Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το "Έπος του Ελ Σιντ" (επί λέξει Τραγούδι του δικού μου Σιντ) θεωρείται κορυφαίο έργο της ισπανικής μεσαιωνικής επικής ποίησης, στο ίδιο επίπεδο με το γαλλικό "Τραγούδι του Ρολάνδου", το γερμανικό "Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν" ή το αγγλοσαξονικό "Μπέογουλφ", αν και, στην πραγματικότητα, το ήθος του βρίσκεται πολύ πιο κοντά στον βυζαντινό Διγενή Ακρίτη παρά στο γερμανικό έπος. Αυτό οφείλεται στον λιγότερο φανταστικό χαρακτήρα του μεσογειακού έπους και, πάνω απ' όλα, στην κοινή τους φύση ως επών των συνόρων. Το "Έπος του Ελ Σιντ" είναι το έργο που ανέβασε τον Σιντ στον Όλυμπο...

Το θεατρικό ποίημα "Del amor", με τον υπότιτλο "Teatro de animales", γράφτηκε το 1919 από τον Ισπανό ποιητή και θεατρικό συγγραφέα Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, όταν ήταν 20 ετών. Πρόκειται για ένα αλληγορικό κείμενο που εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Ισπανία μόλις το 1997, στην εμβληματική μαύρη σειρά κλασικής λογοτεχνίας των εκδόσεων Catedra, σε μια συλλογή των νεανικών θεατρικών έργων του Γραναδίνου υπό τον τίτλο: Teatro inedito de juventud, σε επιμέλεια του καθηγητή του Πανεπιστημίου της Γρανάδας, Andres Soria Olmedo. Ως εκφραστής του ρεύματος του συμβολισμού, ο Λόρκα αντλεί τ...

ΟΥΤΟΠΙΚΗ ΔΕΡΜΑΤΙΤΙΣ Όταν πέθανε ο πατέρας μου εγώ δεν ήμουν πλάι του κι όμως, ήμουν εκεί. Έζησα την αγωνία του από απόσταση, με μια δερματίτιδα που σχεδίασε στο πρόσωπό μου ένα χάρτη πόνου, θύμιζε την Αφρική ή ένα τσαμπί ξινόμαυρο σταφύλι. Ουτοπική δερματίτις - ήταν η διάγνωση μιας φίλης. Όταν πέθανε ο πατέρας μου εγώ δεν ήμουν πλάι του. Δεν το λέω με ενοχή αλλά σίγουρα με τον πόνο που αναλογεί στο παράλογο της απουσίας, αυτού που ποτέ δεν είναι εκεί, αυτού που έφυγε και που ποτέ πια δεν θα επιστρέψει όσο κι αν επιστρέφει, αυτού που έμαθε να εξαφαν...

Ένα τεράστιο θέατρο όπου αναδημιουργείται η ψυχή των πραγμάτων, όπου σχεδιάζονται οι συντεταγμένες, οι αύξουσες και οι φθίνουσες, όπου τα χάσματα συνυφαίνονται με το χάος των σκέψεων στην πορεία, όπου κάθε εικόνα είναι καρπός ενός συγκεκριμένου και ιερού συναισθήματος.

"Ο Σταμάτης μελοποιεί 10 ποιήματα του Λόρκα, μας παίρνει από το χέρι και μας πηγαίνει πίσω να πιάσουμε το νήμα το παλιό. Μας κάνει χατίρι που είναι εδώ μαζί μας, πέρασε πια αλλού. Μας ανήκει λιγότερο. Συνδέει την έναρξη του μεταπολεμικού μας διαφωτισμού με το παρόν. Είναι συνεχιστής εκείνων και είναι μόνος του. Ο Λόρκα σηματοδοτεί το Θάνατο, την Αναγέννηση, την αντίσταση του Νότου, και ο Σταμάτης μας βαπτίζει με το Ντουέντε στα νερά της πολύπαθης Μεσογείου, κρατώντας το μύρο που του παραδίδουν ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης." Ρένα Θεολογίδου

Ο Antonio Machado τον ονόμασε "άγγελο της αληθινής ποίησης" και ο Damaso Alonso "έναν μεγάλο ποιητή με φωνή μοναδική" που με το έργο του "εγκαινιάζεται η μοντέρνα ισπανική ποίηση". Ο Pablo Neruda από την μεριά του, γράφει γι’ αυτόν, τους παρακάτω στίχους: "Γλυκιά φωνή μεγάλη, καρδιά θλιμμένη!... Της δυστυχίας ήλιε, αφέντη της βροχής!" Γιος της Ανδαλουσιανής γης ο Gustavo Adolfo Becquer έζησε μια ζωή σκληρή, γεμάτη κακουχίες, μια ζωή που σμίλεψε τον χαρακτήρα του, προικίζοντάς τον με την ευαισθησία και την πνευματικότητα που αποπνέουν οι στίχοι του. Η σκληρή πραγματικ...

Στο σύρμα του γαλάζιου, το συμπαντικό σπουργίτι κελαηδούσε, το σπουργίτι κι εγώ τραγουδούσαμε, μιλούσαμε, και το άκουγε η φωνή της γυναίκας στον άνεμο του κόσμου. Τί γωνιά πια για ν' ακολουθήσει η φαντασία μου! Ο "Χώρος", ένα ποίημα ποταμός σε πρόζα, θεωρείται από πολλούς παγκοσμίως, όχι μόνο το σημαντικότερο ποίημα στην Ισπανία του εικοστού αιώνα, αλλά μια από τις κορυφώσεις της παγκόσμιας ποίησης. Γραμμένο από το 1941 και με διορθώσεις ως το 1954 από το Χουάν Ραμόν Χιμένεθ στην Αμερική, όπου βρέθηκε εξόριστος κατά και μετά τον Ισπανικό εμφύλιο, αποτελεί σήμερα το...

Έχασα το μπαστούνι μου. Είναι μεγάλη θλίψη να το σκέφτομαι μόνος στον κόσμο. Το μπαστούνι μου! Το καπέλο μου, οι μανσέτες μου τα γάντια, τα παπούτσια μου. Κάτω από αυτό τον περίεργο και παιγνιώδη τίτλο, βρίσκεται μια από τις πιο πρωτοποριακές ακόμα και σήμερα συλλογή ποιημάτων που γράφτηκε ποτέ. Ο Αλμπέρτι δίνει φωνή στους ηθοποιούς του βωβού κινηματογράφου που σε τρυφερούς [και κάποτε με μια απόχρωση θλίψης] μονολόγους καλούν τον αναγνώστη σε μια απόλαυση ανανεωτική της ποίησης. Το κείμενο συμβάλλει στη διαχρονική μνημείωση της ανθρώπινης κίνησης και χειρονο...

CIRCULO VICIOSO Pondre mi oido en tu cuerpo. Pondre mi verso en tu oido. Pondre tu cuerpo en mi verso. ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ Θα βάλω το αυτί μου στο κορμί σου. Θα βάλω το στίχο μου στο αυτί σου. Θα βάλω το κορμί σου στο στίχο μου.

Ο Miguel Labordeta Subias (Μιγέλ Λαμπορδέτα Σουμπίας) γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου του 1921 στη Zaragoza και πέθανε αιφνιδίως την 1η Αυγούστου του 1969, πάλι στη Zaragoza. Ανήκει στους μεγάλους λησμονημένους της ισπανικής ποίησης του 20ού αιώνα και, ως εκ τούτου, μοιράζεται το κοινό πεπρωμένο των δημιουργών εκείνων που, παρότι δεν μερίμνησαν για τη δόξα και την υστεροφημία τους, έρχεται κάποτε η ώρα που ανακαλύπτονται και αναγνωρίζονται από τις επόμενες γενιές, συνήθως αργά κι ενίοτε επιπόλαια. Το κυρίαρχο συστατικό της ποίησής του, το οποίο αποκρυσταλλώνει όλες τις επιδράσεις...

ΔΙΧΩΣ ΓΛΩΣΣΑ Περπατώ ανάμεσα σε ανθρώπους που περπατούν μιλώντας γλώσσες που δεν καταλαβαίνω σε δρόμους που δεν ξέρω πού με πάνε. Στους τοίχους φράσεις που δεν ξέρω τι λένε, τι φωνάζουν σιωπηλές. Μια γυναίκα πλησιάζει και με ρωτάει κάτι που δεν καταλαβαίνω, με ξαναρωτά, και πάλι δεν την καταλαβαίνω. Φαίνεται όνειρο μα είμαι ξυπνητός. Κι έτσι, μέρες τώρα θα μπορούσα να πω χρόνια, συνήθισα σιγά σιγά να μην καταλαβαίνω. Τη συμπάθησα τούτη την άγνοια, την έλλειψη που είμαι, την πραϋντική χαρά να μην μπορώ να επικοινωνήσω. Θυμάμαι ότι ο Κανέττι ονειρ...

ΜΟΝΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ Είναι ωραίος έτσι ο ουρανός Απογδυμένος τα πολλά σύννεφα. Τον κοιτώ σα νάταν η τελευταία φορά Ξέροντας πως καινούργια είναι η κάθε μέρα. Απολαμβάνω πέρα μακρυά Το φως που στέλνει ο Αποσπερίτης Όπως και της ξερής γης τη μυρωδιά, Τον κελαϊδισμό μιας καρδερίνας Βιαστικής προς το δέντρο της νύχτας. Ούτε καταφύγια, ούτε νεκροί, ούτε κακό κανένα Γύρω μου, σαν τίποτα να μη συνέβαινε Σ' αυτή τη φθινοπωρινή γαλήνη. Ούτε θάλασσα, ούτε ποτάμι, ούτε φύλλωμα στα δέντρα. Μόνο το φεγγάρι, μια φέτα σελήνης Στο κέντρο του έρημου δρόμου Δ...

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ Τον είδαν που περπάταγε μονάχος του με τον χάρο' και χωρίς φόβο στο δρεπάνι του. Στους πύργους κιόλας ανεβαίνει ο ήλιος -και το σφυρί στ' αμόνι. Ο Φεδερίκο μίλαγε τον χάροντα κοιτώντας: "Σύντροφε, χθες στους στίχους μου αντιβούιζε ο χτύπος των χεριών σου και στο τραγούδι μου έδωσες την παγωνιά και την κλωστή στην τραγωδία της αργυρής σου κόψης. Εγώ θα τραγουδήσω τα μάτια και τη σάρκα που σου λείπουνε και τα μαλλιά σου που κινεί τ' αγέρι, τα κόκκινα τα χείλια των φιλιών. Καθώς εχθές και σήμερα, τσιγγάνε χάροντα, μαζί μ' εσένανε διαβαίν...

Τίποτα δυσκολότερο απ' το να γράψεις για ένα βιβλίο ποίησης, διότι η Ποίηση είναι η μεγάλη αδελφή της Λογοτεχνίας και ο μυθιστοριογράφος δεν είναι παρά ένας ταπεινός φιλοξενούμενος, ένας θεατής ή, στην καλύτερη περίπτωση, κάποιος που τρέφεται και γεμίζει τις μπαταρίες της πρόζας του από την πηγή της μείζονος λέξεως. Όταν γράφω ένα μυθιστόρημα έχω τη συνήθεια να διαβάζω ποίηση, να ξαναδιαβάζω τους αγαπημένους μου ποιητές και, μεταξύ αυτών, κυρίαρχη θέση καταλαμβάνει ο Juan Vicente Piqueras. Η ποίησή του είναι φρέσκια και ειλικρινής, αφήνει στην ψυχή την ίδια ευχαρίστηση μ' ε...

"Η εκκλησία ήταν γεμάτη με... Έλληνες. Υπέροχοι τύποι". Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα Ο ποιητής του έρωτα και του θανάτου, το αηδόνι της Ανδαλουσίας, που χάθηκε από αδελφικό χέρι τον Αύγουστο του 1936. Μέσα από τα τραγούδια του και τα ποιήματά του βγαίνει το βαθύ τραγούδι της Ισπανίας, αλλά και οι ελληνικοί μύθοι, πού έπαιξαν ένα μεγάλο ρόλο στο συμβολικό στερέωμα του μεγάλου ποιητή. Δεν παύει όμως να είναι ο "άνθρωπος του κόσμου και αδελφός όλων" από τους οποίους δεν ζητάει τίποτε άλλο παρά μόνο "ένα χέρι, ένα χέρι πληγωμένο", και το χέρι αυτό του το απλώνω, σαν φόρο τ...

[...] Στην ποίηση του Χιμένεθ τα γράμματα των στίχων είναι σαν νότες σε παρτιτούρα, που παράγουν μία μελωδία. Η παρούσα μετάφραση προσπάθησε, όπου και όσο αυτό ήταν δυνατό, να σεβαστεί τη μουσικότητα των ποιημάτων, χωρίς φυσικά να αναπαραγάγει την τελική "μελωδία" του πρωτοτύπου. Τέλος, ελήφθη υπόψη η χρήση της ισπανικής την εποχή της συγγραφής των ποιημάτων, καθώς και η διαφορετική χρήση της γλώσσας από τον ποιητή κατά τις διαφορετικές περιόδους του. Ως παράδειγμα αναφέρουμε την προτίμησή του για την πιο κοινή λέξη verano "καλοκαίρι" αντί για estio "θέρος" από τη δεύτερη π...