Ισπανική ποίηση

Έντεκα σονέτα του σκοτεινού έρωτα

Ελεγεία (2008)

[...] Τα "Σονέτα τον σκοτεινού έρωτα", που σήμερα παρουσιάζονται για πρώτη φορά, έχουν μια μικρή γνωστή ιστορία και μια μεγάλη που ίσως θα μείνει για πάντα άγνωστη. Ξέρουμε πως ήταν τρισευτυχισμένος που τα έγραφε. Τα άρχισε το 1935. Ένας φίλος του αναφέρει πόσο ενθουσιασμένος του ανάγγειλε το σχέδιό του: "Εκατό σονέτα, όπως τον Σαίξπηρ". Το 1968 ο Πάμπλο Νερούδα έγραφε πως του τα είχε διαβάσει ο Λόρκα την τελευταία φορά που τον είχε δει και πως ήταν ποιήματα "απίστευτου κάλλους". Το 1937 ο Βιθέντε Αλεϊχάντρε γράφει γι' αυτά: "Μου διάβασε τα "Σονέτα τον σκοτεινού έρωτα". Ένα...

Σαράντα ποιήματα

Ηριδανός (2008)

[...] Τον είπαν "εκκεντρικό", "περιθωριακό", "καταραμένο", μέχρι και "τρελό". Σε γενικές γραμμές, η λογοτεχνική κριτική τον παρέκαμψε για δεκαετίες. Από μία άποψη δικαίως, αφού "η ποίηση δεν έχει να καθόλου κάνει με τη λογοτεχνία". Ακόμη και σήμερα παραμένει άγνωστος στο ευρύ κοινό. Πάλι δικαίως, αν σκεφτεί κανείς ότι "ξέχασαν πως η Ποίηση δεν αποζημιώνει [...] και πως οι αναγνώστες δεν είναι σε καμία περίπτωση απαραίτητοι [...] Η δε λέξη "βραβείο" και το όνομα ενός ποιητή είναι όροι αντιθετικοί". Θα επρόκειτο, λοιπόν, απλά για μία απ' τις τόσες περιπτώσεις μη κατανόησης εν...

Ποιήματα

Εκάτη (2009)

Όταν άρχισε να καθιερώνεται στην Ισπανία η περίφημη Γενιά του '27, με πολλούς από τους ποιητές της να δοκιμάζουν μια καινούρια αισθητική και τεχνική στα ποιήματά τους, η κριτική καταμαρτύρησε στον Ματσάδο ότι μένει πίσω με τον παραδοσιακό τρόπο γραφής του. Σήμερα, μερικοί από τους ποιητές της περίφημης αυτής γενιάς, η οποία αριθμούσε κάπου δεκατέσσερα γνωστά, τότε, ονόματα, είναι εντελώς ξεχασμένοι. Άλλοι επιζούν χάρη σε κάποιες συλλογές τους, και άλλοι μόνο χάρη σε μερικά ποιήματά τους. Από αυτούς μόνο τα "Ποιητικά Άπαντα" του Γκαρθία Λόρκα, συνεχίζουν να επανεκδίδονται ακ...

Ελ Σίντ

Μπαρμπουνάκης Χ. (2009)

Για μια εκμυστήρευση της ελληνικής θάλασσας

Εκδόσεις των Φίλων (2010)

[...] Μέχρι που τούτη η επιθυμία μετατράπηκε μια μέρα σε αυτό που, με την έλλειψη μιας πιο κατάλληλης λέξης, θα ονομάσω το κάλεσμα της Ελλάδας. Ένα κάλεσμα τόσο ακαταμάχητο σαν τις φωνές των σειρήνων, με τη διαφορά πως, αντίθετα από αυτό που συνέβη με τον πολυμήχανο ταξιδευτή, δεν ήταν ανάγκη να τους αντισταθώ. Οι στίχοι που ο αναγνώστης έχει τώρα μπροστά του αποτελούν καρπό αυτής της κλήσεως, όπως και μιας σειράς άλλων εμπειριών που, μέχρι εκεί που μπορώ να το ξέρω, μόνο στην Ελλάδα μπορούσαν να λάβουν χώρα. Ελληνικοί είναι, πράγματι, οι χώροι συνάντησης και αποκάλυψης...

14+1 ποιήματα

Απόπειρα (2010)

"Δεν ανήκω ούτε στη Ισπανία ούτε στο Μεξικό, σε καμιά ομάδα, γενιά, λογοτεχνικό ρεύμα ή κάτι ανάλογο. Αυτό δεν το έχω επιδιώξει, απλώς πιστεύω πως αυτή ήταν η βουλή της μοίρας μου, γιατί πάντα με θυμάμαι να πηγαίνω από τόπο σε τόπο, αλλάζοντας χώρες, ακόμη και περιοχές μέσα στις χώρες." Τομάς Σεγόβια

Μικρή ποιητική ανθολογία

Απόπειρα (2011)

[...] Στην ποίηση του Χιμένεθ τα γράμματα των στίχων είναι σαν νότες σε παρτιτούρα, που παράγουν μία μελωδία. Η παρούσα μετάφραση προσπάθησε, όπου και όσο αυτό ήταν δυνατό, να σεβαστεί τη μουσικότητα των ποιημάτων, χωρίς φυσικά να αναπαραγάγει την τελική "μελωδία" του πρωτοτύπου. Τέλος, ελήφθη υπόψη η χρήση της ισπανικής την εποχή της συγγραφής των ποιημάτων, καθώς και η διαφορετική χρήση της γλώσσας από τον ποιητή κατά τις διαφορετικές περιόδους του. Ως παράδειγμα αναφέρουμε την προτίμησή του για την πιο κοινή λέξη verano "καλοκαίρι" αντί για estio "θέρος" από τη δεύτερη π...

Ποιητικά άπαντα

Εκάτη (2011)

Ο θάνατος του Πήγασου

Αρμός (2012)

"Η εκκλησία ήταν γεμάτη με... Έλληνες. Υπέροχοι τύποι". Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα Ο ποιητής του έρωτα και του θανάτου, το αηδόνι της Ανδαλουσίας, που χάθηκε από αδελφικό χέρι τον Αύγουστο του 1936. Μέσα από τα τραγούδια του και τα ποιήματά του βγαίνει το βαθύ τραγούδι της Ισπανίας, αλλά και οι ελληνικοί μύθοι, πού έπαιξαν ένα μεγάλο ρόλο στο συμβολικό στερέωμα του μεγάλου ποιητή. Δεν παύει όμως να είναι ο "άνθρωπος του κόσμου και αδελφός όλων" από τους οποίους δεν ζητάει τίποτε άλλο παρά μόνο "ένα χέρι, ένα χέρι πληγωμένο", και το χέρι αυτό του το απλώνω, σαν φόρο τ...

Τι κάνω εγώ εδώ

Γαβριηλίδης (2012)

Τίποτα δυσκολότερο απ' το να γράψεις για ένα βιβλίο ποίησης, διότι η Ποίηση είναι η μεγάλη αδελφή της Λογοτεχνίας και ο μυθιστοριογράφος δεν είναι παρά ένας ταπεινός φιλοξενούμενος, ένας θεατής ή, στην καλύτερη περίπτωση, κάποιος που τρέφεται και γεμίζει τις μπαταρίες της πρόζας του από την πηγή της μείζονος λέξεως. Όταν γράφω ένα μυθιστόρημα έχω τη συνήθεια να διαβάζω ποίηση, να ξαναδιαβάζω τους αγαπημένους μου ποιητές και, μεταξύ αυτών, κυρίαρχη θέση καταλαμβάνει ο Juan Vicente Piqueras. Η ποίησή του είναι φρέσκια και ειλικρινής, αφήνει στην ψυχή την ίδια ευχαρίστηση μ' ε...

Μοιρολόι για τον Ιγκνάθιο Σάντσεθ Μεχίας

Γαβριηλίδης (2014)

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ Τον είδαν που περπάταγε μονάχος του με τον χάρο' και χωρίς φόβο στο δρεπάνι του. Στους πύργους κιόλας ανεβαίνει ο ήλιος -και το σφυρί στ' αμόνι. Ο Φεδερίκο μίλαγε τον χάροντα κοιτώντας: "Σύντροφε, χθες στους στίχους μου αντιβούιζε ο χτύπος των χεριών σου και στο τραγούδι μου έδωσες την παγωνιά και την κλωστή στην τραγωδία της αργυρής σου κόψης. Εγώ θα τραγουδήσω τα μάτια και τη σάρκα που σου λείπουνε και τα μαλλιά σου που κινεί τ' αγέρι, τα κόκκινα τα χείλια των φιλιών. Καθώς εχθές και σήμερα, τσιγγάνε χάροντα, μαζί μ' εσένανε διαβαίν...

Δι' ελιγμών

Γαβριηλίδης (2014)

ΜΟΝΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ Είναι ωραίος έτσι ο ουρανός Απογδυμένος τα πολλά σύννεφα. Τον κοιτώ σα νάταν η τελευταία φορά Ξέροντας πως καινούργια είναι η κάθε μέρα. Απολαμβάνω πέρα μακρυά Το φως που στέλνει ο Αποσπερίτης Όπως και της ξερής γης τη μυρωδιά, Τον κελαϊδισμό μιας καρδερίνας Βιαστικής προς το δέντρο της νύχτας. Ούτε καταφύγια, ούτε νεκροί, ούτε κακό κανένα Γύρω μου, σαν τίποτα να μη συνέβαινε Σ' αυτή τη φθινοπωρινή γαλήνη. Ούτε θάλασσα, ούτε ποτάμι, ούτε φύλλωμα στα δέντρα. Μόνο το φεγγάρι, μια φέτα σελήνης Στο κέντρο του έρημου δρόμου Δ...

Αθήνα

Γαβριηλίδης (2014)

ΔΙΧΩΣ ΓΛΩΣΣΑ Περπατώ ανάμεσα σε ανθρώπους που περπατούν μιλώντας γλώσσες που δεν καταλαβαίνω σε δρόμους που δεν ξέρω πού με πάνε. Στους τοίχους φράσεις που δεν ξέρω τι λένε, τι φωνάζουν σιωπηλές. Μια γυναίκα πλησιάζει και με ρωτάει κάτι που δεν καταλαβαίνω, με ξαναρωτά, και πάλι δεν την καταλαβαίνω. Φαίνεται όνειρο μα είμαι ξυπνητός. Κι έτσι, μέρες τώρα θα μπορούσα να πω χρόνια, συνήθισα σιγά σιγά να μην καταλαβαίνω. Τη συμπάθησα τούτη την άγνοια, την έλλειψη που είμαι, την πραϋντική χαρά να μην μπορώ να επικοινωνήσω. Θυμάμαι ότι ο Κανέττι ονειρ...

Ελεγεία σχεδόν

Κουκούτσι (2014)

Ο Miguel Labordeta Subias (Μιγέλ Λαμπορδέτα Σουμπίας) γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου του 1921 στη Zaragoza και πέθανε αιφνιδίως την 1η Αυγούστου του 1969, πάλι στη Zaragoza. Ανήκει στους μεγάλους λησμονημένους της ισπανικής ποίησης του 20ού αιώνα και, ως εκ τούτου, μοιράζεται το κοινό πεπρωμένο των δημιουργών εκείνων που, παρότι δεν μερίμνησαν για τη δόξα και την υστεροφημία τους, έρχεται κάποτε η ώρα που ανακαλύπτονται και αναγνωρίζονται από τις επόμενες γενιές, συνήθως αργά κι ενίοτε επιπόλαια. Το κυρίαρχο συστατικό της ποίησής του, το οποίο αποκρυσταλλώνει όλες τις επιδράσεις...

Σύντροφοι του Ίκαρου

Γαβριηλίδης (2015)

CIRCULO VICIOSO Pondre mi oido en tu cuerpo. Pondre mi verso en tu oido. Pondre tu cuerpo en mi verso. ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ Θα βάλω το αυτί μου στο κορμί σου. Θα βάλω το στίχο μου στο αυτί σου. Θα βάλω το κορμί σου στο στίχο μου.

Romancero Gitano

Ενδυμίων (2016)

Χώρος

Bibliotheque (2017)

Στο σύρμα του γαλάζιου, το συμπαντικό σπουργίτι κελαηδούσε, το σπουργίτι κι εγώ τραγουδούσαμε, μιλούσαμε, και το άκουγε η φωνή της γυναίκας στον άνεμο του κόσμου. Τί γωνιά πια για ν' ακολουθήσει η φαντασία μου! Ο "Χώρος", ένα ποίημα ποταμός σε πρόζα, θεωρείται από πολλούς παγκοσμίως, όχι μόνο το σημαντικότερο ποίημα στην Ισπανία του εικοστού αιώνα, αλλά μια από τις κορυφώσεις της παγκόσμιας ποίησης. Γραμμένο από το 1941 και με διορθώσεις ως το 1954 από το Χουάν Ραμόν Χιμένεθ στην Αμερική, όπου βρέθηκε εξόριστος κατά και μετά τον Ισπανικό εμφύλιο, αποτελεί σήμερα το...

Εγώ ήμουν ένας χαζός κι αυτό που είδα με έχει κάνει δυο χαζούς

Bibliotheque (2017)

Έχασα το μπαστούνι μου. Είναι μεγάλη θλίψη να το σκέφτομαι μόνος στον κόσμο. Το μπαστούνι μου! Το καπέλο μου, οι μανσέτες μου τα γάντια, τα παπούτσια μου. Κάτω από αυτό τον περίεργο και παιγνιώδη τίτλο, βρίσκεται μια από τις πιο πρωτοποριακές ακόμα και σήμερα συλλογή ποιημάτων που γράφτηκε ποτέ. Ο Αλμπέρτι δίνει φωνή στους ηθοποιούς του βωβού κινηματογράφου που σε τρυφερούς [και κάποτε με μια απόχρωση θλίψης] μονολόγους καλούν τον αναγνώστη σε μια απόλαυση ανανεωτική της ποίησης. Το κείμενο συμβάλλει στη διαχρονική μνημείωση της ανθρώπινης κίνησης και χειρονο...

Στο τέλος του δρόμου

Ρώμη (2018)
Συνολικά Βιβλία 67
243.186 Βιβλία
122.585 Συντελεστές
4.631 Εκδότες
Με την υποστήριξη του ΒιβλιοNet και του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου