Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στα λαϊκά τραγούδια που αγαπάω οι ήρωές μου δεν καταλήγουν πουθενά, όπως οι πρωταγωνιστές σε κάποια γουέστερν. Αποφασίζουν βέβαια αμέσως, αν και υποπτεύομαι ότι μετά από λίγο καιρό, θα πέσουν στα ίδια λάθη, για να πάρουν, πάλι αμέσως, την ίδια ακριβώς απόφαση. Καταδικασμένοι να μιλάνε σε έναν κόσμο που αμφιταλαντεύεται, που μπερδεύεται, που τα χάνει και τα ξαναβρίσκει, του προσφέρουν ξημερώματα την αυταπάτη ότι είναι σε θέση να ξεδιαλύνει τα πράγματα πατώντας σίγουρα για τρία λεπτά σ' ένα ζεϊμπέκικο. Μερικές φορές είναι η ξαφνική επίγνωση της κρυμμένης δύναμης, η πρωτόγνωρη...

Αν η Αγάθη Χρήστου είχε γεννηθεί στην Τορκί του Ντέβον το 1890, ίσως και να λεγόταν Άγκαθα Κρίστι. Η τύχη όμως το έφερε να γεννηθεί στη σύγχρονη Αθήνα, και να γίνει φανατική αναγνώστρια της αγγλίδας συνονόματής της. Ο κόσμος του Ηρακλή Πουαρώ είναι το παράλληλο σύμπαν με το οποίο συνδιαλέγονται τα καθημερινά υπαρξιακά δράματα αυτής της ευαίσθητης μισανθρώπου που δυσκολεύεται να συμφιλιωθεί με το πέρασμα του χρόνου. Γιατί δεν κρύβει τα καλοκαιρινά της; Γιατί στολίζει δύο χριστουγεννιάτικα δέντρα; Γιατί βγάζει ακτινογραφίες και τις παρατάει στα αζήτητα των νοσοκομείων; Γιατί...

Ένας ιός που κατασπαράσσει υφάσματα; Ένα γυναικείο χέρι που τρελλάθηκε; Χριστούγεννα στο Νοσοκομείο, με μια σφαίρα στην κοιλιά; Μια ψιψίνα ερωτεύεται μια νυχτερίδα; Η γοργόνα & το λαύδανο; Ο ταξιτζής & οι Κέρβεροι; Στο Παρίσι με τον Τζιμ Μόρρισον; Έξι συν ένα χνάρια φαντασμάτων, στα πλακόστρωτα του υπαρξιακού αδιεξόδου. Πέντε συν δύο αλλόκοτες μονοκοντυλιές τρόμου· μαύρης κωμωδίας, επιστημονικής φαντασίας και ρεαλιστικών παραισθήσεων. Οκτώ πλην ένα ρομαντικά σορτ κατς, στα περιθώρια του Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Εφτά φρενήρεις τραγέλαφοι, στη σκιά του Πύργου του Άιφελ...

Το βιβλίο αυτό είναι το προϊόν μιας συζήτησης: Μιας συζήτησης ζωντανής και ανοιχτής, του συγγραφέα με τη γενιά του -τουλάχιστον με μερικούς από τους εκπροσώπους της- για την ελληνική ανεξάρτητη ροκ σκηνή όπως αυτή φάνηκε να διαμορφώνεται σ' όλο το μήκος της δεκαετίας του '80. Ο αναγνώστης θα συναντήσει αποσπάσματα και επεισόδια που αφορούν στο αγγλόφωνο ροκ στην Ελλάδα μέσα από τις αφηγήσεις των συντελεστών του με κεντρικό άξονα τα δρώμενα της εποχής. Ακόμη, κάποιες αναλύσεις και μερικές αποτιμήσεις πλαισιώνουν το κείμενο. Η όλη συζήτηση -μια αναζήτηση τελικά- σταθεροποιείτ...

Έπεφτα, έπεφτα, έπεφτα, όλο και πιο χαμηλά, σαν σε κενό αέρος, χωρίς ν' αλλάξω θέση. Οι αισθήσεις λες κι έφευγαν εκείνη την στιγμή έξω από το σώμα μου, χάνοντας την νιώση του πραγματικού σχήματος. Κάπως έτσι μάλλον γίνεται και με τον ύπνο. Ούτε αργή, ούτε γρήγορη κίνηση: μια αέναη στάθμη βάρους πάνω από τη γη. Θυμάμαι που διάβαζα πάντα τις ώρες ανατολής και δύσης του ηλίου ξανά τις σελίδες του ημερολογίου μου. Κάθε μέρα κι ένα μικρό τετράστιχο γραμμένο στην πίσω σελίδα.

Έβλεπε το χρυσόψαρο σαν να κολυμπάει μέσα στον ουρανό, και τις ταράτσες των σπιτιών να μοιάζουν με πέτρες στο βυθό της θάλασσας. Η ουρά του και τα πτερύγια ήταν κόκκινα και στις άκρες τους γινόντουσαν πορτοκαλί ή και χρυσά, όπου τα γέμιζε το φως. Τα λέπια του λαμπύριζαν πορφυρά, μόνο στην κοιλιά του το κόκκινο γινόταν σκούρο από τη σκιά και θύμιζε οξειδωμένο μέταλλο. Πίσω από το ψάρι η εικόνα ήταν φλου· σύννεφα γκρίζα γέμιζαν το κάδρο με μια γαλάζια γραμμή από κάτω τους, να ξεχωρίζει τον ορίζοντα στο βάθος από τις στέγες των κτιρίων, που φαινόντουσαν θολές. Έμοιαζε με μια ά...

Στο όχι πολύ μακρινό μέλλον ο πληθυσμός της γης έχει συγκεντρωθεί -λόγω πολέμων και κλιματικής αλλαγής- σε είκοσι mega-cities πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων κατοίκων η κάθε μια. Στον πλανήτη επικρατεί παράνοια, βαρβαρότητα, βλακεία και τερατωδία. Το Λονδίνο -η οικονομική μητρόπολη του κόσμου- είναι χωρισμένο στα δύο. Το κάτω απ' τον Τάμεση νότιο μέρος και το βόρειο. Το νότιο τμήμα έχει καταληφθεί από φανατικούς οι οποίοι με αρχηγό τον Little John το ανακήρυξαν σε Ανεξάρτητη Τζαμαχιρία. Στο βόρειο μέρος κυριαρχούν οι ολιγάρχες του παγκόσμιου πλούτου. Τα δύο μέρη βρίσκοντ...

Ελάχιστα λεπτά παρατήρησης, καταγραφής διαστάσεων, καταστάσεων και παραστάσεων, συνειρμικής αυτό-εγκατάλειψης στο κέντρο της Αθήνας και στο ολόγραμμα του νου, ομφαλών της πλανητικής μας κοινοτοπίας και κομπόστερ κάθε ευαίσθητης (παραίσθητης ή και αναίσθητης) υποκειμενικότητας. Σε μία, δέκα ή άπειρες διαφορές: το φάσμα των ρωγμών της κανονικότητας, μεταξύ ψευδοπραγματικού και αλληλομικρογονιμοποιήσεων έξω- ενδο- χώρας.

Αν εζητείτο λέξις δυναμένη μόνη αυτή να συνοψίση την όλην ημών κατάστασιν, αναμφιβόλως ουδεμία άλλη θα ηδύνατο να εκπληρώση τούτο ακριβέστερον και εκφραστικώτερον ή το μονοσύλλαβον καββαλιστικόν λεξείδιον της χρημαστικής argot κρακ. Αυτή η κυβέρνησις εκήρυξεν από πολλού το οικονομικόν κρακ. Η φιλολογία μας ευρίσκεται εις διηνεκές κρακ γενναίων εμπνεύσεων και αξίων λόγου έργων. Κρακ πολιτικών ανδρών, κρακ κοινωνικών συμβάντων, μεγάλων επιχειρήσεων, αξιομνημόνευτων πράξεων, κινήσεως, ζωής. Εν τω μέσω λοιπόν της κρακαστροφής ταύτης μεταφέρων την σκηνήν μου από του αοιδίμου Α...

Η ιστορία ξαναρχίζει, ναιαιαι... Το βουνό έχει λιγότερες πολυκατοικίες, η θάλασσα λιγότερα σκουπίδια, το καφενείο του ομίλου μόνο φραπέ, το ραδιόφωνο ελάχιστους σταθμούς. Τα μαλλιά μακραίνουν, ο ήχος αγριεύει, τα παντελόνια φαρδαίνουν, οι καμπάνες ηχούν, οι πιστοί πιστεύουν, το σκηνικό αλλάζει, η μουβιόλα σπάζει. Κάθε λεπτομέρεια φέρνει μιαν άλλη, κι όλες μαζί συνθέτουν μια μαλακία -εξαίρεση ίσως το λεωφορείο του Αγίου Κοσμά που μας πάει στο δισκάδικο (υπάρχει και της Βούλας, αλλά περνάει ακόμα πιο αραιά). Ένα βιβλίο που διαβάζεται σαν μια ανάσα, όπως και είναι γραμμένο...

Θα ήταν ίσως κοινότοπο να πει κανείς, παραφράζοντας τους Karl Marx και Friedrich Engels, ότι "ένα φάντασμα στοιχειώνει τη φιλοσοφία, το φάντασμα του σχετικισμού. Όλες οι δυνάμεις της γέρικης φιλοσοφικής σκέψης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να το κυνηγήσουν: ο Πλάτων και ο Descartes, ο Kant και ο Davidson, οι αριστεροί διανοούμενοι και οι δεξιοί τεχνοκράτες." Ένας συγγραφέας δηλώνει με αγωνία ότι η νίκη του σχετικισμού "θα ήταν μια νίκη για το Βασίλειο του Σκότους", ενώ ο Gottlob Frege, αντιμέτωπος με μια μορφή σχετικισμού στη λογική, το λεγόμενο ψυχολογισμό, αναφωνεί με...

Οι ανά χείρας σχεδιοκρότοι ανάγονται στο απώτερο παρελθόν (κάπου στην σκοτεινή δεκαετία του '80) και μέχρι πρόσφατα παρέμεναν ανενεργοί. Ο Τέος Ρόμβος έχει στην κατοχή του φλέγον υλικό και το έχει αναρτήσει στο διαδίκτυο.

Είναι πολύ πιθανό να σκεφτούν οι αναγνώστες των ιστοριών που ακολουθούν πως ό,τι θα διαβάσουν βρίσκονται στο πλαίσιο μιας πιθανής ψυχαγωγικής ανάγνωσης, να είναι αποκυήματα κάποιας νοσηρής φαντασίας. Στις σκέψεις αυτές ο συγγραφέας του παρόντος δεν πρόκειται να προβάλει αντίλογο, σε όλους εκείνους που τυχόν σκέπτονται έτσι, αφού η χρονική απόσταση που με χωρίζει από τα τεκταινόμενα απέχει... αιώνες! ... Για όλες αυτές τις βασανιστικές περιπέτειες που τεχνηέντως ξεχάστηκαν από τους μεγαλύτερους στα χρόνια, που πέρασαν στα χρονοντούλαπα της ιστορίας και της πολιτικής λήθης...

Μία χονδρή καπνοσακκούλα τελωνοσταθμάρχου επί της τραπέζης. Δέκα σιγάρα κατά οικτρόν τρόπον στρημένα, δέκα πίπες, δέκα πέννες, δέκα καλαμάρια και δέκα αναστεναγμοί. Ο Μπάμπης (αφίνων την πένναν δια να πάρη άλλην): Ώωωωχ! Μια φωνή: Τι έχεις Μπάμπη; Ο Μπάμπης (θρηνωδώς): Κοκκαλίτιδα! (Σημ. Νόσος άγνωστος εις την παθολογίαν, ανακαλυφθείσα υπό τον διασήμου παθολόγου Μπάμπη, όταν δεν θέλη να γράψη) Από την καπνοσακκούλα εκείνη και την κοκκαλίτιδα εξήλθε τριάντα ετών ιλαρογραφία, η οποία ως καγχαστικόν πνεύμα υγιούς ευθυμίας θα διέλθη τας γενεάς. Εάν ο γέλως είνε ιατρι...

Είναι να φοβάσαι και να μετράς -περασμένα μεσάνυχτα- τους σκληρούς και μοιραίους χτύπους του ρολογιού, είναι το φορτίο ενός σώματος που αλλάζει απότομα πλευρό, είναι να ανοίγεις τα βλέφαρα, είναι κάτι σαν πυρετός που δεν είναι πραγματική αγρύπνια, είναι να ψιθυρίζεις στίχους που έχεις διαβάσει εδώ και χρόνια, είναι να τα βάζεις με τον εαυτό σου που ξαγρυπνά όταν οι άλλοι κοιμούνται, είναι να θέλεις να βυθιστείς στο όνειρο και να μην το μπορείς, είναι ο τρόμος να ζεις και να συνεχίζεις να υπάρχεις...

Κάθε χρόνο, χιλιάδες ηθοποιοί συρρέουν σαν ένα ποτάμι ατέλειωτο που χύνεται μέσα στη Νέα Υόρκη -το Μεγάλο Αμερικάνικο Μήλο- ελπίζοντας πως η τύχη θα φέρει να παίξουν στο σανίδι και να γίνουν διάσημοι και πλούσιοι. Μα η τύχη δεν το φέρνει σχεδόν ποτέ κι εκείνοι ξεμένουν για πάντα, να παίζουν τα γκαρσόνια και τις πουτάνες και τους παπάδες που κάνουν έρανο για κάποιο ανύπαρκτο ναό, σέρνοντας τα πόδια τους στο βρωμερό πεζοδρόμιο της αληθινής ζωής. Καιροφυλακτούν τότε και παρακολουθούν με μίσος τους πετυχημένους ζητιάνους, νομίζοντας πως λίγος Σαίξπηρ αρκεί για να μπορέσεις ν...

Σκόρπιοι και ανερμάτιστοι γύριζαν, όπως και οι Αμερικάνοι, γύρω απ την ουρά τους... Αυτή η κατάσταση για τους περισσότερους έτεινε να ξεφτίσει... Ορισμένοι, βλέπεις, είχαμε φιλοδοξίες... Μας άρεσε και η συλλογικότητα... Από την αντίπερα πλέον όχθη ο Λεωνίδας Χρηστάκης, ψυχοπομπός των εξ αγχιστείας Ελλήνων και αμερικανών beat αδελφών, μας στέλνει ένα ακόμη βιβλίο του, ίσως από τα πιο σημαντικά στα κατάλοιπά του, αφενός γιατί ανατέμνει το βίο και τα έργα ενός πλήθους δημιουργών με έντονη παρουσία και επιρροή στην Ελληνική και Παγκόσμια Γραμματεία και αφετέρου γιατί συμμ...

"Με βλέπω σαν σε όνειρο, να σέρνομαι στην προκυμαία. "Υπάρχω;", λέω, κ' ύστερα "δεν υπάρχεις!" Η προκυμαία εξαφανίζεται, καθώς η σκοτεινή κόρη του Χηρόλακκα ελλιμενίζεται. Μεσίστια κυματίζει η σημαία, στο πηδάλιο, ο καπτάν- Ταξιάρχης. ... Μου γνέφει η πανσέληνος από ψηλά, ενώ τ' αστέρια παρακολουθούνε σιωπηλά. Οι ουρανοί, με ραίνουνε με άνθη! Με πήρε και με σήκωσε στον Κάτω Κόσμο, η Οιάνθη..." Μια Γκραν Γκινιόλ συνομιλία με την "Πρέβεζα" του Κώστα Καρυωτάκη.