Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας ψεύτικος Άγιος Βασίλης βρίσκει μέσα στα μάτια του παιδιού που τον κοιτάζουν με εμπιστοσύνη τη χαμένη του αθωότητα. Κάπου ανάμεσα σε γυναίκες που ξεχνούν εκείνους που ξέρουν ν' αγαπούν, θαμπωμένες από τα φώτα ενός σκιρτήματος που ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι μέχρι ν' αποχωρήσει από τη σκηνή ο προδομένος σύντροφος. Ένας κόσμος αφυδατωμένος, που η φλογέρα ενός ηλικιωμένου αρκεί για να ξυπνήσει βιώματα και συγκινήσεις, καθώς τα σπίτια γίνονται άφιλα κτίρια και τα γέρικα χέρια μάλλον ανεπιθύμητα. Πίσω από τα κάγκελα μιας μακρινής φυλακής όπου ένας δάσκαλος ελπίζει να φωτίσει με...

Ένα ασυνήθιστο ξενοδοχείο. Ο απολογισμός ενός χαρακτήρα του Καραγάτση. Οι ιδιοτροπίες της μοίρας. Έθιμα και παραμύθια ιδωμένα διαφορετικά. Τι μυστικά μπορεί να κρύβει μια υποβαθμισμένη γειτονιά της Αθήνας; Υπάρχει ελπίδα στη δυστοπία; Οι φρικαλεότητες του πολέμου, οι επιλογές μας στη ζωή. Έντεκα ιστορίες, κάποιες τρυφερές, κάποιες ανησυχητικές, από το σήμερα, το χθες και το αύριο. Περιπλανήσεις από τόσο κοντά όσο η στάση του λεωφορείου, μέχρι τόσο μακριά όσο ένας καινούργιος κόσμος. Αλλά καμιά φορά, οι πιο μακρινές και συναρπαστικές είναι οι περιπλανήσεις του...

Στη διάλεκτο της Κρήτης οι περιγραφές και τα γεγονότα γίνονται περισσότερο εκφραστικά και πλησιάζουν την πραγματικότητα. Γλώσσα του Έρωτα και των Αισθημάτων η Μαντινάδα. Παράδοση, που συνεχίζεται...

Καιρός είναι εδά, εμείς οι Κρητικοί, να διαβάσομε και να μάθομε λίγα πράματα, για το όμορφο και ιστορικό Νησί μας, την Κρήτη. Κι ήντα μαθές να πρωτοξανοίξεις μέσα στο μεγάλο δρόμο τση ιστορία τσης, απού είναι σε τόμους ολόκληρους γραμμένη. Καλά είναι λοιπόν να ιδούμε και να κατέχομε τα πιο σπουδαία. Δε θέλω να ζαλίσω τον αναγνώστη με ημερομηνίες και παραπέμπατα, γιατί ο κουζουλός νους, ποτές του δεν τα κρατά ετούτανά. Τα ζουμερά μόνο πράματα θα ξανοίξω να γράψω. Κειανά απού λένε λίγα, μα'χουνε πολλά στην ουσία να πούνε.

Tα εννέα αυτά διηγηματάκια γράφτηκαν για να ξαναθυμηθούμε τη γλώσσα της εποχήςτων παππούδων μας. Ήταν η "Χαρισάμενη εποχή" μιας γλώσσας ζωντανής, μουσικής και παραστατικής, όταν οι άνθρωποι μιλούσαν και πείραζε ο ένας τον άλλον, για να περάσει ευχάριστα η λίγη ώρα που ξέκλεβαν από τον συνεχή κάματο της δουλειάς, με "παλιούς μύθους" και ονειροφαντασιές. Κατά κάποιον τρόπο έτσι διασκέδαζαν, αν δεχθούμε ότι το αλληλοπείραγμα και το "παραμύθι" ήταν στην καρδιά του Επτανήσιου, γνήσιο δομικό υλικό της κουλτούρας και συμπεριφοράς του. Ο λόγος είναι διανθισμένος με πάμπολλες ευχές...

Οι "Ασυνάρτητες ιστορίες" είναι μια έκπληξη. Κείμενα και στίχοι καρφώνουν χωρίς περιστροφές το μαχαίρι βαθιά στο κόκαλο. Ρεαλισμός και αλληγορία μεταλλάσονται αριστοτεχνικά στη ροή του λόγου και παρασέρνουν τον αναγνώστη σε στροβίλους ονειρικής απόλαυσης. Ένα βαρύ ζεϊμπέκικο γίνεται λυσσασμένη πάλη με το γίγαντα που δεν νικήθηκε ποτέ και οδηγείται στη λύτρωση. Ένα ταξίδι περιπέτειας γίνεται πορεία σε προγονικές μνήμες. Ένα κοράλλι γίνεται το πέρασμα σε μια ονειρική, μυστηριακή περιπλάνηση στον κόσμο του "αδύνατου" που μεταλλάσεται μαγικά σε κόσμο φιλόξενο και προσιτό, αρ...

Η συλλογή διηγημάτων "Τυφλοβδομάδα στη Χαλκίδα" πρωτοεκδόθηκε το 1973, ανήκει δηλαδή στην όψιμη φάση του έργου του Σκαρίμπα. Αποτελείται από έξι διηγήματα που συνιστούν μια ενότητα και παρουσιάζουν ως κοινά χαρακτηριστικά την εκζήτηση του θέματος, το αναρχικό ύφος, την αιρετική γλώσσα και τη διάθεση για ανατροπή.

"Οι ήρωές μου δεν περιορίζονται να κλαίνε τη μοίρα τους· αντιδρούνε. Οδηγός τους είναι η ανθρωπιά, η ανάγκη κοινωνικής δικαιοσύνης", έγραψε η Διδώ Σωτηρίου. Στη σειρά των δεκαπέντε διηγημάτων που συνθέτουν αυτό το βιβλίο, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα και συχνά αποδεικνύονται σε ήρωες. Οι επιμέρους περιπέτειες των προσώπων, αν και ανεξάρτητες, εντάσσονται στη συνολική δραματική πορεία του τόπου από το μεσοπόλεμο ως τη χούντα. Ανέκδοτες ή δημοσιευμένες σε εφημερίδες και περιοδικά, οι ιστορίες αυτές αναδεικνύουν μια σχεδόν άγνωστη πτυχή της πεζο...

Επίκληση στις δυνατότητες της μνήμης που λουφάζει, γιατί αρνείται να ταραχτεί και να ταράξει ανασύροντας όλα τα αυθαίρετα, τους καταπατητές και τα καταπατημένα. Τελικά και η ίδια η αυθαιρετούσα εκδικείται... Μια βουτιά στα ρηχά· στα βαθιά ποιος αντέχει;

Είναι οι "άλλοι", που είναι ταυτόχρονα και "ημέτεροι", αφού ζουν ανάμεσά μας και έχουν ρόλους, άλλοτε πρωταγωνιστικούς και άλλοτε δευτερεύοντες. Όπως, δηλαδή, ζει και ο καθένας από εμάς, ανάλογα με την περίσταση. Και, βέβαια, είναι καλοί ή κακοί, όπως είμαστε και εμείς ή, όπως θα ήμασταν κάτω από άλλες συνθήκες. "Δεν ζητούμε πολλά πράγματα, κύριε. Αυτό μόνο που δικαιούται κάθε άνθρωπος. Τη δικιά του την πατρίδα. Να ριζώσουμε. Να μην περιπλανιόμαστε εδώ κι εκεί. Να είμαστε αυτοί που είμαστε. Ξέρω, κύριε, πως, αν βγάλω τη χιτζάμπ, θα σας διευκολύνω πολύ. Όμως δεν θέλω να...

Μια συλλογή διηγημάτων όπου οι ήρωές του, ζωντανοί και πεθαμένοι, μπορούν να συνυπάρχουν στο βιβλίο αυτό, που μέχρι την τελευταία ιστορία μας μαγεύουν ταξιδεύοντας μας μεταξύ των δυο κόσμων, ζωής και θανάτου

Επτά διηγήματα που ιχνηλατούν την αντίδραση και τους συνειρμούς, διαφορετικής συγκρότησης και ψυχοσύνθεσης ατόμων, που επανακάμπτοντας μετά από πολλά χρόνια αναγκαστικής απουσίας "σ' ένα νησί που δεν ονομάζεται αλλά υπάρχει" (την ΄Ιμβρο), βρίσκονται αντιμέτωποι, μ' έναν κόσμο φθοράς και η ερήμωσης, όπου απεγνωσμένα, τιθασεύοντας τα συναισθήματά τους, προσπαθούν να αναγνώσουν την ταυτότητα του αλλοιωμένου χώρου και να κατανοήσουν τη μοίρα τους. Ο συγγραφέας σηματοδοτεί τον τόπο "επιστρέφοντας κανονικά κι όχι νοερά όπως παλιότερα, τώρα στο νησί με όλες τις μνήμες αναπεπταμ...

Δώδεκα διηγήματα, δώδεκα διαφορετικά στιγμιότυπα της σχέσης μας με τα ζώα. Δώδεκα ιστορίες που συνθέτουν την εικόνα ενός κόσμου κρυμμένου και μας φέρνουν αντιμέτωπους με τις δραματικές πτυχές του. Καθώς οι πρωταγωνιστές τους, άλλοτε άνθρωποι και άλλοτε ζώα, ξετυλίγουν τις ιστορίες τους, γίνεται φανερό ότι τα προσωπικά τους δράματα συνυφαίνονται σε μια κοινή μοίρα. Μέσα από τα αισθήματα, που ξεχειλίζουν και κορυφώνονται, οι μύθοι καταρρέουν και αναδύεται η προθυμία και η ωριμότητα της ανθρωπότητας να κάνει το αυτονόητο, να ταχθεί με το καλό και το δίκαιο και να κάνει...

Οι ανθρώπινες ζωές δεν πρέπει να επιδιώκουν την ισορροπία με περιττές χειρονομίες, ευτράπελες ή δραματικές στις δύσκολες καταστάσεις. Το να προσπαθείς να κάνεις τη μέρα σου ομορφότερη μ’ ένα χαμόγελο και λίγη αισιοδοξία ακόμα κι αν τίποτα δεν σε προδιαθέτει γι’ αυτό, είναι κάτι που μπορεί να μας κάνει ακόμη και στις μέρες μας χαρούμενους. Βέβαια οι στιγμές των ανθρώπινων ζωών περιέχουν το χαμόγελο και το δάκρυ σε ποσά αντιστρόφως ανάλογα. Σκέψου όμως μήπως ο πανέξυπνος και εφευρετικός άνθρωπος είναι ο συνειδητά και λυτρωτικά αυτοσαρκαζόμενος. Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι μ...