Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γεννήθηκα στο Λόουελ της Μασαχουσέτης το 1908, μέσα σε μια φοβερή καταιγίδα όταν ένας κεραυνός της έπεσε και έκαψε το δέντρο του κεφαλόσκαλου του σπιτιού μας. Κάποτε ήθελα να παίξω την "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων" γιατί έλεγα ότι ο χαρακτήρας της Αλίκης έμοιαζε με τον δικό μου όταν ήμουν παιδί: ελεύθερη, αθώα και ταυτόχρονα κυνική, έξυπνη. Η Αλίκη, έλεγα, δεν ήταν γλυκιά ήταν αλμυρή. Από πολύ νωρίς ήμουν ένα παιδί που δεν μπορούσες να το αγαπήσεις με τον γνωστό τρόπο, αυτά που απαιτούσα δεν ήταν το συναίσθημα αλλά η προσοχή. Ήμουν ένα παιδί που ο πατέρας μου Χάρλο...

Συνεχίζοντας την ξέφρενη πορεία του "ανέσυρε στην επιφάνεια τους θρύλους του αμερικάνικου Νότου, το λιντσάρισμα, τους σκλάβους που δραπετεύουν, τους φανατικούς ιεροκήρυκες και τους εγκληματίες με τις ψυχοπαθητικές ορμές" (Q). Θα μπορούσε ίσως κανείς να τον κατηγορήσει ότι προσπαθεί να ρομαντικοποιήσει μια κουλτούρα που του είναι άγνωστη, ο ίδιος όμως φαίνεται να έχει εντρυφήσει στις καταστάσεις που περιγράφει, δεν πέφτει σε παγίδες ανάπλασης εξωτικών μύθων, ίσα ίσα, ακούγεται όλο και πιο Αμερικάνος από δίσκο σε δίσκο. Ο τραγουδιστής "που βγήκε από την κόλαση του Δάντη...

Η Kathleen O' Brien σχεδιάζει να δώσει ένα μεγάλο πάρτυ γενεθλίων στην εκκλησία, στις 5 Απριλίου, και ζήτησε απ' τα παιδιά σαν δώρο να παίξουν μουσική. Ύστερα από τρεις εβδομάδες έξαλλης πρόβας κατόρθωσαν να συνθέσουν δύο δικά τους τραγούδια και μερικές διασκευές από γκρουπ του εξήντα. Μετά το πάρτυ όπου συγκεντρώθηκαν 300 με 500 άτομα οι R.E.M. άρχισαν να δέχονται προτάσεις για να παίξουν σε τοπικά μπαρ. Όμως έπρεπε να βρουν ένα τίτλο. Το συγκρότημα ήθελε ένα όνομα που να μην σημαίνει τίποτα, να είναι ανοιχτό σε κάθε ερμηνεία. Ζήτησαν τη βοήθεια των επισκεπτών. Αν είχαν...

Περιέχονται πέντε συνεντεύξεις που έδωσε ο Νάσος Δετζώρτζης στη Γιολάντα Τερέντσιο, τη Μαρία Στασινοπούλου (δύο), τον Μισέλ Φάις και την Αντιγόνη Βλαβιανού, καθώς και τα "δημοσιογραφικά" του κείμενα "Ο Δημοσθένης Βουτυράς για τον populisme" και "Οι ερασιτεχνικές ασχολίες των λογίων μας".

"Οι Smiths μπορεί να μην υπάρχουν αλλά στη δισκοθήκη όλων των σοβαρών ακροατών δίσκων υπάρχουν οι δίσκοι τους. Δεν θά 'ταν υπερβολή να τους χαρακτήριζε κανείς μνημείο, μπροστά στα σκουπίδια της εποχής μας. Όταν λέμε Smiths εννοούμε τον Μορισέυ ή Μόρισυ, τον τραγουδιστή τους και συνθέτη τους. Λεπτός σαν να έχει βγει από πίνακα του Μοντιλιάνι, κάτοχος της τέχνης του Ουάιλντ και της λογοτεχνίας με σημασία, θαυμαστής του Τζαίημς Ντην, - μπορεί να είναι και μετεμψύχωσή του, μία από τις μετεμψυχώσεις του ειδώλου, -αρέσκεται στα πουλόβερ με V και στα ελαφριά ενδύματα ακόμα και ότα...

Η Nico σκοτώθηκε με το ποδήλατό της σ' έναν δρόμο της Ibiza, στις 18/7/88. Είχε γεννηθεί στις 16/10/38. Ο παπάς στην κηδεία της διάβασε λίγους στίχους από το Bhagavad Gita. Δεν ήταν τυχαίος παπάς, είχε γνωρίσει από κοντά την Nico και είχε την προσωπική του αντίληψη σχετικά με το τι άνθρωπος ήταν. Ο γιος της Nico έβαλε το κασετόφωνο, που είχε φέρει μαζί του, πάνω από τον τάφο της μητέρας του κι ένα τραγούδι της ακούστηκε. Ήταν μια ηχογράφηση όπου η Nico τραγουδούσε το "Mutterlein". Σε μια εποχή που ο καθένας μπορεί να είναι "διάσημος για ένα τέταρτο της ώρας", η Nico κατά...

Ωραία είναι το να τυπώνεις ιδέες, ατάκες και φαντασιώσεις καταγραμμένες από 'δώ κι από 'κεί, με τον Θανάση Λάλα και τον Βασίλη Βασιλικό, που δεν χρησιμοποιήθηκαν πουθενά αλλού και που συγκεντρώνουν με φρεσκάδα τις προοπτικές και το παραλήρημα για την τέχνη, σ' ένα περιβάλλον ιστορικό και πολιτικό τελείως διαφορετικό από το σημερινό. Αυτές οι φωνο-ερωτήσεις του Βασιλικού, ένα μείγμα αποριών προς την τέχνη, από τη μεριά ενός λόγιου, με μια άποψη όμως για την πολιτική που την έχει βιώσει, εκμαιεύουν φωνο-απαντήσεις βουτηγμένες στο μαύρο της τέχνης και στο μπλε του παραληρή...

«Στα παραμύθια, όπως και στην παιδική ηλικία, δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχει η αίσθηση του χρόνου, οι απαγορεύσεις... Στα παραμύθια τα όρια είναι σκιές, ο χρόνος ποτάμι... Στα παραμύθια, όπως και στην παιδική ηλικία, δύσκολα διακρίνει κανείς τη φαντασία από την πραγματικότητα».

«Δεν καταλαβαίνω αυτή τη μανία όλων για την τελειότητα... Προτιμώ τα έργα μου να τελειώνουν λίγο προτού γίνουν τέλεια! Πιστεύω ότι η τελειότητα έχει ένα ελάττωμα: αν την αγγίξεις έστω και για μία μόνο στιγμή, σε φυλακίζει... Δύσκολα ξαναδημιουργείς μετά από ένα τέλειο δημιούργημα!»

«Όταν ακούω μουσική, δεν κάνω τίποτε άλλο... Η μουσική δεν είναι συνοδευτική... Είναι μια παρουσία που απαιτεί ολοκληρωτική αφοσίωση. Απαιτεί απόλυτη προσοχή για να λειτουργήσει!...»

"Πήρα την πρώτη συνέντευξη από τον Βασιλικό τον Δεκέμβριο του 1966, λίγο μετά την έκδοση από το Θεμέλιο του Ζ, πάνω που έβραζε η υπόθεση Λαμπράκη, η οποία συγκλόνιζε τόσο το πανελλήνιο. Και μου έκανε καταρχάς εντύπωση η άνεσή του να εκφράζεται, να μην έχει αναστολές, να μην ταλαιπωρεί το συνομιλητή του διορθώνοντας (όπως συμβαίνει με πολλούς) αυτά που λέει. "Έκτοτε ακολούθησαν οι συνεντεύξεις που θα βρει ο αναγνώστης σ' αυτό το βιβλίο (η τελευταία, τον Ιανουάριο του 1996), μ' 'ενα Βασιλικό ο οποίος δεν αρκείται στο δικό του έργο, αλλά διατυπώνει ευθέως, με τόλμη και με παρρ...

«Νομίζω ότι πρέπει κάποιος να πει στους ανθρώπους ότι οι ζωές τους δεν είναι τόσο περιορισμένες και δυστυχώς δεν υπάρχουν αρκετοί σοβαροί συγγραφείς που να δίνουν αυτή την πληροφορία...»

Όλες οι κυβερνήσεις που γνώρισα, όχι μόνο συνολικά αλλά και σαν μεμονωμένα άτομα -ο τάδε πρωθυπουργός ή ο υπουργός, για παράδειγμα- είχαν μια φιλοδοξία. Να αποκτήσουν μια δική τους εφημερίδα...»

«Η μουσική είναι βροχή... Όταν βρέχει, άλλοι τρέχουν να βρουν ένα μέρος να προφυλαχθούν και άλλοι συνεχίζουν να περπατάνε στη βροχή, γίνονται μούσκεμα, αλλά δεν τους μέλλει... αυτοί είναι οι μουσικοί...»