Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τράβηξες μία τελευταία ρουφηξιά απ' το τσιγάρο Το πέταξες κάτω Το πάτησες να σβήσει Κι έφυγες... Όπως πετάμε κάθε τι που έχει "τελειώσει" Λέξεις... φράσεις... σχέσεις Κάτι πήγες να ψελλίσεις, αλλά δεν σ' άφησα Οι λιποτάκτες ψελλίζουν κι εγώ δεν ήθελα να σε δω έτσι ...και μετά έφυγες Χωρίς ούτε μία προειδοποίηση, ένα μήνυμα Χωρίς ούτε καν μία ταμπελίτσα που να λέει: "ΠΡΟΣΟΧΗ! Σχέση ζωής με ημερομηνία λήξης" ...και μετά έφυγες Και δεν άφησες ούτε καν τον ήχο του γέλιου σου Αυτό το γέλιο που μ' έκανε να λέω αστεία έτσι απλά για να τ' ακούω ...και μετά έφυγες...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό ιστιοπλοϊκό καραβάκι. Τα πανάκια του ήταν συνήθως τυλιγμένα, μιας και οι διαδρομές που έμελλε να κάνει ήταν πολύ κοντινές, οπότε και έπλεε με τη μηχανή του. Ήταν φορές όμως που τ' άνοιγε για να αρμενίσει λιγάκι παραέξω, κι εκεί ήταν που έβλεπες την πιο πολύχρωμη μαΐστρα* με τις πιο όμορφες σκότες*, διαμαντάκι σωστό, να κυλά πάνω στα νερά, να βρέχεται, να πιτσιλιέται, να γελά και να χαίρεται.

Ένας ιδιαίτερα καλαίσθητος τόμος που περιλαμβάνει τον θεατρικό μονόλογο "Το μπουφάν της Χάρλεϋ ή Πάλι καλά..." (που παραστάθηκε με επιτυχία στο Θέατρο Δημήτρης Χορν και θα συνεχίσει και τη θεατρική περίοδο 2010-2011), καθώς και ορισμένα πεζά του Βασίλη Κατσικονούρη.

Μετά από συστηματική μελέτη της βιβλιογραφίας σχετικά με την προσωπικότητα και την εποχή της δράσης και του κατατρεγμού του Οδυσσέα Ανδρούτσου, ενός από τους κορυφαίους στρατηγούς της Παλιγγενεσίας, ο συγγραφέας, εμπνευσμένος από την πιο συγκλονιστική εποχή του βίου του, τον παρουσιάζει σε μια φανταστική δημόσια εξομολόγηση, την τελευταία ώρα της ζωής του, στη φυλακή της Ακρόπολης. Οξυδερκής, με καλλιεργημένη σκέψη και υψηλή στρατηγική και διπλωματική διάνοια, γνώστης τεσσάρων γλωσσών, ο εμβληματικός για τον Αγώνα οπλαρχηγός μιλά σε απλή γλώσσα, ανάμεικτη με πολλά λόγια και...

"Όλοι οι καλοί χωράνε..." απαντάμε στους φίλους και τους γνωστούς μας, όταν συχνά μας ρωτούν (άλλοτε καλοπροαίρετα κι άλλοτε όχι), πόσες γάτες έχουμε στο σπίτι... "Όλοι οι καλοί χωράμε...", σε ένα μεγάλο διαμέρισμα, όπου ο καθένας έχει το χώρο του αλλά είμαστε και μαζί γιατί... είμαστε πολύ μα πολύ αγαπημένοι!

Το βιβλίο μου πίστευα πως ήθελα να γράψω για πολλούς λόγους: Σαν μνημόσυνο για τους σκοτωμένους μου, σαν σιωπηλό μοιρολόι, σαν κλάμα που στάλαζε γραμμή από την ψυχή μου, σαν ξέσπασμα στο παράπονο γιατί αναγκάστηκα να περάσω τόσο φοβερά παιδικά χρόνια και να ζήσω τρέχοντας κι όχι αργά και φυσιολογικά. Σαν απαίτηση στα κόμματα της Αριστεράς για ενότητα. Σαν παράκληση στους ανθρώπους της προόδου, ώστε να κάνουν το παν για να μην έρχονται και πουθενά τέτοια φοβερά χρόνια. Σαν γέλιο πικρό κι ειρωνικό στους θύτες, όταν και όποτε προσπαθούνε και αποτολμούνε να βγούνε θύματα. Τελικ...

Τα ιστορικά γεγονότα διαδραματίζονται μέσα στον ατέρμονα χρόνο και οι ιστορικοί προσπαθούν να τα περιγράφουν. Άλλοι εκ του συστάδαν και άλλοι από μακριά. Άλλοι τα φκιασιδώνουν, άλλοι τα εξιδανικεύουν και άλλοι τα μπογιατίζουν με χρώματα των ιδεοληπτικών τους αγκυλώσεων. Τα έθιμα, που είναι συνήθειες της κοινωνικής ζωής κάθε τόπου, όπως τις διαμόρφωσε η παράδοση, ενώ αιμοδότησαν, επί αιώνες, τη συναγελαστική συμπεριφορά των Ελλήνων, με τον καιρό, ατόνισαν, ξέφτισαν και τελικά εξαφανίστηκαν. Αιτίες, οι πόλεμοι, η αστυφιλία, η ερήμωση των χωριών, η δημιουργία τερατόμορφων α...

Ο Γιώργος δεν είναι παρά µια φωνή µέσα σε τόσες άλλες. Μια φωνή όµως πάντα έχει κάτι να σου πει. Ο Γιώργος δεν είναι παρά µια ιστορία µέσα σε τόσες άλλες. Μια ιστορία όµως πρέπει πάντα να λέγεται κι αν ακουστεί, µπορεί να σου θυµίσει κάτι από τη δική σου ιστορία. Ένας µονόλογος για τη διαφορετικότητα. Ένας µονόλογος σε πρώτο πρόσωπο, σε δεύτερο και σε τρίτο. Γιατί ο Γιώργος είµαστε όλοι εµείς µαζί κι ο καθένας από εµάς ξεχωριστά. Ο Γιώργος είναι µια ιστορία για τον άνθρωπο.

Πόσο προβλέψιμη είναι η καθημερινή μας διαδρομή; Πόσο μοναδικό είναι το μονοπάτι της ύπαρξής μας; Γιατί θεωρούμε δεδομένη τη γραμμική συνέχεια του χρόνου; Ο Αλέξης απέναντι σε δεκάδες ερωτήματα, άξαφνα μπλεγμένος σε ένα πολύ παράξενο παιχνίδι. Πριν ακόμα κατανοήσει το νέο του ρόλο, τους καινούργιους κανόνες, θα προσπαθήσει να τους αλλάξει. Γίνεται μαθητής και δάσκαλος μαζί, στις ίδιες του τις αποφάσεις. Σε ένα λαβύρινθο παραλογισμού και μια αλληλουχία εναλλαγών μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού, ψάχνει για απαντήσεις. Ποιος από τους δύο κόσμους θα του δώσει τ...

Ο έρωτας είναι ανέξοδος. Δεν έχει όρια υπαρκτά αν θες να εισέλθεις σε Αυτόν. Όμως για να "αποδράσεις" συναντάς τον περίφημο μεταλλικό φράχτη. Ύψωμα θεόρατο, ηλεκτροφόρο, χέλι της θάλασσας που ελέγχει ακατάπαυστα την περιοχή για ανεύρεση τροφής. Γυρίζεις απότομα πίσω. Κοιτάς το ανάκτορο τάχα κορυφαίος γλύπτης ο σημερινός σου σύντροφος έχει κτίσει. Στο βάθος διακρίνεις την ακτή. Τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Σταγόνες πόσιμες αρχίζουν να έρχονται απ' τον ουρανό σε χτυπούν αλύπητα. Είσαι εξαντλημένη, άρρωστη, μονάχη στη μέση της βροχόπτωσης. Το μόνο καταφύγιο είναι αυτό το α...

Πόσο επίκαιροι μπορούν να γίνουν οι Μύθοι του Αισώπου; Κάθε μήνας του νέου έτους σηματοδοτείται απο μια διασκεδαστική ιστορία με εικόνα, που μέσα της τα ζώα των μύθων χαρίζουν τις ιδιότητές τους σε ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Ο αναγνώστης δεν έχει παρά να αναλογιστεί χαμογελώντας μικρά ή μεγάλα θέματα που συναντά στην καθημερινή του ζωή. Δώδεκα παραμύθια για ενήλικες που παραμένουν "μεγάλα παιδιά".

3 φάσματα πλανιούνται πάνω από την Αλτοπία: τα φάσματα της λαγνείας, της ανταρσίας και του θανάτου. 3 on all 4s. 3 γυναίκες. 4 διαστάσεις όπου ταξιδεύουν αδιάκοπα. 4 υπέροχα μέλη που τα χρησιμοποιούν στις τρεις βασικές στάσεις του έρωτα: στην ιεραποστολική των τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας, πεσμένες στα 4 στην στάση της άγριας αφρικάνικης σαβάνας, και ιππαστί, στην στάση που θα ενοχοποιηθεί ότι προάγει το αντάρτικο πόλης. Ένας ματζέντα κίτρινος πύραυλος που εμφανιζόταν καθαρά στα σημεία επαφής διαφορετικών κόσμων τόσο καθαρά που καθεμία και καθένας μπορούσε να τον διακρίν...

Κάθε φορά που τον σκέφτομαι, γράφω ένα γράμμα. Έχω μαζέψει πολλά και τα φυλάω σε ένα συρτάρι. Όταν κάποια μέρα τον αντικρίσω θα του τα δώσω στα χέρια του, θα τον αφήσω να με διαβάσει και να με νιώσει. Ίσως έτσι με μάθει καλύτερα, στο χαρτί επάνω με κοιμίζω γυμνή, όταν ξυπνώ, με ντύνω. Όταν ξυπνώ, τον αποχωρίζομαι...

Νιώθω τα αγγελικά φτερά μου να σε ταξιδεύουν στις κορυφές του παραδείσου. Και εμείς αντικριστά στο ξεχασμένο νησί. Τρεμοπαίζουν τα φώτα μιας ξεχασμένης γης όπου μας καλεί να πάμε... Η θάλασσα μαγεύει, μήπως δεν υπάρχει αυτός ο τόπος, επειδή κανείς ποτέ δεν πήγε εκεί; Όμως εγώ τον βλέπω από μακριά. Εκεί είναι ο παράδεισος όπου οδεύουμε για την κορυφή μοιράζοντας την κόλαση. Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί με σπηλιές και ανθισμένους γκρεμούς. Μετράς τα πικραμένα βότσαλα και μου κρατάς το χέρι πάνω από κατακλυσμούς και εγώ ελευθερώνω την επιθυμία μου [...]

Μετά τη δραματική διάλυση μιας παθιασμένης σχέσης, το τέλος της οποίας δεν ήταν προδιαγεγραμμένο, μετά από μια ξαφνική δήλωση εγκατάλειψης που γίνεται μέσω τηλεφώνων και Διαδικτύου Εκείνη, που δεν είχε δει την αυλαία να πέφτει, αδυνατεί να το αποδεχτεί. Μοναδική της διέξοδος, η αποδόμηση του γεγονότος και το γρήγορο "χτίσιμο" της μυθιστορηματικής εκδοχής του πάνω στα απομεινάρια του συναισθηματικού σεισμού. Σαράντα γράμματα -όσο και οι βαρύτατες μέρες του πένθους μετά τον θάνατο αγαπημένου προσώπου- ξετυλίγουν το χρονικό της εγκατάλειψης. Μέσα από την τέχνη αλλά κυρίως το θ...