Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Την κόρη της Κίρκης την έλεγαν Κίρκη, κατάφερε και επιβίωσε μετά από πάλη τιτανικών δυνάμεων από εξωπλανήτες, όπως η μητέρα της και η γιαγιά Εκάτη. Η μητέρα Κίρκη είχε στα χέρια της μυστικές συνταγές, φίλτρα, παράξενες ουσίες, κατασκεύαζε το ανθρώπινο DNA και κράταγε με την απόλυτη γνώση της όλη την ανθρώπινη διάνοια. Με αυτούς τους άθλους η Κίρκη, που θαύμαζαν όλοι οι θεοί, μεγάλωσε την κόρη της, τη διάδοχο της, που θα καθόταν στον ολόχρυσο θρόνο της και τη στέψη θα έκανε ο Δίας. Την κόρη Κίρκη δεν μπορούσε κανείς να τη νικήσει, ήταν άτρωτη, ήταν η τρίτη και τελευταία δύνα...

Έξι κείμενα Περί ανέμων και επτά Περί θαυμάτων, ένα κράμα από παιδικές μνήμες και μεγαλίστικα καμώματα. Η θεατή και η αθέατη πλευρά καθημερινών, αληθινών συμβάντων, νοσταλγικών, συγκινητικών, τραγελαφικών. Ένα ταξίδι σε τόπους και πρόσωπα, σιωπές που γίνονται φωνές και φωτιές, απώλειες που ξανακερδίζονται μέσ' από μια γραφή με ευαισθησία, ποιητικότητα και χιούμορ.

Ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο όνειρο, υπάρχει ένας τοίχος ψηλός που είναι δύσκολο να τον διασκελίσεις. Ένα σύννεφο-εμπόδιο τριγύριζε τον Λύκο από όλες τις πλευρές. Ήδη είχε κάνει ένα βήμα. Ήταν διατεθειμένος να κάνει δύο, αλλά καταλάβαινε ότι τα δύο δεν έφταναν. Έπρεπε να κάνει πολλά. Κι αυτό τον φόβιζε. Όμως κάτι είδε που τον έκανε να αναθαρρήσει. Είδε ένα μισάνοιχτο παράθυρο του ονείρου προς την πραγματικότητα και αποφάσισε να το δρασκελίσει και όπου τον βγάλει.

Θάλασσα... Έρωτας... Μοναξιά... Ξενιτιά... Νοσταλγία... Ελπίδα Ένας ατέλειωτος χορός κάτω από τη βροχή. "Βαριά νέφη είχαν καλύψει το νυχτερινό ουρανό προμηνύοντας μπόρα δυνατή. Φεύγει αλύπητα ο καιρός και δε θέλω να θαμπώσει μέσα μου η εικόνα σου... είσαι εδώ... κι ας μη με πιστεύει κανείς... δεν πειράζει. Μια σταγόνα βροχής έπεσε στο πρόσωπό του... Το κόκκινο μαντήλι σου ακόμα κρατά το χρώμα του, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το έχω στο λαιμό δεμένο, το αγγίζω, καίγομαι ολόκληρος... μα θυμάμαι." BARSAAT Σε περιμένω κι αντηχούν τα πολύχρωμα βραχιόλια στα χέρια μου...

Τα μάτια μας αντιλαμβάνονται την ομορφιά του κόσμου όταν τα ελευθερώνουμε από τα θέλω μας. Σαν στρατός η ψυχή μου αντιμάχεται τα θέλω του σώματος και του πνεύματός μου, μέχρι να γίνει αυτή κυρίαρχος και των δύο. Να τα καθοδηγήσω στην υπέρτατη μάχη του πεπρωμένου μου, σαν ιππότης που κρατά την ασπίδα και το σπαθί του. Πολλοί άνθρωποι παλεύουν μια ζωή να επιτύχουν στον οικονομικό τομέα ή να δοξαστούν, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνουν, κι αν τα καταφέρουν στο ένα δεν τα καταφέρνουν στο άλλο. Κι αν τυχαία έχουν το ένα από τα δύο, κυνηγούν το άλλο, δίχως ωστόσο να έχουν τη γνώ...

Αυτό το βιβλίο δημιουργήθηκε για να κρατηθούν οι ιδέες μας ζωντανές ακόμα και όταν το ταξίδι της ζωής μας τελειώσει. Ας μην αφήσουμε στις οικογένειές μας μόνο υλικά αγαθά και αναμνήσεις, αλλά και τον τρόπο που βλέπαμε τη ζωή. Μόνο οι ιδέες μας μπορούν να ταξιδέψουν στον χρόνο. Για να θυμούνται οι γηραιότεροι και για να γνωρίζουν οι νεότεροι, για εμάς και για την οικογένειά μας, για μια καλύτερη ζωή, για έναν καλύτερο κόσμο.

Πόσες φορές, άραγε, σταθήκαμε ξάγρυπνοι κάτω από το φως των αστεριών ψάχνοντας στο ουράνιο σύμπαν την απάντηση για το τι είναι αγάπη; Πόσες φορές την ψάξαμε σε γελαστές καρδιές, σε λαβωμένα δάκρυα, σε ήχους στεναγμών; Τη βλέπαμε να σεργιανά στις τρυφερές σελίδες ενός κοριτσίστικου ημερολογίου κρυμμένη σε αναμνήσεις για κείνο το πρώτο νεανικό σκίρτημα με τον ξανθομάλλη Paul, να ακουμπά χαμένη στον παράνομο έρωτα του Μάνου με τη Χριστίνα, να ξεγλιστρά στη βαριά σκιά της Λευκής σελίδας, στις πελάδες του Μεσολογγίου, να δραπετεύει στον Πάνο και την Αμαλία, ακροβάτες μιας Καμ...

Η αφήγηση είναι αρθρωμένη σε τρία μέρη. Έξι σταθμοί του μετρό συνιστούν τα έξι κεφάλαιά της. Ένας φάκελος -κλειδωμένος στο συρτάρι της ηρωίδας- οι κυλιόμενες σκάλες και τα έργα τέχνης στους έξι σταθμούς του μετρό κατεβάζουν τη γυναίκα από την επιφάνεια στα βάθη του εαυτού της. Διατρέχει τη ζωή της ανάποδα. Ένα ταξίδι από το τέλος προς την αρχή, από το προσωπικό στο συλλογικό, από το πένθος στη ζωή, από την εμπλοκή στην απόσταση, από την ιστορία στην Ιστορία, από τη βεβαιότητα στην αμφιβολία.

... Όσο μιλούσα άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου! Πονούσε η καρδιά μου. Ήθελα τον μπαξέ μου, το ποταμάκι, την παρέα με τα γέλια, την ανέμελη ζωή που είχα πριν έρθουν οι αλλαγές, πριν έρθει ο πόλεμος, πριν έρθει ο υπάλληλος να μου πάρει το πουκάμισο. Το Καχέτι ήθελα, πριν το κάνουν εταιρεία, ήθελα το βραβείο που άνοιγε τις πόρτες στα μαγαζιά, τη μάνα μου να παίζει πιάνο, να μιλάει για τα πλάνα και το μέλλον. Και δεν μπορούσα να τα πω. Έτρεχαν τα δάκρυαά μου γι' αυτά που είχα και τα έχασα. Τα έχασα κι εγώ και οι άλλοι χωρίς μάχη. Τα έχασα με τα χέρια κάτω. Νόμιζα πως θα τα ε...

Τα όνειρα ξέβαψαν μες στη συνεχή βροχή της πόλης των οραμάτων και των υποσχέσεων. Τα βήματα χάθηκαν στα μεγάλα μπουλβάρ και στα σοκάκια των υποβαθμισμένων καρτιέ, εκεί όπου έσερναν τις υπάρξεις τους οι "αγωνιστές". Πρόσωπα της αλήθειας και του μύθου, ήταν όλοι εκεί στα φωτεινά ή σκοτεινά δρομάκια, στις σοφίτες και στα δωμάτια-διάδρομοι που στέγαζαν τα όνειρα του ελληνισμού των δύο ταχυτήτων. Εκείνοι που έτρεχαν στις ανοιχτές λεωφόρους, συνοδοιπόροι των μεγάλων αλλαγών κι εκείνοι που προσπαθούσαν να προλάβουν το τρένο μιας άλλης αλλαγής. Δυο πόλεις, δυο κόσμοι, δυο αγ...

Στα Σανσκριτικά την δυστυχία την αποκαλούν Βεντάτα. Με μία λέξη που έχει διττή σημασία. Σημαίνει πόνο αλλά και γνώση, διότι πριν 5 χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι είχαμε εννοήσει ότι η γνώση της ζωής έχει πηγή της τον πόνο της ύλης μας. Ο Ιησούς μακάριζε όσους έχουν υποφέρει στην ζωή τους επειδή έχουν βρει το κλειδί της ζωής, την συνείδηση. Η σύγχρονη ψυχιατρική έχει προσεγγίσει την πραγματικότητα όπως αυτή συμβαίνει στην διφυή ανθρώπινη οντότητα, την οποία ο Κάρλ Γιούνγκ διαχώρησε σε εγώ και εαυτό. Είχε εννοήσει πως η συνειδητότητα κόβει τις γέφυρες με τις οποίες το συναίσθημά...

Και ενώ γίνονταν όλα αυτά, ο κόσμος, με αυθάδεια, συνέχιζε να υπάρχει κανονικά. Την Π. την παρηγορούσε η ιδέα πως σε αυτόν τον κόσμο υπήρχαν κάποιοι που δεν ήξεραν τι της συνέβαινε. Που πίστευαν στην κανονικότητα. Που έτρωγαν το βραδινό τους με την τηλεόραση να παίζει σίριαλ σε επανάληψη.

Οι σταγόνες της βροχής στάζουν από τα πλατιά φύλλα του αιωνόβιου δέντρου πριν καταλήξουν στην παλάμη του πατέρα. Το τρεχούμενο νερό λένε, καθώς κυλάει, αν συναντηθεί με περισσότερες από πέντε πέτρες, είναι καθαρό.

Γράμματα δίχως παραλήπτες. Γράμματα που γράφτηκαν, μα δεν απεστάλησαν ποτέ. Λέξεις σκονισμένες επάνω στο χαρτί. Λόγια που έμειναν υποσχέσεις. Ένας έρωτας απόλυτος, μα και τόσο μοναχικός! Μην περιμένεις να σου συστηθούν. Γεννήθηκαν ανώνυμοι να σου υπενθυμίσουν όλα όσα άθελα σου ή μη οδήγησες στη λήθη! Πως ο αποχωρισμός γεννά τον θάνατο μέσα στη ζωή και πως ο θάνατος γίνεται ζωή στο αντάμωμα. Να σου τονίσουν πως οι λέξεις υπάρχουν για να μοιράζονται και όχι να σκορπίζονται πριν χαθούν, μια για πάντα, ολότελα στο άπειρο. Εκείνος κι εκείνη... η ίδια ερωτική ιστορία από δυο διαφ...

ΕΓΩ. Όμηρος Κωπηλάτης το ψευδώνυμό μου. Γράφω για λαβύρινθους. Η ΖΩΗ. Άσπρα μαλλιά. Φοράει ζακέτα. Κάθεται στην πολυθρόνα της. Έχει Αλτσχάιμερ. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΥΤΥΧΙΟΣ. Σύζυγός της. Τη φροντίζει. Της διαβάζει Μπόρχες, Κάφκα, Ντοστογιέφκσι, Τολστόι, Βιρτζίνια Γουλφ, Κέρουακ. Συλλέκτης ωραίων λέξεων. Χαράσσει σε ταμπέλες νέα τοπωνύμια σε παλιούς δρόμους. Μερικές θέλει να τις στείλει στη Σελήνη. Ο ΜΙΚΡΟΣ. Δίδυμος αδερφός του κύριου Ευτύχιου. Λείπει χρόνια στην Αμερική. Επιστρέφει με μια μαριονέτα, ένα κλουβί κι ένα ρολόι χειρός. Μπλουμ. Ξαπλωμένος στο χαλάκι του. Κοντά στα πόδια...

Στην κορυφή του εκλογικού παραβάν μπλε καθόταν ένας τζίτζικας ναι καθόταν ένας τζίτζικας που σκάει σαν το αβγό και βγαίνει ένα μυρμήγκι που σκάει σαν το αβγό και βγαίνει ένας λαγός που σκάει σαν το αβγό και βγαίνει μια χελώνα που σκάει σαν το αβγό και βγαίνει ο Τομ που σκάει πάλι και βγαίνει ο Τζέρυ. Εγώ από κάτω εν τω μεταξύ ψηφίζω. Και σκάω σαν το αβγό και γίνομαι κροκόδειλος και σκάω σαν το αυγό και γίνομαι Λαγός και σκάω σαν το αβγό και βγαίνει αλεπού και ύστερα χρυσόμυγα και ύστερα κουνούπι που σκάει σαν το αβγό και βγαίνω εγώ ένας κύριος κρατάκι φακελώντας και πηγαίνω...

Ο Γιάννης Βούρος χρησιμοποιεί λόγο απλό και καθημερινό, λαϊκό, χωρίς πολλά καλολογικά στοιχεία, πατώντας συνειδητά και εστιάζοντας κυρίως στο "τι" θέλει να πει και λιγότερο στο "πώς" θα το πει. Με γνώμονα αυτό, εκφράζεται άλλοτε με ποίηση και άλλοτε με πρόζα. Η εναλλαγή αυτή, σε συνδυασμό με τη χιουμοριστική του διάθεση και την κριτική του ματιά, κάνει την ανάγνωση πιο ενδιαφέρουσα και της δίνει... ρυθμό.

Ο Σήφης Παθιακάκης ξεκίνησε εκείνο το πρωί για να πάει για μπάνιο στο Ζούμπερι με τον αγαπημένο του γιο Μιχάλη. Η γυναίκα του Ζωή, που στη μεγάλη πυρκαγιά της Ηλείας το 2007 είχε χάσει πολλά συγγενικά της πρόσωπα, τον ενημέρωσε τηλεφωνικά πως μεγάλη φωτιά είχε ξεκινήσει από το Νταού Πεντέλης. Μπαμπάς και γιος ξεκίνησαν καθυστερημένα για να επιστρέψουν αλλά η τροχαία, διακόπτοντας την κυκλοφορία στη λεωφόρο Μαραθώνος, τους έστειλε στο Μάτι. Η Δήμητρα Αγγελοπούλου προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τους δαίμονες που ξύπνησε μέσα της το διαζύγιο που πήρε από τον Μάριο, όταν δέχτ...