Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο συγγραφέας, νεαρός ΕΠΟΝίτης, κατατάχθηκε στο ΔΣΕ αρχές του 1949. Στη διάρκεια της θητείας του στο ΔΣΕ κρατούσε Ημερολόγιο το οποίο πέταξε όταν πιάστηκε το Οκτώβρη του ίδιου χρόνου. Με βάση τις θύμησές του και από τη ζωή του στο ΔΣΕ, καταγράφει τα γεγονότα πρόσωπα και καταστάσεις που έζησε, περιγράφει την προσωπική του διαδρομή αλλά και την εσωτερική ζωή των ανταρτών. Προσπαθεί χωρίς ντοκουμέντα, μαρτυρίες και άλλα στοιχεία να παραδώσει στην Ιστορία τις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής των μαχητριών και μαχητών του ΔΣΕ. Οπως γράφει ο Σοσιαλισμός, η καλύτερη, η πιο ανθρώπι...

Παρόλο που το Ημερολόγιο τελειώνει τον Αύγουστο του 1950, το κάτεργο της Γυάρου συνέχισε να λειτουργεί έως το 1950, όταν και καταργήθηκε με διάταγμα. Κανείς ποτέ δε θα μπορούσε να πιστέψει πως το κάτεργο θα επαναλειτουργούσε. Όμως, το 1955 η κυβέρνηση του Συναγερμού, για ν' αποσυμφορήσει -όπως ισχυρίστηκε- τις άλλες φυλακές, επανίδρυσε τη Γυάρο. Όλοι όσοι επισκέφτηκαν την εποχή εκείνη τη Γυάρο -υπουργοί, βουλευτές, διάφορες επιτροπές- διαπίστωναν τις φριχτές συνθήκες της ζωής των κρατουμένων. Η πολιτική της εξόντωσης εξακολουθούσε με διαφορετικούς τρόπους. Νέοι Μπουζά...

...Μέσα από τη συμμετοχή στο κομμουνιστικό και το αντιστασιακό κίνημα ο Κώστας Πασχαλούδης ξεκινά μια νέα, εντελώς απρόβλεπτη, ζωή, δημιουργεί έναν νέο εαυτό: το ψευδώνυμο "Νίκος" σηματοδοτεί αυτή τη νέα ζωή που ξεκινά μέσα στην Κατοχή και αφιερώνεται στην καθημερινή πολιτική δουλειά από χωριό σε χωριό. Μέσα από τις σελίδες της μαρτυρίας του ανασυντίθεται η οργάνωση και η δράση του κόμματος και της Αντίστασης στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης, με δεκάδες ονόματα στελεχών και των θέσεων που κατείχαν... ... Σήμερα, ο τρόπος ζωής του θα ταίριαζε περισσότερο με αυτόν εν...

Ένα ιστορικό οδοιπορικό από την οργανωμένη ένταξη στην ΕΠΟΝ, ως την κατάταξη στο ΔΣΕ, από το 1947 στην περιοχή Αγράφων ως τις μάχες του Γράμμου και του Βίτσι το 1948 και το 1949. Δίνονται λεπτομέρειες για το νοσοκομείο στο Γράμμο όπου ο συγγραφέας επισκέφτηκε κατά τους αλλεπάλληλους τραυματισμούς του. Η υποχώρηση του ΔΣΕ, η πολιτική προσφυγιά και ο επαναπατρισμός ολοκληρώνουν τη μαρτυρική αυτή κατάθεση. Το βιβλίο αυτό αποτελεί, με τις λεπτομέρειές του, μια ακόμα ιστορική καταγραφή του τρίχρονου ηρωικού αγώνα του ΔΣΕ, με τα βιώματα ενός μαχητή του.

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε κυρίως για τους νέους της πατρίδας μας για να γνωρίσουν λαμπρές αγωνιστικές μορφές του τόπου μας, που βλάστησαν μέσα από τα σπλάχνα της περήφανης ελληνικής αγροτιάς. Περιλαμβάνει τη ζωή και τη δράση του Σπύρου Παπαδημητρίου όπως τον είδαν, τον έζησαν και πολέμησαν μαζί του οι αγωνιστές στα αλβανικά βουνά, στην Εθνική Αντίσταση και στον εμφύλιο πόλεμο. Στη βάση του βιβλίου στάθηκαν οι αναμνήσεις και σημειώσεις του πατέρα μου, των συντρόφων και αγωνιστών που πολέμησαν μαζίτου σε όλη τη δεκαετία του 1940.

Τα καίρια κομματικά πόστα μέσα από τα οποία ανέπτυξε την πολιτική του δραστηριότητα ο Σ. Α. καθιστούν εξαρχής την κατάθεσή του ιδιαίτερα σημαντική. Η μαρτυρία του για τη δράση του εφεδρικού ΕΛΑΣ της Θεσσαλονίκης και για τα όσα έγιναν εκεί κατά την απελευθέρωση της πόλης και κατά τους μήνες που ακολούθησαν, για το Μπούλκες, για τις δραστηριότητες του κλιμακίου του Π.Γ. του ΚΚΕ στο Βελιγράδι και τις σχέσεις με τη γιουγκοσλαβική ηγεσία, για τη συμπεριφορά της ζαχαριαδικής ηγετικής ομάδας απέναντι στους διαφωνούντες, όπως και για αρκετά άλλα θέματα, όχι μόνον συμπληρώνει τις γν...

Ο π. Μιχαήλ Κοσβύρας ξεκίνησε την επαγγελματική του διαδρομή ως αγροκτηνοτρόφος στην Αγναντιά, ένα ορεινό χωριό των Χασίων, και μετά από επίμονες προσπάθειες υλοποίησε το στόχο του να γίνει ιερέας. Στην αφήγησή του καταγράφει με διεισδυτικό τρόπο την καθημερινή ζωή στο χωριό στα χρόνια του Μεσοπολέμου και τα βιώματά του από την τραγική δεκαετία του 1940. Στρατιώτης στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, αντάρτης στον ΕΛΑΣ στην Κατοχή, ενταγμένος στον Εθνικό Στρατό στον Εμφύλιο πόλεμο. Πρόκειται για μια μοναδική μαρτυρία, γιατί χιλιάδες άνθρωποι που ακολούθησαν αυτή την πορεία, παρέ...

Ο Βασίλης Λασκαρίδης αφηγείται απλά, με σαφήνεια και αμεσότητα. Θα μπορούσε ασφαλώς τη διήγησή του να τη διανθίσει με στόμφο και μεγαλοστομίες, δεν το έχει όμως ανάγκη: τα όσα έζησε και γράφει είναι, αυτά καθαυτά, αρκούντως σημαντικά, πολλές φορές και συγκλονιστικά, τόσο που δεν χρειάζονται πρόσθετη τόνωση και φραστικές υπερβολές. Η ιστορία που μας αφηγείται ο Λασκαρίδης είναι, βέβαια, η προσωπική του ιστορία. Ταυτόχρονα όμως είναι και η ιστορία πολλών αγωνιστών της γενιάς του, που και αυτοί βρέθηκαν στη "μισοπαρανομία" μετά την Απελευθέρωση, αντιμετώπισαν τις διώξεις και τ...

Ταραγμένες περίοδοι της Ιστορίας, όπως ο ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος, "γεννούν" ήρωες και αντιήρωες. Η κρατική βία, οι διώξεις, ο εκτοπισμός, τα βασανιστήρια, ο ευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας συνυπάρχουν με το θάρρος, την αυτοθυσία, την αντίδραση, την απαρέγκλιτη αφοσίωση στο ιδανικό, και δημιουργούν ένα ψηφιδωτό πράξεων και συναισθημάτων, αποτυπώνοντας το κλίμα της εποχής. Στην παρούσα έκδοση, ο Βασίλης Θ. Λασκαρίδης, μέσα από τη βιωματική εμπειρία των διωγμών και της εξορίας, πραγματοποιεί μια θαυμάσια ανασύσταση των συνθηκών διαβίωσης στους τόπους μαρτυρίου εκα...

Διήγησις των συμβάντων στα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου και σε εκείνα που ακολούθησαν τον αναγκαστικό εκπατρισμό των πολιτικών προσφύγων στις Ανατολικές χώρες, είναι το βιβλίο αυτό του Νίκου Μότσιου. Πρόκειται για μιαν αυθεντική μαρτυρία, στην οποία αποτυπώνονται μ' έναν λιτό, δωρικό τρόπο, τα συγκλονιστικά γεγονότα που συντάραξαν την Ελλάδα, από την έναρξη του Εμφυλίου το 1946, αλλά και όλα όσα ακολούθησαν μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και την Οδύσσεια των μαχητών του στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που εγκαταστάθηκαν, με μόνιμο πόθο και στόχο τον επαναπατρισμό...

Γεννήθηκα στην Ιστιαία της Εύβοιας. Στον πόλεμο βρίσκομαι στην Αθήνα, φοιτήτρια της Ιατρικής. Οργανώνομαι και δουλεύω παράνομα με τον Λεωνίδα Κύρκο στο πανεπιστήμιο. Συλλαμβάνεται ο αδερφός μου. Οδηγείται στις φυλακές. Παρά την αντίθεση των γονιών μου, κατατάσσομαι στον ΕΛΑΣ. Λαχταρώ να πολεμήσω με το όπλο στο χέρι. Η πρώτη μου μάχη είναι στο Καρπενήσι. Ξέρω ότι αμύνομαι, δεν θέλω να κάνω κακό σε κανέναν, απέναντί μου όμως είναι ο εχθρός. Σημαδεύω και πυροβολώ. Φοβάμαι. Καταλαβαίνω στο πρόσωπο του διπλανού μου τι σημαίνει σύντροφος. Κόβω την κοτσίδα μου για να παρελάσω...

Ίσως οι νεώτεροι να διαφωνούν με την αναμόχλευση παλαιών παθών και να μη θέλουν να έρχονται στην επιφάνεια. Για τα πάθη συμφωνούμε και εμείς. Τα γεγονότα όμως είναι ιερά και η ιστορία δεν μπορεί να διαγραφεί και να ταφεί. Είναι μια πραγματικότητα που απαιτεί σεβασμό. Είναι βέβαια τυχεροί όσοι δεν έζησαν τη φρίκη των ιδεολογικών και πολιτικών συγκρούσεων στην Κατοχή και στον ανταρτοπόλεμο. Αυτό όμως δεν τους απαλλάσσει από το χρέος να μελετήσουν την Ιστορία και τη συμπεριφορά των Ελλήνων κομμουνιστών της περιόδου εκείνης και να διδαχθούν. Γιατί θα ισχύει πάντοτε η σοφή ρήση:...

Καταγράφονται βιώματα και εμπειρίες, καθώς και τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα, όπως τα έζησε ως έφηβος και ως κρατικός υπάλληλος, ένας απλός αθηναϊκός, κατά την σαραπεντάχρονη δραστηριότητά του -από τα Δεκεμβριανά, τα μετεμφυλιακά, τα χουντικά και τα μεταπολιτευτικά, μέχρι την συνταξιοδότησή του το 1989-.

Γιατί δεν αυτοκτόνησες; Στον συγγραφέα απευθύνονταν το ερώτημα, στον συγγραφέα που την εποχή εκείνη, ήταν δεν ήταν 20 χρονών. Τότε, δεν καταλάβαινε γιατί ζητούσαν τη ζωή του, οι πρώην συναγωνιστές, οι σύντροφοί του. Τώρα 60 χρόνια αργότερα, ξεσπάει και εξιστορεί. Ένα κομμάτι απ’ τη ζωή του αφηγείται, που ξεκινάει απ’ τους αγώνες του κατά των Γερμανών κατακτητών και των συνεργατών τους. Κι ύστερα περιγράφει πως ένας έφηβος, συνεπαρμένος από την ατμόσφαιρα και τα συνθήματα της εποχής, ρίχνεται στον αγώνα για τα πανανθρώπινα ιδανικά, για λευτεριά, ισότητα και δικαιοσύνη. Εμπλέ...

Σε καμία περίπτωση δεν έχω πρόθεση ν' αναμοχλεύσω πάθη κάποιας εποχής. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Οφείλουμε να συγχωρούμε και να κοιτάζουμε μπροστά, αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεχνάμε. Όλοι όσοι έζησαν αυτά τα πάθη έκαναν την αυτοκριτική τους. Όμως κανείς δεν μπορεί ν' αμφισβητήσει σ' όσους μας βρήκε το 2000 πάνω από τα εβδομήντα πως "είμαστε η γενιά η τρισάγια των παθών" και έχουμε την υποχρέωση να την κάνουμε γνωστή. Να μην την κλειδώσουμε στα προσωπικά μας ερμάρια.

Ο πρώτος νεκρός απ' το ξύλο στη Γιούρα ήταν ο Περικλής Κούκερης, δάσκαλος από τη Μουσουνίτσα. Τον σκότωσαν στο ξύλο και με βασανιστήρια στο πειθαρχείο, με την κατηγορία ότι έφερε μαζί του σχολικά βιβλία. Αλήθεια, τους δασκάλους όπως και τους παπάδες τους μισούσαν και τους χτύπαγαν ιδιαίτερα οι βασανιστές στη Γιούρα. Μέτρησαν 80 ακόμα νεκρούς στην πρώτη Γιούρα, αλλά είναι πολλοί περισσότεροι. Ένας από τους νεκρούς, ο Σουλιώτης, είχε πει σ' ένα συμπατριώτη του τη μέρα του θανάτου του: "Εγώ θα πεθάνω. Να ευχαριστήσεις τα παιδιά που μου έδωσαν το αίμα τους. Πεθαίνω τίμια και ε...

Τι ήταν η "Γλαροφωλιά;" Μια σκηνή στημένη σ' ένα βράχο στη νότια άκρη της Μακρονήσου, αντίκρυ από το Σούνιο. Μια άθλια σκηνή που έμοιαζε περισσότερο με καταφύγιο γλάρων, παρά με ανθρώπινο κατάλυμα. Μια γλαροφωλιά, λοιπόν, κι εκεί μέσα δώδεκα άνθρωποι αντιμέτωποι με μια θύελλα μίσους και βίας, ακούγοντας ένα και μόνο πρόσταγμα: "Θα λυγίσετε ή θα πεθάνετε". Δώδεκα άνθρωποι, που ανάμεσά τους συναριθμείται και ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, θα δοκιμάσουν στο πετσί τους και στην ψυχή τους τα παρανοϊκά πειράματα ενός έξαλλου εμφυλιοπολεμικού κράτους. Κοιτάξτε, όμως, τώρα τα π...