Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΛΕΥΚΗ ΣΕΛΙΔΑ Τίποτα πιο παρήγορο απ' τη λευκή σελίδα· σεντόνι απλωμένο πάνω απ' τα λάθη σου αφρός σκεπάζει σκοτάδια και βάθη σου. Τίποτα πιο τρομακτικό· πελώρια αυλαία τρέμει μπρος στα φώτα η αλήθεια σου άδεια σκηνή και πώς να στήσεις τα φανταχτερά τα παραμύθια σου; Σ' έρημο απέραντη βαδίζουν γυμνά του μυαλού σου τα πλάσματα. Σε μια στάλα γης πώς να στριμώξεις θεούς και φαντάσματα; Ποδιά νωπή κι αγκαλιά μέσα της σβήνουν οι λυγμοί σου θάλασσα χαρωπή να την οργώνει τρελοκάικο η ψυχή σου! Χώμα τραχύ ζητά το δάκρυ και τον ιδρώτα σου. Διστάζει...

Μία συλλογή είκοσι εκλεκτών ποιητικών έργων που περιγράφουν έναν εσωτερικό διάλογο της ποιήτριας σε μία ατέρμονη και πυρετώδη διανοητική και συναισθηματική διαδικασία για την στήριξη του υπό κατάρρευση αληθινού, φωτεινού και ηθικού που βάλλεται καθημερινά από την αμφισβήτηση και την άρνηση. Το αντικείμενο της συνομιλίας αυτής στον καθρέφτη είναι η ίδια η ποιήτρια, ακόμα κι όταν σκέφτεται τους άλλους... Η πάλη της συνεχής και ενεργοβόρα μεταξύ υποσυνείδητου και συνειδητού απαιτεί θυσίες, αφοσίωση, πίστη και πολύ αγάπη για τον πλησίον, καθώς η υπεράσπιση του ηθικού της άξονα...

... μια λεπτομέρεια της τέχνης του: / στο κάτω βλέφαρο του αριστερού ματιού/ μια μικρή αυγή - απαρατήρητη σχεδόν/ σαν υγρασία που νοτίζει καθώς- / σα δάκρυ κρατημένο/ στον καιρό.

Σε έναν κόσμο ρημαγμένο από τις αυταπάτες και την εικονική πραγματικότητα, η συλλογή "Ωροσκόπια νεκρών" είναι ένας διάλογος μεταξύ ζώντων και τεθνεώτων, όπου οι ζωντανοί λένε τα πάθη τους στους νεκρούς και οι νεκροί τα λάθη τους στους ζωντανούς. Εκτός κινδύνου ύστερα από σοβαρό τροχαίο, οι νεκροί, μέσω του ωροσκόπου τους, συνομιλούν με τη ζωή σε ένα παράλληλο με το δικό μας σύμπαν, διεκδικώντας το δικό τους μέλλον στη μετά θάνατον ζωή. Η συλλογή θέτει εκ νέου το ζήτημα της αποστολής της ποίησης: να πηγαίνει κατευθείαν στη ρίζα των πραγμάτων και στην ουσία της ζωής. Τα "Ωροσ...

Ο Αιμίλιος είναι ένα "χρυσόψαρο" κλεισμένο στην γυάλα του. Χαρακτηριστικό δείγμα νεοέλληνα που ως γνήσιος δήθεν επαναστάτης κατά καιρούς αντιμάχεται με το πληκτρολόγιο του, τους εφιάλτες του σύγχρονου κόσμου. Μέσα σε ένα τοπίο που δεν τον χωράει πια, σπαταλά τη ζωή του και ελπίζει να μην ξυπνήσει απότομα... Το μόνο που φοβάται αληθινά είναι αυτό το κοίταγμα στον καθρέφτη χωρίς προσωπεία και είδωλα... Πώς να ναι πλέον το αληθινό του πρόσωπο όταν πέσει η μάσκα; Αποφάσισε να θέσει ένα προσωπικό στοίχημα με τον χρόνο. Μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες θα έγραφε εικοσιτέσσερα σατυρι...

Τι ωραία να ξυπνάς και ξαφνικά να βρίσκεις ένα κείμενο που σου καρφώνει την αχίλλεια πτέρνα σου στο χώμα κι ενώ το αίμα στάζει αργά ένα άγριο φιλί σε τυραννάει και σου μετράει τον καιρό με μια μονάδα χρόνου νέα Τα πλατάνια έριξαν τον βαθύ τους ίσκιο τα κυπαρίσσια μια ανάλαφρη σκιά τα πεύκα σού σφύριζαν ασταμάτητα κι εσύ περπατούσες αμέριμνα στις γυμνές αλέες του φθινοπώρου μου Έρχεσαι

Μια αμύθητα αισιόδοξη κοπέλα έπεσε απ' τον ουρανό στο μαξιλάρι μου. Φορούσε λευκό ψάθινο καπέλο και μπλε σατέν φόρεμα. Μου φάνηκε μυστήρια στο βλέμμα. Τη ρώτησα, από τόσους έμπειρους ονειροβάτες πώς ξέπεσε στο εμπριμέ μου μαξιλάρι. Έμεινε βουβή να ξύνει το κεφάλι της πάνω από το καπέλο. Δείγμα επι-κίνδυνα ευφυούς ανθρώπου. Την ξαναρώτησα. Μήπως δεν πρόλαβε να καταλάβει με την πρώτη ανάγνωση. Με κοίταξε νωχελικά. Με βλέμμα απόκοσμο και μια καρφίτσα πεταλούδα στο φουστάνι.