Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σε μία από τις εννιά αποστολές στα τάγματα εργασίας, στην περιοχή της Σαμψούντας, ήταν "αμελές", αιχμάλωτος στα "αμελέ-ταμπουρού", και ο παππούς μου Ιωάνννης Χίντζογλου. Δεν ξαναγύρισε ποτέ, ούτε έμαθε κανείς το τέλος του. Αυτή την πορεία του προς τον θάνατο, προσπάθησα να φανταστώ και να ιστορίσω - "χρησιμοποιώντας" παράλληλα και την παρουσία ενός άλλου επίσης υπαρκτού προσώπου, του Γιοβάν -τσαούς, που ήταν συγγενής του και είχε μεγάλη δράση στο αντάρτικο του Πόντου. Η προσπάθεια αυτή δεν είναι παρά ένα μικρό μνημόσυνο στο παππού μου αυτόν, απ’ τον οποίο δεν είχα τίπο...

Άρχισα να ζω πάλι, λες και φύσηξες ζωή μέσα στη χωμάτινη μπάλα μου, μέσα στον άργιλο του κήπου μου. Αυτός ο πηλός πήρε ζωή από τη ζωή μου, από τα συναισθήματά μου. Χωρίστηκε σε μικρά και μεγαλύτερα κομμάτια και γίνανε έργα. Ο καινούργιος τρόπος έκφρασης είχε βρεθεί, ήταν η γλυπτική.

Ούτε η πιο χολεριασμένη φαντασία δεν θα έφτανε να σπρώξει μ' αυτό τον τρόπο δύο παλιούς παιδικούς φίλους στα γρανάζια του ξεπλύματος του μαύρου χρήματος. Οι ελβετοελληνικές τράπεζες κάνουν κομμάτια το Νικόλα και το Γιώργο. «θα έρθουν στιγμές, παιδί μου, που δεν θα μπορείς να εξηγήσεις μερικά πράγματα. Απλώς συνέβησαν όπως συνέβησαν. Είναι εδώ. Πρέπει να μπορέσεις να ζήσεις μαζί τους. Και ίσως κάποτε να τα καταλάβεις», του είχε πει ο πατέρας του. Η διαδρομή από μια επαρχία στα ρυπαρά μυστικά των μεγαλοτραπεζών άφησε πολλά σημάδια στους δύο φίλους. Πόσο δίκιο είχε ο πατέρας...

Γιατί σαν βρίσκεσαι ψηλά στην κορυφή, τότε δεν υπάρχει πλέον χρόνος, για να σκεφτείς τίποτα απ' όλα αυτά. Τότε κοιτάζεις και θαυμάζεις με έκσταση. Τότε ξανακοιτάζεις και ξαναθαυμάζεις με δέος. Και βλέπεις τον κάμπο και τα χωριά και βλέπεις τον ήλιο και τα βουνά, ψηλά και αγέρωχα, και θαρρείς πως όλα ντύθηκαν και στολίστηκαν στα γιορτινά, για να υμνήσουν το Κάστρο και το Αργυρόκαστρο, για να το τραγουδήσουν και να το μοιριολογήσουν αιώνια... -Χωρίσαμε όταν πια δεν γινόταν να μη χωρίσουμε και την ίδια στιγμή να μη δακρύσουμε και οι τρεις μαζί. Τα δυο αδέρφια έφυγαν κι εγώ έμ...

Ζούνε οι φίλοι μας σ' έναν όμορφο τόπο γιομάτο φύση, η οποία τον χαρακτηρίζει. Ο τόπος τους είναι πλούσιος σε εικόνες, σ' ευωδιές, σε ακούσματα, σε γεύσεις, σε αγγίγματα, σ' εντυπώσεις ? είναι πλούσιος σε ζωή και τούτο οφείλεται κατά πρώτον στην αίσθηση της φύσης, όπως διαπλάθεται στην κοινωνία των ανθρώπων. Είναι ταυτόχρονα, ακριβώς γι' αυτή της την πληθώρα, μια χώρα ανεξερεύνητη. Διότι απαιτείται η αναζήτηση και η πράξη για να προνοηθείς και να εννοηθείς στις προσφορές της χώρας σου και να γενείς προσλήπτοράς τους.... (...) Για τους φίλους μας, που έχουν μάθει να βρίσ...

...Η δημιουργία είναι ζωή και η χαρά της δημιουργίας είναι η χαρά της ζωής. Και το νόημα της δημιουργίας είναι σχεδόν πάντα ταυτόσημο με το νόημα της ζωής. Είμαστε ακροβάτες. Ακροβατούμε ανάμεσα στις φαντασιώσεις μας και στις πραγματικές μας δυνατότητες. Ανάμεσα στον τελικό στόχο και στα μέσα που μας διατίθενται. Ανάμεσα στο απαιτούμενο (ή επιθυμητό) κόστος και στον συνήθως στενό κορσέ ενός εφικτού κόστους. Κι όσο κι αν η αξία καθόλου δε μετριέται με το χειροκρότημα, λίγο χειροκρότημα δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν. (Το πολύ, ίσως.) Τη λέξη ''καριέρα'' θα τη...

Στόχος, να μάθουν τα εγγόνια μου για τον πόλεμο, τον Δεύτερο Παγκόσμιο, και την Κατοχή, μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού, όπως τον έζησε και τον είδε. Αφορμή, το ενδιαφέρον που έδειχναν τα παιδιά μου όταν συζητούσαμε για όλα αυτά.

Λένε πως μετά από κάποια ηλικία χάνεις τη μνήμη σου, και είναι και της μόδας ο Αλτσχάιμερ. Ανάθεμά τον κι αυτόν που μας βρέθηκε και τον μελετάμε κάθε μέρα. Ποιο είναι, σου λένε, το μικρό όνομα του Αλτσχάιμερ; Δεν ξέρεις εσύ. Δεν ξέρεις; Έτσι αρχίζει, σου λένε. Είδες τον Κώστα; σε ρωτάνε. Ναι, αλλά δεν με γνώρισε... Αλτσχάιμερ, σου απαντάνε. Τζαζ ο Βασίλης. Τι τζαζ; ρωτάς. Έτζασε, σου λένε... Αλτσχάιμερ. Άλλοτε λέγαμε "γεροντική άνοια". Πιο σικ αυτό, ε; Λέγαμε "αμνησία". Περνάει αυτό, σου λέγανε. Περνάει; Πότε κυρά μου; Άμα πιάσεις τα ενενήντα;

Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, αγκαλιά με το Απολλώνιο πνεύμα, αλλά και με χιούμορ και με σάτιρα, περιγράφοντας τρεις αναπάντεχες ερωτικές του "περιπέτειες", δίνει απάντηση στο ερώτημα, πώς, κοινωνικά και πολιτικά, φτάσαμε εδώ που καταντήσαμε. Απωθημένος απ' τη σύγχρονη κοινωνική ερημιά και νιώθοντας ότι το μερίδιο του όλο και περισσότερο μικραίνει σ' αυτή τη ζωή, κι ακόμα, πως δεν μπορεί ν' "απορροφήσει" τίποτα πια, απ' όσα άλλοτε απορροφούσε" αχόρταγα, αναλογίζεται τις τρεις γυναίκες, που, στα νιάτα του, του χάρισαν ρίγη σεξουαλικής ηδονής κι αμέτρητα χρυσά φύλλα πείρ...

Εβδομήντα οκτώ μικροϊστορίεςτης μιας σελίδας συνθέτουν μιαν αρθρωτή αφήγηση, όπου η αφέλεια, το παιχνίδι, το πένθος, η μοναξιά, ο έρωτας, είναι οι μάσκες που φορούν ο πραγματικός κι ο αφηγηματικός χρόνος για να εξιστορήσουν αυτά που λέγονται κι αυτά που δενλέγονται. Χρονικές παλινωδίες και μυθοπλαστικές μεταμορφώσεις εμπλέκουν τον αναγνώστη σε μια συνθήκη που ισορροπεί ανάμεσα στην ακρίβεια της μνήμης και στη ρευστότητα του ονείρου. Βραχυπερίοδη, ενεστωτική φωνή, με σαρκαστική νοσταλγία, συλλέγει και ταξινομεί επεισόδια μιας επινοημένης βιογραφίας.

Παράδεισος Αμαρουσίου. Σ' ένα κτήμα άνθρωποι περαστικοί, αναπνέουν, ερωτεύονται, έζησαν, έφυγαν. Σώματα επίγεια. Σήμερα ο έξω κόσμος άλλαξε. Το κτήμα δεν υπάρχει πια. Επιζώντες: Ενα πεύκο, μια συκιά, ένα κυπαρίσσι. Και η βελανιδιά στη μέση της ασφάλτου. Απ' το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα άλλοι άνθρωποι, η νέα φυλή, κυκλοφορούν ανυποψίαστοι στο δρόμο. Παρκάρουν, ξεπαρκάρουν, στρίβοντας γδέρνουν τη βελανιδιά, μπαινοβγαίνουν σε φιμέ γραφεία, βγάζουν το ψωμί τους με θεληματικό περπάτημα κι ενδυμασία αυστηρή. Δεν ξέρουν ποιοι τους έφεραν, δεν ξέρουν τι διαμείφθηκε πριν από τον...

Στα μέσα της δεκαετίας του '50, μια ψηλή οστεώδης ανδρική φιγούρα με μαύρη καπαρντίνα και ένα φθαρμένο δερμάτινο βαλιτσάκι στο χέρι, περιέρχεται τις λεωφόρους του Πειραιά ακολουθούμενη από ένα πλήθος που αλαλάζει "Κωστάκη Πρου, καμία δε σε θέλει" και που συνοδεύεται από την ερώτηση "Τι γίνανε τα χρήματα του κόμματος Κωστάκη;" Αυτός υπομένει στωικά τις λοιδορίες και τον διασυρμό του ενώ φιλοσοφεί "διδάσκοντας" έναν εφτάχρονο φίλο του την τέχνη του λόγου, προτρέποντάς τον να γίνει συγγραφέας. Ισχυρίζεται ότι το πραγματικό του όνομα είναι Κωνσταντίνος Καβάφης. Του Φ. όμως και...

Πρόκειται για την ιστορία του Ανδρόγυ, της Μηνέας και της Μαριάνθης που ζουν την τριγωνική σχέση τους και τη διαλύουν κάτω από το βάρος αντιθέσεων που δεν αναγνωρίζουν έγκαιρα. Ο συγγραφέας για να αποδώσει ανάγλυφα τη διαδικασία αυτής της διάλυσης, παρακολουθεί, αναλύει και ανασυνθέτει το μύθο του κάθε προσώπου μεμονωμένα, όπως μεμονωμένα τον αναπαράγουν τα ίδια τα πρόσωπα μέσα στο κείμενο. Αποκαλύπτεται έτσι και ο ίδιος πιασμένος από τους μηχανισμούς μυθοποίησης που ξεσκεπάζει, με τη μόνη διαφορά ότι το δικό του άλλοθι δεν είναι ο μύθος αλλά οι λέξεις που τον αποδίδουν. Πα...

Στο μυθιστορηματικό χρόνο ενός 24ωρου, ξετυλίγεται η ιστορία ενός νεαρού ζευγαριού που ζει τη φθορά του έρωτα ως τη στιγμή που μπαίνει στη ζωή τους σαν από μηχανής θεός μια άλλη γυναίκα, για να σώσει τη σχέση τους. Ο Ανδρόγυς (το όνομά του παραπέμπει στον ήρωα της μυθολογίας που δεν κατόρθωσε να σκοτώσει τον Μινώταυρο) χρησιμοποιεί τον μίτο που του προσφέρει η γυναίκα του Μαριάνθη για να κινηθεί στον λαβύρινθο της σύγχρονης ζωής. Νικιέται όμως από τις απαιτήσεις της, που παίρνουν τις μυθικές διαστάσεις ενός αδηφάγου τέρατος.

Στεκόμουν στο μέγα σταυροδρόμι ως ένας σύγχρονος Ηρακλής, όπως εκείνος στάθηκε στο σταυροδρόμι της Αρετής και της Κακίας. Γι' αυτόν η επιλογή ήταν εύκολη. Έγινε χωρίς μεγάλη μάχη. Το πεπρωμένο του ήταν ήδη γραμμένο, να γίνει ήρωας. Για μένα όμως τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα. Από την μια μεριά ένα όμορφο κορίτσι μ' ένα λαχταριστό εφηβικό σώμα και ένα σκιερό τρίγωνο ανάμεσα στους μηρούς της για ηδονές που μόνο η πάνδημος Αφροδίτη μπορούσε να προσφέρει, και από την άλλη ένα θεϊκό ολόγυμνο αγόρι, με χνούδι που χρύσιζε στον ήλιο, με ωραία καλλίγραμμα χείλη και κερασένιες ρώ...