκληματικότητα στην αρχαία ελληνική τραγωδία και στη σύγχρονη ελληνική νομολογία" αποτελεί μια εγκληματολογική μελέτη με αντικείμενο την αρχαία ελληνική τραγωδία, στο μικροσκόπιο της οποίας μπαίνουν οι ήρωες και ηρωίδες αυτής, ο Ορέστης, ο Οιδίποδας, η Κλυταιμνήστρα, η Μήδεια και οι εγκληματικές τους πράξεις, και κατασκευάζονται οι ιδεότυποι τους. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται περιπτώσεις εγκληματιών από τη σύγχρονη ελληνική νομολογία των ποινικών δικαστηρίων και διερευνάται η υπαγωγή τους στους ιδεότυπους των τραγικών ηρώων...

Η Ασπασία Παπαθανασίου είναι αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας της αναβιώσεως του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος. Συνδέθηκε ιδιαίτερα με το Πειραϊκό Θέατρο και τον μεγάλο σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη, η συμβολή του οποίου στην αναβίωση και διάδοση του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος υπήρξε καθοριστική. Η Ασπασία Παπαθανασίου δεν περιορίσθηκε μόνο στο Αρχαίο Ελληνικό Δράμα. Ερμήνευσε και σημαντικούς ρόλους του Νέου Ελληνικού και του παγκόσμιου σύγχρονου θεάτρου. Η ζωή της όμως σημαδεύθηκε οριστικά από το Αρχαίο Δράμα και τους μεγάλους τραγικούς: τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη. Α...

Το σύγγραμμα αυτό προέρχεται από την εποχή κατά την οποία ο Νίτσε συνέτασσε το κύριο έργο της πρώιμης περιόδου του, το περίφημο "Η γέννηση της τραγωδίας" (1872), στο οποίο τελικά και σε πολύ μεγάλο βαθμό ενσωματώθηκε. Καθότι εκθέτει ένα πολύ σημαντικό μέρος των αναλύσεων του υπό συγγραφή τότε εκείνου έργου, ο φιλόσοφος το τύπωσε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων προκειμένου να το δώσει σε γνωστούς του και αρμόδιους να το κρίνουν ώστε να πάρει την άποψή τους. Το σύγγραμμα αναπτύσσει, πράγματι, την κεντρικότατη για την ερμηνεία του Νίτσε ανάλυση του πώς ο Ευριπίδης, εφαρμό...

Ο τόμος αποτελεί ερμηνευτική έκδοση της τραγωδίας "Αίας" του Σοφοκλή. Κύριος στόχος της έκδοσης είναι να συστήσει αυτό το μη διαδεδομένο, συγκριτικά, σοφόκλειο έργο στο ευρύτερο ενδιαφερόμενο κοινό. Ο "Αίας" είναι, άλλωστε, η μοναδική ακέραια σωζόμενη τραγωδία που δραματοποιεί την αυτοκτονία του Αίαντα, περιώνυμου ομηρικού πολεμιστή και αττικού ήρωα λατρείας. Ευρέως θεωρούμενο ένα από τα αρχαιότερα ακέραια σωζόμενα δράματα του Σοφοκλή, ή ακόμη και το αρχαιότερο, το έργο έχει προβληματίσει και διχάσει την κριτική ως προς την ενότητα και τη συνοχή του, ενώ και ο ίδιος ο Αίαντ...

Στις αρχαίες τραγωδίες ανατέµνεται η ίδια η ζωή. Ο άνθρωπος, ως σύνθεση αντιθέσεων, παρουσιάζεται να υποφέρει, να χαίρεται, να ερωτεύεται, να µισεί, να καταριέται, να µετανιώνει, να συµπαραστέκεται, να παρατηρεί, να υπακούει, να αντιτάσσεται, να τιµωρεί, να τιµωρείται, να αδικεί, να αδικείται, να εύχεται, να επικαλείται, να ορκίζεται, να εκδικείται, να φιλοσοφεί. Κατά την ενασχόλησή µας µε τα κείµενα σκεφτήκαµε να ξεχωρίσουµε κάποιες από τις ωραιότερες "στιγµές" τους, δηλαδή τα λόγια που "µιλάνε" πέραν του µύθου κάθε τραγωδίας και που µας αγγίζουν και σήµερα σαν να µην έ...

Σε αυτό το βιβλίο εξετάζουμε -στη μακρά πορεία από το έπος στην τραγωδία- τη μυθολογική μορφή της Κλυταιμνήστρας, για να κατανοήσουμε πώς κατέληξε να ενσαρκώνει το κατεξοχήν γυναικείο αντι-πρότυπο. Εμβαθύνουμε στις παραλλαγές του μύθου, εστιάζοντας την προσοχή μας στη ροπή της τραγικής ηρωίδας προς την ανατροπή. Η πρωτοφανής τόλμη της να περιφρονεί την κατεστημένη ηθική, σπάζοντας τους φραγμούς που χωρίζουν τον γυναικείο κόσμο από τον αντρικό, την τοποθετεί στον καταδικαστέο χώρο όσων δεν έχουν πια θέση στην κανονικότητα της ζωής στην οικογένεια και στην πόλη. Το παράδοξ...

"Η τραγωδία του Ευριπίδη "Βάκχες" είναι ένα πολύ σημαντικό όσο και δύσκολο έργο από το οποίο προβάλλουν διαρκώς αναπάντητα ερωτήματα, ενώ εγείρονται και σοβαρές αμφιβολίες για την ορθότητα της ερμηνευτικής του προσέγγισης. Δεν παύει, ωστόσο, να αποτελεί πρόκληση για τους μελετητές, καθώς η μελέτη αυτού του κειμένου συνδέθηκε με μείζονα φιλολογικά προβλήματα, όπως είναι ο τόπος συγγραφής του και ο χρόνος της παράστασης, η σχέση του με τη διονυσιακή λατρεία και τελετουργία, οι «στόχοι» του ποιητή, αλλά και η συσχέτιση που έγινε κατά καιρούς με νεότερες απόψεις και θεωρίες, οι...

Κεντρικό αντικείμενο για τον στοχασμό του πρώιμου Νίτσε, όπως φανερώνουν τα κύρια συγγράμματα της περιόδου αυτής, αποτελεί η αρχαία ελληνική τραγωδία. Υπό το πρίσμα της μεταφυσικής και της αισθητικής θεωρίας του Σοπεγχάουερ, ο Νίτσε πραγματεύεται την ακμή και την παρακμή του "αρχαίου μουσικού δράματος" ως αποφασιστικό κεφάλαιο στην ιστορία ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού. Η αττική τραγωδία, κατά τον φιλόσοφο, αποτελούσε ολοκληρωμένο έργο τέχνης, σύνθεση ποίησης, πλαστικών τεχνών, χορού και μουσικής, γεννήθηκε δε από τον συγκερασμό δύο πολύ ιδιαίτερων στοιχείων, του "απολλώ...

Η έκδοση συγκεντρώνει δέκα αντιπροσωπευτικά μελετήματα προερχόμενα από τη συγκεντρωτική έκδοση των άρθρων και των διαλέξεών του με τίτλο "Myth, Ritual, Memory, and Exchange" (Oxford University Press, 2001). Η επιλογή, η οποία εστιάζει σε ζητήματα που αφορούν την αρχαία ελληνική τραγωδία στη σχέση της με την τελετουργία, αναδεικνύει το συνδυασμό ευρείας γνώσης του κλασικού κόσμου, στιβαρής φιλολογικής παιδείας και βαθιάς κατανόηση των μεθόδων της συγκριτικής ανθρωπολογίας που χαρακτηρίζει τις επιστημονικές προσεγγίσεις του Γκουλντ και προσδίδει στο έργο του την ιδιαίτερη αξί...

Η τρίτη σπουδή, "το νομίζειν της Ιοκάστης" ανατέμνει το ζήτημα της συμπαραδηλωτικής ιδιοσυστασίας ενός αρχαίου απαρέμφατου, κατά την πολυπαραμετρικότητα της συνάφειάς του με το σκέπτεσθαι, το βούλεσθαι και το δύνασθαι, στο διακύβευμα της ποιητικο πολιτικής ουσίωσης που επιχειρεί η αισχύλεια και σοφόκλεια εξήγηση, με τη συναφή αρμογή του ηρακλείτειου λόγου, στον μύθο των λαβδακιδών.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μετάφραση και σε αρκετά σημεία απόδοση του έργου Περί Ποιητικής του Αριστοτέλους, καθώς επίσης και μια απόπειρα δοκιμίου με την παράθεση σημειώσεων, μια εξαιρετικά δύσκολη προσπάθεια με στόχο την αποκωδικοποίηση, ταξινόμηση και εύληπτη απόδοση του συγγράμματος.

Μια πανεπιστημιακή μελέτη που εστιάζει στο διακείμενο, υπό την έννοια της αντιπρότασης απέναντι σε μια προϋπάρχουσα πρόταση. Το δραματικό υπόβαθρο του κειμένου, "Κάποτε ήσουν καλό παιδί!", από τα "απόκρυφα" θεατρικά του (pieces secretes), εδράζεται γενικότερα στον μύθο του Ορέστη και ειδικότερα στις "Χοηφόρους", την τραγωδία που αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας "Ορέστεια" του Αισχύλου. Ακρογωνιαίος λίθος της τριλογίας, ο Ορέστης ορίζεται -και μένει έτσι στην Ιστορία- από την ύψιστη ύβρη της μητροκτονίας. Στην εκδοχή του Γάλλου συγγραφέα, ο Ορέστης ακολουθείται από το...

Η πολλαπλή κρίση, όχι μόνο οικονομική, που περνούν οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου θα γίνει κάποτε αντικείμενο μελέτης των ιστορικών. Θα μας πουν τι και ποιοι έφταιξαν. Ωστόσο, εμείς βιώνουμε σήμερα την κρίση ως παροντικό γεγονός σε εξέλιξη και όχι ως τετελεσμένο ιστορικό συμβάν. Ο μόνος τρόπος, λοιπόν, για να "την πούμε" και για να σταθούμε απέναντι στο λόγο της, είναι να τη συλλαβίσουμε θεατρικά. Δεν φτάνει, όμως, να την αφηγηθούμε. Πρέπει και να τη σκηνοθετήσουμε! Να την "παραστήσουμε", δηλαδή, σε μια σκηνή, θεατρικά. Επειδή αυτό που λένε "έξοδο από την κρίση" ή "φως στ...

Ένα από τα γοητευτικότερα στοιχεία στην τραγωδία είναι ο τρόπος αφήγησης µιας ιστορίας γνωστής, που παρουσιάζεται για να συγκινήσει, να διδάξει και να νικήσει, µέσα σε ένα εξαιρετικά ανελαστικό συµβατικό µορφολογικό περίγραµµα. Θα θεωρούσε κανείς ότι η τραγωδία απαντάει συνολικά, ως λοτοτεχνικό είδος, στο γνωστό ερώτηµα της λογοτεχνικής κριτικής, αν το θέµα της αφήγησης ή ο τρόπος της αφήγησης ορίζουν την αξία του λοτοτεχνικού έργου· κατά την τραγωδία, την ορίζει ο τρόπος. Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται µια όσο γίνεται σαφής και σύντοµη παρουσίαση των σωζόµενων τραγωδιών τ...

Η Αντιγόνη, το παλαιότερο από τα σωζόμενα δράματα του Σοφοκλή, είναι, κατά την κρίση του Hegel, το εξοχότερο και αρτιότερο έργο στον αρχαίο και σύγχρονο κόσμο. Στην εποχή μας ζυμώθηκε μέσα στους μεγάλους πολέμους του 20ού αιώνα, στους άταφους νεκρούς, την ενοχή εκείνων που επέζησαν· πέρασε στα χέρια σπουδαίων δημιουργών - R. Rolland, J. Anouilh, B. Brecht, A. Gide, H. Boll, M. Yourcenar, S. Heavey, Γ. Ρίτσου, Άρη Αλεξάνδρου - φωτίζοντας το "δεινόν" του ανθρώπου, τη "δαιμόνια μηχανή¨ όλων των εκδοχών της εξουσίας. Ο G. Steiner κατέγραψε τις εκατοντάδες Αντιγόνες που παίχτηκα...