Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Tο ποδοβολητό και οι σκληριές φτάσαν στο κατακόρυφο -μεσημεριάτικο, την ώρα που ο κόσμος θέλει να ησυχάσει μετά το φαγητό. Mια γυναίκα έβαλε τη φωνή απ' το κατώφλι της καγκελόπορτας: - E! δεν πάτε να παίξετε και παρακάτω! Παλιόπαιδα! - Aλτ! πρόσταξε ο αρχηγός. Σταματήσανε αμέσως, έτσι καθώς βρίσκονταν μέσα στο σύννεφο της σκόνης, τα δυο που τρέχανε μπροστά κι αυτά που σέρναν την αντλία και τ' άλλα που συνοδεύαν με κραυγές κι αλαλητό. O άνεμος παράσερνε τη σκόνη μαζί με ανακατωμένα κουρελόχαρτα. O αρχηγός έσπρωξε λίγο προς τα πίσω τη χρυσαφιά τενεκεδένια περικεφαλαία κι...

Ένα μικρό μονόστηλο σε μια απογευματινή εφημερίδα ήταν αρκετό να με γυρίσει πολλά χρόνια πίσω. Να θυμηθώ πράγματα και γεγονότα που είχαν καταχωνιαστεί βαθιά μέσα μου και να δώσω απαντήσεις σε ερωτήματα, που κάποια περίοδο της ζωής μου με είχαν απασχολήσει. Ζούμε πολλές μικρές και ασήμαντες ιστορίες, που όμως ομορφαίνουν και χαρακτηρίζουν το ταξίδι της ζωής μας. Έρχεται τότε ένα μονόστηλο σε ανύποπτο χρόνο, σαν ένα κομμάτι ενός τεράστιου παζλ, να συμπληρώσει μια εικόνα της ζωής σου... Γίνεται έτσι η αφορμή να ξεπηδήσουν από μέσα μας οι μνήμες, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά...

Στη "Φάρμα των ζώων" ο Όργουελ σατιρίζει τη ρωσική επανάσταση και τη Ρωσία των μετεπαναστατικών χρόνων, κατ' επέκταση όμως και κάθε επανάσταση. Στο αγρόκτημα του κυρίου Τζόουνς τα ζώα με επικεφαλής τα γουρούνια, επαναστατούν εναντίον των ανθρώπων και τους διώχνουν. Τα γουρούνια όμως, και ο αρχηγός τους, ο Ναπολέων, δεν αργούν να διαφθαρούν από την εξουσία και μια νέα τυραννία παίρνει τη θέση της παλιάς. Το τελικό σύνθημα είναι "Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα".

Όταν ήταν παρών ο Γουίλλομπυ, η Μάριαν δεν είχε μάτια για κανέναν άλλον. Οτιδήποτε έκανε αυτός ήταν σωστό· οτιδήποτε έλεγε ήταν έξυπνο. Κι εκείνος, από την πλευρά του, τις βραδιές που έπαιζαν χαρτιά στο Παρκ, έκλεβε τον εαυτό του και όλους τους άλλους για να την αβαντάρει. Αν η βραδιά ήταν χορευτική, ήταν ο αποκλειστικός σχεδόν καβαλιέρος της, και όταν αναγκάζονταν να χωριστούν για έναν-δυο χορούς, φρόντιζαν να βρίσκονται δίπλα και σπάνια έλεγαν κουβέντα σε οποιονδήποτε άλλον. Η συμπεριφορά αυτή, όπως είναι ευνόητο, τους έκανε επίκεντρο της γενικής θυμηδίας. Αλλά τα γέλια κ...

Ν' αγαπάς και να σ'αγαπάνε. Να μην ξεχνάς ποτέ πόσο ασήμαντος είσαι. Να μη συνηθίσεις ποτέ την ανείπωτη βία και τη χυδαία ανισότητα της ζωής γύρω σου. Ν' αναζητάς τη χαρά στα πιο θλιβερά μέρη. Να κυνηγάς την ομορφιά μέσα στη φωλιά της. Να μην απλοποιείς ποτέ ό,τι είναι περίπλοκο και να μην περιπλέκεις ό,τι είναι απλό. Πάνω απ'όλα να παρακολουθείς τι συμβαίνει γύρω σου και να προσπαθείς να καταλάβεις. Να μη γυρίζεις ποτέ αλλού το βλέμμα σου. Και ποτέ μα ποτέ, να μην ξεχνάς. Αυτή είναι η Αρουντάτι Ρόι. Αυτή είναι η ουσία της ψυχής της, το μεγαλείο και το πάθος της.

Στην περιοχή του νότιου Πεδεμόντιου, όπου μερικά χρόνια αργότερα θα υψωθεί η Αλεξάνδρεια, ο μικρός Μπαουντολίνο, ένας ευφάνταστος και ψεύτης χωρικός, κατακτά τον Φρειδερίκο Βαρβαρόσα και γίνεται θετός γιος του. Ο Μπαουντολίνο επινοεί και αφηγείται παραμύθια, αλλά ως εκ θαύματος, όλα όσα φαντάζεται γεννούν Ιστορία. Έτσι, μεταξύ άλλων, φτιάχνει τη μυθική επιστολή του Ιωάννη του Πρεσβύτερου, που επαγγελλόταν στη Δύση ένα μυθικό βασίλειο της μακρινής Ανατολής, που είχε στο θρόνο ένα χριστιανό βασιλιά, πράγμα που έμελλε να φλογίσει τη φαντασία πολλών ταξιδιωτών, ακόμα και του Μά...

... Εκείνοι που ανέλαβαν να παίξουν το ρόλο του Θεού πριμοδότησαν και τους θανάτους -τιμωρία των αναμνήσεών τους. Θάνατος προσώπων από ένα υγρό, αμύθητο παρελθόν, ευτράπελο όσο και τρομακτικό, προσκολλημένο στα τέλη της δεκαετίας του '40. Τότε που ο θίασος της Μαρίκας Σουέζ περιόδευε με τρέλα και αυταπάρνηση στις ιαματικές λουτροπηγές μιας εξαθλιωμένης από τους πολέμους Ελλάδας. Για τον Στάθη, που κόντευε τα εξήντα, με παράστημα αλά Κλιντ Ίστγουντ, όπως αρμόζει σε διασωθέντα ήρωα, όλα αυτά ήταν γρίφος. Όμως όσο κι αν το πήρε αψήφιστα, ασφαλισμένος στο χλιαρό παρόν του, σ...

Ο Βασίλης Σερέτης -αυτός που αργότερα ονόμασαν Μπίλ - φεύγει μια ζωή κυνηγημένος από τη μια πόλη στην άλλη, αφήνοντας πίσω του ομάδες και προπονητές. Ατίθασος, άπιστος, εγωιστής. Τις μέρες αλωνίζει τα γήπεδα και τα βράδια, όταν δεν κουρνιάζει στα μπαρ, στρώνει πασιέντσες. Ένας άνθρωπος μέσα στο πλήθος και γι' αυτό μοναχικός. Γήπεδα, ξενοδοχεία, δρόμοι, ξετυλίγονται με φόντο τη Θεσσαλονίκη το Βόλο και την Αθήνα. Σε καθεμιά από αυτές και μια γυναίκα. Ποδοσφαιριστές, φυσιοθεραπευτές, παράγοντες, βετεράνοι εναλλάσσονται με μπαρόβιους, ιπποδρομιάκηδες και αθλητικούς ρεπόρτερ. Πο...

Η "Εντολή" της Διδώς Σωτηρίου είναι ένα βιβλίο πολιτικής λογοτεχνίας με καυτά βιώματα. Ζωντανεύει μυθιστορηματικά τις περιπέτειες της μεταπελευθερωτικής Ελλάδας (1944-1952), που δεν έπαψε να 'χει τη μοίρα του Σίσυφου. Με πλαίσιο το χρονικό της σύλληψης, της δίκης και της εκτέλεσης του Κωστή, ενός παλικαριού που δεν αργούμε να μάθουμε πως είναι ο Νίκος Μπελογιάννης, παρακολουθούμε με σφιγμένη ανάσα να γκρεμίζονται στο χάος οι προσδοκίες, τα όνειρα και οι θυσίες του ελληνικού λαού για να στεριώσει το δρόμο του ο ιμπεριαλισμός στην Ανατολική Μεσόγειο. Εφιαλτικές πλεκτάνες ξένω...

"Τι ζήσαμε εμείς οι δύο: Όλα από την αρχή. Μέσα έξω. Έψαχνα ώρες, μέρες, νύχτες, την αρχή μιας αλήθειας. Μιας! Τίποτα... Το πλήρες κενό. Άδειασε το μυαλό μου κι η ψυχή μου. Μακάρι να 'χα μίσος μέσα μου. Το μίσος είναι αίσθημα ζωντανό. Μια τρύπα έχω, Σήφη. Μια τεράστια τρύπα. Μα δε λυπάμαι, γιατί απ' αυτήν τη μάχη με τον εαυτό μου κέρδισα κάτι. Να μπορώ να ζω με μένα. Να με δεχτώ όπως είμαι και να συμφιλιωθώ με το τίποτα. Κι εσύ, όπως έφυγες απ' τη ζωή μου, αυθαίρετα, έτσι αυθαίρετα γύρισες πίσω. Για να συνεχίσουμε τι; Τι ήταν αυτό που είχαμε, άραγε, που τόσο εύκολα τινάχτηκ...

Η ζωή της Σοφίας Τρικούπη, της "γυναίκας από βελούδο", μοιάζει με σενάριο - όπως άλλωστε συμβαίνει με τη ζωή κάθε μεγάλης ντίβας. Μεγαλωμένη στους ανθισμένους κήπους του Μπάκινγχαμ, κάτω απ' το στοργικό βλέμμα της βασίλισσας Βικτώριας, γνώρισε πολύ νωρίς όλα τα διάσημα ονόματα του αιώνα της, τον Βίσμαρκ, τον Ντισραέλι, τον Τέννυσον, τον Κάιζερ, τον τσάρο Νικόλαο - ακόμα και τον Ανδρέα Κάλβο, που ζούσε τότε στην Αγγλία. Αργότερα, στην Αθήνα του 1880, βρέθηκε ανάμεσα σε δύο αιχμηρές συμπληγάδες -την αφοσίωσή της για τον αδερφό της, τον Χαρίλαο Τρικούπη, και τον έρωτά της για...

Ήταν ένα γελαστό απόγεμα - ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε εκείνη την ώρα, γύρω στις πέντε, που η Νεφέλη και ο Αλέξης όρμησαν μέσα στο μικρό μπαρ της ανατολικής πτέρυγας του αεροδρομίου. Όρμησαν - είναι η σωστή λέξη. Εδώ και είκοσι λεπτά σεριάνιζαν στο αεροδρόμιο χωρίς ν' αποφασίζουν πού θ' αράξουν. Εκείνη με τα κόκκινα μακριά μαλλιά της, ξέπλεκα στους ώμους, και τα άσπρα γάντια της - παράξενο θέαμα μέσα στο αυγουστιάτικο απομεσήμερο. Εκείνος με ένα τζην κι ένα πουκάμισο. "Νιόπαντροι;" είχε ρωτήσει η συνοδός στις Αναχωρήσεις Εξωτερικού βλέποντας τα κόκκινα τριαντάφυλλα στην αγκα...