Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είσαι το πιο ωραίο αίσθημα, γι' αυτό λέγεσαι και... αγάπη. Γιατί ανθίζεις στις καρδιές, μαραίνεσαι μόνο απ' την απάτη. Μοιάζεις με κόκκινο κρασί, γι' αυτό σε πίνω κάθε βράδυ. Είσαι όνειρο απατηλό, είσαι του έρωτα, η ζάλη.

Σχεδόν ποτέ δεν είναι κατάλληλη η στιγμή για ποιήματα... Είναι τόσο ακατάλληλη για τον πιθανό αναγνώστη, όσο είναι συχνά και για τον ίδιο το δημιουργό. Ο κάθε ήχος, οι άνθρωποι γύρω και δίπλα μας, η κόπωση αυτής της μέρας, το πρόγραμμα της επόμενης, ο δισταγμός... μεταθέτουν πάντα τη στιγμή για «αργότερα»... ενώ το χαρτί στέκεται κατάλευκο και περιμένει βουβό, αμετακίνητο και σχεδόν απωθητικό μες στην ουδετερότητά του. Σαν τη σελίδα της ζωής μας στο παρόν... Η Ποίηση όμως δεν περιμένει απαραίτητα την καταγραφή της για να εκδηλωθεί. Διοχετεύεται γενναιόδωρα μέσα σε κάθε μας...

ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ Δεν διάλεξα εγώ τις πέτρες που βρέθηκαν στα χέρια μου, σας λέω, τις διάλεξε το σχήμα κάθε χούφτας, οι χαρακιές που μαρτυρούν τη φύση της συγκεκριμένης μου περατότητας, της συγκεκριμένης μου αθανασίας. Τις σφίγγω γερά, και δεν ξέρω τι να τις κάνω. Ίσως να τις πετάξω σε τακτοποιημένα παράθυρα, ίσως τις στοιβάξω τη μια στην άλλη επάνω. Ίσως τις τρίψω μανιασμένα ώσπου να φλογίσουν, είτε το θέλουν, είτε όχι.

Ο Ιωάννης Εύδυστος δείχνει ν' αναζητά με μανία να βρει διεξόδους, σε μια "ωμή" καθημερινότητα που τον παιδεύει, ανατρέχοντας στο όνειρο, τη φιλοσοφία, την ποίηση, την έρευνα, τη γραμματική και την ιστοριογραφία. Η ποίηση γι' αυτόν είναι μια καταφυγή, μια βαθιά αναπνοή πριν ξαναβουτήξεις στα βάθη της προσωπικής σου θάλασσας. Ένα χαμόγελο πριν βυθιστείς στο τέλμα "άθλιων" συναλλαγών.

Από την ποίησή µου αναδύεται το παιδικό τραύµα που αναζητά τη λύτρωσή του µέσα από συµπαντικά παιχνίδια του νου και της ψυχής. Ο θυµός, ο πόνος, ο έρωτας και ο θάνατος συµπορεύονται στο ταξίδι της κάθαρσης και οι στιγµές αγκαλιάζουν τον φόβο των συναισθηµάτων. Στο τέλος κάθε ποιητικής πράξης, απελευθερώνονται οι εγκλωβισµένες πεποιθήσεις και η τραυµατική εµπειρία ακολουθεί την ίαση µέσα από την αλήθεια, µέσα από την αληθινή πηγή. Θα 'ρθω πάλι, Μυρτώ. ο φόβος έγινε γαλήνια σιωπή, ο τρόµος και τα ουρλιαχτά αθάνατες µελωδίες. Θα 'ρθω πάλι, Μυρτώ. στη φωτιά δίπλα θα καθ...

Ως προέκταση των ανθρώπινων ψυχών, έρχεται η προδιάθεση στην προσευχή - σαν ορμέμφυτο κομμάτι όσων βρίσκονται στο υπόβαθρο των ζωών μας, μα ζωτικής σημασίας. Σαν λέξεις "άλεκτες" και σαν ευχές μιας άλλης ζωής, ενδότερης. Αυτές προσπαθεί να συλλάβει και η ποίηση, αλλά και η τέχνη, γενικότερα. Όλα ενδείξεις μιας χάριτος που μένει κάπου να τη συναντήσουμε. Και τη συναντάμε - το πιο συχνά, τη νύχτα. Γιατί η νύχτα είναι μια ώρα που οι άλλοι εαυτοί και οι άλλες ζωές ζωντανεύουν. Είναι το μυστηριακό του σκοταδιού και του ημίφωτος που περισυλλέγει ό,τι αφήνουμε να αγνοείται. Με ένα...

Τα βλέµµατά µας θα τα πουν όλα µες στη σιωπή µας κι εµείς θα είµαστε τόσο δειλοί µέσα στην ενοχή µας... Τα πιο µεγάλα σ' αγαπώ τα είπαµε σαν ξένοι... Κι αν σου πληγώσουν την αγάπη, µη φοβηθείς. Αγάπα τους πιο πάνω από όσο αντέχουν... Ένα όνειρο, όνειρο ζωής, όνειρο µιας µέρας, µιας στιγµής έτσι κι εσύ, έτσι κι αυτό, έτσι και όλη µου η ζωή... Όσα έζησα, όσα φαντάστηκα, όσα ένιωσα για µια µέρα αποτυπώνονται σ' αυτούς εδώ τους στίχους. Λόγια καρδιάς, λόγια ψυχής, αληθινά, χαρούµενα και µελαγχολικά. Λόγια γεµάτα συναισθήµατα...

Εσύ, µε πόσα λόγια αληθινά, ντύνεις τον έρωτά σου; Ποια λόγια βρίσκουν τη δύναµη, φωνάζουν δυνατά, να πουν αδίστακτα, αυτά που νιώθει η καρδιά; Ποια άλλα µένουν ανείπωτα, κρυµµένα πίσω απ' τα χείλη σου, που δεν µπορούν ποτέ να εκφράσουν την πιο γλυκιά χαρά; Λόγια ερωτικά, που άλλοτε γίνονται ποίηση κι άλλοτε µιλούν απλά, που δίνονται απλόχερα, όταν η ψυχή εµπιστεύεται αυτόν που αγαπά. Σκέψεις ροµαντικές, στιγµές ηδονικές, σύννεφα ονειρικά και ερωτικά, µα και άλλα λιγάκι σκοτεινά, που κάποιες φορές, µπορεί και να θολώνουν την καρδιά. Λόγια του Έρωτα, ζεστά...

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε την περίοδο του lockdown. Ο συγγραφέας προσπαθεί με χιούμορ να περιγράψει πώς περνούν αργά και βασανιστικά οι μέρες και οι βδομάδες τον καιρό του εγκλεισμού με το σύνθημα μείνετε σπίτι. Διακωμωδεί την όλη ιστορία και προσπαθεί να δώσει λίγο φως στο σκοτάδι, λίγη ελπίδα στην απελπισία και αισιοδοξία στην απαισιοδοξία που επικρατεί. Προσπαθεί να ντύσει με γέλιο τη μελαγχολία. Ασχολείται με όλα τα καθημερινά θέματα. Τον έρωτα, την αγάπη, τη ζήλια, την ομορφιά, τα σύννεφα, τον ήλιο, τη φύση, τα ζώα και πολλά άλλα. Επίσης, καταπιάνεται και με θέματα...

ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ Μοιάζεις σαν χάραμα καθώς πληγώνεις την ψυχή σου, βλέπεις τριγύρω σου μονάχα μοναξιά κι όταν μπορείς αλλάζεις μόνο τη μορφή σου, μα η ζωή σου μόνη πια δε σου μιλά. Μοιάζεις σαν έρωτας καθώς κουρνιάζεις στη γωνιά σου, κοιτάς παράθυρα που κλείνουν μοναχά κι όταν τα βλέμματα κλειδώνουν τα όνειρά σου, τότε κι οι ελπίδες σου ανάβουν σαν κεριά. Σκοτάδι έπεσε κι ο λογισμός στου δέντρου τη σκιά κυλά, σκέψεις τρελές σε μέρες πονηρές, θαύματα ψάχνουν οι ψυχές. Ξέρω, αγάπη μου, μην κλαις. Θα ’ρθουν για μας μέρες γλυκές, σου το ’χω πει πολλέ...

Το ξεχνάς Πως εδώ στα επίγεια όλα ορίζονται με εμβαδόν Το θρήσκον Το προδοτικόν Και ιδίως η υπομονή που εξάντλησε η απόγνωση Μην χτυπάς με πάταγο την πόρτα Υπάρχει κίνδυνος να ξεκρεμαστεί η ψυχραιμία και να καταδειχθεί η θηριώδης μου καταγωγή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Ο Θάνατος. ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ Από πάνω φτεροκοπώντας, σταθερά το κεφάλι μου ύψωσα. Κοιταχτήκαμε στα μάτια. Κατάλαβε πως ήξερα. ΖΩΗ Αγώνας δρόμου προς τα πίσω.

ΊΔΙΟ ΓΚΡΙΖΟ Κοιτούσαμε τα πρόσωπα στον τοίχο Αγνοούμενοι, κάποιοι αστέρες της καθημερινότητας Όλοι με μαύρα περιβραχιόνια στα μπράτσα Ταΐζαμε περιστέρια και μετανάστες στην Ομόνοια Ο καιρός Δυσνόητος