Αι πηγαί του γέλωτος

Και λοιπαί προτάσεις περί της υδρεύσεως του διψαλέου αστέως

Μία χονδρή καπνοσακκούλα τελωνοσταθμάρχου επί της τραπέζης. Δέκα σιγάρα κατά οικτρόν τρόπον στρημένα, δέκα πίπες, δέκα πέννες, δέκα καλαμάρια και δέκα αναστεναγμοί. Ο Μπάμπης (αφίνων την πένναν δια να πάρη άλλην): Ώωωωχ! Μια φωνή: Τι έχεις Μπάμπη; Ο Μπάμπης (θρηνωδώς): Κοκκαλίτιδα! (Σημ. Νόσος άγνωστος εις την παθολογίαν, ανακαλυφθείσα υπό τον διασήμου παθολόγου Μπάμπη, όταν δεν θέλη να γράψη) Από την καπνοσακκούλα εκείνη και την κοκκαλίτιδα εξήλθε τριάντα ετών ιλαρογραφία, η οποία ως καγχαστικόν πνεύμα υγιούς ευθυμίας θα διέλθη τας γενεάς. Εάν ο γέλως είνε ιατρική συνταγή, τότε ο Μπάμπης είνε το ιατροσυνέδριον του κράτους. Επέβαλε καθάρσεις κατά της χολέρας των θρήνων, αντέδρασε κατά της σκόνης, των κοινοβουλευτικών αγορεύσεων, των ποιητικών συλλογών, των κηδειών, όλων των γεγονότων τα οποία χρησιμεύουν δια να κλαίωμεν. Με δύο λέξεις εγέννησε τον γέλωτα. Ελπίζω ότι είνε έγκυος δια μίαν ακόμη τριακονταετηρίδα, δια δευτέρα εσπερίδα εις το Ωδείον, δεύτερον γεύμα και δεύτερον Λεύκωμα. Και με την ελπίδα αυτήν τον χαιρετίζω μετά της οικειότητας την οποίαν μου επιβάλλει η εξ ονόματος συγγένεια προς τον κ. Παραδαρμένον. (Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Από το Λεύκωμα "1869-1899 Τριακονταετηρίς Χ. Αννίνου" Εκδότης Γεώργιος Κασδόνης, 1900)