Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο μοναχός πρόσθεσε: "Θέλω να κάνετε την ακόλουθη άσκηση μέχρι να ξαναβρεθούμε: κάθε μέρα, κατά προτίμηση την ίδια ώρα, θα παίρνετε μια μεγάλη κλεψύδρα που διαρκεί πολύ, θα κάθεστε σ' ένα μέρος άνετο όπου δε θα σας ενοχλεί κανείς, θα παίρνετε μολύβι και χαρτί, και όση ώρα η άμμος πέφτει θα μένετε μόνη στο δωμάτιο, προσπαθώντας να επαναφέρετε στη μνήμη σας όλες τις σκέψεις που κάνατε γύρω από την παχυσαρκία σας. Πρέπει να θυμηθείτε όλες τις δυσάρεστες σκέψεις και να τις καταγράψετε. να σκεφτείτε τους χειρότερους φόβους σας σχετικά με το σώμα σας και τον τρόμο που σας προ...

Αχαιοί πολεμιστές καταλαμβάνουν την ακμάζουσα, φιλειρηνική, αλλά ανοχύρωτη, πόλη της Κνωσσού, αντικαθιστώντας το μητριαρχικό-αναρχικό σύστημα διακυβέρνησης από ένα καθεστώς απολυταρχικό, πολεμοχαρές και πατριαρχικό. Επιβάλλουν τη λατρεία των δικών τους, βίαιων θεών, προκειμένου να εκμηδενίσουν έννοιες όπως "ελεύθερος χρόνος", "απόλαυση", "ελευθερία των ηθών", "ανεμπόδιστη σεξουαλικότητα" κ.λπ. Όμως, με έναν μυστηριώδη τρόπο, η πόλη αποκτά διπλή υπόσταση και συντηρεί κρυφά τα αρχαία έθιμα χάρη στην Ευρώπη, την Πασιφάη και την Αριάδνη, τις τρεις βασίλισσες που διαδέχθηκαν η μ...

"... ταλαντεύτηκα χρόνια ολόκληρα ανάµεσα σε δύο έρωτες (µερικές φορές ταυτόχρονους, αν και, το οµολογώ, γεµάτη ενοχές). Ο ένας, καίτοι µε εκµεταλλευόταν και δεν ήταν πάντα σωστός µαζί µου, µου παρείχε προστασία, µ’ έκανε να αισθάνοµαι µέρος του κόσµου του, ήταν έτοιµος να µε βοηθήσει όταν είχα ανάγκη, και µου επέτρεπε να νιώθω διαφορετική από τις γειτόνισσές µου. Ο άλλος, ροµαντικός, λυρικός, φτωχός αλλά αξιοπρεπής, µε τα µαλλιά του στον αέρα και το βλέµµα στο άπειρο. Ο ένας µου πρόσφερε ένα σίγουρο αύριο κι ο άλλος ένα παραδείσιο µέλλον. Καταλαβαίνετε; Είχα συνδέσει τα ασ...

"H αγάπη, με την αυστηρή έννοια του όρου που της έχει προσδώσει μια μακρά ιστορική παράδοση, απειλείται και ίσως είναι ήδη νεκρή ή, εν πάση περιπτώσει, βαριά άρρωστη. [...] Μα ποιος μπορεί να είναι ο εχθρός στα πλήγματα του οποίου η αληθινή αγάπη απειλείται να υποκύψει; Είναι ο σύγχρονος ατομικισμός, φυσικά, είναι η έγνοια να προσδιορίζονται τα πάντα με βάση την αγοραστική τους αξία, είναι η ιδιοτέλεια που διέπει στις μέρες μας τη συμπεριφορά των ατόμων. [...] Το βιβλίο αυτό είναι αφενός μια ακαταμάχητη απόδειξη των ελάχιστων προϋποθέσεων της αληθινής αγάπης και αφετέρου έν...

"Ένα πρωί του Απριλίου. Ετοιµάζοµαι να πάω στην καινούργια µου δουλειά. Θα κάνω τον καφέ µου όπως µ' αρέσει: σκούρο, πικρό, πηχτό, χωρίς γάλα ή ζάχαρη. Εκείνος θα 'ρθει από πίσω µου και θα κολλήσει στην πλάτη µου το γυµνό του στήθος. Θα πάρει την κούπα µου, θα πιει µια γουλιά καφέ, θα κάνει πως φτύνει, θα µε ρωτήσει πώς µπορώ και πίνω αυτό το κατάπλασµα, θα πει "Αν είναι δυνατόν µια Κολοµβιανή να φτιάχνει τέτοιο καφέ", θα µε παραµερίσει και: "Να σου δείξω εγώ, µωρό µου, πώς φτιάχνουν καφέ". Κι εγώ θ' αποφασίσω, χωρίς να το καταλάβει, χωρίς να το πω ποτέ, µ' ένα αλλαγµένο βλ...

"Την είχα αράξει με τα πόδια πάνω στο γραφείο μου. Το αιρκοντίσιον τα 'χε φτύσει, και βαριόμουν ν' ανάψω τον ανεμιστήρα απέναντι, οπότε είχα βγάλει την μπέμπελη. Προσπάθησα τουλάχιστον να σκοτώσω τη μύγα που μου τα 'χει πρήξει, αλλά αστόχησα. Χρειαζόμουν επειγόντως κάτι που θα μου ξανάδινε τη φόρμα μου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα καλύτερο από το κυνήγι της επικήρυξης για τη σύλληψη της 17 Νοέμβρη. Όσο αναλογιζόμουν ότι έχασα τα ίχνη της αρχηγού μέσα από τα χέρια μου... Γαμώ το φελέκι μου. Ρόιδο τα έκανα πάλι!"

Αναμφισβήτητα το σκληρότερο βιβλίο του Ναμπόκοφ. Ο ήρωάς του βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο απάνθρωπη μέθοδο άσκησης ψυχολογικής βίας: την απαγωγή του γιου του από το στρατοκρατικό καθεστώς που επιδιώκει να τον "συμμορφώσει". Τα τελευταία κεφάλαια απαιτούν ένα ιδιαίτερο σθένος από τον αναγνώστη. Ένα οριακό βιβλίο του μεγάλου στυλίστα, συγγραφέα της "Λολίτας".

Στο Μπιλμπάο, στη Χώρα των Βάσκων, ένας σαραντάχρονος ισπανός δημοσιογράφος ξυπνά στην κόλαση... Όμηρος της βασκικής αυτονομιστικής οργάνωσης ΕΤΑ, συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται κλεισμένος σ' ένα υπόγειο δύο μέτρα επί τρία, υπό το φως μιας άσβεστης λάμπας. Ο κουκουλοφόρος δεσμοφύλακάς του -δαίμονας ανάλογος αυτών της χριστιανικής του κατήχησης κατά τα μαθητικά του χρόνια- ανοίγει καθημερινά ένα μικρό παράθυρο στην ξύλινη πόρτα της φυλακής για να του δώσει ένα δίσκο με την αναγκαία για την επιβίωσή του τροφή. Ο Χοσέ Μανουέλ Φαχάρδο, δημοσιογράφος ο ίδιος και παλαιός κάτοικος...

"Ο μπαμπάς μ’ έπιασε από τους ώμους κι έγινε κατακόκκινος. ‘‘Μη φορέσεις ποτέ ξανά γυναικεία ρούχα, ακούς τι σου λέω; Ακούς τι σου λέω, Γκίγε;’’ Και είπε: ‘‘Την επόμενη φορά που θα σ’ ακούσω να λες μπροστά στους θείους ότι όταν μεγαλώσεις θέλεις να γίνεις Μαίρη Πόππινς, σου τ’ ορκίζομαι ότι... σου τ’ ορκίζομαι ότι...’’". Ο Γκίγε δίνει την εικόνα ενός παιδιού χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Δείχνει ευτυχισμένος, είναι επιμελής και φρόνιμος μαθητής της Δ΄ δημοτικού και κάνει πολύ στενή παρέα με μια συμμαθήτριά του από το Πακιστάν, τη Ναζία. Η μαμά του Γκίγε εργάζεται στο Ντουμ...

Το πολυβραβευμένο και πολυδιαβασμένο οικολογικό μυθιστόρημα του Λουίς Σεπούλβεδα για τον Αμαζόνιο, τους ινδιάνους και την καταστροφή της παρθένας φύσης. Μια ομάδα λευκών ρίχνεται στην αναζήτηση ενός άγριου αιλουροειδούς. Η συνάντηση των ανθρώπων με το ζώο αποτελεί μία από τις πλέον φορτισμένες σελίδες της σύγχρονης λογοτεχνίας. Μεταφρασμένο στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου.

"Άνοιξα την πόρτα της σουίτας. Ο Αντόνιο δεν είχε κλείσει τις δίφυλλες πόρτες ανάµεσα στα σαλόνια µας, κι είδα µια σχισµή φως κάτω από την πόρτα της κάµαράς του. Έκανα ένα βήµα µέσα στο σκοτεινό δωµάτιο κι έκλεισα σιγά την πόρτα πίσω µου. Είδα το σακάκι πάνω στην πολυθρόνα, πήρα το πορτοφόλι και ξανάβαλα τη φωτογραφία στη θέση της και το σακάκι στην πολυθρόνα. Και τότε, ακούω: Το τρίξιµο του κρεβατιού, τη ζωική και ρυθµική οιµωγή του σοµιέ, τη φωνή µιας γυναίκας που µου είναι άγνωστη, τη φωνή της Ιρέν, µια φωνή που βογκάει, που πνίγει µια κραυγή αλλά µετά δεν µπορεί να τ...

Πρέπει να θεωρηθεί από τα παράδοξα της ελληνικής εκδοτικής ιστορίας ότι η πρώτη συλλογή ελληνικών παραμυθιών (διότι περί αυτής πρόκειται εδώ) κυκλοφορεί στν Ελλάδα με καθυστέρηση 127 χρόνων και αφου προηγήθηκαν δεκάδες άλλες μεταγενέστερες.

"Και πώς μου ζητάτε να γράψω εγώ την αυτοβιογραφία μου; Πρέπει κάποιος να είναι διάσημος γι' αυτό: ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο Στέφαν Τσβάιχ..." "Ο πολυβραβευμένος ουρουγουανός συγγραφέας παραδέχεται ότι για να γράψει την αυτοβιογραφία του χρειάστηκε να τιθασεύσει τις αναστολές και τις ντροπές του, υποχωρώντας μπρος στις επίμονες πιέσεις που δέχτηκε από τους εκδότες του. Στην αυτοβιογραφία του αποφασίζει να εκθέσει με παρρησία τόσο τις υψηλότερες αξίες του όσο και τα ενίοτε ταπεινότερα κίνητρα που καθόρισαν την πολυκύμαντη ζωή του. Τα οράματα, οι ψευδαισθή...

"Σέβοµαι απολύτως το γεγονός ότι η παχυσαρκία αποτελεί ψυχο-σωµατική ασθένεια που χρήζει θεραπείας, και ως εκ τούτου πρέ-πει να δοθεί µεγάλη προσοχή στο ψυχικό κοµµάτι της νόσου και όχι µόνο στο οργανικό. Καµιά δίαιτα δεν είναι καλή αν δεν λαµβάνει υπ' όψιν της τον ψυχισµό του υπέρβαρου και τα αίτια του πάχους του." Το "Εγώ και η ανάγκη μου για τροφή (μετά τις στερητικές δίαιτες)" είναι το απόσταγμα της τριαντάχρονης επαγγελματικής πορείας μιας ανήσυχης και επίμονης διατροφολόγου, για την οποία η καταγραφή, η μελέτη και η ερμηνεία των αιτίων που οδηγούν τον σύγχρονο άνθρ...

Συγκεντρωμένα σε έναν τόμο, στην οριστική τους έκδοση, δοκίμια τριάντα έξι ετών για ποιητές και συγγραφείς. Περιλαμβάνονται και αυτά που διάλεξε ο Οδυσσέας Ελύτης για να συνοδεύσουν το έργο του σε ανθολογίες, και εκείνο που πρωτοπαρουσίασε την Κική Δημουλά στο ελληνικό κοινό - και στο γαλλικό, είκοσι χρόνια αργότερα. Όποιος αγαπάει την καλή λογοτεχνία θα βρει εδώ έναν θησαυρό από σκέψεις, αναλύσεις, παρατηρήσεις, που φωτίζουν και επεξηγούν μεγάλα έργα της εποχής μας, αναλύσεις, παρατηρήσεις, που φωτίζουν και επεξηγούν μεγάλα έργα της εποχής μας.

Αυτά είναι τα πρώτα γραπτά σε μορφή αλληλογραφίας του τότε νεαρού (1984) ψυχιάτρου-ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι, γραμμένα για μια ασθενή και επιστήθια φίλη του, την Κλαούντια, alter ego της μικρής του κόρης. Τα κείμενα των επιστολών άρχισαν εν αγνοία του να διακινούνται και να διαβάζονται μανιωδώς από τους ασθενείς του που ανακάλυψαν τις πρώτες του αναζητήσεις γύρω από τον έρωτα, την ομορφιά της ζωής, την αυτογνωσία και τα μυστήρια της ανθρώπινης ψυχολογίας.

Όταν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, άφησε πίσω του 39 άνδρες για να χτίσουν έναν καταυλισμό. Ο Ντομίνγκο Πέρεθ γράφει ένα γράμμα στον αδελφό του περιγράφοντας το χειρότερο πάθος των εποίκων: τον "πυρετό του χρυσού" που σπέρνει τη διχόνοια και το θάνατο.

"Ο πατέρας μου μ' έμαθε να παίζω σκάκι όταν ήμουν έξι χρόνων. Έβγαλα το δημοτικό θεωρώντας τον έναν από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία του σκακιού, και μου άρεσε πολύ να παίζω μαζί του. Καμιά φορά μ' άφηνε να τον κερδίζω, κι εγώ το ήξερα πως μ' άφηνε να τον κερδίζω. Πενήντα χρόνια αργότερα, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, προτείναμε να παίξουμε μια παρτίδα σκάκι και το ευχαριστιόμασταν πολύ... Καμιά φορά τον άφηνα να με κερδίζει, κι εκείνος το ήξερε πως τον άφηνα να με κερδίζει". Ο Χόρχε και ο Ντεμιάν Μπουκάι συζητούν για την πρώτη, την κρισιμότερη και πιο καθ...

"Ο πανικός των μπεκερέλ στην πρωτεύουσα κρατούσε καλά και οι επιδρομές των καταναλωτών στα καταστήματα τροφίμων συνεχίζονταν, ενώ στα μέσα μαζικής ενημέρωσης εμφανίζονταν επιδημιολόγοι, ακτινολόγοι και πυρηνικοί φυσικοί τόσο τακτικά όσο και οι μετεωρολόγοι του δελτίου καιρού. Και ο κόσμος, γεμάτος θετικότητα κι αγανάκτηση πια, ήθελε να ανασυγκροτηθεί και κάπου να ταχθεί ξανά, ν' αλλάξει επιτέλους η ζωή και έτσι πήγαν πολλοί πάνω στη βράση τους να κολλήσουν στους οικολόγους... Αμάν. Οι οποίοι, όμως, έμειναν πιστοί στο χαώδες κι άτυπο δόγμα τους, που βασιζόταν στην αντίληψη ό...

"Εκείνη τη στιγμή έστρεψε το βλέμμα προς μια εφημερίδα που κάποιος είχε αφήσει επάνω στο διπλανό τραπεζάκι, ανοιχτή στις μεσαίες σελίδες. Άξαφνα, συνοφρυώθηκε παραξενεμένος, άρπαξε απότομα την εφημερίδα κι άρχισε να μασουλάει το νύχι του αντίχειρα, απορροφημένος εντελώς από την ανάγνωση. Βυθίστηκε στο κείμενο της ανοιχτής σελίδας και παράτησε σύξυλο τον συνομιλητή του. Ξεχνώντας την επιστροφή του στην Αθήνα και κάθε στοιχειώδη ευγένεια, σηκώθηκε σιγά σιγά σαν κουρδιστό παιχνίδι. Χωρίς να διακόπτει το διάβασμα, έκανε μερικά βήματα. Ακούμπησε την εφημερίδα σ' ένα ψηλό τραπεζά...