Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια συνεχής παρουσία στην πνευματική και καλλιτεχνική ζωή του τόπου μας, μισό και πλέον αιώνα, είναι ο Κώστας Ασημακόπουλος· μια παρουσία χαμηλών τόνων, αλλά ταυτόχρονα γόνιμη και πλούσια δημιουργική. Πολύ πριν κληθεί για στρατιώτης έως σήμερα δεν έπαψε να παρουσιάζει σημαντικά βιβλία και θεατρικά έργα και να δημιουργεί ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης ωραίες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Τα μυθιστορήματά του έχουν εκδοθεί σε είκοσι και πλέον γλώσσες και τα έργα του ανεβαίνουν σε ξένα Εθνικά και Δημοτικά θέατρα. Έχει τιμηθεί με πολλά σπουδαία ελληνικά και ξένα βραβεία και...

Στο βιβλίο αυτό "Πέρασμα από τους ωκεανούς της γνώσης & της εμπειρίας" η συγγραφέας καταθέτει τις εμπειρίες της έχοντας εργαστεί σε ένα πλήθος ξένων χωρών, στα πλαίσια της συνεργασίας της με διεθνείς οργανισμούς και σε προγράμματα ανάπτυξης των χωρών του Τρίτου Κόσμου. Δίνει έμφαση στην αξία της γνώσης ως μέσο προσφοράς στον άνθρωπο.

Πορεύονταν στο μονοπάτι του βουνού, ντυμένοι την απόμαχη χλαίνη και το δίκοχο του Αλβανικού, ζωσμένοι την εξάρτυση και τις ρυτιδιασμένες μπαλάσκες των Μεγάλων πολέμων. Κι όλοι μαζί, πραγματικός ανθρωποχείμαρρος, δρόμιζαν τις ανηφοριές, συρμένοι από την ίδια ψυχορμή τους. Παράβγαιναν γινατισμένοι τη κτηνώδικη δύναμη των μουλαριών, που σπίθιζαν πεισματικά το πέταλο στην κακοπετριά, παρασύροντας τη ζωντανή πρωτεϊκή μάζα άναντι στη Σισύφεια στράτα της, τυλιγμένη στο σκοτάδι και τη βροχή. Η Μυρτώ άκουγε τη βροχή, να δέρνει τις σκοτεινές φυλλωσιές, τη δέχονταν στο πρόσωπο, μούσκ...

"Φοβάμαι πως τώρα πια θα περάσω ολότελα έρημη από τη ζωή. Ο μόνος άνθρωπος, που με γνώριζε, που μπορούσε να με αποκαλύψει, έφυγε. [...]" Η εφηβεία είναι μια περίοδος της ζωής μας. Όσο αυτή διαρκεί, η ανάλυση, η σύνθεση και το χτίσιμο του προσωπικού Εγώ, είναι τα κύρια ενδιαφέροντα κάποιων εφήβων. Αυτό γίνεται συνήθως με πολλή ανασφάλεια, ναρκισσισμό και υπερβολή. Το "απόλυτο" και ο νιτσεϊκός υπεράνθρωπος, αλλοιωμένος από ευαισθησίες, είναι συχνά στάση ζωής. Άλλο σύμπτωμα είναι η σύγκρουση με το περιβάλλον. Βασικός αντίπαλος είναι ο "μεγάλος", αυτός που προσωποποιεί τη...

Τη ζωή σ' ένα μικρό αιγαιοπελαγίτικο νησί, τη Σκόπελο, στη δεκαετία του '40 ξαναζωντανεύει μέσα από τις μνήμες της η συγγραφέας για να τη διαφυλάξει "με τα λόγια" έτσι όπως και τα "πεύκα κρατούνε τη μορφή του αγέρα ενώ ο αγέρας έφυγε δεν είναι εκεί". Τοπία, άνθρωποι, δοξασίες, νοοτροπία, συμπεριφορές, συνήθειες, ασχολίες, γιορτές περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνοντας μια ιδιαίτερα κρίσιμη εποχή, αφού από τις συγκυρίες κλήθηκε να κυοφορήσει τους σπόρους όλων εκείνων των αλλαγών που σήμαναν το τέλος στο παρελθόν.

Θα μπορούσε να ήταν ένα μυθιστόρημα, ή το σενάριο μιας ταινίας, ένα ποίημα, ίσως, πάνω στο σώμα της μογγολικής νύχτας. Είναι μια σειρά γυναικών που βγαίνουν από τα βαγόνια των τρένων, τα λεωφορεία και τα αεροπλάνα και επείγονται να μιλήσουν ελληνικά. Έρχονται από τις στέπες και το αναβαθμισμένο Ουλάν Μπατόρ για να μείνουν μαζί μας. Είναι οι Μογγόλες, που έχουν για σπίτι τους την έρημο Γκόμπι, που κατεβαίνουν η μια μετά την άλλη στο Πεκίνο, στη Σεούλ και στο Χονγκ Κονγκ για να δουν πώς άλλαξε η άλλοτε επικράτεια του ένδοξου παππού τους, του Κουμπλάι Χαν. Είναι τα κορίτσια πο...

Δεν έχουν μείνει σπουδαία πράγματα από εκείνη την εποχή. Νευρικά ταξίδια, απολαύσεις ξεκρέμαστες, ημιτελείς χειρονομίες, μια γενική ζαλάδα και το πικρό φως μιας διαπίστωσης την επόμενη μέρα: μέσα στην υπεροψία και τη μέθη, όλοι διψούσαμε τότε κάτι να βρούμε -λίγη αγάπη, το Θεό, το χώμα της πατρίδας μας, τον παλιό καταρράκτη. Κάιρο, Σάο Πάολο, Βηρυτός, Καζαμπλάνκα, Λισσαβώνα, Ισταμπούλ -μυθικά σκηνικά για μια πτώση μοιραία, που μας ξέβρασε όλους, σ' αυτό που ζούμε σήμερα.

Τις θύμησες των παιδικών μου χρόνων, τις ευτυχισμένες στιγμές γύρω απ' τη μεσημεριάτικη τάβλα με τον παππού, τη γιαγιά, τους γονείς και τ' αδέλφια μου, τις χαρούμενες μαζώξεις σε γλέντια, πανηγύρια και γιορτές αλλά και τις πονεμένες στιγμές με δικούς μου φίλους κι αγαπημένους, τα νανουρίσματα της γιαγιάς και του παππού και τα παραμύθια τους, τις νουθεσίες μέσα απ' τα αινίγματα και τις θυμοσοφικές τους ρήσεις, τα ακούσματα απ' τους ξωμάχους και τους βασανισμένους, μερικές εικόνες απ' τη γύρω φύση, απ' ό,τι απέμεινε όρθιο απ' το πέρασμα και τη φθορά του χρόνου και που μέσα...

Ταπεινός επισκέπτης τώρα, προσέρχεται στο χώρο αυτό, μ' ένα λουλούδι, μια σκέψη, ένα δάκρυ, να προσκυνήσει, να στοχαστεί, να βγάλει από μέσα του όλο τον πόνο, όλη τη θλίψη, όλη την αντίθεσή του για το πεπερασμένο της ύπαρξης, για την κοινή μοίρα. Τις στιγμές αυτές τις επικοινωνίας τους που δεν είναι άλλο παρά ένας χείμαρρος λαλίστατης σιωπής, έχει χίλια πράγματα να πει, να βγάλει από μέσα σκέψεις χίλιες, να μιλήσει θέλει γι' αυτά που έγιναν, γι' αυτά που δεν έγιναν, για τα "πρέπει" και τα "μη", για ό,τι μας πόνεσε και για ό,τι μας έκανε να χαρούμε, για ό,τι μας δόθηκε και...

Ποιες στα αλήθεια είναι οι αλησμόνητες πατρίδες; Αυτές που έχουν καταγραφεί ως θύμησες; Αυτές που έχουν καταγραφεί ως αναστεναγμός; Ποια είναι τα πραγματικά σύνορα; "Αυτά που ορίζει η ψυχή" λέει η γιαγιά στην εγγονή, περιγράφοντας μέσα από το ημερολόγιό της το μεγάλο της ταξίδι από τη Σμύρνη στη Νέα Σμύρνη. Και η εγγονή διαβάζει, σκέφτεται, ταυτίζει τη διαδρομή της γιαγιάς με το δικό της ταξίδι στη ζωή. Το ημερολόγιο ξεκινά από τον Μάρτη του '22 για να διαβαστεί Μεγάλη Βδομάδα του 1999. Που ξεκινούν οι θύμησες και που η λησμονιά;

Το έμαθα πια, έπειτα από τριάντα χρόνια δοκιμασίας, ότι θα γράφω και θα ξαναγράφω, κάθε φορά αλλιώς, το ίδιο βιβλίο. Ότι θα πεθάνω με την ίδια έμμονη ιδέα: τη δυνατότητα ή όχι του ανθρώπου να αποτυπώνει με αυτοεπίγνωση και εντιμότητα τις εκπτώσεις του στη διαδρομή από το είναι που δικαιούται στο έχειν που διεκδικεί. Έμαθα επίσης και το άλλο: μυθιστοριογράφος δεν είναι μόνο ο παραμυθάς διασκεδαστής των αναγνωστών του, ούτε μόνο ο διανοητής στην τρύπα του, ούτε μόνο ο λεπτουργός στο εργαστήρι του, αλλά αυτός, κυρίως αυτός, που αντιστέκεται στον εφησυχασμό, αναζητώντας την πεμ...

Ο συγγραφέας μάς ταξιδεύει στο Μέγα Σινικόν Τείχος, στην Απαγορευμένη Πόλη, στα Θερινά Ανάκτορα των αυτοκρατόρων αλλά και στην πλατεία Τιανανμέν, στο Μαυσωλείο του Μάο και στους τόπους καθημερινής ζωής των κατοίκων του Πεκίνου. Παράλληλα ξεδιπλώνεται η αφήγηση του μύθου αυτής της μαγικής πόλης μέσα από το διάλογο του ρόδου, που συμβολίζει τη Μνήμη και τη σκέψη της Δύσης, με το λωτό, που συμβολίζει τη Λήθη και τη σοφία της Ανατολής.

Ένα σπάνιο και ατμοσφαιρικό βιβλίο για το χαμένο παρελθόν περιοχών, προσώπων και πραγμάτων, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Οι εξαίσιες αναμνήσεις ενός ποιητή, αισθητή, ιστοριοδίφη και περιηγητή, και ο χαμένος κόσμος του νεοελληνικού αστικού πολιτισμού. "Το βιβλίο αυτό, με τις σελίδες του πλημμυρισμένες από σούρουπο και από χρυσά ηλιοβασιλέματα, ψιθύρους, ευωδιαστούς ανέμους, μνήμες, δρόμους, ονειρικές εικόνες, αγαπημένα φαντάσματα του παρελθόντος, χαμένες ιστορίες, σταματημένα ρολόγια, σπάνιες και ανεκτίμητες πληροφορίες, χαμένα πρόσωπα, υπαρξιακές αγωνίες και φεγγαρόφω...

"Μ' έσφιγγες στην αγκαλιά σου, με τα σουφρωμένα και ματωμένα -απ' τις μπουγάδες- χέρια σου και... ναι, είναι αλήθεια. Ντρεπόμουν τότε κι εγώ μαζί σου. Ζήλευα τις νέες και καλοντυμένες μαμάδες. Θα ήθελα τότε να ήσουν κι εσύ έτσι". Το βιβλίο αυτό, που το τύλιξα με την αγάπη μου και τις σκέψεις μου, στο χαρίζω και θα ήθελα να φτάσει ως τον ουρανό. Κοντά σου...

Το περιεχόμενο του βιβλίου αυτού με τις προσωπικές αναμνήσεις, περιγραφές και βιώματα του συγγραφέως, ξεδιπλώνει, ασφαλώς και παρουσιάζει από διάφορες πλευρές στα μάτια του αναγνώστου τη ζωή και το έργο ενός ανθρώπου, που αφιέρωσε την ύπαρξή του και πρόσφερε ολοκληρωτικά τον εαυτό του στη διακονία της Εκκλησίας.

Μάζεψα στις χούφτες μου σταγόνα - σταγόνα την Αγάπη από τον Ουρανό. Τον λευκό αφρό από την Θάλασσακ και φυσικά όλη την ομορφιά του Έρωτα... Τα έβαλα σε τάξη και έφτιαξα αυτό το βιβλίο. Που είναι αφιερωμένο σε όσους αγαπούν και αγάπησαν. Τρυφερές στιγμές που όλοι θα θέλαμε να βιώσουμε, κάποια στιγμή στη ζωή μας.

Αρχίζω να γράφω τη ζωή του έτσι, όπως μου το ζήτησε εκείνος: "Γράψε την ιστορία της ζωής μου Αρσινόη. Μόνο εσύ με καταλαβαίνεις μέσα από τη φιλία". Ελπίζω να μην τον αδικήσω. Φιλία και σταλαγμίτης! Μη σας φανεί παράξενο, είναι ίδιοι κι όμοιοι! Έχουν ανάγκη από το χρόνο και την υγρή σταγόνα του πόνου, για να δέσουν. Γράφουν και διηγούνται την ιστορία του κόσμου κι εκείνη την ξεχωριστή του κάθε ενός!