Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πώς κυλάει η ζωή στα περίχωρα του Ντεπάσαρ και στις παρυφές του Τόκιο; Τι συμβαίνει στο Δέλτα του Ποταμού με τα Μαργαριτάρια; Τι έχουν να μας πουν σήμερα μια Σπηλιά με Ποιήματα, ένα παροπλισμένο εργοτάξιο οπίου στο Μακάο, η Γέφυρα του Άνθους του Λωτού κι ο τάφος του Κομφούκιου; Γιατί αξίζει να την περπατήσουμε από το ένα άκρο ως το άλλο τη Λεωφόρο Σικουμβίτ, στο κέντρο της Μπανγκόκ, και μάλιστα όχι μια φορά; Πώς λατρεύεται το δάχτυλο του Βούδα στο Χονγκ Κονγκ; Πού βρίσκεται και τι μας περιμένει στην Πύλη της Σελήνης; Γιατί το Μπαλί παραμένει το νησί των μεταμορφώσεων; Μπορε...

Δεν είχε προδειδοποιήσει κανέναν για την αποφυλάκισή του όταν έφτασε ξαφνικά στο χωριό. Πήγε στο σπίτι, αλλά η μάνα του δεν ήταν εκεί. Ένας γείτονας του είπε πως ήταν στα αλώνια όπου αλώνι- ζαν τα σιτάρια. Φόρεσε ρούχα της δουλειάς και τράβηξε λίγο πιο πάνω, στη ράχη του βουνού, που ήταν τα αλώνια. Πράγματι η Δήμητρα ήταν εκεί και αλώνιζε. Μόλις τον είδε παράτησε τα τραβηχτά του αλόγου και έτρεξε και τον αγκάλιασε κλαίγοντας. Σε λίγο πλησίασαν και τον καλωσόρισαν και οι υπόλοιποι χωριανοί που ήταν στα τριγύρω αλώνια. Έκατσε με τη μάνα του σ’ ένα λιθάρι και τα είπανε για...

Μια δραματική μαρτυρία σε πρώτο πρόσωπο που αποτυπώνει την κοινωνική πραγματικότητα της χρεωκοπημένης Ελλάδας του Μεσοπολέμου, καθώς και της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου, όπως την έζησε η αφηγήτρια Ιωάννα (Ζαννιά) Κότσικα. Η Ζαννιά γεννήθηκε το 1912 σε ένα χωριό της ορεινής Αρκαδίας. Λόγω της οικονομικής κρίσης που είχε ξεσπάσει το 1930, εγκατέλειψε τη γενέτειρά της το 1932 αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην Αθήνα. Τα περιστατικά του πολυτάραχου βίου της τα διηγήθηκε έξι μήνες πριν τον θάνατό της στην ιστορικό Μαρία Σαμπατακάκη, η οποία κατέγραψε ακέραιη τη μαρτυρία (με ελ...

"Το ταξίδι από την "Αγία Ελένη" μέχρι τον "Άγιο Αλέξανδρο" Ζηρού μού φάνηκε μακρύ, σαν να έφτασα στην άλλη άκρη του κόσμου. Εξήντα χιλιόμετρα απέχουν τα Γιάννενα από τη Φιλιππιάδα. Σήμερα είναι μία ώρα με τ' αυτοκίνητο αλλά και τότε, με κείνα τα μικρά πράσινα λεωφορεία, δεν ήταν περισσότερο. Πώς μου φάνηκε εμένα το ταξίδι τόσο μεγάλο; Ήταν και η ναυτία μου που επιδείνωνε την ήδη επιβαρυμένη ψυχολογία μου. Από το πρώτο πεντάλεπτο ξερνούσα μες στο λεωφορείο και δεν έπρεπε να κοιτώ από το τζάμι. Έριχνα κλεφτές ματιές έξω κι έπαιρνα βαθιές ανάσες. Έχουμε κι άλλο; Κι άλλο; Πού μ...

Το έργο αυτό το θεωρώ ως ένα έργο ζωής. Είναι μια κιβωτός μνήμης για ανθρώπους που έζησαν -και ζουν- σ' αυτόν τον τόπο, το Ζωγράφου. Για ανθρώπους που γεννήθηκαν σ' αυτόν, μεγάλωσαν, μορφώθηκαν, έφτιαξαν οικογένεια, είδαν τους γεννήτορες να "φεύγουν", χάρηκαν παιδιά, εγγόνια, έδωσαν και πήραν χαρές και λύπες. Για ανθρώπους που έγιναν μάρτυρες της ιστορικής, κοινωνικής, πολιτιστικής πορείας της συνοικίας (του Δήμου) Ζωγράφου μέσα στα τελευταία εβδομήντα χρόνια! Μέσα από τα μάτια της ψυχής μου, με το δικό μου τρόπο, τη "δική μου ματιά" ιστόρησα ανθρώπους, τόπους, γεγονότα. Η...

Στο υγρό, τυφλό, κελί των φυλακών υψίστης ασφάλειας της Κασσάνδρας, ακούγονται μόνο οι άναρχες ανάσες εφτά-οχτώ νέων παλικαριών, που βγαίναν μέσα απ τα τρίσβαθα της ψυχής τους. Πάνω στις σάρκες τους ήσαν φανερά τα ολοζώντανα αυλάκια, που είχαν χαράξει κάποια ανθρωπόμορφα τέρατα στην προσπάθεια να τους συνετίσουν, ν' αλλάξουν τη λογική και την πίστη τους. Ν' αποσπάσουν ομολογίες για αποτρόπαια εγκλήματα που τους καταλόγιζαν, να προδώσουν συντρόφους που αγωνίζονταν λεύτεροι. Κι όμως μέσα τους υπήρχε μια κρυφή μεγαλειώδης δύναμη, που τους έκανε να υπομένουν καρτερικά το...

Ζωντανός στο Zonars. Όταν συνάντησα το βασιλιά. Πώς βρέθηκα στην κηδεία του Σεφέρη. Ήμουν κι εγώ στην Πάντειο. Ένα φιλί από τη Μελίνα. Μέρες ραδιοφώνου στο Τρίτο. Το αγκάθινο στεφάνι του Ταχτσή. Ο μυστικός δείπνος με το Μάνο. Οι μαγικές σκιές του Σπαθάρη. Και του Προφήτη Ηλία επανέρχεται. Με τους αγγέλους του Τσαρούχη. Πιτσούνι σαλμί από την Μπέλλου. Τέσσερεις εποχές με τον Πρόεδρο. Από τον Μαρίνο στον Μπόουι. Μια βοτκίτσα με την Αλίκη. Τη μέρα που έπεφτε το Τείχος. Αγωνία και ecstasy στο Κλικ. Η Αλόμα και οι άλλες. Ο θάνατος της Αλωπεκής. Εφτά ζωές με τον Άρη. Χάδια και χα...

"... μες στα μετάξια κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί ..." (Nίκος Kαββαδίας). Όταν ετούτο το χρονικό -χωρίς τη σημερινή απαραίτητη εισαγωγή του, κάποια σχόλιά του και επίσης κάποιες κριτικές και επιστολές υπέρ και κατά του βιβλίου- είδε το φως της δημοσιότητας επί Xούντας σε συνέχειες στην εφημερίδα "Tα Nέα" (1972) και απέσπασε ως βιβλίο το A΄ Kρατικό Bραβείο (το 1974, με εισηγητές για τη βράβευσή του τον Nικηφόρο Bρεττάκο και τον Eυάγγελο Παπανούτσο), από την πρώτη στιγμή το υποδέχτηκαν διθυραμβικά πολλοί κριτικοί, εφημερίδες, περιοδικά, πνευματικοί άνθρωποι και χιλιάδε...

Σε μια στρατιωτική μονάδα της Αττικής, στα χρόνια του εμφυλίου, κυκλοφορούν ανατρεπτικές προκηρύξεις και μια από αυτές θα βρεθεί, χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει, ανάμεσα στις κουβέρτες - προσκεφάλι του Άρη Μπερκέλη, στρατιώτη με πλούσια αντιστασιακή δράση στην κατοχή από τις γραμμές της ΕΠΟΝ. Μια νύξη αξιωματικού αρχικά και μια "πρόκληση" από τον Α2, στη νέα του μονάδα, για "κελάηδημα" (τελεσίγραφο), τον αναγκάζουν, μπροστά στο φάσμα βασανιστηρίων να αποδράσει. Τις συγκλονιστικές περιπέτειες που ακολουθούν σε μια Αθήνα που περίπου στρατοκρατείται και την ύπαιθρο να σπαράσσε...

Μέσα από τις γραμμές του βιβλίου αναδύονται δυο κόσμοι. Από τη μια είναι ο κόσμος του μόχθου, της αγροτιάς, της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας που αποτέλεσε τη δύναμη και την ηθική του αντιφασιστικού αγώνα, κι από την άλλη ο συρφετός και το αυνονθύλευμα, που αποτέλεσε την παράταξη της προδοσίας και των συνεργατών του κατακτητή, το κατακάθι της κοινωνίας.

Οι γονείς είναι μια ιστορία χωρίς αρχή, έχουν μια ζωή πριν από εμάς και όταν φεύγουν γίνονται μυστήριο, σχεδόν άγνωστοι. Με την απουσία τους συνειδητοποιούμε ό,τι μας έχει διαφύγει, τους πενθούμε με τις απορίες μας, με τα αναπάντητα ερωτήματά μας, με μια τρυφερότητα που μόνο με την αποχώρησή τους γίνεται τόσο απόλυτη. Σαν τον Ορφέα, θέλουμε να τους φέρουμε πίσω, αρχίζουμε μαζί τους μια κατάβαση στον Άδη και βυθιζόμαστε για καιρό ευπρόσβλητοι και εκτεθειμένοι...

Ύστερα από μισό αιώνα κινηματογραφικής δουλειάς, ο Γιώργος Ζερβουλάκος εκδίδει το πρώτο του βιβλίο. Πρόκειται για μια σύνθεση από μνήμες, οράματα, αλήθειες και πλάσματα της φαντασίας. Κυρίως όμως είναι μια καταγραφή των χρόνων της Κατοχής. Μιας εποχής μυθικής,σκληρής, πικρής, ανεπανάληπτα μαγικής και ωραίας... Το βιβλίο περιέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία από το 1941 έως το 1945, με αναφορές σε παλιότερες αλλά και νεότερες εποχές. Κοινός τρόπος ένα κεφαλοχώρι της Λακωνίας, το Γεράκι. Και αυτό μέσα από την τρυφερή ματιά ενός δεκάχρονου αγοριού, που προσπαθεί να συλλάβει και να...

Σε κάθε ελληνική γειτονιά των αρχών της δεκαετίας του 1960 περίπου τα ίδια συνέβαιναν. Οι γειτονιές όμως δεν ήσαν ίδιες, είχαν διαφορές. Διαφορές στις λεπτομέρειες και όχι στα γενικά. Διαφορετικός ο χαρακτήρας των ανθρώπων, διαφορετική η συμπεριφορά, διαφορετική η νοοτροπία... Αλλά και οι μυρωδιές των κήπων, των ανθρώπων και του αέρα, διέφεραν από γειτονιά σε γειτονιά... Μια περιπλάνηση στην ελληνική γειτονιά του '60 με αφορμή της ζωή και τους "κανόνες" μιας λαϊκής γειτονιάς της Πάτρας.

Σκόρπιες μνήμες, εικόνες και γεγονότα, με έντονο συναίσθημα, που δεν έσβησαν με την πάροδο των χρόνων, θα επιχειρήσω να μοιραστώ με τον αναγνώστη αυτού του βιβλίου, χωρίς καμιά διάθεση προβολής, ματαιοδοξίας ή υστεροφημίας. Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε σήμερα, καλό είναι να γνωρίζουν, κυρίως οι νεότεροι, τα παιδιά και τα εγγόνια μας, τις σκληρές συνθήκες ζωής και επιβίωσης που είχαμε αλλά και ξεπεράσαμε με αγώνες καλούς, πίστη, πείσμα και αλληλεγγύη.

Φανταστείτε ότι, από την άνοιξη του '95 ως τις αρχές του 2001, δεν έπαψα να σημειώνω στα Pulp ημερολόγιά μου κρίσεις και παρατηρήσεις για τα βιβλία που διάβαζα. Σαν άλλος θαλασσοπόρος, είχα ανοιχτεί στο πέλαγος της σύγχρονης, αμερικάνικης, μαζικής λογοτεχνίας. Και αυτά ήταν τα ταξιδιωτικά μου ημερολόγια. Συναντήσεις με έργα του Στίβεν Κινγκ, του Μάικλ Κράιτον, του Τζον Γκρίσαμ και πολλών άλλων, από τον Τόμας Χάρις και τον Μάριο Πούζο ως τον Ουίλιαμ Γκίμπσον και τον Τζόρτζ Πελεκάνος. Καθώς και με έργα εξαδέλφων τους από την Αγγλία, όπως ο Τιμ Γουίλοκς, ο Κλάιβ Μπάρκερ και ο...

Αλευκάντρα! Αυτή η απαράμιλλη σε ομορφιά γωνιά του νησιού, που την έχουν λατρέψει και ζωγραφίσει χιλιάδες καλλιτέχνες. Η μικρή Βενετιά, με απέναντί της τους παλιούς ανεμόμυλους, που στέκουν περήφανα ακοίμητοι φρουροί της αλλά και πρεσβευτές της στα πέρατα του κόσμου, που μέσα απ' την ακινησία τους έκαναν παγκόσμια γνωστή την Μύκονο, και την αγάπησαν εκατομμύρια άνθρωποι. Την αγάπησαν, αλλά και την καταπάτησαν, την βίασαν και την βιάζουν συνεχώς, κλέβοντας από την αγνότητα και την ηρεμία της. Έμοιαζε πάντα με κύκνο που λικνίζεται ήρεμα και απαλά πάνω στα κύματα, ή σαν καράβι...