Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια σειρά διηγήματα περιέχονται στις "Αφιερώσεις" του ταλαντούχου νέου συγγραφέα, Αντρέα Παπαδάκη. Ευρηματικός, πικρόχολος σαρκαστής της πολιτικής και του μικροαστισμού, μας δίνει μια αδρή εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας. "...η πολιτική φιλοσοφία του Παπαδάκη" θα πει ο Μιχ. Μερακλής, "δεν εξαντλείται με την απόρριψη της τρέχουσας πολιτικής πράξης, που κρύβει μέσα, εντελεχειακά σχεδόν, φθορά και διαφθορά. Από κει και πέρα ο νέος συγγραφέας ασκεί, από ένα μοναχικό μετερίζι, μια σταθερή, θα έλεγα, κριτική στην πραγματικότητα της οικονομικής ανισότητας, πρόξενου πολλής ανθρώπ...

Η μυθιστορηματική βιογραφία "Βασίλης Λάσκος" πρωτοκυκλοφόρησε το 1948. Εξιστορώντας τη ζωή και το θάνατο του κυβερνήτη του υποβρυχίου "Κατσώνης", ο Καραγάτσης διατρέχει μισό σχεδόν αιώνα πλούσιας σε γεγονότα ελληνικής ιστορίας. Μυθικός, αλλά και πόσο οικείος, ο αρβανίτης Βασίλης Λάσκος (1899-1943) κατορθώνει -ως γνήσιο παιδί του Καραγάτση- να κόβει την ανάσα του σημερινού αναγνώστη.

Ένα χρησιμοποιημένο φιαλίδιο του βαρβιτουρικού σκευάσματος Βερονάλ βρέθηκε ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα του Ιωάννη Συκουτρή την ημέρα του θανάτου του. Παρά ταύτα ο ιατροδικαστής διέγνωσε ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή, εκδοχή που υιοθετήθηκε και από τις εφημερίδες. Στην Ελλάδα του 1937 κανείς δεν τολμούσε να ομολογήσει πως ένα δημόσιο πρόσωπο αυτοκτόνησε. Και ο Ιωάννης Συκουτρής ήταν δημόσιο πρόσωπο. Αν και μόλις τριάντα έξι ετών είχε ήδη αναγνωρισθεί ως ένας από τους σημαντικότερους μελετητές της κλασικής αρχαιότητας όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και στον ευρωπαϊκό χώρ...

Ένα χρησιμοποιημένο φιαλίδιο του βαρβιτουρικού σκευάσματος Βερονάλ βρέθηκε ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα του Ιωάννη Συκουτρή την ημέρα του θανάτου του. Παρά ταύτα ο ιατροδικαστής διέγνωσε ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή, εκδοχή που υιοθετήθηκε και από τις εφημερίδες. Στην Ελλάδα του 1937 κανείς δεν τολμούσε να ομολογήσει πως ένα δημόσιο πρόσωπο αυτοκτόνησε. Και ο Ιωάννης Συκουτρής ήταν δημόσιο πρόσωπο. Αν και μόλις τριάντα έξι ετών είχε ήδη αναγνωρισθεί ως ένας από τους σημαντικότερους μελετητές της κλασικής αρχαιότητας όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και στον ευρωπαϊκό χώρ...

Δεν είναι ιστορία μυθοπλασίας ή επιστημονικής φαντασίας, είναι η κινηματική έκφραση μιας άλλης πραγματικότητας που πορεύεται μυστικά και μοναχικά, ολοένα και πιο μαζικά, στα λαγούμια της εξέγερσης. Είναι μια βουβή διαδήλωση που ξεκινά εντελώς τυχαία από το Βράχο για να κατακλύσει το ίδιο τυχαία ολόκληρη την Αθήνα που απαιτεί μια δίκαιη εκπροσώπηση χιλιάδων ανωνύμων προσδοκιών που δεν χωρούν στο κουτί της τηλεόρασης ή στο τσελεμεντέ της Ιστορίας. Είναι η επώνυμη θέση και άποψη μιας κοινωνίας που δεν επιθυμεί να αντικατοπτρίζεται σε "επώνυμα" κενά είδωλα. Ρίχνει την πέτρα και...

Ένα μυθιστορηματικό αφήγημα και 20 ποιήματα από τον Γιώργο Ραίτη. Θα ήθελα, ετούτο το κείμενο, να είναι περισσότερο εκτεταμένο. Αισθάνομαι πως συνεχίζοντας, είναι σαν να συνομιλώ. Βρίσκομαι δίπλα, με ακούς και σου διαβάζω ή απαγγέλω, κοιτώντας σε απ' ευθείας στα μάτια. Δίχως να αποστρέφω το βλέμμα. Χωρίς να εισχωρεί άναμεσά μας οτιδήποτε. Έτσι απλά και κατανοητά και άμεσα. Να εξωτερικεύσω ό,τι μέσα μου αισθάνομαι και με αναδεικνύει και που και τούτη τη στιγμή, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Θέματα, που είχα κρατημένα -στις μνήμες και την "ενόραση"- για να πω και δεν τα εκμυστηρεύτ...

Ίσως, για όλα αυτά που θα διαβάσεις αναγνώστη, μπορεί με μια λέξη να οριοθετούν "ψυχογράφημα" του συγγραφέα. Προσπαθεί περισσότερο με τα μάτια της ψυχής να δώσει αυτά, που είδε, που τον άγγιξαν, που τον συγκίνησαν. Ακόμα και τα ιστορικά δρώμενα που εκθέτει, ο παράγοντας αυτός κυριαρχεί, όπως και η ανάλυση του ανθρώπινου στοιχείου πάνω από όλες τις καταστάσεις που δημιουργούνται καθορίζει νομοτελειακά την εξέλιξή τους.

"Ο Σταύρος Αντωνίου, ως σκηνοθέτης, είχε την επιμέλεια της τηλεοπτικής εκπομπής Ειδικός Απεσταλμένος, που παρουσίαζε πολιτικές αναλύσεις διεθνών γεγονότων. Έτσι, συχνά γινόταν αποδέκτης εμπιστευτικών επισκέψεων τηλεθεατών που ήθελαν να προσθέσουν το δικό τους λιθαράκι στην ανάλυση των εξελίξεων ενός κόσμου όπου η μεγάλη συνωμοσία κρυβόταν επιμελώς πίσω από το καθετί". Διασταυρώνοντας το φλέγμα της κλασικής αγγλικής σχολής με τον πυρετό της σκληρής αμερικάνικης αστυνομικής λογοτεχνίας, ο Ανδρέας Αποστολίδης μάς δίνει ένα συναρπαστικό αφήγημα, όπου η παρωδία διαβρώνει όχι μό...

Η μικρή Κατερίνα απολαμβάνει τις χαρές του καλοκαιριού και τη θαλπωρή της οικογένειάς της. Απολαμβάνει τις βουτιές στα γαλάζια νερά και στα ήρεμα νερά της αγάπης των γονέων της. Όμως ένα πρωινό θα κάνει μια απότομη "βουτιά" στη θάλασσα της ζωής, όπως συμβαίνει σε όλα τα παιδιά, όταν έρχεται η στιγμή που καλούνται να αφήσουν τον κόσμο της ανεμελιάς τους και να πορευθούν στον κόσμο των μεγάλων...

"... Γι' αυτό και είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται γρήγορα, που περνά από τα μάτια μας όπως οι σκηνές από την οθόνη, γιατί αυτός που το έγραψε κρατούσε μια κάμερα στυλό που την είχε συνέχεια έξω από το παράθυρο αυτού του ανεκδιήγητου Ρενώ, που όπως και το λαϊκό κίνημα κατά της δικτατορίας, "τα έφτυσε" μόλις έφτασε στη Θεσσαλονίκη-εξουσία..." Λουκάς Αξελός, Ελευθεροτυπία "... Ο συγγραφέας καταφέρνει να μας κεντρίζει το ενδιαφέρον πέραν των άλλων διότι, καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, σε όλους τους σταθμούς, δεν παρακολουθούμε μόνον την διαδρομή των ταξιδιωτών αλλά και τα...

- Εγώ χτίζω για το Θεό. Είναι λάτρεμα. Ύστερα από χρόνια, θα γεννηθούνε άλλοι κι ο Θεός θα τους αξιώσει να φτιάξουν πιο όμορφες εκκλησιές. Εγώ θα παίζω. Όσο κρατήσει η δουλειά μου. Ώσαμε πεντακόσια χρόνια δίνω εγγύηση. - Αφορεσμένε... - Αφού φτάσατε στην αλήθεια, προσκύνα την. Πολεμάς την ομορφιά που της γεννήθηκες υπηρέτης. Με κυνήγησες σα νάμουνα λωβιασμένος. Ήσουνα μάστορας μεγάλος και κατάντησες απ' τη σκληράδα σου στείρος. Δημιουργείς και μας ξεγράφεις όλους. Πιο χειρότερα. Διαγράφεις κάθε άλλη γενιά που θα πλάσει κάτι πιο όμορφο. Τι 'σαι λοιπόν; Θεός για να ορίσεις...

Κι έρχεται μια χρονιά όπου τα γενέθλια δεν είναι μια ξεθωριασμένη από τη χρήση ημερομηνία. Μια χρονιά όπου το "μέχρι εδώ'' παίρνει μαχαίρι και κόβει. Γιατί ο ομφάλιος λώρος πρέπει να πάψει να τυλίγεται στο λαιμό ενός παιδιού γεμάτου ρυτίδες πια. Ο ομφάλιος λώρος που χρόνια ατέλειωτα απομυζά και δεν τροφοδοτεί. Να κοπεί, γιατί ο χρόνος τελειώνει, κι oι μέρες πρέπει να λευτερωθούν, να ανασάνουν επιτέλους. Να κοπεί, πριν χαθεί και η τελευταία "καινούρια αρχή", που είναι ακόμα εκεί και περιμένει.

Ξυπνητήρι. Σηκώνεται. Η διαδρομή από την κρεβατοκάμαρα στην κουζίνα ατελείωτη. Σκουντουφλάει πάνω στο αυτοκινητάκι. Να το σηκώσει; Τα περισσότερα ατυχήματα γίνονται στο σπίτι. Δεν βαριέσαι. Ο Θεός είναι μεγάλος. Το κλοτσάει παραπέρα. Με μάτια ερμητικά κλειστά, δουλειά δεν γίνεται. Αλλού ο καφές, αλλού τα ράσα του. Γάλατα, ζάχαρες, κούπες, πιατάκια, ένας αχταρμάς. Περιμένει. Μια ηλίθια περιμένει την καφετιέρα να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο της. "Υπομονή", έλεγε ο πρώην της, "αν δεν ξεράσει η καφετιέρα, αν δεν ακούσεις ένα μπλιαχ, καφές δεν γίνεται". Ο πρώην. Οι πρώην. Τα πρ...

Ένιωσε τον κόμπο πάνω από το στομάχι της να σφίγγεται επικίνδυνα. -Εκεί, σ' εκείνο το σημείο είναι όλα τα συναισθήματα, και είναι μπλοκαρισμένα το βλέπεις; -Το βλέπω και το αισθάνομαι είπε με παράπονο η Ειρήνη, πονώ. Πέρασε πολύς χρόνος για να ξετυλίξει όλο το κουβάρι της ψυχής της. Τώρα είχε όλο το νήμα στα πόδια της. Το ξανακοίταξε, της σκοτείνιαζε το βλέμμα το σκουρόχρωμο αυτό κουβάρι. Έβγαλε τις βελόνες και άρχισε να πλέκει ένα καινούργιο πουλόβερ. Ήθελε να χουχουλιάσει την ψυχή της, να τη ζεστάνει. Επιτέλους την αγαπούσε. Πήρε κι' άλλα χρώματα. -Γιατί να είναι μο...

«Είσαι άρρωστη», μου ανακοίνωσε ο γιατρός κι εγώ χάθηκα σε ένα χάος φόβου, πόνου, θυμού και ενοχών. Ο αγώνας όμως για να κρατηθώ ζωντανή είχε ήδη ξεκινήσει. Το πρώτο βήμα ήταν να συνειδητοποιήσω πως κάτι δεν πήγαινε καλά όσο καιρό ανήκα στους «υγιείς». Τότε που πίστευα ότι είχα τον έλεγχο της ζωής μου, ενώ η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Σήμερα πλέον ξέρω. Γιατί κατάλαβα πως για να οδηγηθώ στην ίαση του σώματος, έπρεπε πρώτα να νικήσω την ασθένεια της ψυχής. Έτσι βρήκα τον δικό μου βηματισμό, ανακάλυψα τις δικές μου αξίες και αναγνώρισα το μεγαλείο της ύπαρξης. Και τότε...

Ο Γέροντας καθιερώθηκε στην συνείδηση του Αιγινήτικου -κυρίως- λαού ως Άγιος και θαυματουργός, και πολλοί βάφτιζαν τα παιδιά τους, δίνοντάς τους τιμητικά το όνομά του. Γιατί όμως; Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, την πήρα στην παραλία της Αίγινας την ημέρα της γιορτής του προστάτη Αγίου μας, περιμένοντας την λιτάνευση των ιερών του λειψάνων, όταν κάποιος φίλος, εντελώς αυθόρμητα με ρώτησε: "Ξέρεις γιατί με λένε Νεκτάριο;"