Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ανάλογα με το πολιτισμικό υπόβαθρο, κάθε εποχή έχει τους δικούς της αυτοδίδακτους. Είναι αυτοί που κατόρθωσαν, παρά τις όποιες αντιξοότητες, να αποκτήσουν δυσανάλογη παιδεία με αυτή του σχολείου, που φοίτησαν. Αναφερόμαστε στους αυτοδίδακτους πολιτικούς κρατούμενους της περιόδου 1945 - 1966. Αυτούς τους θεωρούμε αυτοδίδακτους πρώτης γενιάς. Αυτοδίδακτους δεύτερης γενιάς θεωρούμε μια μερίδα νέων, η οποία παρά την κοινωνική καχεξία της, επηρεάστηκε από τη στάση ζωής των πρώτων και στράφηκε στα γράμματα και τις τέχνες. Η εξουσία τις πολιτικές διώξεις, διαχρονικά, τις χαρακτήρ...

Διηγήμα αυτοβιογραφικού κυρίως χαρακτήρα και από ακούσματα που πάνε γενιές πίσω. Σκηνοθετεί και φωτογραφίζει ξεχασμένες εποχές. Οι παρελθούσες σγωνίες των ηρώων που προσπαθεί να αναστήσει γίνονται και δικές της.

Νόμιζες τέλος, πως όλος αυτός ο κόσμος με τους δυνατούς ή αδύνατους κατοίκους του, και όλες εκείνες οι κατοικίες, καταφύγια δυστυχισμένων ή πολυτελή μέγαρα των ισχυρών της γης - πως όλα αυτά, μέσα στην ώρα εκείνη του δειλινού ήσαν σαν ένα φαντασμαγορικό όνειρο που θα έσβηνε σε μια στιγμή, σαν ανάλαφρος ατμός, στο μαυρογάλανο ουρανό... Κάποια παράξενη τότε σκέψη γέμισε το μυαλό του εγκαταλελειμμένου συντρόφου του Βάσια. Ανατρίχιασε, ένα ζεστό αίμα πλημμύρισε την καρδιά του που χτυπούσε και μια δυνατή συγκίνηση, που δεν την ένιωσε ποτέ έως τότε, δυνάμωνε τ' ανάβρυσμά του....

Τότε που ο πρεσβευτής της Αμερικής, κ. Χέραμ Ότις, αγόρασε τη βίλα του Κάντερβιλ, όλοι του είπανε πως είχε κάνει μια μεγάλη τρέλα, γιατί κανένας δεν αμφέβαλλε πια πως το οίκημα εκείνο ήταν στοιχειωμένο. Ακόμα κι αυτός ο ίδιος, ο λόρδος Κάντερβιλ, που ήταν άνθρωπος πάρα πολύ ειλικρινής, νόμισε πως είχε καθήκον ν' αναφέρει το πράγμα στον κ. Ότις, όταν άρχισαν να συζητούν τους όρους της αγοραπωλησίας. Βέβαια, εσείς, στην Αμερική τα βλέπετε όλα κατά το φυσικό τους τρόπο, αποκρίθηκε ο λόρδος Κάντερβιλ, που δεν κατάλαβε καλά τον τελευταίο υπαινιγμό του κ. Ότις. Αφού λοιπόν δεν σ...

Κανείς δεν θυμόταν πότε είχε μπει στο υπουργείο ο Ακάκι Ακακιεβιτς και ποιός τον είχε συστήσει. Όσο κι αν άλλαζαν οι διευθυντές, οι τμηματάρχες, οι προϊστάμενοι, αυτόν τον έβλεπες πάντα καθισμένο στην θέση του, στην ίδια στάση, απασχολημένο στην ίδια δουλειά του διεκπεραιωτή, έτσι που αργότερα μερικοί είπανε πως είχε έρθει στον κόσμο με στολή και με φαλάκρα. Κανείς τον είχε σε υπόληψη. Οι κλητήρες, όχι απλώς δεν σηκώνονταν όταν περνούσε, αλλά και δεν έδιναν περισσότερη προσοχή στην παρουσία του απ' όση στο πέταγμα μιας μύγας. Οι ανώτεροί του τον μεταχειρίζονταν με δεσποτική...

-"Θα σας πω", αποκρίθηκε ο αστυνόμος και κάθισε πιο αναπαυτικά στην καρέκλα του, ενώ φυσούσε την πίπα του αργά και συλλογισμένα, "θα σας τα διηγηθώ με λίγα λόγια, αλλά πριν ξεκινήσω την αφήγηση μου, πρέπει να σας προειδοποιήσω ότι αυτή η υπόθεση απαιτεί την μεγαλύτερη εχεμύθεια. Πιθανότατα, θα έχανα την θέση μου αν μάθαιναν ότι την εμπιστεύτηκα σε οποιονδήποτε". -"Συνέχισε" είπα. -"Ή μη συνεχίζεις" είπε ο Ντυπέν. -"Καλά λοιπόν κάποιος υψηλά ιστάμενος με πληροφόρησε ότι κλάπηκε ένα έγγραφο μεγίστης σημασίας από τα βασιλικά διαμερίσματα. Το πρόσωπο που το έκλεψε, μας είναι...

Οι μάρτυρες συμφώνησαν για τη βαριά φωνή, όλοι είχαν την ίδια γνώμη, αλλά όσον αφορά την οξεία φωνή, το παράξενο είναι, όχι το γεγονός ότι διαφωνήσανε, αλλά ότι ενώ ένας Ιταλός, ένας Άγγλος, ένας Ολλανδός κι ένας Γάλλος προσπάθησαν να την περιγράψουν, ο καθένας την θεώρησε για φωνή αλλοδαπού. Ο καθένας ήταν σίγουρος ότι δεν ήταν φωνή συμπατριώτη του. Αλλά ο καθένας την παρομοίαζε με τη φωνή ενός αλλοδαπού, οποιασδήποτε εθνικότητας, που δεν ξέρει τη γλώσσα του. Ο Γάλλος τη θαρρούσε φωνή Ισπανού, και αν γνώριζε ισπανικά θα ξεχώριζε και μερικές λέξεις. Ο Γερμανός επιμένει ότι...

Ο πόλεμος της Αλγερίας (1954-1962) είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές της μακρόσυρτης αποικιακής επανάστασης που σημαδεύει τον 20ό αιώνα. Ο αγώνας των Αλγερίνων κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας διεξάγεται ταυτόχρονα σε δυο μέτωπα: στο εσωτερικό της χώρας τους αλλά και στην καρδιά της αποικιακής μητρόπολης, στην ίδια τη Γαλλία. Είναι ένας αγώνας που δημιουργεί πολλούς εχθρούς αλλά προσελκύει και συμπαραστάτες από όλο τον κόσμο. Οι δυσκολίες που συναντούν οι Αλγερίνοι αμέτρητες· όταν οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες εξαρθρώνουν τα διεθνή δίκτυα από τα οποία προμηθευόταν όπλα ο...

Ο ποιητής ενεργεί σαν το παιδί που παίζει. Δημιουργεί ένα φανταστικό κόσμο που τον παίρνει στα σοβαρά, δηλαδή τον εφοδιάζει με πολύ ψυχική ενέργεια ξεχωρίζοντάς τον ταυτόχρονα καθαρά από την πραγματικότητα. Αλλά αυτή η έλλειψη πραγματικότητας από τον κόσμο του ποιητή, γεννά σημαντικές συνέπειες για την τεχνική της καλλιτεχνίας, γιατί πολλά πράματα που αν ήσαν αληθινά δε θα μπορούσαν να μας προκαλέσουν ευχαρίστηση, το κατορθώνουν παραταύτα με το παιχνίδι της φαντασίας και πολλές συγκινήσεις, οδυνηρές οι ίδιες, μπορούν να γίνουν πηγή απόλαυσης για τον ακροατή ή τον θεατή. Ο...

Στον απόηχο της χρονιάς του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, ο Μπρεχτ έγραψε "Τα τουφέκια της κυρίας Καρράρ", ένα μονόπρακτο που παίχτηκε στο Παρίσι από εξόριστους Γερμανούς ηθοποιούς, με πολύ μεγάλη επιτυχία. Η Έλενα Βάιγκελ έπαιξε τον βασικό ρόλο της κυρίας Καρράρ.

Το παραμύθι των δύο συγγραφέων εκτυλίσσεται σε ένα χωριό, όπου η μικρή ηρωίδα, παιδί της πόλης, ζει τρυφερές στιγμές στο σπίτι του παππού με τους "φίλους" του τα πουλιά. Ο παππούς της θα της μάθει τα ονόματα και τις συνήθειες των πουλιών, που έρχονται κοντά στο παράθυρο να αναζητήσουν την τροφή τους, στο χιονισμένο τοπίο. Τα παιδιά του χωριού θα της μάθουν στροφή-στροφή τα τοπικά κάλαντα για να τα πούνε μαζί με τα πουλιά, από σπίτι σε σπίτι την παραμονή των Χριστουγέννων. Τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου ενισχύουν τα προγράμματα της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε.

Το έργο αυτό γράφτηκε ανάμεσα στο 1941 και στο 1943, τον καιρό που ο συγγραφέας βρισκόταν εξόριστος στη Φιλανδία και αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η δράση του έργου έχει σαν άξονα τα όνειρα της Σιμόν Μασάρ, που τον Ιούνιο του 1940 παρακολουθεί ανήμπορη την υποχώρηση του γαλλικού στρατού και την προέλαση των γερμανικών στρατευμάτων. Όταν τα αφεντικά της στο χώρο όπου εργάζεται συνεργάζονται με τον εχθρό, η νεαρή Σιμόν, περνά τις μέρες της διαβάζοντας μια μονογραφία για την Ζαν ντ” Αρκ, πριν ακόμα αρχίσει να ονειρεύεται τη νύχτα όπου η ηρωίδα εκδίωξε τους Γερ...

"Τα διηγήματα της φωτιάς" γράφτηκαν από τον Πούσκιν το φθινόπωρο του 1830 στο Μπολτίνο και η έκδοσή τους πραγματοποιήθηκε στην Πετρούπολη το 1831 με τον τίτλο: "Τα διηγήματα της φωτιάς του Ιβάν Πέτροβιτς Μπελκίν". Στο διήγημα "Η πιστολιά" το πρόσωπο του Σίλβιο είναι μοντέλο δανεισμένο απ' την πραγματικότητα· πρόκειται για τον στρατιωτικό Ι. Π. Πιπράντι. Στο διήγημα "Ο πεθαμενατζής" το όνομα του Αντριάν Προχόροβ ανήκει πραγματικά σ' έναν μαραγκό κατασκευασή φερέτρων. - Το διήγημα "Η χιονοθύελλα" βασίζεται σε μια αληθινή υπόθεση που ως μύθος κυκλοφορούσε ευρύτατα την εποχή...

Είναι τ' αδάκρυτα μάτια στεγνές υδρίες, που τους έλειψε η ζωή, νεκρικά ληκύθια, που τα περιφρόνησε ο θάνατος. Άλλα μάτια, ίσως δακρύσουν γι' αυτά, όταν έρθει η ώρα τους να πεταχτούν, μαζί με τα σκουριασμένα ματογυάλια, στο πηγάδι της λήθης.

Στον κήπο με τα παραμύθια ελάτε όλοι! Σας περιμένουν εκπλήξεις και κρυμμένα μυστικά, σε συναρπαστικά κείμενα και υπέροχες εικόνες, που έχουν δημιουργήσει με ευαισθησία και χιούμορ σπουδαίοι συγγραφείς και ζωγράφοι. Εκεί θα συναντήσετε τη Μαργαρίτα και τον Ήλιο, τη μαρμαρωμένη νεράιδα, τον πελαργό από το Χολαργό, την κοντορεβυθούλα, το Λελέκι και τους φίλους του. Στον κήπο αυτό είναι ευπρόσδεκτα όλα τα παιδιά.

Η επανέκδοση της "Προσευχής πάνω στην Ακρόπολη" του Ερνέστ Ρενάν στο τέλος του αιώνα και της χιλιετίας, σηματοδοτεί την διαχρονικότητα και την παγκοσμιότητα του κειμένου, και επισημαίνει την διαρκή ανάγκη του ανθρώπου για την αναζήτηση του Ωραίου, του Καλού και του αληθινού. Αυτή η επιστροφή προς τα πίσω του Γάλλου σοφού, αυτή η προσευχή του στην Αθηνά ως λατρευτική σπονδή στη γαλανομάτα θεά της Σοφίας, φέρνει το μήνυμα, για μια ακόμη φορά, πως οι αξίες του Ελληνισμού υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι σημείο αναφοράς και δικαίωσης του ανθρώπου.

[...] Χωριάτες που δουλεύουμε για άλλους και τρώμε τα σκύβαλα για ν' αφήσουμε στ' αφεντικό το στάρι, είμαστε εκατομμύρια ψυχές· είμαστε τόσο πολλοί, που μόνοι μας αποτελούμε το πλήθος του λαού. Εργάτες που υφαίνουμε τα μεταξωτά και τα βελούδα, για να ντυνόμαστε εμείς με κουρέλια, είμαστε πλήθος, κι όταν οι σφυρίχτρες των εργοστασίων μας αφήνουν μιας στιγμής ξεκούραση, πλημμυρίζουμε τους δρόμους και τις πλατείες σαν αγριεμένη θάλασσα. Στρατιώτες, που σερνόμαστε σαν πρόβατα, που δεχόμαστε τις σφαίρες για να κρεμούν άλλοι σταυρούς και λοφία, εμείς οι δύστυχοι κουτοί, που δεν μ...

[...] Σκοπός του βιβλίου αυτού είναι να βοηθήσει τον αναγνώστη να ατενίσει, μέσα από το πρίσμα της ποίησης, προς διαφορετικές κατευθύνσεις: προς την ελληνική παράδοση και ιστορία, προς την ατομική ψυχή και τα προσωποπαγή της κίνητρα, και τέλος προς την κατεύθυνση των δυνάμεων της αποδοχής (συμφιλίωσης) και της απόρριψης (σύγκρουσης), οι οποίες δραστηριοποιούν την ανθρώπινη ζωή και τον ποιητή στο έργο του, επιβεβαιώνοντας την απόφανση του Αριστοτέλη ότι "φιλοσοφώτερον και σπουδαιότερον ποίησις ιστορίας έστιν, η μεν γαρ ποίησις μάλλον τα καθόλου, η δ' ιστορία τα καθ' έκαστον...