Ψιθυριστά στο φως, στο έρεβος
Παπακωνσταντίνου Δημήτρης ποιητής
Εκδόσεις Πηγή (2016)
Με ψίθυρους αχνούς, στο φως στο έρεβος αθόρυβα περπάτησα στον κόσμο μακριά απ`τις κραυγές που με πληγώνανε μα τώρα δες, μες στη σιωπή πόσο μερώνω σαν παίζει μουσική γλυκιά και νιώθω έτοιμος να βγω στα γνώριμά μου μονοπάτια σαν το παιδί που αλητεύει και ξεχάστηκε ολημερίς στο γέλιο, στο παιχνίδι.
Ψιθυρίσματα από τη χώρα του στοχασμού και της καρδιάς
Πάτσης Γεώργιος Β.
Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων "Χάρη Τζο Πάτση" (2010)
Ψηφίδες
Παπαθεοχάρη Νίκη
Εκδοτικός Οργανισμός Π. Κυριακίδη (2011)
Η Νίκη Παπαθεοχάρη, γνωστή στιχουργός και γλύπτρια, παρουσιάζει την πρώτη της ποιητική συλλογή. Ο έρωτας, ο πόνος, η αδικία, οΘεός, η φύση, η αγάπη σε όλες της τις μορφές είναι ο θεματικός της καμβάς, απ' όπου αντλεί συναισθήματα και τα μετουσιώνει σε λέξεις. Με δυναμισμό, ένταση, ευαισθησία, τραγικότητα και φαντασία τοποθετεί προσεκτικά εξήντα μία "Ψηφίδες" της ζωής της στο μωσαϊκό της ποίησης. Το έργο συνοδεύουν φωτογραφίες από επιλεγμένα ιδιόχειρα γλυπτά από τη συλλογή της "Βακχικές Διαστάσεις".
Ψηφίδες
Αποστολοπούλου - Αναστασίου Βάσω
Bookstars - Γιωγγαράς (2014)
Έτσι μοιάζουν αυτά τα ποιήματα. Με ψηφίδες. Κάθε μια με το δικό της χρώμα και σχήμα. Διαφορετικές μεταξύ τους, ανόμοιες. Μέχρι που λες "μα πώς να τις ταιριάξω;" Μην κάνεις τον κόπο. Θα έρθουν και θα ταιριάξουν μόνες τους. Σαν τα πολύχρωμα σπαράγματα που φτιάχνουν ένα ψηφιδωτό. Το ψηφιδωτό της ψυχής ή, μάλλον, ενός κομματιού της. Γιατί η ψυχή είναι απέραντη, ασύνορη. Κι οι ψηφίδες τόσο λίγες και αδύναμες. Είκοσι δύο ποιήματα. Είκοσι δύο ψηφίδες. Είκοσι δύο κλειδιά.
Ψηφίδες
Παπαθεοχάρη Νίκη
Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (2015)
Με το αφτί στης Γης τους κραδασμούς, κι ενάντια στις αφυδατωμένες αγάπες, η Νίκη μαζεύει σταγόνες αυθεντικής ζωής καθώς αφανίζονται στη στροφοδίνη της χρησιμοθηρίας και στο χάος των εντυπώσεων...
Ψηλός στα άχυρα
Άλλος Δημήτρης
Εκδόσεις Καστανιώτη (2000)
Ψηλός -ή -ό(ν) δημ. αναφέρεται συνήθως σε άτομα που διαθέτουν ανάστημα ή ύψος μεγαλύτερον του μετρίου. Απαντάται και ως αψηλός. Λέξη ιδιαίτερα προσφιλής και πολυχρησιμοποιημένη -κυριολεκτικά και μεταφορικά- τόσο στη δημώδη ποίησή μας, όσο και στη λογία (βλ. κ. υψηλός). Μία πρόχειρη και εξ αβρών ονύχων σταχυολόγηση είναι ικανή να μας αποδώσει στίχους θαυμασίους, όπως: απ' όντε δεν εσμίξαμε, ψηλέ, λιγνέ μου κρίνε (δ. τραγ.), θυμούνται τα ματάκια μου έναν ψηλόν έμορφον άνδρα (Παπαν. Διηγ. 159), κατατρώγει, ωσάν τη σχίζα, τόπους άμετρα υψηλούς (Σολωμ. Εθν. Ύμν. 100,2), όταν Θεο...