Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Μπέμπε είναι ένας νεός γιατρός που υπηρετεί το αγροτικό του σε ένα μικρό χωριό της Κούβας. Τα περιστατικά πριαπισμού που καλείται να αντιμετωπίσει του φαίνονται υπερβολικά πολυάριθμα για μια περιοχή που αριθμεί, μετά βίας, 300 κατοίκους... Ο γιατρός αποφασίζει να λύσει το μυστήριο και αρχίζει να ερευνά τα αίτια της σπάνιας και επικίνδυνης ασθένειας. Κεντρικοί ήρωες της αφήγησης του Πρίαπου είναι τέσσερις φίλοι: οι δύο, αφοσιωμένοι στην επιστήμη και οι άλλοι δύο στο έγκλημα, σαν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

"Καθόμουν σ' ένα παγκάκι της πλατείας 2 Μαΐου απολαμβάνοντας τον ήλιο της αρχής του φθινοπώρου, κι εκείνη ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Ήταν ένα αδύνατο κορίτσι, με σαρκώδη χείλη και υπερβολικά μεγάλα στήθη. Έσφιγγε στην αγκαλιά της έναν πλαστικό γαλάζιο φάκελο. Με παρατήρησε προσεκτικά για μια στιγμή και μου χαμογέλασε. Της έλειπαν δύο δόντια. "Σ' αγαπώ" μου είπε. Έστρεψα το σώμα μου αριστερά και ακούμπησα τις παλάμες μου πάνω στο φθαρμένο ξύλινο παγκάκι. Ο μεσημεριάτικος ήλιος τη χτυπούσε στα μάτια. Έλαμπαν. "Σ' αγαπώ" επανέλαβε. "Σ' αγαπώ πολύ. Εσένα αγαπώ, ναι, εσένα....

600 αφορισμοί από έναν καυστικό χιουμορίστα. "Το βιβλίο δεν είναι απλώς μια συλλογή από ευρήματα και αστεία, αλλά με τους χίλιους αντικατοπτρισμούς και τις γοητευτικές εναλλαγές χρωμάτων, προσφέρει ως ενότητα στον προσεκτικό αναγνώστη μιαν από τις πιο τολμηρές κι αξιοπερίεργες προσωπογραφίες που διαθέτει η νεότερη λογοτεχνία μας". Έρμαν Έσσε "Όποιος έτυχε κάποτε να συλλάβει απόλυτα τη διαφορά ανάμεσα στο πνεύμα και στην τέχνη, ανάμεσα στον πολιτισμό και στην παιδεία, τότε συχνά θα νιώσει το είναι του ολόκληρο να συνεπαίρνεται απ' το σατιρικό μένος του φανατικού α...

"Έχω πάντα μαζί μου μια moleskin (έτσι λέγονται αυτές οι ατζέντες με το σκληρό μαύρο κάλυμμα) που στις σελίδες της εκχέω τις καθημερινές μου αμφιβολίες, τους καθημερινούς μου φόβους, την καθημερινή μου αγανάκτηση. Εκεί μέσα καταγράφω επίσης άρθρα, κεφάλαια μυθιστορημάτων, διηγήματα, συνταγές μαγειρικής, πράγματα που έχω υποσχεθεί να κάνω και που κατά κανόνα τα ξεχνώ. Έχω μια παθιασμένη σχέση με τις ατζέντες moleskin και χαίρομαι όταν κάποιος αναγνώστης ή κάποια αναγνώστρια ομοιοπαθής (στο κάτω κάτω, γι' αυτό γράφω: για να γνωρίζομαι με ομοιοπαθείς), μου χαρίζει μία, παρθένο...

Όταν ξαναβλέπω έπειτα από αρκετά χρόνια έναν άνθρωπο που είχα γνωρίσει νέο, με την πρώτη ματιά μού φαίνεται πάντοτε ότι βλέπω κάποιον που έμαθε μια μεγάλη συμφορά. Η έκφραση της χαράς και της αυτοπεποίθησης χαρακτηρίζει μόνο τη νεαρή ηλικία: το αίσθημα αυτού που χάνεται και οι σωματικές ταλαιπωρίες που μεγαλώνουν από μέρα σε μέρα δίνουν τελικά ακόμα και στους πιο επιπόλαιους, ακόμα και στους πιο εύθυμους από φυσικού τους, ακόμα μάλιστα και στους πιο ευτυχισμένους, μια φυσιογνωμία και μια συμπεριφορά που αποκαλούνται σοβαρές και που, σε σύγκριση μ’ εκείνες των νέων και των π...

Μπορεί να μην ταξίδεψε κανείς μέχρι σήμερα στο κέντρο της γης, οι γεωλόγοι όμως ανακάλυψαν τα κρυμμένα μυστικά του πλανήτη μας. Από πού προέρχεται; Πώς λειτουργούν τα ηφαίστεια και πώς εξηγούνται οι σεισμοί; Γιατί οι ήπειροι αλλάζουν θέση και πόσο αυτό επηρεάζει τη μορφή της Γης; Πώς γεννιούνται τα βουνά και τα νησιά; Τι μυστικά κρύβουν τα πετρώματα, τα ορυκτά και τα απολιθώματα;

"... άκουγα τα απαρηγόρητα νιαουρίσματα που έρχονταν από την κουζίνα. Ο Σιμενόν μού έδειξε το δρόμο και τον ακολούθησα ως τη γωνία, όπου βρίσκονταν κουλουριασμένα επτά γατάκια. "Τι σημαίνει αυτό;" ρώτησα. "Είναι παιδιά μου, Ερέδια. Γεννήθηκαν πριν από μία εβδομάδα." "Δηλαδή, τώρα είσαι ανύπαντρος πατέρας;" "Είμαστε!" "Είμαστε;" "Δεν θυμάσαι που σου μίλησα για μια Γκαγέτα που κυκλοφορούσε στις στέγες;" "Η χοντρή γάτα που έχουν οι συγγραφείς στον τρίτο." "Ναι. Η αναθεματισμένη παράτησε τα μικρά της πεταμένα." "Να πάρει η οργή, Σιμενόν! Η απελευθέρωση της γυναίκας έχει φτάσει...

Το 1915 μια ομάδα 120 ιππέων διασχίζει την απέραντη ουγγρική πεδιάδα. Αθελά τους εισέρχονται σ’ ένα παράξενο βασίλειο που δεν ανήκει στον κόσμο των ζωντανών, αλλά ούτε και των νεκρών. Εκεί, ο βαρόνος Μπάγκε συναντά την απόλυτη και τέλεια γυναίκα. Όμως, στο βασίλειο αυτό, ο χώρος και ο χρόνος παρουσιάζουν μια ιδιαιτερότητα... Τα πέπλα της στάχτης τιμήθηκαν με το βραβείο Kleist.

"Κάθε εβδομάδα άλλαζαν βάρδιες: αυτοί που σφύριζαν, έγραφαν, κι αυτοί που έγραφαν, σφύριζαν, και μετά από ένα μήνα που άλλαζαν εκ περιτροπής, ανάγκαζαν τους ομήρους ν΄ακούνε ατέλειωτα ρεσιτάλ ποίησης ή αναγνώσεις βραβευμένων διηγημάτων χωρίς καμία τάξη και χωρίς κανένα συντονισμό. Μ' αυτόν τον τρόπο κατάφερναν να εκκαθαρίσουν πολλές περιοχές: οι Κροάτες έφευγαν στην Κροατία. Οι Ουαλλοί, στην Ουαλλία, οι Ιταλοί επέστρεφαν στην Αργεντινή και οι Γαλικιανοί, ένας Θεός ξέρει που. Πολλοί από τους επιζήσαντες έγιναν αργότερα κριτικοί λογοτεχνίας, κι ίσως αυτή είναι η μόνη απολύτως...

Δύο φίλοι, ο χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα και ο αργεντινός φωτογράφος Ντανιέλ Μορτζίνσκι ξεκινούν ένα οδοιπορικό στον κοινό νότο των χωρών τους, τη μυθική, αραιοκατοικημένη και ακόμη παρθένα γη της Παταγονίας. Από καπηλειό σε νεκροταφείο, από υποστατικό σε αγρόκτημα κι από ερημιά σε κατσάβραχο, απ' το σκονισμένο Renault τους στις ράγες του παμπάλαιου "Patagonia Express" κι από κει σ' ένα αβέβαιο αεροπλανάκι, οι δύο άντρες ξαναγνωρίζουν τον τόπο που εγκατέλειψαν στα νιάτα τους κυνηγημένοι από αμείλικτες δικτατορίες, ξαναμετρούν εαυτούς και αλλήλους, συνομιλούν, θυμού...

"...συλλέγοντας σε διάστημα πολλών χρόνων φωτογραφικά ντοκουμέντα από διάφορες πηγές, συνειδητοποίησα κάποια στιγμή ότι τα έβλεπα ως ψηφίδες ενός άλλου "μυθιστορήματος", μιας αφήγησης με πολλές παραλλαγές, που θα φώτιζαν καθεμιά και μια διαφορετική πλευρά του ίδιου θέματος. Το θέμα αυτό είναι ο εικοστός αιώνας". Είκοσι μία κρυφές ιστορίες ιχνηλατημένες με τον φωτογραφικό φακό -αυτό το μάτι του εικοστού αιώνα- που κατέγραψε για πρώτη φορά χωρίς λόγια την ανθρώπινη μοίρα. Ο Δημοσθένης Κούρτοβικ αφουγκράζεται την Ιστορία, τον πόλεμο, τους ανθρώπους, τον έρωτα, τον θάνατο, μέ...

"Το μπαρ λεγόταν "Ο Βουκεφάλας" εδώ και πολλά χρόνια, μα κανένας πελάτης του δεν ήξερε τι σήμαινε η λέξη. Άλλοι έλεγαν πως ήταν μια ιδιαίτερη ράτσα ταύρου και άλλοι πως ήταν κάποιο σημείο στην ανατομία του ανθρωπίνου σώματος. Ούτε και ο Ισαάκ Πατσέκο, ο ιδιοκτήτης του, μπορούσε να σε διαφωτίσει για το ζήτημα. Το μπαρ τού το είχε αγοράσει η γυναίκα με την οποία συζούσε τότε, κι αυτός την είχε παντρευτεί από ευγνωμοσύνη. Το όνομα αυτό υπήρχε στην είσοδο του μαγαζιού, και δεν μπήκε στον κόπο να το αλλάξει. Συνεπώς, ακόμα και τώρα, αναγκαζόταν κάπου κάπου να σηκώνει τους ώμους...

Ακόμα δεν έχει ξημερώσει. διακρίνουμε στο βάθος της έρημης γης μια παράξενη σιλουέτα με δύο κεφάλια και οκτώ μέλη. [...] Είναι δύο διαφορετικά σώματα. Το ένα πάνω στ’ άλλο. [...] Αυτός που χρησιμεύει εδώ ως υποζύγιο έχει την κοψιά αγοριού δεκατεσσάρων ετών. Στεγνού και σκληρού. [...] Είναι το παιδί που κουβαλάει τη μητέρα. "Η ιστορία του αγοριού ξεκινά με τον 20ό αιώνα. Βουβό εκ γενετής, το παρακολουθούμε χωρίς ποτέ να το ακούμε και χωρίς ποτέ να μαθαίνουμε τ’ όνομά του ή τ’ όνομα της μητέρας του -για πατέρα ούτε λόγος. Ένας μικρός που ζει σε πρωτόγονη κατάσταση και έ...

Μια οικογένεια συγγραφέων βρίσκεται πνιγμένη στη θάλασσα γύρω από την ιδιωτική της θαλαμηγό. Πώς γίνεται να πήδηξαν όλοι στο νερό χωρίς να ρίξουν μια σκάλα; Ποιος βούτηξε τελευταίος; Να πρόκειται για δολοφονική πράξη ή για ομαδική αυτοκτονία; Τρεις ειδικοί καλούνται να δώσουν απάντηση σε μια σωρεία ερωτημάτων και να επιλύσουν το αίνιγμα αυτού του ομαδικού πνιγμού.

Μια Ιρλανδέζα με κλίση στις ξένες γλώσσες. Το ημερολόγιο μιας αφελούς, άπειρης, νεαρής, Ιρλανδής (ή Ιρλανδίδος, ή Ιρλανδέζας) σπουδάστριας της γαλλικής μετά (πεπειραμένου) διδασκάλου. Το βιβλίο θέτει απερίφραστα το θέμα του Σαλλυμαρισμού επί τάπητος και τον καθένα προ των ευθυνών του

«Μπορείς να μου ζητήσεις όποιο βιβλίο θέλεις» μου είπε ο βιβλιοθηκάριος, ένας πτεροφόρος δαίμονας με θλιμμένα μάτια. «Κι αν δεν το έχεις;» «Όλα τα έχω» απάντησε με καμάρι (σατανικό, φυσικά). «Έχεις, ας πούμε, τον Απολεσθέντα παράδεισο στη διάλεκτο της Μπολόνια; Έχεις τον κατάλογο όλων των βιβλίων στα οποία εμφανίζεται η λέξη "κλεψύδρα"»; «Ακόμα και βιβλία που δεν έχω στην πραγματικότητα, τα έχω δυνάμει. Μπορώ να μεταφράσω τον Milton στα μπολονέζικα και να σου καταστρώσω αυτόν τον κατάλογο στο άψε-σβήσε.» «Κι αν σου ζητούσα ένα βιβλίο που ούτε το έχεις ούτε είσαι ικανός...

"Ανάμεσα στις βραχώδεις σχισμές με φλέβες από νεφρίτη στην έρημο του Τακλαμακάν, ζει ένας σκαραβαίος της οικογένειας των Τενεβριονίδων που όταν λέει πλιτς-πλιτς θέλει να πει πλατσπλάτς, και όταν λέει πλατσπλάτς θέλει να πει πλιτς-πλιτς. Εμείς περνάμε πάνω από αυτά τα μικρά έντομα αγνοώντας τα εντελώς, χωρίς καν να αντιληφθούμε ότι αυτή η ένδειξη ευφυΐας του σκαραβαίου του Τακλαμακάν εμπεριέχει στην ουσία της την πιο γνήσια ανθρώπινη πράξη, πιο χαρακτηριστική για το είδος μας ακόμα και από το γέλιο, τη συνθήκη στην οποία βασίζονται οι επιστημονικές εικασίες, η τέχνη και η κ...

Καλά τα λεφτά, καλό και το "βύσμα". Για ν' ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες, όμως, χρειάζεται πάνω απ’ όλα "να σου κόβει"... Να είσαι έξυπνος και επιτήδειος. Η εξυπνάδα είναι το ίδιο χρήσιμη με την ομορφιά -και σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμα περισσότερο. Μια έξυπνη λύση σ' ένα απρόσμενο πρόβλημα μπορεί να σου βρει δουλειά, να σε γλιτώσει από άγριο ξύλο ή να σου σώσει και τη ζωή ακόμα -όπως έγινε στην περίπτωση του μυθικού Οδυσσέα. Ακριβώς όπως μια προσεκτική δίαιτα και λίγη άσκηση βελτιώνουν τη φυσική κατάσταση καθενός, έτσι και η γνώση και η εξάσκηση μπορούν να βελτιώσουν την...

"Και μια απ' αυτές τις μέρες που γυρνούσα ξαναμμένος, μπήκα στον "Παρθενώνα", μια ταβέρνα του Ρετίρο όπου σύχναζαν έλληνες ναυτικοί. Ένας από τους θαμώνες ήταν ο καπετάν Νικόλας, που διηγιόταν τις περιπέτειές του στις εφτά θάλασσες. Ο κρητικός μού είπε μια μέρα ότι ο Νικόλας ποτέ δεν υπήρξε καπετάνιος, κι όσα έλεγε ήταν σκέτα παραμύθια. Όμως, εγώ άκουγα με θαυμασμό και επιείκεια τα ψέματα που αράδιαζε εκείνος ο γέρος σε άθλια ισπανικά, και που ορισμένες φορές είχαν εικόνες απίστευτα όμορφες. Άλλες φορές πάλι με συνέπαιρνε το αποκαλυπτικό ύφος που είχε. "Τι είναι το πιο ωρα...

"Το εσωτερικό παιχνίδι του τένις είναι το παιχνίδι που παίζεται μέσα στο μυαλό του παίκτη ο οποίος προσπαθεί να ξεπεράσει εμπόδια όπως τα κενά προσοχής, η νευρικότητα, η αβεβαιότητα και η αυτoκαταδίκη. Με δυο λόγια, το εσωτερικό παιχνίδι παίζεται για να ξεπεράσουμε τις συνήθειες του μυαλού που εμποδίζουν την άριστη επίδοση. Ο παίκτης του εσωτερικού παιχνιδιού εκτιμά την τέχνη της χαλαρής συγκέντρωσης περισσότερο απ’ όλες τις άλλες, ανακαλύπτει την αληθινή βάση της αυτοπεποίθησης και μαθαίνει ότι το μυστικό της νίκης δε βρίσκεται στην υπέρμετρη προσπάθεια. Ο παίκτης αυτό...