Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σε αυτό το βιβλίο η Σοφία Κολοτούρου περιγράφει κουφές ιστορίες καθημερινής τρέλας από τη ζωή ενός μεταγλωσσικά κωφού ανθρώπου. Ιστορίες που εσείς πιθανότατα δεν έχετε ακούσει ποτέ, όμως η ίδια έχει βιώσει ως αυτήκοος μάρτυς και συνεπώς σας τις μεταφέρει από ...πρώτο αυτί. Μερικές από αυτές τις ιστορίες τις ψιθύρισε και στον σκιτσογράφο Σπύρο Δερβενιώτη, με τον οποίο έπαιξαν το παιχνίδι "χαλασμένο τηλέφωνο", έτσι ώστε να καταγραφούν επακριβώς τα γεγονότα σε κόμικ.

Για μισό περίπου αιώνα στον υποβλητικό βράχο της Σπιναλόγκας περπάτησαν, ερωτεύτηκαν, μαρτύρησαν αλλά και επιβίωσαν άνθρωποι που προέρχονταν από την "απέναντι όχθη", θύματα μιας ολόκληρης εποχής. Στο καστρόχτιστο νησί του Μεραμπέλλου, σ' ένα χώρο ταυτισμένο με την προκατάληψη, έχτιζαν τη ζωή τους από την αρχή οι εκτοπισμένοι, προσπαθώντας να ξεπεράσουν τις κοινωνικές αντιξοότητες, ώστε να προετοιμάσουν μια αξιοπρεπή αποχώρηση από τον "επίγειο παράδεισο". Ο αποκλεισμός αυτών των ανθρώπων και η καθημερινότητά τους υπήρξαν για πολλά χρόνια ζητήματα ταμπού για την ελληνική κοιν...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια νέα κοπέλα που είχε ακούσει πολλά παραμύθια. Και αγαπούσε να της τα λένε όταν ήταν ακόμη μικρή. Όσο πιο τολμηρά κι απίθανα, όσο πιο φανταστικά, τόσο πιο όμορφα ήταν. Τ' άκουγε, τα χαιρόταν, τα ονειρευόταν ύστερα πάνω στο μαξιλάρι της, δίχως όμως να φαντάζεται πως θα μπορούσε να τα δει να ζωντανεύουν και να τα ζήσει. Αργότερα, της άρεσε να τα διηγείται στα μικρότερα αδέλφια της - συνήθιζε, μάλιστα, να το κάνει όταν πήγαιναν για ύπνο. Κι ένα βράδυ... ένα παραμύθι έγινε κατάδικο της και την έκλεισε μέσα του... "Έλα να ζήσεις" της είπε "αυτό που...

Η μακρά άσκηση της ογκολογίας σε δημόσιο αντικαρκινικό νοσοκομείο βρίσκεται στο υπέδαφος αυτού του ημερολογίου που αποτολμά να γίνει βιβλίο. Στις σελίδες του, σπαρακτικά βιωμένες αληθινές ιστορίες αναπλάθονται μαζί με διεισδυτικούς -ζοφερούς ή λυτρωτικούς- στοχασμούς πάνω στα αβέβαια σύνορα της ζωής και του θανάτου. "Όλοι ακολουθούν αλλότριους δρόμους και όλοι συγκλίνουν στην ίδια πόρτα, την πόρτα του ιατρείου ως προθάλαμου του τέλους· όπως στον λαιμό του μπουκαλιού πριν την έξοδο στο αφιλόξενο ή και φιλόξενο χάος . . . Εκεί παραφυλάω και τους περιμένω, όπως οι παπά...

Ποιος είμαι; Τι είμαι; Πώς να σχεδιάσω τον χάρτη της πατρίδας μου, όταν η γεωγραφία μπερδεύεται με τη ζωή μεταξύ λογικής και συναισθήματος; Πολίτης της Τουρκικής Δημοκρατίας! "Ρουμ Ορντοντόξ" έλεγε η ταυτότητά μου (νουφούσι) και ήμουν Έλλην, Ρωμιός και Χριστιανός πάνω απ' όλα. Ευρωπαίος ασφαλώς, συγχρόνως όμως και Ανατολίτης, γέμμημα-θρέμμα αυτής εδώ της γης.

Απ' το 1975 μέχρι το 2005. Απ' το "Χάππυ Νταίη" έως το "Εγώ δεν...", με την επιθυμία κάτι να γίνει. Τι όνειρα και τι πολλά κι εκείνα τα δάση με τους κορμούς των ανθρώπων που πυρπολούνται από διάθεση για αλλαγή μέσα από σκέψεις του κακού αλλά πράξεις του καλού, τι καρκίνωμα η ευτυχία, πόσο δύσκολη η συνεργασία, τι γελοιότης η διασημότητα και τι κατάρα να σε επισκέπτεται όταν δεν σε αφορά, γιατί εν τω μεταξύ η πολύτιμη ρουτίνα έγινε ο μεγάλος σιγαστήρας που σβήνει τον κρότο απ' τη λεηλασία του χρόνου, αυτή την ανθρώπινη επινόηση, το χρόνο, που έχει το θράσος να καταπιέζει χ...

Μοιραίο, τυχαίο, πεπρωμένο... Παράμετροι που διαγράφουν και καθορίζουν το δρομολόγιο της ζωής μας και υλικά που φτιάχνουν το σκηνικό του θεατρικού έργου της ζωής του καθενός μας. Πρωταγωνιστές είμαστε όλοι εμείς ανεξαιρέτως. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος του κάθε έργου είναι Εκείνος που ορίζει και προσδιορίζει το φινάλε. Η ώρα που ο καθένας από μας θα βγει στη σκηνή για να παίξει το ρόλο του άραγε έχει εκ των προτέρων προσδιορισθεί και με κάθε λεπτομέρεια μελετηθεί; Πιθανές αναβολές, αν και μοιάζουν απρογραμμάτιστες, ίσως να είναι τελικά απόλυτα και μοιραία προγραμματισμέ...

Η ζωή της Αμαριλλίδας μέσα από τα μάτια αυτών που είχαν την τύχη να την ζήσουν από κοντά. Πολλές φορές τα θαύματα είναι γύρω μας, είναι δίπλα μας. Η πραγματική ιστορία ενός ανθρώπου, ενός "παιδιού που δεν μεγάλωσε ποτέ". Εικόνες, στιγμές και αναμνήσεις γλυκόπικρες όσο και συγκινητικές.

«Είναι ένα μέρος της Αθήνας κινούμενο. Και πάντα εκεί, σ' αυτό το νοητό τετράγωνο που σχηματίζεται ανάμεσα από την Σόλωνος, Αισθήματος, Ακαδημίας και Καθημερινότητας γωνία, κυκλοφορεί φορτωμένος με τις πλαστικές σακούλες ξέχειλες από βιβλία, αποκόμματα, σκέψεις και εικόνες παλιών φίλων και αλλοτινών τοπίων, ο κύριος Νιάρχος, εκτελώντας δρομολόγιο Σπίτι-Δήμος σε χρόνο σταθερό και με άνεση εγγυημένη. »Συλλέκτης στιγμών, βλεμμάτων και ανέκφραστων ακόμα ιδεολογιών, αυτός ο περιπατητής στην κόψη του ξυραφιού Κολωνάκι-Εξάρχεια συνεχίζει μια παράδοση κρυφή απ' όλους κι όμως αναγν...

Ένα ταξίδι έχει να σου προσφέρει μύρια τόσα, ώστε επιστρέφοντας να συνεχίσεις τη ζωή σου με νέες δυνάμεις, μεγαλύτερο κουράγιο και περισσότερη διάθεση. Γεμίζεις καθώς λένε τις μπαταρίες σου με γνώσεις, εμπειρίες, ψυχική ευεξία, που μόνο από ακούμπισμα μπορείς να τις αποκτήσεις. Γιατί είναι αλήθεια όσα και να διαβάσεις, όσα και να δεις σε φωτογραφίες, ωχριούν μπροστά στην ζωντάνια μιας άμεσης προσέγγισης. Κάθε ταξίδι μου έχει και την ιστορία του. Ακολουθώ τη γνωστή σε όλους διαδικασία: επιλογή, διάβασμα, ξεναγήσεις, προσωπικά βιώματα, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού -και επ...

Επιτέλους, ανασαίνω. Γράφω για σένα, για μένα, γράφω για μας. Οι αναμνήσεις αναδύονται, τρέχουνε, ξεμυτίζουν, ξεδιπλώνω το κουβάρι, ξεδιπλώνω τη ζωή μας. Το ένα φέρνει το άλλο και η αναπόληση με παρασέρνει. Θύμησες αγαπημένες, αλησμόνητες, στιγμές δικές μας, στιγμές καθημερινές, στιγμές ευτυχίας που με γεμίζουν και ανυπόμονα στριμώχνονται μες το μυαλό μου. Γράφω ακόμη και για τους άλλους που έφυγαν, αλλά ανεξίτηλα παραμένουν στις αδιάψευστες πτυχές της καρδιάς μου και είναι αναμφίβολα σαν ένα μνημόσυνο, σαν μια επίσκεψη στην περασμένη εκείνη εποχή!

Βουβή μας καρτεράς στ' όμορφο περιγιάλι, χτυπάς το κύμα με ορμή και περιμένεις πάλι... Χρόνια πολλά κι αν πέρασαν, εσύ εμάς προσμένεις κοντά σου να γυρίσουμε στα σκλαβωμένα μέρη. Την ψυχή σου κράτα όρθια, πάλι θ' ανθίσουν γιασεμιά. Κρύψε το κλάμα σου στο κύμα, πνέει ελπίδα λευτεριάς.

Αθήνα 1941... Εποχή δύσκολη... τραγική... εποχή οριακή... Δύο φίλες... Η Εύα και η Μαρίνα στα είκοσί τους... Κόρες πλουσίων και γνωστών οικογενειών της εποχής. Η μία, ρομαντική και ευαίσθητη, ανυπομονεί να γνωρίσει το μεγάλο έρωτα... η άλλη, ρεαλίστρια κι ατίθαση, δεν πιστεύει ότι υπάρχει άνδρας που μπορεί να την κατακτήσει. Ζουν ανέμελα και ξέγνοιαστα... μέχρι τη στιγμή που οι Γερμανοί επιτάσσουν τα σπίτια τους και ανατρέπουν ριζικά την ήσυχη και ξέγνοιαστη ζωή τους. Τότε γεννιέται ένας μεγάλος έρωτας, που πρέπει να μείνει μυστικός πάση θυσία. Τα εμπόδια και οι δυσκολίες...

Γράφει ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ στον αδελφό του Τεό: "Λένε -και το πιστεύω- ότι είναι δύσκολο να ξέρεις τον εαυτό σου, αλλά είναι εξίσου δύσκολο να τον ζωγραφίσεις". Όμως, ο ζωγράφος ζήτησε την "εσωτερική αλήθεια" του εαυτού του στη ζωγραφική κι έφτιαξε το πορτραίτο του. Εγώ, ζωγράφισα τον εαυτό μου με το λόγο και τούτο, νομίζω πως είναι ακόμα πιο δύσκολο, αλλά όταν το συναίσθημα έχει βρει τη σκέψη του και η σκέψη έχει βρει τις λέξεις, τότε γεννιέται η ποίηση που είναι η πρώτη μορφή του λόγου και έπεται ο πεζός. Έτσι, πήρα την πέννα, μια και σ' αυτή είμαι καλύτερη από το πινέλ...

Ό, τι γράφεται, περιγράφεται ή εικονίζεται σε αυτό το βιβλίο συνέβη πραγματικά, απλώς παρατίθεται λογοτεχνικά επεξεργασμένο, σύμφωνα με τις δυνατότητές μου, τις οποίες θέτω στην κρίση σας αλλά και στα ακούσματά σας για τα πέτρινα χρόνια 1943-1949. Μία γυναίκα, ένα κομψοτέχνημα που τέτοια παράγει η φύσις και η ζωή μόνον όταν έχουν κέφια. Πλούσια, νέα, η ωραία όπως λένε στα λαϊκά μυθιστορήματα, όλα αυτά όμως εις το έπακρον. Οι δε λοιπές αρετές της ανιχνεύονται στο βιβλίο. Ερωτεύεται με ένα πάθος χωρίς όρια έναν από πάσης Λογικής φύσεως ταιριαστό άντρα, για να δημιουργήσει...

Μέσα από κείμενα, αφηγήσεις, βιώματα και εμπειρίες γνωστών Θεσσαλονικέων, εμπλουτισμένα με πλούσιο ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό που δίνει το στίγμα της κοινωνικής ζωής, ο συγγραφέας επιχειρεί να ζωντανέψει τη γειτονιά που γνώρισαν οι παλιοί και έχει οριστικά χαθεί· τη γειτονιά που τα παλιά χρόνια λειτουργούσε ως κύτταρο της κοινωνίας και ήταν ένας μικρόκοσμος αυτόνομος και αυτάρκης· τη γειτονιά οπου οι γείτονες γνωρίζονταν μεταξύ τους και νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο· τη γειτονιά που είχε τον μανάβη, τον ράφτη και τη μοδίστρα, τον ψιλικατζή και τον φούρναρή της αλλά και τόσ...

"Τα πρώτα συμπτώματα λύσσας εκδηλώνονται όταν θυμώνεις πολύ και δεν σ' ακούει κανείς. Τον χειμώνα του 1959, διαβλέποντας τον κίνδυνο να αρρωστήσω από θυμό άρχισα να συντάσσω έναν ονομαστικό κατάλογο μ' εκείνους που θα ήθελα να δαγκώσω στην περίπτωση που λυσσάξω. Η Ελλάδα είχε τότε περίπου επτάμισι εκατομμύρια ανθρώπους - θα ήταν αδύνατο να βάλω στον κατάλογό μου έστω και τους μισούς. Έτσι αποφάσισα να βάλω μόνο όσους ήταν "υπεράνω υποψίας". Υπεράνω υποψίας ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιάκωβος. Αυτόν έβαλα πρώτο, ενώ πρώτη έπρεπε να βάλω τη βασίλισσά μας...

Tο βιβλίο του φιλόλογου και παιδαγωγού Σπύρου Aρβανιτάκη «Tετράδια Mνήμης» αποτελείται από δύο ενότητες. H βιογραφία του, όπως ο ίδιος την κατέγραψε, ακολουθεί την πορεία της οικογένειάς του και του ιδίου, παράλληλα με τα μεγάλα και συχνά τραγικά γεγονότα του εθνικού βίου μας σε κρίσιμες περιόδους. Tα κείμενα miscellanea είναι μια επιλογή από το συγγραφικό έργο του σε θέματα όπως η ανθρώπινη φύση, η ιστορία, ο ελληνισμός, η κλασική φιλολογία, η ηθική, η εκπαίδευση, η ποίηση του Σολωμού, η κοινωνία, οι πολίτες, τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία εκείνη των βιβλίων που ιστορούν το παρελθόν μιας πόλης -κι ας χαρακτηρίζονται μυθιστορίες· αυτό είναι το άλλοθι των συγγραφέων τους για τις όποιες "παρεκτροπές" επιχειρούν. Το υλικό συντίθεται αντλούμενο από την επιλεκτική μνήμη του συγγραφέα και ακολούθως μετασχηματίζεται σε λογοτεχνικό επίτευγμα χάρις στην ευαισθησία και το ταλέντο του λογοτέχνη. Ο συγγραφέας - αφηγητής αρχίζει την εξιστόρησή του με την οδύσσεια της δικής του οικογένειας που "ζει και βασιλεύει" στην Αδριανούπολη και με τους διωγμούς καταλήγει στην προσφυγιά, προσπαθώντας...