Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στον "Τρυφερό σύντροφο", μια μυθιστορία βασισμένη στη ζωή και τον θάνατο του Γεωργίου Σκληρού, η συγγραφέας ανατέμνει τον ψυχισμό του και φωτίζει εκ των έσω την πάλη του με τα εξωτερικά και εσωτερικά εμπόδια που οδήγησαν στη διαμόρφωση της ιστορικής αυτογνωσίας και των θέσεών του για την κοινωνία και τη γλώσσα. Ο Γεώργιος Σκληρός, Έλληνας της διασποράς, γεννήθηκε στην Τραπεζούντα του Πόντου. Η ζωή του υπήρξε μια συνεχής μετακίνηση μέσα στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο που φιλοξένησε τη ζωή και τη δράση του ελληνισμού της πρώτης εικοσαετίας του 20ού αιώνα: από την Οδησσό και...

"Γαμημένο Ασανσέρ!..." Με την πρώτη κιόλας φράση ο αιρετικός Ιατρόπουλος ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του με το γίγνεσθαι της εποχής... Όποιος ξεπερνάει την "παγίδα όμως, μεταλαβαίνει τον ιδιαίτερο λόγο του δημοφιλούς Ποιητή της Αμφισβήτησης, που επί 40 και πλέον συναπτά έτη επιτίθεται κριτικά στην απανταχού συντήρηση, σκίζοντας με συχνά απροσδόκητες μαχαιριές, σε πολλαπλά μέτωπα, τα πέπλα της. Η "Τριμύθια" αντιπροσωπεύει την πρόταση αυτοσυνείδησης του Εξανεστημένου Μοναχικού Πολίτη απέναντι στο "Σύστημα" μιας χρεωκοπημένης κουλτούρας. Σε πολυεπάλληλα "μυθοσκευασμένα" επε...

Πριν τα γνωρίσω και τα αγαπήσω τα Τρίκαλα ήταν για μένα μια μυστηριώδης κουκίδα στον γεωγραφικό χάρτη. Πρόφερα το όνομα γοητευμένος - αργά και συλλαβιστά - και ασυναίσθητα το ετυμολογούσα μόνος μου. Τρίκαλα: τρία καλά. Μα ποια; Η φαντασία μου τα αναζητούσε, αλλά πάντα, όταν τα μετρούσα, έβγαιναν πολύ περισσότερα από τρία. Αργότερα, όταν μπορούσα να διαβάζω και να συνειδητοποιώ τις ενδείξεις του χάρτη, έλεγα ότι γεννήθηκα στο κέντρο της Ελλάδας. Ήμουν μαθητής στην τρίτη ή τετάρτη τάξη του δημοτικού σχολείου και με τα μικρά μου δάχτυλα μετρούσα τις αποστάσεις των άκρων της...

Αφού αυτό που συνδέει τους ανθρώπους είναι άκρως μεταφυσικό και η συνθήκη της επαφής βασίζεται στο ένστικτο, ποιος ο λόγος να μιλάμε για συμβάσεις; Όταν λες "σ' αγαπώ", ταΐζεις το μικρό τέρας μέσα μου και με κάνεις να ξεχνώ ότι οι δότες είναι πάντα οι πιο απελπισμένοι. Η μόνη παρηγοριά είναι πως δεν φθείρεται ό,τι είναι άυλο· έτσι μπορείς -αν θέλεις- να πιστέψεις στο πάντα. Άλλωστε αν με ρωτήσεις πότε, σου απαντώ ότι ένας τόνος μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Σε θορύβους και σιωπές κυλάει η ζωή των ανθρώπων. Συχνά τα λόγια που επιθυμήσαμε μένουν απρόφερτα, καθώς οι διάφοροι θόρυβοι που ξεσπούν καταλαμβάνουν τον χώρο μας εκκωφαντικά. Από τις χαραμάδες του νου ωστόσο ξεπροβάλλουν πού και πού κάποιες αποσιωπήσεις: λόγια που δεν βρήκαν το δρόμο τους στον καιρό τους, μνήμες βαθιά θαμμένες στην κινούμενη άμμο της καθημερινής μας παράστασης. Μαζί με τις σκιές των χρόνων, των ανθρώπων και των πραγμάτων μπορούν καμιά φορά να οδηγήσουν σε μια τελική -κι όχι οπωσδήποτε λυτρωτική- κραυγή. Τριάντα μικρές "ιστορίες" και μια "φωνή" συνθέτου...

Ένας Έλληνας κουφός, καυστικός λογογράφος του 19ου αιώνα, ένας δανδής παρακμίας του αθηναϊκού μεσοπολέμου, κι ένας διχασμένος παρενδυματικός των σίξτις και των σέβεντις έχουν άραγε κάτι μεταξύ τους που μπορεί να τους συνδέει; Ένας μονάρχης τύραννος, ο Λεοπόλδος ο Β΄, εξολοθρευτής είκοσι εκατομμυρίων Νέγρων στο Κονγκό, και μια ομάδα εξεγερμένων Νέγρων που έχει σκοτώσει μια Λευκή, σ' ένα θεατρικό έργο του Ζαν Ζενέ, σε ποιό σημείο συναντιούνται; Ένας απατεώνας ιερωμένος του περασμένου αιώνα, ένας απόφοιτος της αρχιτεκτονικής που χάνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα, την ημέρα τ...

Την Κατερίνα δεν την είχα δηλωμένη όταν γεννήθηκε και έφτιαξα χαρτιά που μου πήραν πολλά τρεχάματα. Έπρεπε να τα γυρέψω στο προξενείο, να στείλουν οι Ρουμάνοι τα στοιχεία εδώ. Χτες με φώναξαν αν ήθελα να εργαστώ, να περάσω πρώτα να υπογράψω. Δεν πήγα γιατί η Φωφώ είχα πρόταση να με πάρει στο μαγαζί, στο ταμείο. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος αλλά έχω κουραστεί πολύ. Η Αρετή θα κατέβει στην Κυπαρισσία, έχουν το μνημόσυνο του πατέρα τους στις 15 και μου λέει να πάμε μαζί. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Η διεύθυνση του Νίκου είναι Αλκαμένους 143. Αν δεν σου απαντήσει, γράψε μου να...

Από την άμμο του Περναμπούκο ως τα χιόνια του Κλοντάικ, από τη Βαρκελώνη του '30 ως την Αθήνα του '50 από τους αρουραίους της Κέρκυρας ως τα παραισθησιογόνα μανιτάρια, τα ελάφια, τις αντιλόπες και τις λυπημένες λιβελλούλες του απαγορευμένου δάσους της έκστασης, από τον Ιερώνυμο Μπος ως τον Βαν Γκογκ, από τα φαντάσματα δηλητηριωδών δεσποινίδων ως το αχανές, παράγωνο σαλόνι του Τρελόσπιτου, ούτε μια τρίχα δεν απέχει η παράκρουση από τη λογική, το βουντού από την προσευχή, η Κόλαση από τον Παράδεισο, ο Θεός από τον Διάβολο. Δεκαπέντε ολοκαίνουριες βελονιές στον καμβά της εξουθ...

Ο νεαρός Ροΐδης -που θα κατέληγε να γίνει ο σημαντικότερος Νεοέλληνας συγγραφέας-, αποφασίζοντας να μελετήσει τα του δυτικού Μεσαίωνα, έδωσε φυσικά το "Η Πάπισσα Ιωάννα", έδωσε όμως και άλλα μεσαιωνολογικά κείμενα. Ενώ όμως η Πάπισσα είναι πασίγνωστη, οι σύντομες μελέτες που περιλαμβάνονται στο ανά χείρας βιβλίο έχουν μικρή διάδοση σήμερα. Το δοκίμιο "Αι μάγισσαι του μεσαιώνος" (1868) είναι το σημαντικότερο φεμινιστικό κείμενο στην ελληνική γλώσσα, απ’ όσα ξέρω εγώ τουλάχιστον. Μέσω της υπεράσπισης των μαγισσών ο κατά τα άλλα μισογύνης(;) αυτός συγγραφέας υπερασπίζεται βέβ...

Αν, διαβάζοντας το βιβλίο, σας φανούν γνώριμα τα περιστατικά που περιγράφονται, αν διακρίνετε στον Σπόττυ χαρακτηριστικά του δικού σας σκύλου και αν, τέλος, αναγνωρίσετε στον πρόσωπο του ιδιοκτήτη του τον εαυτό σας, μην απορήσετε. Δεν έχετε κάνει λάθος. Θα διασκεδάσετε, ελπίζω, με τις ιστορίες που περιλαμβάνονται στις σελίδες του. Είναι η αστεία πλευρά των ταλαιπωριών, στις οποίες καθημερινά μας υποβάλλει ο "καλύτερος φίλος του ανθρώπου". Αφού αποφασίσατε την υιοθεσία, αντιμετωπίστε την κατάσταση με αισιοδοξία και χιούμορ. Εγώ, τουλάχιστον, αυτό προσπαθώ να κάνω. Αν, από...

"Παλιότερα μιλούσαμε για τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων. Έζησα τον δικό μας τον ξεριζωμό. Τώρα γίνεται λόγος για την εξόντωση των Κούρδων. Έζησα από κοντά τους Τούρκους... Και κάθε τόσο το σκοτάδι κατεβαίνει μες στα μάτια τους! Τους κυριεύει η τρέλα της κυριαρχίας! Σφάζουνε τους λαούς της Μικρασίας. Μας σφάζουν και μας αδικούν, κι έπειτα μας μισούν που μας αδίκησαν... Αν είχα χέρια να παλέψω, δεν θα ζητούσα να παλέψω με έναν Τούρκο. Θα πάλευα με τη Νύχτα!"

Είναι κάποιες ιστορίες που μόνο η ίδια η ζωή ξέρει να γράφει με τα δικά της χρώματα. Ιστορίες που η καθεμία από αυτές, θα μπορούσε να αποτελεί μυθιστόρημα. Υπάρχουν ψυχές που ψάχνουν να βρουν τις αλήθειες τους και θαρρείς πως οι Μοίρες, εκεί στους πρόποδες των Περιών απλώνουν το χέρι τους να βοηθήσουν. Και με ένα μαγικό τρόπο, όλα αλλάζουν!