Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η αλαζονεία των Ισχυρών, η ηθική των αδυνάτων. Στους τελευταίους η ελπίδα ταιριάζει πιο πολύ, ενώ στους πρώτους η αυθάδεια, η αναίδεια, η υπεροψία. Και ο στεναγμός και το κλάμα είναι πιο βαθιά, πιο γοερά, όταν βγαίνουν μέσα από τα ερείπια ή γύρω από τα πτώματα και πιο ανεπαίσθητα, όσο απομακρύνεται κάποιος από το χώρο όπου εκτυλίχθηκε ή το χρόνο οπότε συνέβη το γεγονός. Μην απορήσεις λοιπόν, φίλε αναγνώστη, για την επιλογή του εξωφύλλου. Δεν είναι τυχαία, δεν έγινε επιπόλαια. Στην πρόσοψη του βιβλίου ένας πίνακας, αυτός του προικισμένου με ταλέντο ζωγράφου Θεόδωρου Βρυζάκ...

[...]Τα συναχθέντα εδώ κριτικά κείμενα είναι ώσει προοίμια λυρών (δόκιμα ή αδόκιμα, αδιάφορο), ήτοι σαν πρόλογοι στο έργο και δη από κύκλο ποιητών που ιδιαίτερα αγάπησα. Υπάρχουν, βεβαιώτατα και άλλοι. Οπωσδήποτε από της απόψεως αυτής, ο αναγνώστης οφείλει να θεωρήση, ότι ο τόμος αυτός των κριτικών κειμένων κινείται επί της ίδιας γραμμής, επί της οποίας εκινήθη και ο προηγηθείς με τον τίτλο "Δάφνες και Τιμές", Αθήνα 1989. Και είναι συνέχεια εκείνου. [...] (Από τον πρόλογο του βιβλίου)

[...] Πιστεύω η αυταξία των παρωδιών που δημοσιεύει ο Κοκόλης έγκειται στο γεγονός ότι δεν πρόκειται για ευκαιριακά ή επικαιρικά στιχουργήματα, όπως συμβαίνει συχνότατα στις κατά καιρούς παρωδίες καβαφικών ποιημάτων. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια συνομιλία, έναν διάλογο με τα πρωτότυπα ποιήματα του Αλεξανδρινού [...] [...] Ο Κοκόλης δεν διστάζει να παραθέσει δίπλα σε κάθε παρωδία του τα καβαφικά πρωτότυπα. Η μοιραίως παράλληλη ανάγνωση στην οποία οδηγείται με αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης εξασφαλίζει τα βασικά λειτουργικά στοιχεία της παρωδίας [...] [...] Για μιαν ακόμ...

Στο βιβλίο ο αναγνώστης δε θα προσεγγίσει απλώς, αλλά θα διεισδύσει στο έργο της λογοτέχνιδας Φαίδρας Ζαμπαθά - Παγουλάτου. Τα κείμενα των Δημήτρη Φαφούτη, Βασίλη Τσακίρογλου και Γιάννη Κορίδη αποτέλεσαν τον κορμό της τιμητικής εκδήλωσης-βράβευσης της δημιουργού από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών στις 18 Μαρτίου 2009.

Επίσης γράφουν: Αθανασιάδης-Νόβας, Γεώργ. - Αλεξίου, Έλλη - Άντζακα, Σοφία - Αυγέρης, Μάρκος - Βεργή, Έλσα - Βρεττάκος, Νικηφόρος - Γεωργουσόπουλος, Κώστας - Γλέζος, Πέτρος - Ζερβού, Ιωάννα - Ζήρας, Αλέξης - Θέμελης, Γιώργος - Ιωάννου, Γιώργος - Κακναβάτος, Έκτωρ - Καρέλλη, Ζωή - Κλάρας, Μπάμπης - Κόρφης, Τάσος - Κοτζιάς, Αλέξανδρος - Λαμπαδαρίδου-Πόθου, Μαρία - Μερακλής, Μιχάλης - Μιχαηλίδης, Κώστας - Μουντές, Ματθαίος - Μπεκατώρος, Στέφανος - Νάκου, Λιλίκα - Νεγρεπόντης, Γιάννης - Πάσχος, Β. Π. - Πέγκλη, Γιολάντα - Πλατής, Ε. Ν. - Ποντιακός, Ηλίας - Σταύρου, Τατιάνα - Στε...

Τι εστί, στ' αλήθεια ποιητής; Ο ποιητής είναι ο λιγότερο ποιητικός άνθρωπος, είχε πει ο διαλεχτός άγγλος ποιητής Τζων Κήτς. Η φράση αυτή θέλει να πει, κατά τη γνώμη μου, πως ο ποιητής είναι ποιητής μόνο όταν βρίσκεται μέσα στο ποίημα του, δηλαδή, όταν το γράφει. Όταν οι λέξεις τον εγκαταλείψουν κι εγκατασταθούν οριστικά μέσα στο ποίημα, τότε ο ποιητής απομένει ένας κοινός άνθρωπος. Και, όπως χιλιάδες άλλοι συνάνθρωποί του, υπόκειται κι αυτός στην ίδια καθημερινή φθορά, στην ίδια πνευματική κόπωση, στην ίδια, οπωσδήποτε, εγκοσμίωση των μεταφυσικών του φόβων. Εξωτερικά ίσ...

Μετά την ζοφερή τετραετία της Κατοχής, ανέτειλε, μαζί με την ελευθερία, και μια νέα γενιά νεοελλήνων ποιητών και όχι μόνο. Στη γενιά αυτή που δίκαια εδόξασε τα γράμματά μας, δυο γυναικείες μορφές εξείχαν στην περιοχή της ποίησης: η κορυφαία Ζωή Καρέλλη και η ευγενής, γνησιότατη συνάλληλή της Όλγα Βότση. Ξεκίνησε λάμποντας πνευματικά, κατακοσμημένη με την σπάνια αρετή της σεμνότητας, και από χρόνο σε χρόνο ύψωσε ένα έργο, κυρίως ποιητικό, αλλά και στοχαστικό, μιας αξιοζήλευτης γνησιότητας και μιας πυκνής ανθρώπινης ουσίας, έργο που δίκαια, όλο και περισσότερο υψώνεται, προ...

Περισσότερα από τετρακόσια αποσπάσματα εισηγήσεων και ποιημάτων, εκατοντάδες ανθολογημένοι ποιητές κι ένα πλήρες πανόραμα του μοναδικού συνεδριακού θεσμού στην Ελλάδα που είναι αφιερωμένος στην ποίηση και που ήδη βαδίζει προς την τέταρτη δεκαετία του... Και μαζί ένα συλλεκτικό CD με τις φωνές περισσότερων από 150 ποιητών, κριτικών λογοτεχνίας, επιστημόνων, ηθοποιών και πολιτικών να διαβάζουν ποίηση ή να μιλούν γι' αυτή... Το νέο συλλεκτικό λεύκωμα των εκδόσεων Το Δόντι αποτελεί ένα αφιέρωμα στα τριάντα χρόνια του Συμποσίου Ποίησης που διοργανώνεται κάθε καλοκαίρι στο Παν...

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί το περιεχόμενο ομιλίας που δόθηκε στο εαρινό Colloquim Νεοελληνικής Φιλολογίας του Τμήματος Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου την Τρίτη, 22 Μαρτίου 2016, όπου προσκλήθηκα να μιλήσω για την ποίησή μου. Η αναφορά ενός ποιητή στο έργο του για ευνόητους λόγους συνιστά ταυτοχρόνως ευκαιρία και κίνδυνο. Αποδεχόμενος την ευκαιρία προσπάθησα όσο μπορούσα να μειώσω τον κίνδυνο επικεντρώνοντας τον λόγο μου στην έκθεση των προσωπικών βιωματικών ψυχοπνευματικών προϋποθέσεων της ποιητικής εργασίας μου (χρησιμοποιώντας ως παραδ...

Το έργο του Καβάφη είναι ένας θησαυρός ανεξάντλητος, που θα απασχολεί, πάντοτε, μελετητές και αναγνώστες Έλληνες και ξένους. Έχει τις ρίζες του βυθισμένες στο έδαφος της παράδοσης. Το αλεξανδρινό κλίμα, το κλίμα που διάλεξε να περάσει τη ζωή του και να αγαπήσει, το χαίρεται και το εργάζεται στη νοερή συνέχεια της ελληνικής ατμόσφαιρας, -κατά προτίμηση εκείνης της πολύ αμφίβολης, αλλά και τόσο γοητευτικής, που γνώρισαν η Αλεξάνδρεια, η Αντιόχεια, η Πέργαμος και τα άλλα κέντρα του Ελληνισμού της Ανατολής-, την περήφανη μνήμη μιας αίγλης ελληνικής.

"Γνώρισα τον ποιητή Βασίλη Κουρή από το έργο του, το οποίο μου προσέφερε ο πατέρας του, αλλά και από τη μητέρα του, που μου χάρισε την εργασία της "Κοντά στο παιδί μου", στην οποία η μητέρα καταγράφει τη ζωή του παιδιού της με τέτοιο τρόπο, με τόσο συναίσθημα, με τόση αγάπη, που λες ότι ο Βασίλης δεν πέθανε, αλλ' ότι ζει. Η κυρία Παράσχου-Κουρή μνημείωσε το παιδί της και το πέρασε στο άχρονο. Έχω τη γνώμη ότι, κι αν δε μελετούσα του Βασίλη το έργο, θα τον γνώριζα από τις αφηγήσεις του πατέρα και τις περιγραφές της μητέρας. Μελέτησα το έργο του Βασίλη Κουρή κι αν δεν ήξε...

To πέρασμα τον Μήνα Δημάκη από τον κόσμο αυτό ήταν ένα φως απεγνωσμένο που αναπήδησε από ταραγμένο σκοτάδι μιας εξαιρετικά προικισμένης ύπαρξης, ποιητή αυθεντικού και βαθιά πολιτισμένου ανθρώπου. Όσοι τον γνώρισαν και τον τίμησαν με φιλία κι αγάπη νιώθουν μια κηλίδα αίμα πάνω τους με την βίαιη έξοδό του από την ζωή. Όσοι δεν τον γνώρισαν, μπορούν να οικειωθούν το σοβαρό έργο του - το διαρκές αποτύπωμα της οντότητάς του, το απαύγασμα της μορφής του. Σ' αυτή την οικείωση ελπίζουμε να βοηθήσει η φιλόπονη ετούτη συλλογή μελετημάτων και κριτικών κειμένων, που βλέπει το φως με τ...

Η Αμμόχωστος Βασιλεύουσα του Κυριάκου Χαραλαμπίδη είναι "τόπος" εντάσεων και εκστάσεων. Τα δύο συνθλίβουν τον ποιητικό λόγο σε συνθέσεις οριακές, καθώς η ιστορική τραγωδία δοκιμάζεται στην "εξωτερική" αντοχή των λέξεων, αλλά και στην εσωτερική ιδιοσυστασία τους. Τούτο δεν είναι μανιέρα ούτε "χτυπήματα" μόνο ήχων και "θυμωμένο" συναίσθημα. Αντίθετα γίνεται με εσωτερική διαστολή ικανή να μας δώσει το πρεπούμενο εύρος για μια στάση ανα-θεώρησης, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εδώ εισχωρούμε βαθύτερα στο "ξύλο" του ποιήματος, στους πυκνούς ρόζους του, καθώς βιώνουμε, π.χ., τον ο...

Αυτό το μαύρο καράβι το έχει ναυλώσει η ποίηση. Οι "Πατέρες", όπως τους έλεγε ο Κωστής Παλαμάς, ο σπουδαιότερος γέρος της ποίησής μας, οι νεκροί ποιητές και οι επιζώντες, που συνεχίζουν το έργο των νεκρών. Ποιο έργο; Να τραβάει μπρος το καράβι, να ψάχνει χωρίς ανάπαυλα για τα ύδατα της Στυγός, γιατί από κει ξεκινάει η Ιθάκη. Να φέρνει τα πάνω κάτω και τα κάτω πάνω. Από τον Σούτσο και τον Κάλβο μέχρι τους συγκαιρινούς αυτά τα δοκίμια δεν κάνουν άλλο παρά να βάζουν κάτω τον μπούσουλα και να στρίβουν δεξιά ή αριστερά το τιμόνι. Τα ονόματα που συναντά στο ταξίδι του το Μαύρο...