Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο ήρωας του βιβλίου καθόλου ηρωικός. Ούτε για αστείο. Λέξη άγνωστη, ξένη με τον ψυχισμό του. Μια εκκεντρική προσωπικότητα. Καταλυτική για τους γύρω που ως αχτίδες σκοτεινές τον περιβάλλουν. Ελάχιστες οι φωτεινές εξαιρέσεις. Η δική του μορφή, κατ' εξοχήν εγωκεντρική, αφήνει το αποτύπωμά της στα σώματα και στις ψυχές όπως η βροχή στο χώμα.

1967. Μέρες απατηλής δόξας, με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα να μεσουρανούν. Στην Αλβανία, τελειόφοιτοι μαθητές γυμνασίου ζουν μια καθημερινότητα ασφυκτική και υποχρεωτικά ηρωική, με το Κόμμα πανταχού παρόν και το μέλλον προδιαγεγραμμένο. Κι ενώ αισιοδοξούν μέσα σε μια ψευδαίσθηση ευτυχίας, στα όρια του νεανικού παραληρήματος, αντιστέκονται σιωπηλά στην ατσάλινη πειθαρχία με μοναδικό τους όπλο τα όνειρα και σύμμαχο τον έρωτα και τη μαγεία του κινηματογράφου. Μα όταν κάποιοι τολμούν να δραπετεύσουν από αυτή την αιχμαλωσία και να ανακαλύψουν τα μυστικά που κρύβονται πίσω από τα...

Ποτέ πριν το αμερικάνικο όνειρο δεν είχε κατακτήσει σε τέτοια έκταση τη μορφή οικουμενικής, καθολικής ανθρώπινης αξίας. Ποτέ πριν το κέρδος δεν υπήρξε πειστικότερος σύμμαχος στην ανοχή και συναίνεση του πολίτη. Ποτέ πριν η συνείδηση του πολίτη δεν βίωνε τόση μοναξιά στον άγριο συναγωνισμό του κέρδους. Κι ωστόσο: αρκεί μια στιγμή ανυπακοής σε αυτά τα Δεδομένα της Ζωής μας για να αλλάξει ο κόσμος... Η πιθανότητα "να λάβουνε κάποτε τα όνειρα εκδίκηση" αποτελεί το στοίχημα των ηρώων αυτού του βιβλίου οι οποίοι βιώνουν λάθρα: ανάμεσα στη βαρβαρότητα του υπαρκτού κόσμου και στα ό...

Δεκέμβριος 1999: Η κυρία Σαλταπήδα, γνωστή τηλεοπτική σταρ, αναγκάζεται από άγνωστους επιστολογράφους, να δωρίσει ως "αντίποινα" για το δημοφιλές πρόγραμμά της, μεγάλη ποσότητα από αναγκαία βιβλία σε δημοτικές βιβλιοθήκες· παρομοίως, ένας ασυνείδητος πανεπιστημιακός γιατρός που εισπράττει κανονικά τα "φακελάκια" του, απειλείται ότι, αν δεν επιστρέψει τα χρήματα στους ασθενείς του, όλο το αμφιθέατρο της Ιατρικής θ’ ακούσει μαγνητοφωνημένο ντοκουμέντο από τις παράνομες συναλλαγές του· στο μεταξύ, ένας χρηματισμένος εφοριακός βλέπει ανήμερα Χριστουγέννων ν’ αρπάζει φωτιά το σα...

Μ' ένα πλοίο, μ' ένα τρένο οι αποσκευές να ταξιδεύουν μα στους ηλεκτρονικούς πίνακες αναχωρήσεων στις άκρες των ματιών, πάντοτε ίδιος να μένει ο προορισμός. Τι μπορούν άραγε κι εκείνα να κρύψουν; Τι ν' αποφύγουν; Από πού να κρατηθούν; Στην ούγια της ψυχής έχει γράψει με γράμματα μεγάλα τ' όνομά του ο πόνος, τ' όνομά σου, κι από το ξέφτισμα της μόνο εκείνη απομένει άθικτη. Η ούγια με τ' όνομά σου. Κι ο ήλιος να βρίσκει στα σκοτεινά το βλέμμα μου να το διαβάζει, να το τρυπάει, να το διαπερνά, ώσπου εκεί να φθάνει που ξημερώνει η αλλιώτικη μέρα...

Aντονελλιάνα, Νανά, Άννα, Χριστίνα, Λέλα, Λέλα και πάλι Λέλα, για πάντα Λέλα. Πολλές γυναίκες και πάντα μία, η ανύπαρκτη Λέλα των ονείρων. Κορίτσια άτακτα, αδέσποτα κορίτσια της φαντασίας και της πραγματικότητας ενός φτωχού και ανυπεράσπιστου συγγραφέα συναντώνται στη φανταχτερή δεξίωση που παραθέτει το μικρό αυτό βιβλίο. Με τις αταξίες και τα καμώματά τους, τα άτακτα κορίτσια σκορπίζουν αφειδώλευτα τη σαγήνη και την ταραχή στο σώμα και το πνεύμα των τυχερών-άτυχων συμπρωταγωνιστών τους. Τα άτακτα κορίτσια και οι εκάστοτε συμπρωταγωνιστές τους, στο κοινό τους πα...

... Λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ... Συναισθήματα που πάγωσε ο χρόνος... Όνειρα που περιμένουν να πέσει το σκοτάδι, για να ζωντανέψουν ξανά... "Τ’ ανείπωτα". Μια άκρως συναισθηματική νουβέλα, η οποία έχει στριμωγμένα τόσα πολλά συναισθήματα μέσα σε μόλις 152 σελίδες. Με ανείπωτα λόγια, που πολλές φορές κρύβουν περισσότερα συναισθήματα ακόμα κι από αυτά που ειπώνονται ή έχουν ειπωθεί. Μια ιστορία αγάπης που κατά κύριο λόγο έχει διδακτικό χαρακτήρα. Το μήνυμα που περνά είναι το πόσο εύκολα μπορείς να μαγευτείς από τις σειρήνες του έρωτα χάνοντας τον εαυτό σου και σ...

Ο συγγραφέας στην αρχή είχε ονομάσει το βιβλίο αυτό "Συλλογή αφηγημάτων και νουβελών". Σε ύστερη, όμως, παρατήρηση και σκέψη, του άλλαξε όνομα, με τίτλο "Τ' ανέκδοτα του παπα-Αβέρκιου". Επειδή τα ενώνει όλα μαζί ένα και το αυτό πρόσωπο. Ο κύριος αφηγητής Αβέρκιος, στον ίδιο τόπο την Τατάρνα Ευρυτανίας, μοναστήρι καταγεγραμμένο από το 1090 μ.Χ. στην οροσειρά των Αγράφων και τόπος εξορίας πάλαι ποτέ και εκτίσεως ποινής κληρικών. Ένας εξ αυτών και ο παπα-Αβέρκιος, ο κύριος αφηγητής του έργου και στο αυτό χρονικό στίγμα, το Πάσχα του 1973.

Η ηδονή είναι το επιχείρημα που εξισώνει κάθε προσπάθεια. Η ηδονή είναι η αυταπάτη ότι η πράξη σου είναι ορθή. Η ηδονή είναι ένα νόμισμα με μία μόνον όψη. Είναι ο ήχος της σωρευμένης μάρκας που ο κρουπιέρης σπρώχνει στο μέρος σου. Η ηδονή είναι ένα γκρουπούσκουλο που ανεμίζει μοναχό τις μπαντιέρες του μέσα στην πόλη. Η ηδονή είναι η εξαργύρωση ενός στίχου. Η ηδονή είναι η επιτυχία μιας ατυχίας. Η ηδονή δεν προγραμματίζεται. Δεν έχει σάρκα, δεν έχει νεύρα, δεν έχει γλώσσα, δεν έχει εχθρό. Δεν έχει όριο. Η ηδονή είναι ταπεινή, είναι ακλόνητη. Φτωχή, μεγάλη. Ακραιφνής, παντοδ...

Μάριος και Λένη, δυο νέα παιδιά που φιλοδοξούν να γίνουν χορευτές. Η συνύπαρξή τους στην Ακαδημία Χορού όπου φοιτούν δεν είναι και η πλέον ιδανική. Πόσο μάλλον όταν καλούνται να συνδημιουργήσουν και να εκτελέσουν μία κρίσιμη για τη βαθμολογία τους χορογραφία. Και από εκεί και πέρα η κατάσταση ξεφεύγει...

"Η πιο χρωµατιστή ταινία που είδα ποτέ είναι ο ασπρόµαυρος Καθρέφτης, εγώ όµως είµαι της Θυσίας, εγώ είµαι εκείνου του θανάτου που αναβάλλεται, που ακυρώνεται γιατί ο αφέτης έσφαλε στον πυροβολισµό, εγώ είµαι εκείνης της ζωής που επιµένει, πείσµων, τούτο το σώµα θέλω να περάσει άβροχο την ερυθρά του θάλασσα, να φτάσει απέναντι µε όλες τις µνήµες του άτρωτες. Το σώµα µου. Τι θα θυµάται όταν ξεχάσω;" Μετά την πύκνωση της πολύπαθης ελληνικής Ιστορίας στην τρισυπόστατη "Κωµωδία" (2010) και το µατωµένο σταυροδρόµι του "360" (2013), ο Κυριακίδης επιστρέφει µε άλλη µία, επίση...

Απαρνητές ενός τρόπου ζωής αμετάλλακτου στους αιώνες, εγκαθίστανται στο χωριό Κρανοβέργι αρχές δεκαετίας 1960 και δίνονται στον αγώνα της επιβίωσης και του κοινωνικού τους μετασχηματισμού. "Μα, και να λάμψουν ήθελαν, ως νεοφώτιστοί, εκεί στ' απόσκιο της αγαθής φιλυποψίας του ανάδοχου κόσμου τους". Σκοπός τους, να περάσει ο γόνος τους το κατώφλι του σχολείου, σαν βήμα στη χωριάτικη κοινωνία και μετά δρόμος για την αστική. "Έναν δρόμο που δεν θα γύριζε ποτέ στις παλιοστάνες πίσω και στο μπιζέριο των γονιών τους". Ο ήρωας, το παιδί σχολικής ηλικίας, που αλληλεπιδρά στο σκηνικό...

Ο Δημήτρης Μπελαντής με όπλα του τη σκοτεινή ίντριγκα, την αστυνομική πλοκή και την πολιτική φαντασία χτίζει μία αλληγορική νουβέλα, με πρωταγωνιστές τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Τρότσκι και τους διαδόχους τους, υπαρκτούς ή ανύπαρκτους. Σε μία περίοδο έντονης συστημικής αλλά και οικονομικο-πολιτικής και κοινωνικής κρίσης τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα, ο συγγραφέας δίνει μία ευκαιρία προβληματισμού και συζήτησης για τις ερωτήσεις που συχνά μένουν αναπάντητες. [...] Το ζήτημα ήταν, από ιδεολογική σκοπιά, κρίσιμο. Ο Κ-337 είχε υποστηρίξει, είκοσι λεπτά πριν, στην ανάρτησή του...

Ο Μιχάλης ξεκίνησε τη ζωή του μ' ένα χρυσό κουτάλι στο στόμα. Δεν ασχολήθηκε ποτέ κάποιος μαζί του, αλλά ό,τι ήθελε το είχε μ' ένα τηλεφώνημα. Άλλα παιδιά στην ηλικία του δημιουργούσαν, αγωνίζονταν και χαίρονταν με ό,τι έκαναν, εκείνος όμως δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει για κάτι. Τα θεωρούσε όλα δεδομένα, γι' αυτό απαιτούσε όλο και περισσότερα. Ώσπου μια συνάντηση άλλαξε τον κόσμο του. Ένας άνθρωπος με εντελώς διαφορετικές παραστάσεις κατάφερε να δώσει στον Μιχάλη το σημαντικότερο δώρο: τη χαρά της ζωής.

ΣΥΝΤΑΓΜΑ - ΚΑΤ. Ο οδηγός, με αφορμή έναν άστεγο, έναν "βρωμύλο" όπως τον αποκαλεί, που μπαίνει στο λεωφορείο ενώ αυτός κάνει τα πάντα για να τον εμποδίσει, ξεδιπλώνει έναν λόγο παραληρηματικό, σκληρό, κοινότοπο, φοβικό. Έξω, η έρημη, παρακμάζουσα πόλη σιωπηλά τον ακολουθεί. Κάθε στάση γίνεται πεδίο για νέο παραλήρημα. Επιβάτες, περαστικοί, μουσεία, έργα τέχνης, νοσοκομεία, αθλητικά κέντρα, κινηματογράφοι κι ό,τι άλλο βλέπουν τα μάτια του μπαίνουν στο στόχαστρό του. Μέσα από ελάχιστες χαραματιές μας αφήνει να δούμε τραυματικά ίχνη, πτυχές του εσώτερου εαυτού. Οι λέξεις...

Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να φανεί αντάξιο του τίτλου του. Στις σελίδες του, δύο πρόσωπα προσπαθούν να συνομιλήσουν. Δεν γνωρίζουμε τα ονόματά τους, ούτε το φύλο τους, σημασία στο βιβλίο έχει η προσπάθεια ουσιαστικού διαλόγου. Εν τέλει, αυτή η προσπάθεια συνομιλίας, που διέπει το "Συνομιλώντας" είναι μια προσπάθεια έρωτα -ως προνομιακής μορφής συνομιλίας- ανάμεσα στα δύο πρόσωπα αλλά και η ανάγκη να βρει κανείς στη ζωή συνομιλητές και συνοδοιπόρους. Και το στοίχημα για τους ήρωες του βιβλίου είναι αν θα τα καταφέρουν.

Η Θάλεια ήταν μια θαρραλέα γυναίκα, πετυχημένη ερευνήτρια στο χώρο της Αστροφυσικής επιστήμης. Τώρα, όμως, στα εβδομήντα της -συνταξιούχος, ολομόναχη και με προβλήματα υγείας- ένιωσε πόσο άδεια υπήρξε η ζωή της καθώς δεν είχε γευτεί τα πιο απλά πράγματα, όπως η συντροφικότητα, ο γάμος, ένα παιδί. Το υπαρξιακό πρόβλημα, λυμένο ορθολογιστικά από πλευρά της, εμφανίζεται υποσυνείδητα, όταν πέφτει σε υπεργλυκεμικό κώμα. Στο διάλογο που είχε με... το Θεό -ή με τον εαυτόν της, τέθηκαν βασικά ερωτήματα που απασχολούν και βασανίζουν σχεδόν όλους τους ανθρώπους από καταβολής κόσμο...