Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

1854: Μια επιδημία χολέρας ξεσπά στην Αθήνα και στον Πειραιά και σπέρνει τον πανικό και τον θάνατο στους δύστυχους κατοίκους της πρωτεύουσας. Το σύντομο αυτό αφήγημα, που στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα, αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά δείγματα της γραφής του Εμμανουήλ Λυκούδη (1849-1925). Περιγράφει με δραματικό τρόπο την κατάσταση στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της επιδημίας, που κατά τους ιστορικούς μεταδόθηκε από τα ξένα στρατεύματα. "Δυστυχισμένη θεοκατάρατη χρονιά. Ποιος θα λησμονήση τι κακά έσυρε μαζί της; Είναι κάτι χρόνοι, όπου τραβούν οπίσω τους τα βάσανα,...

Έμαθα νωρίς από την κυρα-Ζωή πως το φαγητό είναι γλώσσα, συχνά μονόδρομης επικοινωνίας, μα πάνω απ’ όλα είναι γιατρειά για το σώμα και την ψυχή. Το έχεις ζήσει άλλωστε αυτό που σου λέω, έτσι δεν είναι; Όταν θέλεις να κάνεις κάποιον χαρούμενο, δεν του μαγειρεύεις το αγαπημένο του φαγητό; Ή όταν ο ίδιος θελήσεις να γιορτάσεις τη χαρά και να ξορκίσεις τη θλίψη, δεν το γιορτάζεις κάνοντας ένα "τραπέζι"; Κι ακόμα χειρότερα, στην αρρώστια και στον θάνατο, δεν σερβίρεις εκείνα τα φαγιά που θα δώσουν δύναμη; Σε αυτό που κρατάς, έχω καταγράψει τις καλύτερες συνταγές που μου δόθηκ...

Πικρά φωνήεντα μέσα σε περιβόλια... η λογοτεχνία... πικρά φωνήεντα μέσα σε περιβόλια ηλιόλουστα. Λένε ολοένα οι Πατέρες. Οι λέξεις τους κατρακυλούν από αρχαία βάραθρα· τις βλέπουμε ψηλά και ακούμε τον σβησμένο αντίλαλό τους και τότε αρχίζουμε -κάποιοι από εμάς- να σκαρφαλώνουμε. Τα αυτιά μας, με κόπο, μόλις και ξεχωρίζουν κάποιους ήχους, ώσπου να φθάσουμε στην κορυφή. Έπειτα σκύβουμε και μαζεύουμε τις λέξεις με τα χέρια μας. Μ’ αυτές τις λέξεις θα φτιάξουμε αργότερα το σπίτι, την αυλή μας, και το δέντρο μας. Θα ’ρθει καιρός που οι Πατέρες μας, "κέρινα σήμαντρα", θα βουβαθ...

Αληθινή ιστορία από τα πρώτα νεανικά χρόνια μιας Ελληνίδας , που την αφηγείται στα παιδιά της, χρόνια μετά. Η αφήγησή της ακολουθεί τ' αχνάρια που οδήγησαν την ίδια και την οικογένειά της μέχρι τη μακρινή Αιθιοπία. Μέσα στη φρίκη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και τη σκληρή Βουλγαρική κατοχή στη Θράκη. H οικογένεια αναγκάζεται σε φυγή εξ αιτίας των πολιτικών πεποιθήσεων του πατέρα, που διώκεται ανηλεώς. Περνούν με τρόμο και κακουχίες τον μεγάλο ποταμό και καταφέρνουν μέσα από αλλεπάλληλες αντιξοότητες, να ταξιδέψουν μένοντας ενωμένοι, διασχίζοντας πολλές χώρες, για τρία δρ...

Στο σημείο μηδέν της ανθρώπινης δημιουργίας όλοι θεωρητικά είμαστε ίδιοι. Η πορεία, η εξέλιξη, διαμορφώνει χαρακτήρες, προσωπικότητες. Γεννιούνται επιστήμονες, ηγέτες, καλλιτέχνες, άνθρωποι με ειδικές ικανότητες και όχι ανάγκες, άνθρωποι απλοί αλλά με ήθος, αξιοπρέπεια, δύναμη για να στηρίζουν τους παραπάνω, αλλά και άνθρωποι κενοί, δειλοί, χρήσιμοι και αυτοί για να δίνουν παραδείγματα προς αποφυγήν και άλλοι που είχαν την τύχη; τη γνώση; Να μην γεννηθούν ποτέ. Στο σημείο μηδέν η τύχη έχει τον πρώτο λόγο. Να σας ζήσει, είναι κορίτσι, ευτυχώς τις σώσαμε και τις δύο!!! ΑΛΛΑ...

Δεκαεφτά θαλασσινά αφηγήματα με ιστορικό, πραγματικό πλαίσιο και αφετηρία στοιχεία αντλημένα από αρχειακές μαρτυρίες, από επίσημα έγγραφα του Ιστορικού Αρχείου Κεφαλονιάς. Περιπέτειες νησιωτών και εμπόρων στα νερά της Μεσογείου, αντίξοες συνθήκες ταξιδιού, πάλη με ανέμους και κύματα, ναυάγια και επιθέσεις πειρατών, ληστείες εμπορευμάτων σε θάλασσα και στεριά. Νησιώτες Κεφαλονίτες και άλλοι ξανοίγονται σε κοντινές ή μακρινές θάλασσες μεταφέροντας εμπορεύματα, ελπίδες κι όνειρα, αλλά συχνά ο γυρισμός στο νησί είναι αποτέλεσμα σοβαρής απώλειας και καταστροφής. Το ίδιο αίσθημ...

Η "Φωτεινή έξοδος" απαρτίζεται από εφτά ιστορίες που βασίζονται στην ανάλυση των ψυχολογικών καταστάσεων της αφηγήτριας και τη βυθοσκόπηση της σιωπής της ως αποτέλεσμα εμπειριών που σχετίζονται με ανθρώπους και προσδοκίες που την διέψευσαν. Κοινό θέμα των μικρών πεζών είναι, όπως προκύπτει από τα προηγούμενα, οι δυσκολίες στις σχέσεις, που οδηγούν συχνά σε διάλυση και η αναζήτηση μιας αχτίδας φωτός σαν λυτρωτική έξοδο. Πρόθεση της συγγραφέως να μιλήσει για φαινόμενα καθολικά όπως η φιλία, ο έρωτας, η αγάπη, η συνεργασία και η ειρηνική συνύπαρξη. Αυτοσκοπός της να παρακινήσε...

... Η γυναίκα και το παιδί κατέβηκαν από το λεωφορείο. Ήταν ένα ζεστό απόγευμα προς το τέλος του Μαΐου. Ο δρόμος -ο κεντρικός δρόμος της Ανακούς- δεν είχε πολύ κόσμο. Κάποιοι θαμώνες έπαιζαν τάβλι έξω από ένα καφενείο. Η γυναίκα, γύρω στα πενήντα, ψηλή και καλοφτιαγμένη αν και με φανερά τα σημάδια του χρόνου και της κούρασης, φορούσε μπλου τζιν και λευκή αμάνικη μπλούζα. Τα μαλλιά της καστανόξανθα, ατημέλητα, ανέμιζαν ελεύθερα στο ελαφρύ αεράκι. Το παιδί -έφηβος μάλλον- φορούσε βερμούδα και t-shirt και τα μαλλιά του ήταν αρκετά πιο μακριά από το κανονικό. Ασυνήθιστες φιγούρ...

Εννιά "πορτρέτα" (ή εννιά στιγμές) ενός μεταπολεμικού εθνικού γίγνεσθαι όπου εξαρχής το προσωπικό καθένας το ένιωθε σαν απόφαση, λιγότερο ή περισσότερο μοιραία, μέσα σε κλίμα αμηχανίας... η μοναξιά και η αίσθηση του πεπρωμένου όχι σαν "φιλοσοφία", αλλά σαν μια "μυστηριώδης" σχέση με την ιστορία, δηλαδή σαν καθημερινότητα που λες και όλοι ήξεραν ότι κρύβει κάτι πλατύτερο... Απλές, "μικρές" ιστορίες προσώπων και σκηνές ενός αλλοπρόσαλλου έπους σχέσεων μέσα σε ένα ρευστό περιβάλλον "αντιλήψεων" και προκαταλήψεων που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν σαν ιδεολογία... κι έτσι όλα αφέθηκ...