Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Μάλλον χρόνιες εξομολογήσεις, τα "προσωπικά κείμενα" κατάφεραν να ξεφύγουν από την τροχιά εκείνη των στίχων μα που μιλούν πάλι εν ονόματί τους, συγκεντρώνονται εδώ (μνήμες ζωντανών μετά θάνατον τα πιο πολλά) και αφιερώνονται στους ορατούς συνοδοιπόρους. Ο προφορικός και γραπτός τους λόγος, οικεία, θαρρώ, και με όλα τα δικαιώματα συμπαρατάσσεται." Μάρκος Μέσκος Ο τόμος περιλαμβάνει κείμενα για τους εξής λογοτέχνες και θέματα: Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι ("Λευκές νύχτες"), Θεόκλητο Καριπίδη, Όμηρο Πέλλα, Γιώργο Κοτζιούλα, νεοελληνικό δημοτικό τραγούδι, Γιώργο Ιωάννου, Άθω Δη...

Ονειρευόταν πάντα, ακόμα και μ' ανοιχτά τα μάτια. Σχεδίαζε ταξίδια και σημείωνε με κόκκινο στυλό τα μέρη σ' ένα χάρτη. Τα όνειρα και τα σχέδια δε χρειάζονταν λεφτά. Έγινε ξενοδοχοϋπάλληλος και το ταξίδι έμελλε να ξεκινήσει από το λαμπερό "Μεντιτεράνιαν Πάλας", το ονομαστό ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης. Δεκαετία του '60, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, κι εκείνος ανακαλύπτει τη δική του "οδό ονείρων" σ' εκείνο τον παραμυθένιο χώρο. Δίπλα του περνούν πρόσωπα μυθικά, απλησίαστα, που λάμπουν μ' ένα θείο φως. Μα όταν τα γνωρίζει καλύτερα, κάτι απ' το φως τους χάνεται. Ελάχιστοι δια...

Ύστερα από μια παραμονή που κράτησε χίλιες τετρακόσιες εξήντα μέρες και νύχτες στην Άπω Ανατολή, κυρίως στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, με ενδιάμεσα ταξίδια στη Σιγκαπούρη, στη Νότιο Κορέα και στην Ιαπωνία, ο συγγραφέας, μεταξύ των άλλων, αποδελτιώνει και υπομνηματίζει ορισμένους θεμελιώδεις κώδικες της ασιατικής συμπεριφοράς, αποδίδοντας ιδιαίτερη σημασία τόσο στη διερεύνηση της καθημερινής εθιμοτυπίας των Κινέζων, όσο και στην προβολή παραθεωρημένων πλευρών της σινικής δεοντολογίας.

Ο Σωτήρης άφησε τρία δάχτυλα στο εργοστάσιο και έγινε οδοκαθαριστής, του Μυτιληνιού η κόρη έγινε καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο και ο Σταύρος πήρε αργυρό μετάλλιο για την τριακονταετία του στο ίδιο εργοστάσιο. Η κυρία Ελένη γράφει μυθιστορήματα μετά τη δουλειά και η Θεώνη πουλάει μαγικά βότανα από τον Όλυμπο. Τα παιδιά μιλούν μόνο γερμανικά, τι γίνεται τώρα; Ο Χρίστος παραπονιέται: έφυγε νέος, γύρισε γέρος στο χωριό του και βρήκε τους νέους γκάσταρμπαϊτερ να τον περιμένουν. Έλληνες στα ξένα. Στην άλλη Ελλάδα. Στον κόσμο. Τους είπαν γκάσταρμπαϊτερ· οι ίδιοι μόνο ξέρουν το βάρο...

Μπορεί ένας φοιτητής της Ιατρικής με κοινωνική αγωγή, με εθνική συνείδηση, να παραμένει απαθής και αμέτοχος στην αντίσταση κατά της κατοχής της πατρίδας του; Μπορεί να μπει στη φωτιά της αντίστασης και να παραμένει ερωτευμένος "μέχρι θανάτου" με τη φίλη του και με την ιδεολογία του "πατριώτη";

Αν δεν συγκλονισθήκατε πρόσφατα, Αν κι εσείς πονέσατε λαβωμένοι από τη μοίρα, Αν δεν νιώσατε της ομορφιάς μιας απροσδόκητης περιπέτειας, Αν τελικά κι εσείς είστε θύματα της ανθρώπινης αχαριστίας Τότε δεχθήτε από μένα αυτό το μπουκέτο από κόκκινα λουλούδια αγάπης, κίτρινα λουλούδια πίκρας και άσπρα αγνότητας και θανάτου. Χωρίς σκοπιμότητες σας χαρίζω τις εμπειρίες ομορφιάς, απογοήτευσης και αγάπης, όπως εγώ τις έζησα και τις είχα κρυμμένες στην καρδιά μου. Είναι τόσο σημαντικές, που θα 'ταν κρίμα να τις θάψω μαζί μου.

Ένα έγκλημα αποκαλύπτεται με πολλούς τρόπους. Εκτός από εκείνους που προβλέπει ο "θετός" νόμος, που είναι οι μάρτυρες, τα αποτυπώματα, τα ίχνη, τα έγγραφα στοιχεία, η αυτόφωρη σύλληψη, η ομολογία του εγκληματία, υπάρχουν και οι τρόποι αποκάλυψης ενός εγκλήματος που λειτουργούν μέσα από το σύστημα του "φυσικού" νόμου. Συγκεκριμένα, οι κανόνες λειτουργίας της Φύσης, που όλοι μαζί αποτελούν τον "φυσικό" νόμο μπορούν να φέρουν στο φως, με το δικό τους τρόπο, τα αποδεικτικά στοιχεία ενός εγκλήματος, που μέχρι τη στιγμή της αποκάλυψής τους, ξέφευγαν από τα ανθρώπινα μάτια, αρκεί...

Αλευκάντρα! Αυτή η απαράμιλλη σε ομορφιά γωνιά του νησιού, που την έχουν λατρέψει και ζωγραφίσει χιλιάδες καλλιτέχνες. Η μικρή Βενετιά, με απέναντί της τους παλιούς ανεμόμυλους, που στέκουν περήφανα ακοίμητοι φρουροί της αλλά και πρεσβευτές της στα πέρατα του κόσμου, που μέσα απ' την ακινησία τους έκαναν παγκόσμια γνωστή την Μύκονο, και την αγάπησαν εκατομμύρια άνθρωποι. Την αγάπησαν, αλλά και την καταπάτησαν, την βίασαν και την βιάζουν συνεχώς, κλέβοντας από την αγνότητα και την ηρεμία της. Έμοιαζε πάντα με κύκνο που λικνίζεται ήρεμα και απαλά πάνω στα κύματα, ή σαν καράβι...

[...] Σήμερα μέσα από τα ποιήματα της, αλλά και όσες σκέψεις της έχει εκφράσει σε πεζό λόγο, βρίσκομαι νοερά σ' εκείνη την εποχή. Γιατί, η Βασιλική Μαρκεσίνη άφησε την πένα της "να βουτήξει" μέσα στην ψυχή της κι ύστερα ν' αποτυπώσει στο χαρτί με απλό, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα αντιπροσωπευτικό τρόπο, τους πόθους και τις προσδοκίες, τις επιθυμίες και τα όνειρά της, θα έλεγα τον ίδιο τον εαυτό της, όλα επικεντρωμένα στο Πρόσωπο και το Έργο του Κυρίου Ιησού Χριστού, τον Οποίο από μικρή αγάπησε και μέχρι σήμερα υπηρετεί. [...] (απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου)