Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είμαστε άραγε μεγάλης έκτασης τερατάκια, τόσο αποκρουστικά, που δεν έχει τη διάθεση κάποιος συνάνθρωπος να μας πλησιάσει; Απομονωνόμαστε οι ίδιοι στον εαυτό μας, γιατί γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι μας απορρίπτουν. Τι θέση μας αντιστοιχεί και τι ευκαιρίες μας δίνονται στην εργασία, στα κοινωνικά δρώμενα, στις σχέσεις; Εμείς οι ορεξάτοι, ίσως και ν' αντιμετωπίζουμε τον κοινωνικό ρατσισμό, τόσο ύπουλο και κεκαλυμμένο, που να μας αναγκάζει να γινόμαστε αόρατοι. Η κοινωνία μας δύσκολα συγχωρεί την απόκλιση. Είμαστε μερικώς αποκλεισμένοι. Όμως, φτάνει ως εδώ! Η βασι...

Η σημερινή Ελλάδα παραμένει κατ' ουσίαν απόλυτα εξωευρωπαϊκή και δυσκολεύεται να ευθυγραμμιστεί με τον σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα. Ο εκδυτικισμός της είναι μιμητικός και προσποιητός. Η κληρονομιά του ύστερου Βυζαντίου (θεοκρατική ανατολική παράδοση, αντιδυτισμός, κρατικομονοπωλιακή οικονομία και ιδεολογία της διαμεσολάβησης) εξακολουθεί να υπερκαθορίζει ως σήμερα ασφυκτικά την υποτιθέμενη "εθνική ταυτότητα". Αλλά η αλήθεια πρέπει να συνειδητοποιηθεί: η ανθρωπολογία της ανατολικής ορθοδοξίας είναι επιεικώς προκατακλυσμιαία. Τα πρότυπα του Βυζαντίου είναι προς αποφυγήν και το κό...

Tο βιβλίο είναι ένα οδοιπορικό γύρω από την υπαρξιακή σκοτοδίνη που δημιούργησαν στον συγγραφέα οι αινιγματικές λέξεις άνθρωπος-Έλληνας-ξένος, έπειτα από τη μακρόχρονη απουσία του από την ελληνική γη. Ο τίτλος του αντανακλά τον κεντρικό προβληματισμό του βιβλίου: η τέχνη του χορού μέσα στο θεατρικό σύμπαν ως ένα ευγενικό μέσο συμφιλίωσης της ανθρωπότητας με τις αναπηρίες της. Ο υπότιτλος «Αρμένιοι, Εβραίοι και Έλληνες στο διάβα Ανατολής και Δύσης» αφορά την άλλη πτυχή του, όπου εκφράζεται μια υποκειμενική άποψη για την οργάνωση αυτών των συλλογικοτήτων μέσα στον σύγχρονο...

Το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου είναι πνευματικός καρπός και μόχθος πολλών ετών και περιλαμβάνει δύο ενότητες. Μετά από μελέτες και έρευνες πολλών ετών σε φιλοσοφικά, ιστορικά και κοινωνικά θέματα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι, για τον Έλληνα με την μέση παιδεία δεν είναι δύσκολο να ασχοληθεί και να κατανοήσει τα πνευματικά θέματα. Αρκεί να ακολουθήσει την ορθή μεθοδολογία και να μπορέσει να αποκτήσει την δυνατότητα να σκέπτεται και να ενεργεί ορθά, ώστε να κατακτήσει την ζωή του και να την κάνει πιο εύκολη και ευχάριστη, διότι θα έχει καταστεί πνευματικά ελεύθερος κα...

Το πιο δύσκολο σ' αυτό το βιβλίο που έχω αποφασίσει ή, μάλλον, έχω υποχρεωθεί να γράψω είναι η εισαγωγή του. Ήδη έχω ξεκινήσει αρκετές φορές και έχω σταματήσει άλλες τόσες, αφού, διαβάζοντας τις πρώτες γραμμές, και μάλιστα έχοντας χρησιμοποιήσει την προσφιλή σ' εμένα "μέθοδο του ασανσέρ", δεν έμεινα ικανοποιημένος ούτε από την ευλυγισία του γραπτού λόγου ούτε από τη σαφήνεια των νοημάτων. Πιστεύω ότι αυτό που επιχειρώ να διαπράξω είναι πολύ δύσκολο. Ίσως είναι και ακατόρθωτο. Είμαι όμως υποχρεωμένος έτσι κι αλλιώς να το επιχειρήσω. Κανένας, άλλωστε, δεν μπορεί να ξεφύγει...

Σαν άρχισα τα "Σχόλια" στο Τρίτο το '78, δεν είχα αποσαφηνίσει μέσα μου ούτε το ύφος της γραφής τους, ούτε καλά-καλά τους στόχους μου. Γνώριζα βέβαια πως θα' πρεπε να ξεκινήσω απ' την πραγματικότητα του τόπου μας, αλλά όχι με τον τρόπο της "βραδυνής" και "μεσημβρινής" παραδημοσιογραφίας - τρόπος και είδος γραφής που απεχθάνομαι από νέος και περιφρονώ. Σχόλιο με σχόλιο λοιπόν σχημάτιζα τον τρόπο, τη γραφή και το επίπεδο μέσα απ' το οποίο έβλεπα τον νεοελλαδικό κόσμο μας και επικοινωνούσα ολοένα με ένα πλατύτερο κοινό ή καλλίτερα με ένα μεγαλύτερο κοινό, γιατί ποτέ είναι αλή...

Όσα κείμενα ακολουθούν είναι διαλέξεις, εισηγήσεις, σημειώσεις και άρθρα από το παρελθόν, που όμως απευθύνονται και στο μέλλον. Τα ονόμασα "Ελληνικά", επειδή αναφέρονται στους Έλληνες. Αν τα διαβάσουν μερικοί νεότεροι, η έκδοση αυτή θα έχει εκπληρώσει τον σκοπό της. [...] (Ν.Ι. Μέρτζος)

Πιο ώριμος (μα και πιο νέος) από ποτέ, ο Νίκος Δήμου καταγράφει με τη νηφάλια και συχνά "λοξή" κριτική ματιά του τη σύγχρονη πραγματικότητα: τον κόσμο όπως είναι - και όχι όπως παρουσιάζεται μέσα από τις κυρίαρχες φαντασιώσεις. Το παρόν βιβλίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια ιδιότυπη "ιστορία των ιδεών" του καιρού μας: 141 κείμενα του στοχαστή Νίκου Δήμου (φιλοσοφικά και πολιτικά δοκίμια, αναλύσεις, επιφυλλίδες, ημερολογιακού χαρακτήρα επίκαιρα, σχόλια, συνεντεύξεις και επιστολές), ανέκδοτα στην πλειονότητά τους, συγκεντρώνονται για πρώτη φορά σε έναν τόμο και διαμορφώ...

Οι Αλβανοί που δολοφονούνται στα σύνορα, οι πνιγμένοι Κούρδοι μέσα στους διπλούς πάτους φορτηγών, τα πτώματα των Ιρακινών στις ακρογιαλιές του Αιγαίου, ένα μπιμπερό στον ποταμό Έβρο, το Malleus Μaleficarum, οι καμένες μάγισσες των αιώνων, η Ιερά Εξέταση, τα λάμα που ουρλιάζουν στα ορυχεία του Ποτοσί. Οι μεγαλοφονιάδες: πάντοτε στο όνομα της μίας Θρησκείας, του ενός Χριστού, του καθολικού Ισλάμ, του ενός Έθνους, του Ζωτικού Χώρου, του Λαού, της μίας Αλήθειας. Το σώμα που πέφτει, το σώμα ως "μιαρό" πτώμα. Οι εθιμοτυπίες του φασισμού, τα τρένα που φόρτωσαν τους Εβραίους για το...

"Η μεγάλη ιδιαιτερότητα του ανθρώπου, το χαρακτηριστικό του: ότι μπορεί να διχάζει τον εαυτό του. Αυτός ο ανταγωνισμός, αυτός ο ενδότερος αγώνας, αυτοί οι δυο, τρεις άνθρωποι μέσα μου, αυτή η απαίσια ιδιότητα της μεταμέλειας." (Πωλ Βαλερύ)

[...] Είχα πάντοτε την μέριμνα να συνεχίσω τους "Αισθητικούς προβληματισμούς" του πρώτου τεύχους, που εξέδωσα για πρώτη φορά το 1982. Συγκεντρώνω στο παρόν πόνημα ανακοινώσεις που έκανα και άρθρα που έγραψα, με προσθήκες, αφαιρέσεις και ανασυνθέσεις, αλλά και ανέκδοτα μελετήματα. Οι διερευνήσεις και στοχασμοί του πρώτου μέρους συμπληρώνονται στο δεύτερο μέρος με καταξιωμένες προσωπικότητες, που καταθέτουν την μαρτυρία των πάνω στο γενναίο αγώνισμα της αισθητικής και της θεωρίας των αξιών. Στην "αυχμηρή" αυτήν εποχή, που μας απομυζά τους ζωτικούς πνευματικούς χυμούς και μα...

Ένα μικρό σύνολο από κείμενα που μοιάζουν με δοκίμια. Ίσως και ποιήματα με περισσότερες όμως λέξεις. Μπορεί, πάλι, να είναι οι αφαιρετικές σκέψεις ενός σκεπτόμενου νου ή ακόμη και οι εικόνες ενός εναλλακτικού ζωγράφου που χρησιμοποιεί για χρώμα το λόγο... Ο Λευτέρης Φύτρας εμπνεύστηκε τη σύνθεση αυτού του βιβλίου μπροστά από την Γκουέρνικα του Πάμπλο Πικάσο. Ο ίδιος γράφει σχετικά στο εισαγωγικό του σημείωμα: «Οι Κραυγές είναι μια «πλάγια» ματιά του κόσμου, που ξεκίνησε από αδέσποτη σπίθα της Γκουέρνικα του Πάμπλο Πικάσο, καθώς ήμουν απορροφημένος μπροστά σε κάποιο αντίγρα...

Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι η πατρίδα μας, η Ελλάδα, είναι μια από τις πιο όμορφες γειτονιές του πλανήτη. Μια χώρα πανέμορφη. Πάνω σ' αυτήν την άπειρη ομορφιά έχει εγκατασταθεί μια ασχήμια με εξίσου ακραία χαρακτηριστικά. Όπου το ανθρώπινο μάτι βλέπει ανθρώπινη παρέμβαση, υπάρχει ασχήμια. Ασχήμια που πληγώνει. Ασχήμια, που μας κάνει να προβληματιζόμαστε ως απόγονοι αυτών που κάποτε έχτιζαν Παρθενώνες και ρυμοτομούσαν Αλεξάνδρειες. Μέσα στο βιβλίο αυτό θα προσπαθήσουμε ν' αποδείξουμε ότι τίποτε από τα όσα άσχημα βλέπουμε και μας βασανίζουν στην καθημερινότητά μας δεν...

Ο τίτλος του βιβλίου δηλώνει τον διφορούμενο και γι' αυτό συχνά δραματικό χαρακτήρα ενός κόσμου ο οποίος ανασαίνει ελεύθερα και συγχρόνως ασφυκτιά στην ατμόσφαιρα των επιλογών του. Το ερώτημα είναι: πώς περνούμε από την τυραννική ανελαστικότητα των μονοσήμαντων αληθειών στην ωριμότητα της αποδοχής του πολυσήμαντου; Από τα περιεχόμενα τα πρώτα έξι κείμενα έχουν ήδη δημοσιευθεί, ενώ το επίμετρο για το ρεμπέτικο και την καθολικότητα του μοναδικού μαζί με τα τέσσερα τελευταία κείμενα είναι ανέκδοτα.

Δοκίμια δημοσιευμένα κατά καιρούς στη "Νέα Εστία", το λογοτεχνικό περιοδικό του οποίου υπήρξα επί χρόνια τακτικός συνεργάτης, καταχωρούνται στο βιβλίο μου τούτο, βρίσκοντας, έτσι, μονιμότερη στέγη. Τα κείμενά μου αυτά, αναφέρονται στην ορθοδοξία, τον ελληνισμό και τη νεοελληνική λογοτεχνία. Θεματικές ενότητες, που για πολλά χρόνια, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με απασχόλησαν. Προσπάθησα στα δοκίμιά μου αυτά να αποτυπώσω, έστω, το πνεύμα, το ήθος και το ύφος των δυσχείμερων καιρών που περνάμε όλοι μας. Σημειώνω, επίσης, πως όλα τα κείμενα του βιβλίου μου, αποτελούν για μέ...

Κείμενα που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε διάφορα έντυπα και με διάφορες ευκαιρίες συνθέτουν αυτό το βιβλίο, χωρίς ούτε η συγκυρία ούτε η χρονική απόσταση της γραφής να επηρεάζει την αρμονική συνύπαρξή τους. Έτσι λοιπόν βλέπουμε να συμπορεύονται γραπτά που προορίστηκαν για ειδικά αφιερώματα, καθώς και άλλα, χωρίς θεματικό περιορισμό, που γράφτηκαν για την "Κλεψύδρα" -κυρίως- της "Λέξης", για την παλαιά στήλη του "Βήματος" "Σημασίες", για την "Αυγή", την "Ελευθεροτυπία", την "Ημερησία" ή τα περιοδικά "Πλανόδιον" και "Δέντρο". Όσο για τον τίτλο, είναι βέβαιο ότι προκύπτει από...