Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Πάλι κοπάνα, Σμηνία; Έρωτας! Μεγάλη ιστορία ο έρωτας!" Τι να του 'λεγα; Εγώ, ένας εξαθλιωμένος, κατακουρασμένος Σμηνίας, σ' ένα φρέσκο κι όλο δροσιά Σμηνίτη, που ποτέ δεν έλειψε λεπτό; Δεν είχα κουράγιο να απαντήσω στο αθώο ψιλό γαζί του. Μόνο του 'λεγα: "Σε διατάζω να μην πεις τίποτα σε κανένα, εντάξει, Μίχαλε;" "Ναι, Σμηνία μου, αφού είναι διαταγή, βλάκας είμαι να πω;" Ε, ρε Μίχαλε, και τι σας μάθαινα κάποτε στην Τρίπολη! Να μην την κοπανάτε, να 'στε πειθαρχικοί και καλοί στρατιώτες και τόσα άλλα. "Δάσκαλε που δίδασκες..."Έρωτας ήταν η αιτία! Κι όλα παίζονταν "κορώνα-...

«Τον καιρό της Νοτιάς» με την υπογραφή της Δέσποινας Μουζουράκη είναι μια λογοτεχνική αφήγηση και μαζί ένα χρονικό μιας γυναίκας που γνωρίζει «από μέσα» την ζωή των ηρώων της ιστορίας της. Και το μήνυμά της αυτό ξεκινάει βέβαια μέσα από τις ιστορίες ανθρώπων που δοκιμάζονται περισσότερο καθώς υποφέρουν από μια πολύ σοβαρή ασθένεια αλλά πιστεύουμε πως θα βρει το δρόμο του σε κάθε ψυχή. Το νόημα είναι έτσι κι αλλιώς το ίδιο για όλους μας. Να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει. Όσα εμπόδια κι αν βρούμε μπροστά μας. Να αντισταθούμε. Και ο έρωτας μέσα στις σελίδες του βιβλίου...

Η κόκκινη κλωστή τού παραμυθιού και οι βελόνες της πολιτικής θεωρίας, φτιάχνουν το εντυπωσιακότερο υφαντό της πλάσης: Το αφήγημα. Όπως αυτά που ακούει ένα χαρούμενο παιδί, όταν θέλει να συνεχίσει να παίζει. Γιατί, αντίθετο του παιχνιδιού δεν είναι η σοβαρότητα, αλλά η πραγματικότητα. Και η απεύθυνση της αφήγησης είναι τόσο σοβαρή, που μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα και να διακόψει τη λογική πορεία της ιστορίας.

Ένα αναπάντεχο γεγονός ξυπνά στον συγγραφέα αναμνήσεις απο τη στρατιωτική του θητεία.

Το "Χρονικό των τριών ημερών" -γραμμένο σε ρυθμό σχεδόν εμβατηρίου και εικονοποιώντας με γρήγορο και ελλειπτικό μοντάζ τα τρία εικοσιτετράωρα των γεγονότων του Πολυτεχνείου, "τρεις περιοχές ονείρου και πανικού"- διαθέτει υψηλή συναισθηματική θερμοκρασία, καθώς και ορισμένα από εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνδέουν το έργο της Μητροπούλου με το γαλλικό Νέο Μυθιστόρημα ή Αντι-μυθιστόρημα (απελευθέρωση της αφήγησης, αμεσότητα στην έκφραση, αναπαραστατική δύναμη, ποιητικό στοιχείο). Παράλληλα, και στο "Χρονικό...", αναγνωρίζεται η συγγραφική ανάγκη της ψυχικής επικοινωνίας με τ...

Ο Κώστας, της αληθινής ιστορίας, ακολουθώντας το αρχέτυπο του κλασικού δαιμόνιου Έλληνα, επιχείρησε να κυριεύσει τον κόσμο... Ατίθασος, ανήσυχος, απειθάρχητος, ματαιόδοξος... Οι χίμαιρες που κυνήγησε τελικά στοίχειωσαν τη ζωή του... Και η κατάληξη, αταίριαστη με το χρονικό της φιλόδοξης βιωτής του...

Ανόσια εγκλήματα, φόνοι, στραγγαλισμοί, τέρατα, άνθρωποι που σαπίζουν δίχως να πεθαίνουν, σκοτεινά πηγάδια, μαύρα λουλούδια και απόκρημνα δέντρα· σπυριά σιταριού που έχουν χαραγμένα απάνω τους τα ονόματα των αθώων. Άντρες που σκοτώνονται, βασιλιάδες που σκοτώνουν, γυναίκες που γεννούν και σώζουν διά της παράλογης Αγάπης. Η ισχύς των φονιάδων απέναντι στο Δίκιο των αθώων· η άνομη επιθυμία του ανθρώπου να είναι φονιάς. Και μια πανέμορφη κοπέλα που στέκεται στη στραγγάλη... Σε ένα ανεμόδαρτο χωριό οι άντρες μακελεύονται επειδή αρνούνται να δώσουν ένα κορίτσι για το κρεβάτι...

Ένα μοναχικό ταξίδι κάποτε -με το αεροπλάνο, με τα πόδια, με το νου;- όπου φανταστικά ονόματα αγκαλιάζονται με πραγματικούς ανθρώπους, οι μέρες και οι νύχτες χαϊδεύονται κι ενώνονται σαν την αλήθεια με το ψέμα κι οι ημερολογιακές καταγραφές δεν είναι τίποτ' άλλο παρά μια πρόφαση· για να βιώσει κανείς -ή και να μη βιώσει- λίγο παραπέρα. Έτσι κι αλλιώς Ελλάδα και Ινδία είναι πολύ μακριά, απέχουν πολύ μεταξύ τους σαν το τσιγάρο και τη γιόγκα. Κι όμως είναι και πολύ κοντά· σαν τον καπνό και την ανάσα. Και τελικά όλα γίνοντ' ένα σαν το χθες και το σήμερα που χύνονται μαζί κά...

Ένα παιδί γυρεύει ένα τρυφερό μαχαίρι για να δώσει γλυκό θάνατο στα αγαπημένα του πρόβατα· μα όποιος κρατά μαχαίρι γρήγορα θα το βάλει και σε λαιμό ανθρώπου. Ο Πέτρο Μπόλε γίνεται θρύλος· γυρίζει σε κάμπους, πεδιάδες, λιμάνια και καστρόχτιστες πολιτείες και οι απελπισμένοι της γης παρακαλούν να τους τελειώσει με το μαχαίρι του. Ώσπου κάποτε ο βασιλιάς Ιερώνυμος τον καλεί στο μακρινό του βασίλειο για να προσφέρει τρυφερό θάνατο στους φτωχούς και τους αρρώστους· μα ένας παράλογος έρωτας και μια ακόμη πιο παράλογη θυσία θα φέρουν τον Πέτρο Μπόλε μπροστά στην Αλήθεια...

Στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα, σε ένα καπνοχώρι του Παγγαίου τρεις νέοι αγρότες, προσφυγόπουλα και κανταδόροι στις γειτονιές των κοριτσιών, φτιάχνουν ένα µουσικό τρίο, κιθάρα, ακορντεόν και βιολί, το Τρίο Καντάδα. Παίζουν στους γάµους και στις γιορτές του χωριού, τραγουδάνε ισπανόφωνα τραγούδια και γράφουν ένα δικό τους τανγκό. Ονειρεύονται µια καριέρα παραπέρα, όµως είναι ερασιτέχνες και δεµένοι µε τον κάµπο. Ο κιθαρίστας ήταν ο πατέρας µου. Πρόλαβα να τους γνωρίσω παιδί, τους ακολούθησα στα γλέντια και στις νυφιάτικες αυλές. Χρόνια µετά αποφάσισα να γράψω την ι...

Ένα τίποτα - κάτι ακόμα πιο μηδαμινό: ένα τίποτα αποκτά ξαφνικά υπόσταση, αρχίζει να διογκώνεται, γιγαντώνεται, παίρνει διαστάσεις μυθικές... Και απειλεί να οδηγήσει τα πάντα στον αδιέξοδο λαβύρινθο των δομών μιας πολυπρόσωπης γραφειοκρατίας και μιας απρόσωπης Δικαιοσύνης. Η Αγγελική Ανδρεάδη, υπάλληλος σε δημόσια υπηρεσία, βρίσκεται τυχαία μπλεγμένη σε μια ανόητη, αδιανόητη, εξωφρενική ιστορία και όλη της η ζωή αναστατώνεται - χωρίς η ίδια να μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Προσπαθεί να κινηθεί μέσα σε μια εφιαλτική, "καφκική" ατμόσφαιρα και αντιμετωπίζει συνεχώ...

Θα έπρεπε να ζούμε πολλές φορές κι από λίγο... Δεν το πάω λάου λάου για να κερδίσω κάποια χρόνια, όχι! Εντός των ορίων του προσδόκιμου: εβδομήντα δύο με εβδομήντα οκτώ, ας πούμε χρόνια. Ούτε μέρα παραπάνω. Σύμφωνοι! Αλλά όχι έτσι, μονοκοπανιά. Αλλά λίγο λίγο, και σε δόσεις. Να γεννιόμαστε, ας πούμε 18 χρονώ και να πεθαίνουμε στα 22. Πολλές φορές, συνέχεια. Μέχρι να συμπληρώσουμε το προσδόκιμο της ζωής μας. Πώς μου ήρθε αυτή η ιδέα, με ποιαν αφορμή; Να, βολτάραμε, χθες αργά βράδυ, με τον Ζακού τον σκύλο μου κάπου στον Πειραιά, όταν διασταυρωθήκαμε με μια παρέα νεαρών αγορι...

Ποιο μυστικό κρύβεται στις σελίδες του γαλάζιου τετράδιου, που παραδόθηκε στον γιο όταν πέθανε ο πατέρας του; Ποια άγνωστη πτυχή, στη ζωή του Δημήτρη Καλλιφατίδη, αποκαλύπτει το στεφάνι με τα τριαντάφυλλα; Από τη Σαμάρουξα του Πόντου ως την Αθήνα και από την Αθήνα ως τη Στοκχόλμη, δυο άντρες -πατέρας και γιος- διαγράφουν την πορεία τους, γεμίζοντας τη ζωή τους με σταθμούς, τόπους και βιώματα ανάλογα με τις συνθήκες, χωρίς ποτέ να ξεχάσουν την αφετηρία τους. Το βιβλίο είναι γραμμένο με το γνωστό αφηγηματικό ύφος του συγγραφέα, που ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στη λεπτομέρεια κ...

Οι εικόνες μου προστίθενται σ’ αυτές ενός τόπου που πλήθει μνημών, λαών, θρησκειών. Οι κάτοικοί του συχνά ξεχνούν τις οβρέικες γειτονιές, τα μουσουλμανικά μνημεία, τα βενετσιάνικα ονόματα, τις χαλικούτικες μνήμες, το πολύχρωμο αίμα τους, την αρχαιότατη ευγένεια του τόπου, την ώσμωση των πολιτισμών, που εκών άκων τους φιλοξένησε. Προδίδουν (ανεπιστρεπτί;) την ίδια τη στόφα τους: από περήφανοι και αξιοπρεπείς γίνονται προκατειλημμένοι και μίζεροι. Αντί ανοιχτοί, κλείνουν. Οι άνθρωποι του κόσμου ξεπέφτουν σε μικροαστούς. Οι αυτάρκεις σε αετονύχηδες. Το καρτ ποστάλ λιμάνι καταρ...

Το "Σύμπλεγμα του Λαοκόοντα" δεν ακολουθεί καμία από τις περισσότερες ή λιγότερες γνωστές πεπατημένες, ο τρόπος του, η αισθητική του είναι ένα πράγμα: συσπάσεις. Τα πράγματα στην φυσική τους δυναμική ως σύμβολα των εαυτών τους, φυσική δηλαδή και η ίδια η γραφή. Καμία σύμβαση, καμία πρόφαση, ένα βιβλίο δίχως εμφατική πλοκή και στόχο, δίχως κατάληξη. Ο ήρωας του βιβλίου είναι πραγματικός, καθώς και όσα καταγράφονται είναι πραγματικά εξίσου. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο, σπονδυλωτό μυθιστόρημα και σύμφωνα με τον υπότιτλό του, ένα "πύραμα της γραφής". Ένας διάλογος πάνω σε κάποι...