Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται μια σύντομη ανάλυση των τρόπων με τους οποίους αντιμετώπισαν την καταγραφή της πραγματικότητας διάφοροι σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ. Σκοπός του βιβλίου δεν είναι μια ιστορική ανασκόπηση του ντοκιμαντέρ, αλλά η παρουσίαση του έργου δημιουργών οι οποίοι εισήγαγαν νέους κώδικες στην αποτύπωση του πραγματικού. Θα μπορούσαμε να διαχωρίσουμε τους κινηματογραφιστές που παρουσιάζονται στο βιβλίο σε δύο κατηγόριες: Σε αυτούς οι οποίοι επιθυμούν να διεισδύσουν στην πραγματικότητα μειώνοντας όσο το δυνατόν περισσότερο το υποκειμενικό στοιχείο, όπως ο Flaherty...

"Άχρηστη μα απαραίτητη η κριτική", για να χρησιμοποιήσω τις λέξεις του Αντρέ Μπαζέν, είναι άχρηστη για τον καλό θεατή, εκείνον ο οποίος προσέρχεται στη σκοτεινή αίθουσα με μόνο εφόδιο την αθωότητά του· κι οι πιο αθώοι από τους θεατές, όσοι, παρά την κοσμοκρατορία των εικόνων, κρατούν ακόμα ένα θαυμαστικό για τις εικόνες του κινηματογράφου, αυτοί συνήθως βουτούν στα πιο βαθειά νερά της ταινίας. Την ίδια στιγμή, απαραίτητη η κριτική, κρατά για τον εαυτό της τον ρόλο του αντιφωνητή. Γιατί αλλιώτικα το έργο μένει μετέωρο, ανεπίδοτο, χωρίς τον διά-λογο ή τον αντί-λογο ή και τον...

"Το βιβλίο μου δεν είναι για τους πολλούς. Το βιβλίο μου έγινε για τους λίγους. Έγινε γι' αυτούς που θεωρούν τον κινηματογράφο ως υπέρτατη τέχνη και όχι για κείνους που βλέπουν ταινία για να περάσει η ώρα τους. Έγινε για κείνους που όταν βλέπουν μια καλή ταινία εκστασιάζονται όπως οι κουλτουριάρηδες όταν πηγαίνουν θέατρο, όπως οι διανοούμενοι όταν διαβάζουν ένα βιβλίο και όπως οι μορφωμένοι όταν κοιτάνε έναν πίνακα ζωγραφικής. Βέβαια, καλό θα ήταν κάποτε οι λίγοι να γίνουν πολλοί για να μπορούμε εμείς οι λίγοι να γλυτώνουμε από τις βλακείες των πολλών. Αλλά αυτό δεν μπορεί...

"Το βιβλίο μου δεν είναι για τους πολλούς. Το βιβλίο μου έγινε για τους λίγους. Έγινε γι΄ αυτούς που θεωρούν τον κινηματογράφο ως υπέρτατη τέχνη, και όχι για κείνους που βλέπουν ταινία για να περάσει η ώρα τους. Έγινε για κείνους που όταν βλέπουν μια καλή ταινία εκστασιάζονται όπως οι κουλτουριάρηδες όταν πηγαίνουν θέατρο, όπως οι διανοούμενοι όταν διαβάζουν ένα βιβλίο, και όπως οι μορφωμένοι όταν κοιτάνε έναν πίνακα ζωγραφικής. Βέβαια, καλό θα ήταν κάποτε οι λίγοι να γίνουν πολλοί για να μπορούμε εμείς οι λίγοι να γλυτώνουμε από τις βλακείες των πολλών. Αλλά είναι θέμα κρά...

[...] Το μεγάλο φετινό αφιέρωμα του 48ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης στο νέο ισπανικό σινεμά φιλοδοξεί να συστήσει στο κοινό μια σειρά από αξιόλογες και αναμφίβολα ελπιδοφόρες φωνές, και να φωτίσει την πολυσύνθετη και πολυποίκιλη εικόνα μιας κινηματογραφίας, που βρίσκεται στις επάλξεις της καλλιτεχνικής παραγωγής παγκοσμίως, μέσα από μια επιλογή ταινιών που όχι μόνο θα δίνει με τον καλύτερο τρόπο τις απαντήσεις, στα ερωτήματα που θέσαμε στην αρχή, αλλά θα προσφέρει ταυτόχρονα πολύτιμες και γοητευτικές κινηματογραφικές απολαύσεις... (Δέσποινα Μουζάκη, διευθύν...

Την τελευταία δεκαετία, ο βραζιλιάνικος κινηματογράφος παρουσιάζει μια άνθηση, που αντίστοιχή της είχε να εμφανιστεί από την περίοδο του θρυλικού Cinema Novo, όταν σκηνοθέτες όπως οι πρωτοπόροι Nelson Pereira dos Santos και Glauber Rocha κατέπλησσαν την παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα με ταινίες έντονου κοινωνικο-πολιτικού προβληματισμού και δημιουργικά πρωτότυπης κινηματογραφικής γραφής, που θεωρούνται πια κλασικές. Ο σύγχρονος βραζιλιάνικος κινηματογράφος έχει να επιδείξει επίσης σπουδαίους δημιουργούς, όπως τον Walter Salles, τον Fernando Mereilles, τον Hector Babenc...

Η εθνική κινηματογραφία μιας χώρας μας φέρνει σε επαφή με τον πλούτο της παράδοσής της αλλά και με τη σύγχρονη, ζωντανή εικόνα της κοινωνίας της. Ο τρόπος με το οποίο η παράδοση και η σύγχρονη εκδοχή μιας χώρας γίνεται κινηματογράφος, συνθέτει τη μυθολογία της. Μέσα λοιπόν από το αφιέρωμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στη μεξικανική κινηματογραφία, θα έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε το Μεξικό, αυτή τη μεγάλη και γεμάτη αντιφάσεις χώρα.[...] Το αφιέρωμα του 46ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στον μεξικανικό κινηματογράφο εστιάζει κυρίως σε ταινίες της γενιάς του '90. Ξεκινώντας από...

Die griechischen Mythen haben schon immer eine besondere Anziehungskraft auf die internationale Kunst ausgeubt, besonders auf die darstellenden Kunste wie das Theater und der Film. In den Mythen sind die grossten Angste und Existenzfragen des Menschen, in Bezug auf seine Herkunft und seinen Lebensweg, enthalten. Da die Mythologie schon immer in gewisserWeise archetypische und symbolische Funktion hatte, konnte sich die Filmkunst der Anziehungskraft der mythischen Helden und Gotter, ihrer Heldentaten und dem Versuch des Menschen, die Natur zu unterwerfen und sein Schicksal z...

Περιέχονται τα κείμενα: - Παναγιώτης Γ. Κιμουρτζής, "Εισαγωγή στο CineScience: Επιστήμη, εκπαίδευση, κινηματογράφος" 1. Ταινίες μέσα από τον φακό της επιστήμης - Γιώργος Β. Δερτιλής, "Μυθιστόρημα, ιστορία, κινηματογράφος: "Ο Γατόπαρδος" (για την ταινία "Il gattopardo/ Ο Γατόπαρδος", 1963, του Luchino Visconti)" - Τάσος Γιαννίτσης, "Η απελευθέρωση του Προμηθέα: το τέλος του Διαφωτισμού; (για την ταινία "Children of Men"/ "Τα παιδιά των ανθρώπων", 2006, του Alfonso Cuaron)" - Αντιγόνη Λυμπεράκη, "Ανεργία και φύλο: εργασιακοί μετασχηματισμοί και κοινωνικές ανατροπές"...

Το βιβλίο εκδόθηκε με την ευκαιρία της κινηματογραφικής εκδήλωσης "Commedia All' Italiana" (20 χρόνια Ιταλικής Κωμωδίας), που οργανώθηκε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα από τις 22 έως τις 28 Μαρτίου 2002 στο "Απόλλων Renault" και στη Θεσσαλονίκη από τις 29 Μαρτίου έως τις 4 Απριλίου 2002 στο "Ολύμπιον". Περιλαμβάνει κείμενα σχετικά με τη γέννηση και την άνθιση της ιταλικής κωμωδίας, φωτογραφικό υλικό, βιογραφικά των σκηνοθετών του αφιερώματος και φιλμογραφία τους (Mario Monicelli, Dino Risi, Luigi Comencini, Ettore Scola, Pietro G...

"Εκτός από εμβληματική ενσάρκωση της κλασικής σκηνοθεσίας, ο Fritz Lang παραμένει, για τους κινηματογραφόφιλους όλου του κόσμου [κυρίως από την εμφάνισή του στην "Περιφρόνηση" (1963), όπου υποδύεται τον εαυτό του], ίσως η ύστατη και κορυφαία έκφραση του δημιουργού-καλλιτέχνη που, με την ολύμπια επιβλητικότητά του, προσφέρει την τέχνη του στο κοινό· μια τέχνη της ισορροπίας και της πληρότητας, που μοιάζει παράταιρη, στο κατακερματισμένο και ανολοκλήρωτο σύμπαν του Godard. Η ταινία αυτή, γυρισμένη από το τρομερό παιδί της Νουβέλ Βαγκ, ενώ επικυρώνει απόλυτα το μύθο του Lang,...

ΣΙΩΠΗ 2 ΛΕΠΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ Η ΟΘΟΝΗ ΜΕΝΕΙ ΣΚΟΤΕΙΝΗ. Φωνή 2: Το πρώτο θαύμα είναι να πηγαίνεις προς το μέρος της χωρίς να ξέρεις να της μιλήσεις. Τα φυλακισμένα χέρια δεν κινούνται πιο γρήγορα από άλογα κούρσας κινηματογραφημένα σε αργή κίνηση, για ν' αγγίξουν τα χείλη και τα στήθη της- μ'όλη την αθωότητα, τα σκοινιά γίνονται νερό, κι εμείς κυλάμε προς τη μέρα. Φωνή 4 (μια κοπέλα): Πιστεύω ότι δεν θα ξαναϊδωθούμε, ποτέ. Φωνή 2: Πλάι σ'ένα φιλί, τα φώτα των χειμωνιάτικων δρόμων θα σβήσουν. Φωνή 4 (μια κοπέλα): Το Παρίσι ήταν ευχάριστο εξαιτίας της...

Κάθε σπουδαίος σκηνοθέτης έχει μια μυστική μέθοδο δουλειάς· αλλά του καθενός είναι διαφορετική. Ο Martin Scorsese αρέσκεται να προετοιμάζει κάθε του πλάνο με πολύ μεγάλη ακρίβεια εκ των προτέρων, έτσι ώστε να έχει την ευκαιρία να αλλάξει τα πάντα αν νιώσει την ανάγκη. Ο Lars von Trier, από την άλλη, αρνείται να σκεφτεί ένα πλάνο πριν από τη στιγμή του γυρίσματος. Και ο Bernardo Bertolucci προσπαθεί να ονειρεύεται τα πλάνα του το προηγούμενο βράδυ. Κι αν αυτό δε λειτουργήσει, περιπλανιέται στο πλατό μόνος του με ένα βιζέρ, φανταζόμενος τις σκηνές πριν φτάσουν οι ηθοποιοί και...

Με το αφιέρωμα "Megacities: από την πραγματική στη φανταστική πόλη", το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το ΤΕΕ και το Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ, επιδιώκει ν' ανοίξει ένα διάλογο γύρω από το αστικό τοπίο, τις μεταβολές του και τις κοινωνικές επιπτώσεις του -όπως αυτές έχουν αποτυπωθεί στο κινηματογραφικό φαντασιακό- και τους προβληματισμούς της σύγχρονης πολεοδομίας και αρχιτεκτονικής. Μ'αυτήν την προοπτική, πέρα από τις ταινίες των Lang, Godard, Antonioni, Greenaway, Wong Kar Wai, Tati, Triers, Miller κ.ά. -που μερικές έχουν...

Το κείμενο αυτό είναι μια ματιά ενός Αμερικάνου θεωρητικού σε μια ελληνική ταινία που εύκολα θα μπορούσε κανείς να πεις ότι φλερτάρει με τον αμερικάνικο ανεξάρτητο κινηματογράφο. Ο Horton όμως προσεγγίζει το "No budget story" όχι σαν μια ελληνική ταινία αλλά ούτε και σαν μια επέκταση του αμερικάνικου εναλλακτικού σινεμά. Για τον Horton το "No budget story" είναι μια αυτόνομη κινηματογραφική γιορτή. Το κείμενο δημοσιεύθηκε από το Τμήμα Μοντέρνων Κινηματογραφικών Σπουδών του πανεπιστημίου της Οκλαχόμα στο "Journal of Modern Greek Studies".

Ανανεωτικός, παλλόμενος, ορμητικός, σκληρός, αληθινός, συχνά βίαιος και ανησυχητικός, ο νέος κινηματογράφος των Φιλιππίνων αναμφίβολα δεν είναι φιλόξενος σε κάθε θεατή. Δεν ενδιαφέρεται να χαϊδέψει τις ευαισθησίες μας, δε διστάζει να αποκαλύψει με αφοπλιστική ειλικρίνεια και συχνά επώδυνο ρεαλισμό την πραγματικότητα μιας χώρας που υποφέρει από μια σειρά κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων και που ακόμη προσπαθεί να προσδιορίσει την αυθυπαρξία και την ταυτότητά της. Κι όμως ακόμη και κάτω από αυτές τις κάθε άλλο παρά ιδανικές συνθήκες ή ίσως ακριβώς εξαιτίας τους, μια νέα γενι...

Τι είναι αυτό που ορίζει ένα πρωτοποριακό, ανανεωτικό, ριζικά καινοτόμο σινεμά; Μπορεί ένα κινηματογραφικό είδος που υπηρετεί συγκεκριμένους στόχους να ξεπερνά τους περιορισμούς που του υπαγορεύει η χρηστικότητά του και να αναβαθμίζεται σε κάτι αληθινά ξεχωριστό; Οι ταινίες πίνκου έιγκα, του κινηματογραφικού είδους που γεννήθηκε στην Ιαπωνία της δεκαετίας του '60 και το οποίο επιβιώνει κι εξελίσσεται ακόμη και σήμερα, αποδεικνύουν πως η αληθινή τέχνη μπορεί να ανθίσει ακόμη και στο κινηματογραφικό βασίλειο των ενστίκτων και της σαρκικής επιθυμίας. Το να χαρακτηρίσεις τις τ...

"Αυτό το μπουκάλι το ανοίξαμε την πρώτη ημέρα που άρχισαν τα γυρίσματα του Stalker, δηλαδή στις 15 Φεβρουαρίου 1977". Αυτά γράφει στο "Μαρτυρολόγιό" του ο Αντρέι Ταρκόφσκι κάτω από μια ετικέτα μπουκαλιού κάποιου ρώσικου κρασιού. Δύο χρόνια διήρκεσαν τα γυρίσματα του Stalker, της πέμπτης ταινίας που γύρισε στα περίχωρα του Τσερνόμπιλ ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης. Είχαν προηγηθεί οι ταινίες "Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν" (1962), "Αντρέι Ρουμπλιόφ" (1966), "Σολάρις" (1972) και "Ο καθρέφτης" (1974). Το "Stalker" βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 25 Μαΐου του 1979. Στις 25 Μ...