Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Βαρέλα, ξέρεις τι μουσική είν' αυτή;" "Ορίστε;" "Η μουσική που ακούμε." Ο αστυνόμος δείχνει το ράδιο. "Α... Είναι Μανού Τσάο." "Και τι είναι αυτό; Νέο στιλ;" "Ποιο;" "Το μανουτσάο..." "Όχι... Τραγουδιστής είναι." "Ξέρεις πώς γράφεται; Το όνομα..." "Δεν είμαι σίγουρος... Υποθέτω όπως ακούγεται." Ο αστυνόμος βγάζει πάλι το μπλοκάκι κάτω από το πουλόβερ και σημειώνει "Μανουτσάο", όπως ακούγεται. "Μ' αρέσει η μαριχουάνα, μ' αρέσεις εσύ / Μ' αρέσει η κολομβιάνα, μ' αρέσεις εσύ..." Ο αστυνόμος Πουγιόλ, λίγο πριν βγει στη σύνταξη, ερευνά τον μυστηριώδη θάνατο μιας γυ...

Από τότε που ήμουν μικρός είχα μια απορία: Πώς γίνεται ένα ζώο τόσο δυνατό όσο ο ελέφαντας του τσίρκου να κάθεται αλυσοδεμένος σ' ένα τόσο δα ξυλαράκι, καρφωμένο στην άμμο; Ο "Αλυσοδεμένος Ελέφαντας" είναι μία από τις δημοφιλέστερες ιστορίες του Χόρχε Μπουκάι, όπου ο διάσημος αργεντινός ψυχίατρος εξηγεί -για πρώτη φορά στα πολύ μικρά παιδιά- το λόγο για τον οποίο ζούμε όπως ζούμε και τη δυνατότητά μας να αλλάξουμε, φτάνει να το θελήσουμε... Όπως ο ελέφαντας της ιστορίας, έτσι και όλοι εμείς παραμένουμε υποσυνείδητα δεμένοι με τις ψυχολογικές μας αλυσίδες από την πιο...

"Ανέβηκα τρέχοντας στον δεύτερο όροφο όπου έμενε ο Πέδρο, προετοιμασμένος να γκρεμίσω και την πόρτα του διαμερίσματός του, αλλά δε χρειάστηκε. Η πόρτα ήταν ανοιχτή, και μέσα είχε φως. Πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο της μουσικής και βρήκα το ζωγράφο αναίσθητο στο πάτωμα, δίπλα στο πιάνο. Κρατούσε στο ένα χέρι το μπαστούνι του και στο άλλο το τηλέφωνο, σαν να γαντζωνόταν στο κόσμο απ' αυτά τα δύο αντικείμενα. Γύρω απ' το λαιμό του υπήρχε μια μελανιά, σαν να τον είχαν στραγγαλίσει με σκοινί. Δεν ανέπνεε κι ήταν χλομός του θανατά, αλλά η καρδιά του χτυπούσε ακόμα. Κατανικώντας το...

Το έτος 1517, ο Μαρτίνος Λούθηρος καρφώνει τις ενενήντα πέντε θέσεις του κατά της πώλησης συγχωροχαρτιών στην πόρτα του Καθεδρικού της Βιτεμβέργης, ένα γεγονός το οποίο θα προκαλέσει το σχίσμα της Δυτικής Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Τον ίδιο χρόνο, στο Βαγιαδολίδ, γεννιέται ο γιος τού δον Μπερνάρντο Σαλσέδο και της δόνιας Καταλίνα δε Μπουσταμάντε, Κυπριανός. Μέσα σε μια ταραχώδη εποχή πολιτικών και θρησκευτικών ζυμώσεων, αυτή η απλή σύμπτωση των ημερομηνιών θα σταθεί καθοριστική για το πεπρωμένο του νεαρού Κυπριανού. Ορφανός από μητέρα αμέσως μετά τη γέννησή του και στερημένος από...

"Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!" "Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός. "Ναι. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ." Ο Χοντρός κάθισε σαν τον Βούδα πάνω σ' εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: "Να σου πω μια ιστορία..." Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται. Ο Ντεμιάν είναι ένας ανήσυχος νεαρός φοιτητής που προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό του....

"Έρωτας είναι να αγαπάς τις ομοιότητες, και αγάπη, να ερωτεύεσαι τις διαφορές." "Ο τίτλος του βιβλίου μάς παροτρύνει να μάθουμε ότι, στην πραγματικότητα, στον έρωτα δεν πρέπει να κλείνω τα μάτια για να μη βλέπω πώς ακριβώς είσαι, αλλά το ακριβώς αντίθετο: να σε κοιτάξω, να σε δω, να μάθω ποιος είσαι και να σου ζητήσω ν' ανοίξεις κι εσύ τα μάτια για να με δεις και να ξέρεις ποιος είμαι· να δεις τον πραγματικό άνθρωπο που έχω μέσα μου και να μου επιτρέψεις να δω τον πραγματικό άνθρωπο που έχεις μέσα σου. Ο τίτλος προέκυψε από μια εικόνα της περίφημης και σοφής Μαργκερίτ Γι...

"Τι σόι άνθρωπος να ήταν τάχα; Κάθε φορά που τον νόμιζε κανείς ριγμένο καταγής, ανήμπορο, εξουθενωμένο από τη φοβερότερη ηθική κρίση, ξαναγεννιόταν από τις στάχτες του, ολόδροσος, καθάριος, γεμάτος εμπιστοσύνη για το άστρο του, κεφάτος, έβγαινε πάντα αλώβητος. (...) Κοιτούσα τον Μοραβαζίν και με έτρωγε η περιέγεια. Ήταν εκεί, καθισμένος ανάμεσά μας, και όμως μόνος, απών, ξένος, όπως μου είχε φανεί την πρώτη φορά στο κελί του στο Βαλντενζέε, ψυχρός, κύριος του εαυτού του, χωρίς ψευδαισθήσεις, μπουχτισμένος. Κατά βάθος, αυτός πάντοτε μας έσπρωχνε στη δράση, και παρ' όλο που ο...

Οι ξένες κλώσσες είναι αλλιώς. Δεν μπερδεύονται στα πόδια σου, είναι μπολιασμένες με μεταλλαγμένο καλαμπόκι, είναι ανθεκτικές στα γαμοσταυρίδια, τα σεξουαλικά βρομόλογα, και σε γενικές γραμμές δεν καταλαβαίνουν χριστό. Η πατροπαράδοτη γαλανόλευκη δουλοπρέπεια των αρσενικών (800 χρόνια Ενετοί και Τούρκοι) έχει απόλυτη ανάγκη τη φροντίδα της ξένης κλώσσας. Γι’ αυτό και η ευχή της εναλλαχτικής ελληνίδας μάνας επί τας ασπίδας του νέου Μεσαίωνα αναγράφει: "Βρες, κανακάρη μου, καμιά αλάδωτη να μη μαρτυράει και τι της φτιάχνεις..."

Καταλήγουν, άραγε, τα ζευγάρια να θυμίζουν συνευρέσεις δολοφόνων; Βλέποντας μια γυναίκα κι έναν άντρα, αναρωτιόμαστε ποτέ ποιος θα σκοτώσει πρώτος τον άλλο; Η Λίζα και ο Ζιλ ζουν μαζί από πολύ παλιά. Συνέπεια μιας πτώσης, ο Ζιλ παθαίνει αμνησία. Πρέπει να τα ξαναμάθει όλα απ' την αρχή, να ανακαλύψει εκ νέου την προσωπικότητα και το παρελθόν του. Ανήσυχος, ακούει τη Λίζα να σκιαγραφεί το φανταστικό πορτρέτο του ίδιου του του εαυτού, της συντροφικότητάς τους, του έρωτά τους που έχει επιβιώσει... Κι αν κάποιος απ' τους δυο λέει ψέμματα; Κι αν αυτά τα τρυφερά λόγια αγάπης προο...

Η Βαρκελώνη της δεκαετίας του πενήντα κρύβει σκληρές συνοικίες και θερμές γειτονιές όπου οι άνθρωποι βιώνουν δύσκολα τα μεταπολεμικά χρόνια. Η Μανουέλα ζει μαζί με το θείο, τη θεία και τη μαμά της. Οι δύο γυναίκες -γνήσια πρότυπα της εποχής τους-, προσπαθούν να εμφυσήσουν στο μικρό κορίτσι τις αρχές της στέρησης, της θρησκοληψίας, της καταπνιγμένης ανάγκης, της δουλοπρέπειας που αρμόζει στην «κατώτερη κοινωνική τάξη» όπου θεωρούν ότι ανήκουν, αντλώντας τη χαρά τους μόνο μέσα από τη δυστυχία. Ευτυχώς, υπάρχει ο θείος Ισμαέλ. Και η εξαδέλφη Ιρένε με την οποία τον συνδέει κάπ...

Βαρκελώνη, 31η Δεκεμβρίου, δείπνο για την αλλαγή του χρόνου. Σε δημιουργική υπερένταση, η Αμάλια ετοιμάζει με τη βοήθεια του γιου της το γιορτινό τραπέζι εν αναμονή των υπολοίπων μελών της οικογένειας. Με την αγνή αφέλεια της άπειρης, ημιμαθούς και (φαινομενικά) ελαφρόμυαλης μεσογειακής μητέρας που έχει δει τη ζωή της να ανατρέπεται σε μεγάλη ηλικία, η Αμάλια ονειρεύεται μια νύχτα επανασύνδεσης γεμάτη "καλοσύνη και εμπιστοσύνη". Γύρω από το τραπέζι, οι παρεξηγήσεις, οι εσκεμμένες παρερμηνείες, οι αφόρητες αποκαλύψεις, οι ανατροπές, οι υπεκφυγές και τα υπονοούμενα, οι εκνευρ...

"Δεν μπορούσα να φανταστώ χειρότερο πράγμα. Να ξεριζώνεις ένα αγκάθι για να μπορέσεις να μείνεις ζωντανός, και μετά να συνειδητοποιείς πως ναι μεν δεν νιώθεις πόνο χωρίς το αγκάθι, αλλά δεν νιώθεις ούτε την καρδιά σου... Τα μάτια μου θόλωσαν και ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα." Όταν η απόμακρη και αντικοινωνική γιαγιά αρρωσταίνει και έρχεται να εγκατασταθεί στο σπίτι, η μικρή Σοφία και η μαμά της υποφέρουν από την κακότροπη ηλικιωμένη και η ζωή τους δυσκολεύει. Μα τι έχει πάθει αυτή η γιαγιά και φέρεται έτσι; Τι της έχει συμβεί και μισεί τους πάντες και τα πάντα; Μετά...

Ο Τόμας Λανγκ είναι ένας παλιός στρατιωτικός που φυτοζωεί στο Λονδίνο καταναλώνοντας ουίσκι και τριγυρνώντας με την αγαπημένη του μοτοσικλέτα. Για να κερδίσει τα προς το ζην, "εργάζεται" ως σωματοφύλακας και μισθοφόρος σε διάφορες αποστολές που του αναθέτουν οι παλιοί του γνώριμοι από το στρατό, μέχρι τη μέρα που κάποιος του προτείνει εκατό χιλιάδες δολάρια προκειμένου να δολοφονήσει τον εκατομμυριούχο κύριο Γουλφ. Ο Λανγκ όχι μόνο αρνείται, αλλά και επιχειρεί να προειδοποιήσει το υποψήφιο θύμα του για τον κίνδυνο που διατρέχει. Απερισκεψία; Ένδειξη καλής ανατροφής; Κεραυνο...

Η γυναίκα μου έδωσε το χέρι της. «Καθηγήτρια Σέλβα Γρανάδος» «Εστέμπαν Μιρό. Με τι ασχολείστε;» ρώτησα. «Είμαι ειδικός στο έργο του Όμηρου Μπρόκα.» Έδειξε μεγάλη απογοήτευση όταν διαπίστωσε ότι εγώ δεν τον γνώριζα. «Είναι σπουδαίος συγγραφέας· πραγματική διάνοια· σπάνιο άτομο· παράξενος· ένας καταραμένος. Είμαστε μόνο τρεις οι κριτικοί που έχουμε ασχοληθεί με το έργο του.» Από το έργο του ιδιοφυούς συγγραφέα Όμηρου Μπρόκα απομένουν μόνον οι απειράριθμες παραλλαγές ενός και μόνου διηγήματος, αλλά υπάρχουν ενδείξεις πως στον τέταρτο όροφο του ετοιμόρροπου κτιρίου της Φ...

"Ο άντρας περπατούσε προς το μέρος τους μ' εκείνο το βήμα το κατά τι επιτηδευμένο και ελάχιστα επιδεικτικό όσων ξέρουν πως τους παρατηρούν. Σκορπούσε βλέμματα δεξιά κι αριστερά, λες κι έψαχνε τα πάντα στα πέριξ, λες κι όλα τα ζύγιαζε με το μάτι. Στα μαύρα γυαλιά του, όλα καθρεφτίζονταν, το 'να πίσω απ' τ' άλλο: η πελούζα σε ζαφειρένιο πράσινο, λεία σαν βελούδο, οι σκάλες σε λευκή πέτρα, η πισίνα εκεί όπου τέλειωνε η σκάλα, οι διάφανες φουσκωτές πολυθρόνες που λικνίζονταν στην επιφάνεια, οι σεζλόνγκ, άδειες κι αυτές, η υπέρτατη αυθάδεια της πολυτέλειας όταν συνδυάζεται με τη...

Μια προσπάθεια κατανόησης των μηχανισμών διαμόρφωσης της Κοινής Γνώμης, και των ασθενειών της που την οδηγούν να στηρίζει ολοκληρωτικά καθεστώτα. Μελετάται ιδιαίτερα ο τρόπος μετατροπής ενός κοινού σε μάζα καθώς και οι προϋποθέσεις για την αντιστροφή αυτής της διαδικασίας.

Το 1851 στην έρημο της Καλιφόρνια, μέσα στην αγκαλιά του παιδικού του φίλου Κλάιντ Μόργκαν, ο Αλεξ Χάρισον πεθαίνει από δίψα και εξάντληση, χτυπημένος από τον πυρετό του χρυσού. Ο Κλάιντ Μόργκαν -που ταξίδεψε από τη Βοστόνη για να βρει τον χαμένο φίλο του- πληροφορείται πως ο Αλεξ Χάρισον βρισκόταν στα ίχνη μιας πλούσιας φλέβας χρυσού πριν τον προλάβει ο θάνατος... Ο πυρετός του χρυσού τον κυριεύει αμέσως και αρχίζει με τη σειρά του να ζει τη σκληρή ζωή του χρυσοθήρα, περιτριγυρισμένος από καθάρματα, βρόμικες πόρνες, στημένες παρτίδες πόκερ και παράνομο ουίσκι. Στο περιβά...

"Η σκούνα λεγόταν "La Buena Ventura" (Η καλή τύχη) - ένα όνοµα που µπορεί στη στεριά να µην είχε τόση βαρύτητα, αλλά στη θάλασσα, διβάρι δεισιδαιµονιών, θεωρούνταν γούρι. Δεν ήταν λίγες οι φορές που, ενώ προµηνύονταν µανιασµένες καταιγίδες, η µαγεία του εξανέµιζε το φόβο της καταστροφής. Καµία ναυτική προσευχή δεν είχε πιο τονωτικές ιδιότητες, καµία µαγγανεία δε σε προδιέθετε σε τόση αισιοδοξία. Όσο κι αν η θάλασσα µεταµορφωνόταν σε µια τεράστια κι αχόρταγη φαγάνα, όσο κι αν ο άνεµος έβαζε τα πιο τροµερά δυνατά του, όσο κι αν ο θάνατος ζητούσε το αίµα µας µέσα από τα νερά...

"Αντιμυθιστόρημα", "Xρονικό μιας τρέλας", "Ένα βίαιο τράνταγμα από το γιακά", "Κάτι σαν ατομική βόμβα", "Ένα κάλεσμα προς την αναγκαία αταξία", "Ένα γιγάντιο ευφυολόγημα", "Ένα ψέλλισμα". Αυτά είναι λίγα από τα πάμπολλα που γράφτηκαν για το "Κουτσό", το μυθιστόρημα που ο Χούλιο Κορτάσαρ άρχισε να ονειρεύεται το 1958, που εκδόθηκε το 1963 κι από τότε άλλαξε την ιστορία της λογοτεχνίας και συγκλόνισε τη ζωή χιλιάδων νέων ανά τον κόσμο. Γεμάτο λογοτεχνική φιλοδοξία, σπαρταριστό, με καινοτόμα συγγραφικά εργαλεία, κατεδαφιστικό του κατεστημένου και αναζητητικό της ρίζας της ποίη...

"Στο μπαρ τού είπαν πως ο αδελφός του είχε βγει απ’ τη φυλακή κι ερχόταν στο χωριό. Ακούγοντας αυτό, ο Όσκαρ Κέλερ έκανε ένα μορφασμό, κοκκίνισε, ενώ η θλιμμένη σχισμή των χειλιών του και τα ψυχρά του μάτια άφησαν να φανεί ότι μια αγριάδα ανέβαινε απ’ τα σωθικά του και δε σκόπευε να μείνει εκεί. Μια κοφτερή σιωπή απλώθηκε στην ατμόσφαιρα, κι ο Όσκαρ είπε ότι ήταν ώρα να πηγαίνει. [...] Φόρεσε την τραγιάσκα του, πλήρωσε την μπίρα που είχε πιει και κίνησε για την πόρτα. [...] Κοντοστάθηκε στο κατώφλι, βλαστήμησε τον αδελφό του κι έμεινε εκεί, με την οργή του ξέχειλη, τα μάτια...