Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο πεζό αυτό αφηγηματικό λογοτεχνικό έργο περιγράφονται πραγματικά γεγονότα τα οποία σχετίζονται με την ανατίναξη της εκκλησίας της Παναγίας και με το ολοκαύτωμα του χωριού Καναλίων της Μαγνησίας από τους Γερμανούς κατακτητές, στις 16 Νοεμβρίου του 1943, κατά την διάρκεια του Παγκόσμιου πολέμου. Η πυρπόληση του χωριού από τη Χιτλερική λαίλαπα άφησε πίσω της χαμένες ανθρώπινες ζωές, αρκετούς όμηρους, 250 καμένα σπίτια και την εκκλησία της Παναγιάς ανατιναγμένη μαζί με το μοναδικό εξάγωνο καμπαναριό της. Στην 70η επέτειο ιστορικής μνήμης από το γεγονός του ολοκαυτώματος συνα...

"Στην Κατοχή έρχονταν οι Ιταλοί, κότες, γουρούνια, κρασί, γεννήματα... δεν άφηναν τίποτις. Μας ρίχναν κι ένα χέρι ξύλο από πάνω. Μετά οι Γερμανοί τα ίδια. Ερχόνταστε οι αντάρτες -μάχη της σοδειάς τη λέγανε- παίρναν το στάρι, και μας έδιναν κάτι Λαϊκά Ομόλογα. Χαρτιά ήνταστε... ήρτε η Λευτεριά κι ερχόνταστε οι Σούρληδες. Αυτοί μας έδερναν -σφάζανε και κάνα-δυο- γιατί ταΐζαμε τους συμμορίτες, έτσι τους λέγαν τώρα. Φεύγανε οι Σούρληδες, μπαίναν οι Συμμορίτες, άθλιοι και πεινασμένοι... να μην τους ταΐσεις; Δεν μπόρηγα άλλο. Πήρα την Αγγελική και ήρτα".

Ο σπιθαμιαίος Γιούρι Αλεξέγεβιτς Γκαγκάριν, ο πρώτος κοσμοναύτης στην ιστορία της ανθρωπότητας, έρχεται στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1962 για να διαβεβαιώσει τους Έλληνες ότι ο Νικίτα Χρουστσόφ, παρά τις αντίθετες δηλώσεις του, δεν σκοπεύει να βομβαρδίσει την Ακρόπολη. Δεν μπορεί να φανταστεί πως η επίσκεψή του θα προκαλέσει μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις, πιο παρανοϊκές και από τις συνήθεις ψυχώσεις του Ψυχρού Πολέμου, ούτε υποπτεύεται ότι, τέσσερις δεκαετίες αργότερα κι ενώ ο ίδιος θα έχει ήδη βρει τραγικό θάνατο, ένας κακόφημος κινηματογράφος, σε μια από τις πλέον...

Τους χωρίζει ένα παράθυρο. Απ’ τη μια μεριά ο Μέσα, απ’ την άλλη ο Έξω. Και τα λένε. Για τον έρωτα, για το θάνατο, την τέχνη, τη ζωή, την πολιτική, κι άλλα πιο μικρά μα εξίσου ενδιαφέροντα. Ο Έξω είναι ο μεγάλος (στην ηλικία) αλλά πιο "τρελός". Ο Μέσα είμαστε όλοι εμείς. Είκοσι τέσσερις συναντήσεις, όσα και τα γράμματα της αλφαβήτου. Κάθε γράμμα και μια λέξη. Κάθε λέξη και μια αφορμή. Κάθε συνάντηση μας πάει παραπέρα. Μέχρι το απρόβλεπτο τέλος. Μοιάζει με θεατρικό. Με μυθιστόρημα. Με είκοσι τέσσερα μικρά γέλια που γίνονται ένα μεγάλο.

Δεν φταίξαμε εμείς. Αλλά μήπως φταίξαμε και φταίμε ακόμα; Τα ''αφηγήματα'', είναι δικές μας ιστορίες. Οι ήρωές τους, δίπλα μας. Μπορεί να είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Οι σκηνές που παίζονται, είναι οι δρόμοι που βαδίσαμε, τα σπίτια που κοιμηθήκαμε, οι ταβέρνες που ζαλιστήκαμε πίνοντας... Τα ζούμε όλα γρήγορα, σαν βιαστικές ανάσες, σαν καρέ κινηματογραφικής ταινίας που εναλλάσσονται μπροστά μας και εμείς να ψάχνουμε κάπου στο βάθος της οθόνης την ελπίδα. Μόνο που για να την βρεις, χρειάζονται ικανότητες τυμβωρύχου.

Πρώτα είδα το αγόρι. Τα πρωινά καθόταν στο πεζούλι, κάτω από τη σκιά της κληματαριάς, και περίμενε. Μόνο και βουβό. Εκείνη έφτανε πάντα αργά το μεσημέρι. Έβαζε δυο πιάτα στο τραπέζι κι έτρωγαν αντικριστά. Μετά, μια μέρα είδα το ποδήλατο. Το λάδωνε, το γυάλιζε, το κρατούσε από το τιμόνι και το κοιτούσε. Άστραφταν τα μάτια του. Ανέβαινε στη σέλα κι έκανε πως το οδηγούσε. Αργότερα άρχισε τις βόλτες στο τετράγωνο. Όλη την ώρα. Μπορεί και να ξεμάκραινε λίγο. Κάποια στιγμή δεν κρατήθηκα. Φώναξα δυνατά: "Πώς σε λένε"; "Γκεζίμ Πρέντσε", μου απάντησε βιαστικά. Το επόμενο καλοκαίρι...

To παραμύθι συνεχίστηκε: Ο έφηβος με τα μακριά μαύρα μαλλιά έσυρε τα βήματά του, απογοητευμένος στις όχθες της λίμνης. Οι άνθρωποι με δημιούργησαν σαν μέσο για να ξαναβρούν το δημιουργό τους. Η φαντασία τους έπλασε εμένα που πήρα υπόσταση από τη σφοδρότητα των επιθυμιών τους. Τελικά με έχρισε η παγκόσμια συνειδητή αρχή ως λυτρωτή τους. Οι άνθρωποι όμως με φοβούνται τώρα και με ονόμασαν Θάνατο και Χάρο γιατί στρεβλώθηκε το ομαδικό ασυνείδητο. Με φαντάζονται σαν σκελετό που κρατάει ένα δρεπάνι. Ο αρχέγονος φταίει που βλέπουν οστά και ακαθαρσίες που δήθεν αφήνω πίσω μου. Δεν...

Το παρόν αφήγημα περιγράφει και εμβαθύνει στο προσωπικό βίωμα των συμπτωμάτων κρίσεων πανικού, μιας νεαρής ενήλικης, της Ηλιάνας. Κομβικός σταθμός της προσωπικής της ιστορίας, η σύνδεση των τραυμάτων του παρελθόντος της με τα συμπτώματά της, κυρίως όμως με την απόφασή της για ίαση ή αλλιώς για ενηλικίωση. Οι διεργασίες αυτής της απόφασης έχουν αφετηρία τα αρνητικά βιώματα του παρελθόντος και εξελίσσονται στο χτίσιμο μιας νέας ζωής, μοναδικής και διαφορετικής για τον καθένα. Συμπαραστάτες ή συμπάσχοντες σε αυτή την εξελικτική διαδρομή αλλαγής, "Πρόσωπα-αρωγοί" που βρίσ...

Εβδομήντα οκτώ μικροϊστορίεςτης μιας σελίδας συνθέτουν μιαν αρθρωτή αφήγηση, όπου η αφέλεια, το παιχνίδι, το πένθος, η μοναξιά, ο έρωτας, είναι οι μάσκες που φορούν ο πραγματικός κι ο αφηγηματικός χρόνος για να εξιστορήσουν αυτά που λέγονται κι αυτά που δενλέγονται. Χρονικές παλινωδίες και μυθοπλαστικές μεταμορφώσεις εμπλέκουν τον αναγνώστη σε μια συνθήκη που ισορροπεί ανάμεσα στην ακρίβεια της μνήμης και στη ρευστότητα του ονείρου. Βραχυπερίοδη, ενεστωτική φωνή, με σαρκαστική νοσταλγία, συλλέγει και ταξινομεί επεισόδια μιας επινοημένης βιογραφίας.

Στην πλατεία δεν μπορείς να σεργιανίσεις, αισθάνεσαι περίεργα. Πληθώρα κόσμου και γνωστός κανένας. Τους αφάνισε όλους η μεταδημότευση, η ξενιτιά, η φυλακή και το φρενοκομείο. Ο Θανάσης Σκρουμπέλος αφηγείται μία και μόνη ιστορία: την άγνωστη στους νεότερους Ιστορία που άνδρωσε τη μετεμφυλιακή Ελλάδα της μειονεξίας και της κακομοιριάς. Την Ελλάδα που ανέδειξε τη φορμάικα και το μπετόν ως πάγια συστατικά του μικροαστικού της ύφους. Την Ελλάδα που μια ζωή μεταμορφώνει τα καλύτερα παιδιά της σε φίδια απελπισμένα, φίδια της χειμέριας νάρκης και ερπετά της σύντομης άνοιξης....

Το μικρό αυτό βιβλίο περιέχει δέκα χρονογραφήματα-αφηγήματα. Σε όλα πρωταγωνιστής είναι ο Κλεομένης… ο παράξενος, ή μάλλον ένας άνθρωπος μιας άλλης εποχής. Κανένα δε μοιάζει με τα άλλα. Κάθε ένα έχει τη δική του χροιά. Κάποια τονίζουν ορισμένα κοινωνικά απαράδεκτα. Άλλα αναφέρονται σε ορισμένα περιστατικά, σε κάποια γεγονότα αληθινά και παρελθόντα γι' αυτό, σαν ιστορία. Ο αναγνώστης δε θα κουραστεί και δε θα δυσανασχετήσει. Μπορεί λίγο να μελαγχολήσει. Όμως, δε θα μετανιώσει που διάβασε αυτά τα σύντομα χρονογραφήματα, με τα βιώματα και τις αναμνήσεις που κρύβουν.

Τα αφηγήματα (ή το κατά βάσιν ενιαίο αφήγημα) με τίτλο "Ερωτικά σαφές" της Αθηνάς Τιτάκη αποτελείται από τέσσερις ενότητες Νερό, Φωτιά, Αέρας, Φως. Στοιχεία από τα οποία, κατά την οντολογική θεωρία, δομείται ολόκληρος ο κόσμος. Από τις αλληλεπιδράσεις και τις αναμείξεις τους οικοδομούνται όλα τα υλικά και τα άυλα, τα ορατά και τα αόρατα αντικείμενα του σύμπαντος, αλλά και συντίθενται τα κείμενα του βιβλίου. Με την προσθήκη της ενότητας Γη θέλοντας με τον τρόπο αυτόν η Τιτάκη να προσδιορίσει το επίκεντρο των αναφορών της. Οι διαρκώς σκόπιμα επαναλαμβανόμενες φράσεις "Ήτα...

Η έκδοση περιέχει κείμενα για τους: Μάνο Χατζιδάκι, Τζέρι Λούις, Νίκο Χουλιαρά, Γιώργο Γαλίτη, Γιάννη Βαρβέρη, Γιώργο Τσεμπερόπουλο, Χρήστο Βακαλόπουλο, Έλενα Σουλιώτη, Νίκο Ζαχαρίου, Αλέξη Δαμιανό, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Τοσίρο Μιφούνε, Γιώργο Πανουσόπουλο, Στέφανο Κουμανούδη, Θανάση Βέγγο, Κώστα Γαβρά, Ιόλα, Τζόνι Χαλιντέι, Αργύρη Μπακιρτζή, Κώστα Πασχάλη, Κυριάκο Κρόκο, Κύριλλο Σαρρή, Γιώργο Σταθόπουλο, Μίμη Χρυσομάλλη, Δέσπω Διαμαντίδου, Μάριο Σούμπαση, Βάσο Πτωχόπουλλο, Αλεξάνδρα Μπουτάρη, Νίκο Περάκη, Ελένη Κοκκίδου, Δήμο Αβδελιώδη, Σαπφώ Νοταρά, Έλενα Ναθαναήλ, Νίκο Φέρμα...

Τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις, τρία αφηγήματα για την Αθήνα του 21ου αιώνα. Η Έρση Σεϊρλή με το ιδιαίτερο, εντελώς προσωπικό της ύφος ρίχνει για άλλη μια φορά το φακό της στην πόλη που της προξενεί πόνο διαχρονικό και δυστυχώς αθεράπευτο. Ο σαρκασμός, το χιούμορ, οι ανατροπές, η ειρωνεία και η υπονόμευση των κωδίκων στις δύο πρώτες ιστορίες, "Ο Μάρκος των Εξαρχείων" και "Περίληψη καταστροφής" συμπληρώνονται με τη δραματική αλληγορία του "Ρέκβιεμ". Επειδή ενίοτε τα γεγονότα μάς ξεπερνούν και η ζωή διαψεύδει τις καλές μας προθέσεις. "Ο Μάρκος των Εξαρχείων" άρχισε ν...

Μια αφήγηση που ξεκινά λίγο πριν τον πόλεμο του ’40 και διατρέχει τη ζωή των ηρώων παράλληλα με τα ιστορικά γεγονότα για πάνω από τρεις δεκαετίες... η εικόνα μιας ζωής μοναδικά φωτισμένης από την παρουσία εκείνων των ξεχωριστών ανθρώπων που σαν διάττοντες πέρασαν, έλαμψαν και χάθηκαν.

Μέσα από μια πλάγια ματιά, που διαβάζει με συγκρατημένη συγκίνηση τη διαδικασία της επαφής, της απώλειας, της μοναξιάς, της συνεύρεσης με τον Άλλο, η συγγραφέας ξετυλίγει το ασπρόμαυρο «φιλμ» μιας οικείας ερωτικής σχέσης που είναι, τελικά, η κάθε σχέση. Τα μινιμαλιστικά κείμενα του τόμου φωτίζουν με ποίηση μικρές λεπτομέρειες στις οποίες ανατρέχει το σώμα και η ψυχή όταν ανακαλεί την ερωτική εμπειρία.

Αλυτρωτική και ανταρτική πραγματεία, το Μαρτύρων και ηρώων αίμα είναι ταυτόχρονα και μια προσωπική εμπειρία όπου το πρόσωπο του συγγραφέα δεν απουσιάζει από καμιά σελίδα. Ο διπλός αυτός χαρακτήρας του έργου αποτυπώνεται και στο ύφος του, όπου εναλλάσσονται η αφήγηση, ο μονόλογος, η περιγραφή και η ανάλυση? - Το πρόσωπο είναι ανεπιφύλακτα παρόν στις σελίδες της αλυτρωτικής και πολεμικής αυτής πραγματείας. Με αποτέλεσμα να έχουμε ένα από τα πρώτα έργα –και ένα από τα καλύτερα έργα στην ελληνική γλώσσα, ανεξάρτητα από τις ιδέες του... όπου η ιστορική δράση του ήρωα φωτίζεται α...

Ως πότε θα μας δουλεύεις; Κάνεις και τον άνεργο, το διαλαλείς, "είμαι θύμα της κρίσης". Ποιάς κρίσης θύμα, βρε θύτη άκριτε; Που δεν είσαι και άνεργος. Άεργος είσαι και ήσουν μια ζωή, χαραμοφαγά. Μουνί κλαμένο! Ε, μουνί κλαμένο. Ξεχαρβαλωμένη καπότα, ψωλόμυαλε τενεκέ. Μαρτύρησα στα χέρια σου, αλητόπουστα. Και τί λες μέσα σου τώρα δα; "Και πού είσαι ακόμα!" θα λες. Αμ δε! Όχι! Δε θα σου περάσει, ζωντόβολο. Έφαγες πολλούς κι εμένα, τύραννε άσπλαχνε, μα θα το βρεις από μένα, θα το βρεις άσχημα, όχι απ' το Θεό, απ' τα χέρια μου, αναίμακτε δολοφόνε. Δε φταίω εγώ που είσαι μαμά...