Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πόσο πικρός μπορεί να είναι ένας καφές; Ποιος άφησε όλα αυτά τα δηλητήρια στη βιβλιοθήκη; Ποιος πήρε τη μυστική φόρμουλα από το χρηματοκιβώτιο; Ο Πουαρό αναλαμβάνει μια υπόθεση κλοπής, για να βρεθεί αντιμέτωπος μ’ έναν αδίστακτο δολοφόνο. Μαζί με τον πιστό του σύντροφο στις περιπέτειες - το Λοχαγό Χάστιγκς - φτάνει στο σπίτι του διαπρεπούς επιστήμονα σερ Κλωντ Άμορυ, για να βρει ένα πτώμα και μια ατμόσφαιρα ασφυκτική. Συγγενείς του και φίλοι κλεισμένοι στο σπίτι κρύβουν ανάμεσά τους έναν δολοφόνο. Ποιος άλλος θα γευτεί το... Θάνατο;

Στο έργο τούτο δε βλέπουμε νέους και ηλικιωμένους, παρά ανθρώπους με το νέο πνεύμα κι ανθρώπους με το παλιό. Ο Τυβάλδος λ.χ. είναι νέος, αλλά, με το παλιό πνεύμα. Οι άνθρωποι μ' αυτό το παλιό πνεύμα, άντρες και γυναίκες, ηλικιωμένοι και νέοι, φέρνονται με τυρρανικό φανατισμό και τα ζητήματα τους τα λύνουν μόνοι τους με το σπαθί τους κι ούτε ξέρουν άλλους νόμους κι άλλο δίκιο: όλη τους η αγωγή και η κοσμοθεωρία τους είναι να κάνουν το δικό τους. Όλα και όλοι να υποταχτούν στο αυταρχικό τους έτσι θέλω. Γι' αυτό κι ο αγώνας των πρωταγωνιστών, του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, είν...

Δύο μισές αλήθειες δεν κάνουν, λένε, μία ολόκληρη, δύο μισές ιστορίες συρράβονται, όμως, σε μία αληθινή. Δεν θα δίσταζα να προσθέσω ότι και τα λόγια μπορεί να είναι πάντοτε αληθινά, η αλήθεια τους όμως διαρκώς αμφισβητείται· όπως τα πρόσωπα. Έτσι, όταν συνάντησα τον Μοντεσάντο απογευματάκι, τυχαία, στο λεωφορείο, δυσκολεύτηκα να τον γνωρίσω μετά από τόσα χρόνια. Τότε είχε γένια και πλούσια μαλλιά... Τώρα έδειχνες μάλλον θαμπός, ελαφρά οξειδωμένος. Με αναγνώρισε εκείνος, ευτυχώς. Κατεβήκαμε δυο στάσεις παρακάτω, καθίσαμε σε μια καφετέρια κοντά στο πάρκο και πιάσαμε τα παλιά...

Το 1922, μεταξύ των προσφύγων από τη Σμύρνη, είναι και ένα παιδάκι 2 χρονών, ο Θεόδωρος Τέκαρος, που αφού περιπλανηθεί σε όλη την Ελλάδα, έφηβος πλέον θα μεταναστεύσει στην Αυστραλία. Εξήντα χρόνια αργότερα, ο γιος του, δημοσιογράφος και πρόσφατα χωρισμένος, θα ταξιδέψει στην Ελλάδα και στην Τουρκία αναζητώντας τις ρίζες του. Δύο γυναίκες, μια γριά βιβλιοπώλις στην Κωνσταντινούπολη και μια ηθοποιός στην Αθήνα, θα σημαδέψουον τη ζωή του.

Ο Σπύρος Βασιλείου, ο ζωγράφος που μετουσίωσε τη νοσταλγία του παλιού, πιο ανθρώπινου τρόπου ζωής σε τέχνη ελληνική, αυτοπαρουσιάζεται σε μια μονογραφία. Απλός και εγκάρδιος, θυμόσοφος, πανταχού παρών στην αθηναϊκή καλλιτεχνική σκηνή, ακούραστα παραγωγικός, ο ζωγράφος και σκηνογράφος Σπύρος Βασιλείου κατέκτησε ένα σπάνιο προνόμιο ανάμεσα στους καλλιτέχνες της γενιάς της "ελληνικότητας": έγινε αναγνωρίσιμος από το έργο του και γνωστός με το μικρό του όνομα, μπαρμπα-Σπύρος. Στην περίπτωση του Σπύρου Βασιλείου, του μικροκαμωμένου και αεικίνητου ανθρώπου με το τεράστιο...

Ο Σπύρος Παπαλουκάς (1892-1957) φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα με δασκάλους τον Βικάτο, τον Ροϊλό, τον Ιακωβίδη και άλλους, καθώς και στο Παρίσι. Το έργο του, ευθύς εξαρχής, προσανατολισμένο στην ελληνική ύπαιθρο, ακολούθησε μια σειρά "περιόδους" προς την ωρίμανσή του που ταξινομούνται με βάση τα θέματά του: οι περίοδοι της Μικράς Ασίας, της Αίγινας, του Αγίου Όρους, της Μυτιλήνης, της Άμφισσας, των αρχιτεκτονικών ενδιαφερόντων ("Σπίτια στου Κυπριάδη") κ.λπ. Σε όλες τις εν λόγω περιόδους είναι ευδιάκριτες οι επιρροές που άσκησαν επάνω του η βυζαντινή τέχνη, οι ν...

Της υπερβατικής πραγματικότητας γίνονταν, συνήθως, μέτοχοι οι οραματιστές και οι ποιητές. Γιατί ήσαν κοινωνοί των μυστηρίων του θανάτου και της ζωής, της λογικής και του υπέρλογου, του συντριπτικού γέλιου και της δημιουργικής φαντασίας, του έρωτα και του τρόμου, του παρελθόντος που έρχεται απ' το μέλλον. Τα δεκατέσσερα διηγήματα τραβούν υπερρεαλιστικά την κουρτίνα, με τη μελωδία του κλασικού, για να αποκαλύψουν ότι ο φόβος και η τρέλα δεν έχουν πατρότητα. Μπορεί να τους γέννησαν "οι μύγες με τα σιδερένια φτερά", όταν έλαμπε η "πανσέληνος διπλής εκπυρσοκρότησης" σε κάποιο "π...

Τα άλογα του Αγίου Μάρκου δεν είναι απλώς ένα μοναδικό αριστούργημα της παγκόσμιας τέχνης, εφάμιλλο της Αφροδίτης της Μήλου ή του Λαοκόωντα. Είναι γλυπτά που βρέθηκαν πολλές φορές στην καρδιά τής ευρωπαϊκής Ιστορίας: έζησαν την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης και τη λεηλασία της από τους Σταυροφόρους, την ακμή και την πτώση της Βενετίας, το Παρίσι την εποχή των θριάμβων του Μεγάλου Ναπολέοντα. Παρακολούθησαν από το ύψος τους την πορεία της Ευρώπης από την αρχαιότητα ώς τις μέρες μας. Η ιστορία τους είναι κομμάτι της δικής μας Ιστορίας.

Κανένας άλλος από τους μεγάλους πολιτισμούς της ανθρωπότητας δεν ταυτίστηκε τόσο απόλυτα με ένα και μόνο ιστορικό πρόσωπο -που μοιάζει έτσι να 'ναι από κοινού ο θεμελιωτής και ο κύριος εκφραστής του- όπως ταυτίστηκε με τον Κομφούκιο ο πολιτισμός της Κίνας και της Άπω Ανατολής γενικότερα. Όσο κι αν ξέρουμε σήμερα ότι η ταύτιση αυτή δεν ήταν καθόλου αυτονόητη την εποχή που έζησε ο ίδιος και ότι συνδέθηκε, αιώνες μετά, με την ανάγκη ν' αποκτήσει η νεοσύστατη "Ενιαία Αυτοκρατορία" "επίσημη φιλοσοφία", παραμένει το γεγονός πως από τότε ως τις μέρες μας η οποιαδήποτε κοινωνική, π...

Το δημοφιλές μυθιστόρημα "Κώδικας Ντα Βίντσι" του Νταν Μπράουν αιχμαλώτισε τη φαντασία εκατομμυρίων αναγνωστών οι οποίοι ζητούν να μάθουν τι είναι αλήθεια και τι μύθος. "Τα απόκρυφα του Κώδικα" του Νταν Μπέρσταϊν, διαχωρίζουν τα γεγονότα από τις τεκμηριωμένες εικασίες και τη μυθοπλασία, παραθέτοντας τις απόψεις των ειδικών -αρχαιολόγων, θεολόγων, ιστορικών τέχνης, φιλοσόφων και άλλων ερευνητών- στα έργα των οποίων βασίστηκε ο ίδιος ο Μπράουν για να αναπτύξει την εξαιρετική πλοκή του βιβλίου του. Οι αναγνώστες γοητεύτηκαν από τα ερωτήματα που θέτει ο "Κώδικας Ντα Βίντσι"....

"Κι η Αμερική, μη νομίζεις πως είναι και τόσο μεγάλη. Δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους όμοιούς μου και για τους όμοιούς σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί, ούτε η πείνα μαζί με το πάχος".

"...Η Ρούλα μού δίνει τα χέρια της. Είναι απλή, το σώμα της διαγράφεται γλυπτό κάτω απ' το φόρεμα. "Κάθισε", μου λέει, και μου δείχνει το κρεβάτι όπου κάθεται. Αρνιέμαι. Μ' αρέσει απόψε τόσο πολύ, η φτώχεια της, η μυρωδιά της μπουγάδας, το παντοτινό χαμόγελο, τα αφράτα, ξυπόλυτα πόδια της, θέλω τόσο πολύ να την αγκαλιάσω, να πιάσω τα πόδια της, να τα φιλήσω, όπως ο εγκληματίας τα πόδια της πόρνης Σόνιας, όταν μετανοεί, και φοβάμαι να καθίσω δίπλα της, μήπως μαγνητιστώ και τα χάσω".

Μία συγκλονιστική μαρτυρία με μνήμες μικρασιατικές, με μουσικές και αρώματα εκείνης της εποχής. Μία αναβίωση του δράματος, αλλά και του μεγαλείου του μικρασιατικού ελληνισμού. Ένας ανεκτίμητος θησαυρός γνώσης για τη Σμύρνη στα χρόνια πριν από το '22, για τον ξεριζωμό των Ελλήνων, αλλά και για τους αγώνες τους να εδραιωθούν στα χώματα της μητέρας πατρίδας, για το μεγαλείο της ψυχής εκείνων που ρίζωσαν στην Κοκκινιά κυρίως αλλά και αλλού. Είναι μερικά μόνο από όσα προσφέρει η ανάγνωση του βιβλίου του Γιώργη Παπάζογλου "Τα χαΐρια μας εδώ: Ονείρατα της άκαυτης και της καμέ...

Τα χέρια του Κωνσταντίνου Βάκαρη είχαν ταξιδέψει στα σώματα των ωραιότερων γυναικών της Αλεξάνδρειας. Αυτά τότε, στα χρόνια της νεότητάς του. Μα ο ερωτικός του βίος ήταν αμφιλεγόμενος. Εκείνος προτιμούσε να ξοδεύει τις νύχτες του είτε στην αγκαλιά της μικρής Άμαρ είτε με την Ανσάφ στα καπηλειά και τα μπορντέλα. Ήταν όμως κι εκείνη η νύχτα με τον ποιητή, που προσπαθούσε να κρύψει σαν να μην υπήρξε ποτέ.