Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο Μπιλμπάο, στη Χώρα των Βάσκων, ένας σαραντάχρονος ισπανός δημοσιογράφος ξυπνά στην κόλαση... Όμηρος της βασκικής αυτονομιστικής οργάνωσης ΕΤΑ, συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται κλεισμένος σ' ένα υπόγειο δύο μέτρα επί τρία, υπό το φως μιας άσβεστης λάμπας. Ο κουκουλοφόρος δεσμοφύλακάς του -δαίμονας ανάλογος αυτών της χριστιανικής του κατήχησης κατά τα μαθητικά του χρόνια- ανοίγει καθημερινά ένα μικρό παράθυρο στην ξύλινη πόρτα της φυλακής για να του δώσει ένα δίσκο με την αναγκαία για την επιβίωσή του τροφή. Ο Χοσέ Μανουέλ Φαχάρδο, δημοσιογράφος ο ίδιος και παλαιός κάτοικος...

"Καθόμουν σ' ένα παγκάκι της πλατείας 2 Μαΐου απολαμβάνοντας τον ήλιο της αρχής του φθινοπώρου, κι εκείνη ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Ήταν ένα αδύνατο κορίτσι, με σαρκώδη χείλη και υπερβολικά μεγάλα στήθη. Έσφιγγε στην αγκαλιά της έναν πλαστικό γαλάζιο φάκελο. Με παρατήρησε προσεκτικά για μια στιγμή και μου χαμογέλασε. Της έλειπαν δύο δόντια. "Σ' αγαπώ" μου είπε. Έστρεψα το σώμα μου αριστερά και ακούμπησα τις παλάμες μου πάνω στο φθαρμένο ξύλινο παγκάκι. Ο μεσημεριάτικος ήλιος τη χτυπούσε στα μάτια. Έλαμπαν. "Σ' αγαπώ" επανέλαβε. "Σ' αγαπώ πολύ. Εσένα αγαπώ, ναι, εσένα....

"Κάθε εβδομάδα άλλαζαν βάρδιες: αυτοί που σφύριζαν, έγραφαν, κι αυτοί που έγραφαν, σφύριζαν, και μετά από ένα μήνα που άλλαζαν εκ περιτροπής, ανάγκαζαν τους ομήρους ν΄ακούνε ατέλειωτα ρεσιτάλ ποίησης ή αναγνώσεις βραβευμένων διηγημάτων χωρίς καμία τάξη και χωρίς κανένα συντονισμό. Μ' αυτόν τον τρόπο κατάφερναν να εκκαθαρίσουν πολλές περιοχές: οι Κροάτες έφευγαν στην Κροατία. Οι Ουαλλοί, στην Ουαλλία, οι Ιταλοί επέστρεφαν στην Αργεντινή και οι Γαλικιανοί, ένας Θεός ξέρει που. Πολλοί από τους επιζήσαντες έγιναν αργότερα κριτικοί λογοτεχνίας, κι ίσως αυτή είναι η μόνη απολύτως...

Οι ξένες κλώσσες είναι αλλιώς. Δεν μπερδεύονται στα πόδια σου, είναι μπολιασμένες με μεταλλαγμένο καλαμπόκι, είναι ανθεκτικές στα γαμοσταυρίδια, τα σεξουαλικά βρομόλογα, και σε γενικές γραμμές δεν καταλαβαίνουν χριστό. Η πατροπαράδοτη γαλανόλευκη δουλοπρέπεια των αρσενικών (800 χρόνια Ενετοί και Τούρκοι) έχει απόλυτη ανάγκη τη φροντίδα της ξένης κλώσσας. Γι’ αυτό και η ευχή της εναλλαχτικής ελληνίδας μάνας επί τας ασπίδας του νέου Μεσαίωνα αναγράφει: "Βρες, κανακάρη μου, καμιά αλάδωτη να μη μαρτυράει και τι της φτιάχνεις..."

[...] Καλύτερα μιας ώρας σκλαβιά και φυλακή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή. Ουρές χιλιάδων νέων ανθρώπων για τρίμηνη δουλειά τηλεφωνήτριας στον ΟΤΕ. Μια χαρά παλικάρια σαν τα κρύα τα νερά δίνουμε γη και ύδωρ, εξευτελίζονται, για να γίνουνε για τρεις μήνες τηλεφωνήτριες! Δεν το χωράει ο νους μου! Τόση δύναμη αυτό το καταραμένο κοπάδι! Πάρε την κοπέλα σου, αγόρι μου, και άραξε σε μια παραλία να μαζεύεις φύκια, να τα κάνεις μεταξωτές κορδέλες και να τα πουλάς. Γίνε λουλουδού στην Ανδραβίδα by night. Να παρακαλάς να γίνεις μισθωτός δούλος και να σου κάνουνε και κόνξξες...

Ο Μπέμπε είναι ένας νεός γιατρός που υπηρετεί το αγροτικό του σε ένα μικρό χωριό της Κούβας. Τα περιστατικά πριαπισμού που καλείται να αντιμετωπίσει του φαίνονται υπερβολικά πολυάριθμα για μια περιοχή που αριθμεί, μετά βίας, 300 κατοίκους... Ο γιατρός αποφασίζει να λύσει το μυστήριο και αρχίζει να ερευνά τα αίτια της σπάνιας και επικίνδυνης ασθένειας. Κεντρικοί ήρωες της αφήγησης του Πρίαπου είναι τέσσερις φίλοι: οι δύο, αφοσιωμένοι στην επιστήμη και οι άλλοι δύο στο έγκλημα, σαν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Θυμάμαι, ήμουν μικρός, παιδί ακόμη, όταν με φώναξε ο πατέρας μου και μου είπε: «Έτσι και μπαρκάρεις, θα σ' το κόψω το ένα το ποδάρι». Η φωνή του ήταν άκαμπτη και τραχιά, κι εγώ, που ούτε μέχρι τη μέση δεν του 'φτανα, ένιωσα τα γόνατά μου να λύνονται απ' το φόβο. Κίνησε γη και ουρανό για να μου εξασφαλίσει μια θέση στη στεριά και για να μου μεταδώσει το μίσος που έτρεφε ο ίδιος για τη θάλασσα, το μίσος που ένιωθαν για τον ωκεανό τ' αδέλφια του και σύψυχη η οικογένειά του, ψαράδες εξ ανάγκης όλοι τους, αφού ο κάμπος δεν μπορούσε πια να τους ζήσει. Μου απαγόρεψε να μπω σε...

"Εκείνος ξεκίνησε την αλληλογραφία μας. Μια μέρα, στα δεκαπέντε μου, μου έστειλε μια μουσική. Η μουσική άλλαξε τη ζωή μου ή, μάλλον, με κράτησε στη ζωή. Χωρίς αυτήν, θα ’μουν νεκρός. Από τότε του γράφω συχνά. [...] Όποτε θέλει μου απαντάει : σε μια συναυλία, στην αίθουσα ενός αεροδρομίου, στη γωνιά ενός δρόμου, πάντα απροσδόκητος και πάντα λαμπερός." Τα παραπάνω λόγια συνοψίζουν -και επεξηγούν- την έκδοση αυτού του βιβλίου που συνοδεύεται από ένα CD με 16 αποσπάσματα από σημαντικά μουσικά έργα του Μότσαρτ. Η μουσική χρωματίζει το βιβλίο με τον τρόπο που οι εικόνες φωτίζουν...

Η Αλίκη μισεί τα μαθηματικά και θεωρεί πως δεν χρησιμεύουν σε τίποτα. Μια μέρα που κάθεται και διαβάζει στο πάρκο, ένα παράξενο άτομο την προσκαλεί να κάνουν μια βόλτα στη χώρα των αριθμών. Ο Λιούις Κάρολ αυτοπροσώπως -ο συγγραφέας της "Αλίκης στη χώρα των θαυμάτω"-, γίνεται ο σύντροφός της σ' ένα φανταστικό ταξίδι όπου η Αλίκη θα συναντήσει το τέρας του Λαβυρίνθου, θα διασχίσει μια έρημο στρωμένη με κόκκους σιταριού, θα χωθεί σ' ένα δάσος με δέντρα που αναπαριστούν αριθμούς, θα πιει το τσάι της με τον Τρελό Καπελά... Πρόκειται για ένα ταξίδι στη χώρα των μαθηματικών, όπου...

Καταλήγουν, άραγε, τα ζευγάρια να θυμίζουν συνευρέσεις δολοφόνων; Βλέποντας μια γυναίκα κι έναν άντρα, αναρωτιόμαστε ποτέ ποιος θα σκοτώσει πρώτος τον άλλο; Η Λίζα και ο Ζιλ ζουν μαζί από πολύ παλιά. Συνέπεια μιας πτώσης, ο Ζιλ παθαίνει αμνησία. Πρέπει να τα ξαναμάθει όλα απ' την αρχή, να ανακαλύψει εκ νέου την προσωπικότητα και το παρελθόν του. Ανήσυχος, ακούει τη Λίζα να σκιαγραφεί το φανταστικό πορτρέτο του ίδιου του του εαυτού, της συντροφικότητάς τους, του έρωτά τους που έχει επιβιώσει... Κι αν κάποιος απ' τους δυο λέει ψέμματα; Κι αν αυτά τα τρυφερά λόγια αγάπης προο...

"Από τώρα και στο εξής" είπε ευλαβικά η Έλεν, "δεν πρόκειται να ξαναφάμε τίποτα που να έχει πρόσωπο." Ο Μαρμελάδας δε θυμόταν να έχει δει πρόσωπο σε καμία κονσέρβα απ' αυτές που είχαν μέσα βοδινό με γεύση κοτόπουλου, κοτόπουλο με γεύση βοδινού ή ψάρι με γεύση συκωτιού. "Το πνευματικό μονοπάτι" συνέχισε η Έλεν, "αξίζει κάποιες θυσίες. Θα μας οδηγήσει στην πλησμονή του Θεού." Ο Μαρμελάδας δεν είχε ιδέα για το τι ήταν αυτή η πλησμονή του Θεού, αλλά ήταν σίγουρος ότι θα τον οδηγούσε στη λιμοκτονία. Συνειδητοποίησε πως θα 'πρεπε να ξαναρχίσει να κυνηγάει ποντίκια. Ο Μαρμελάδ...

"Και μια απ' αυτές τις μέρες που γυρνούσα ξαναμμένος, μπήκα στον "Παρθενώνα", μια ταβέρνα του Ρετίρο όπου σύχναζαν έλληνες ναυτικοί. Ένας από τους θαμώνες ήταν ο καπετάν Νικόλας, που διηγιόταν τις περιπέτειές του στις εφτά θάλασσες. Ο κρητικός μού είπε μια μέρα ότι ο Νικόλας ποτέ δεν υπήρξε καπετάνιος, κι όσα έλεγε ήταν σκέτα παραμύθια. Όμως, εγώ άκουγα με θαυμασμό και επιείκεια τα ψέματα που αράδιαζε εκείνος ο γέρος σε άθλια ισπανικά, και που ορισμένες φορές είχαν εικόνες απίστευτα όμορφες. Άλλες φορές πάλι με συνέπαιρνε το αποκαλυπτικό ύφος που είχε. "Τι είναι το πιο ωρα...

"Ο άντρας περπατούσε προς το μέρος τους μ' εκείνο το βήμα το κατά τι επιτηδευμένο και ελάχιστα επιδεικτικό όσων ξέρουν πως τους παρατηρούν. Σκορπούσε βλέμματα δεξιά κι αριστερά, λες κι έψαχνε τα πάντα στα πέριξ, λες κι όλα τα ζύγιαζε με το μάτι. Στα μαύρα γυαλιά του, όλα καθρεφτίζονταν, το 'να πίσω απ' τ' άλλο: η πελούζα σε ζαφειρένιο πράσινο, λεία σαν βελούδο, οι σκάλες σε λευκή πέτρα, η πισίνα εκεί όπου τέλειωνε η σκάλα, οι διάφανες φουσκωτές πολυθρόνες που λικνίζονταν στην επιφάνεια, οι σεζλόνγκ, άδειες κι αυτές, η υπέρτατη αυθάδεια της πολυτέλειας όταν συνδυάζεται με τη...

"Έχω πάντα μαζί μου μια moleskin (έτσι λέγονται αυτές οι ατζέντες με το σκληρό μαύρο κάλυμμα) που στις σελίδες της εκχέω τις καθημερινές μου αμφιβολίες, τους καθημερινούς μου φόβους, την καθημερινή μου αγανάκτηση. Εκεί μέσα καταγράφω επίσης άρθρα, κεφάλαια μυθιστορημάτων, διηγήματα, συνταγές μαγειρικής, πράγματα που έχω υποσχεθεί να κάνω και που κατά κανόνα τα ξεχνώ. Έχω μια παθιασμένη σχέση με τις ατζέντες moleskin και χαίρομαι όταν κάποιος αναγνώστης ή κάποια αναγνώστρια ομοιοπαθής (στο κάτω κάτω, γι' αυτό γράφω: για να γνωρίζομαι με ομοιοπαθείς), μου χαρίζει μία, παρθένο...

Οι θησαυροί που κλάπηκαν από τους Ναζί κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο βγαίνουν στην επιφάνεια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Ένα απάνθρωπο κυνηγητό αρχίζει. Η Στάζι, οι πρώην ναζί, οι ασφαλιστικές εταιρείες, τα μεγάλα συμφέροντα, και ένας λατινοαμερικάνος που το όνομά του θυμίζει ταυρομάχο... Ένα έξυπνο και τεκμηριωμένο αστυνομικό μυθιστόρημα.

Κόρη του καθηγητή, συγγραφέα και ερασιτέχνη ζωγράφου Ferdinand Vivier (που έζησε, εργάστηκε και πέθανε στην Ελλάδα), η Gisele Vivier (1915-1999) δίδαξε για πενήντα χρόνια τη γαλλική γλώσσα, λογοτεχνία και φιλοσοφία στη χώρα μας. Στο Μαράσλειο γυμνάσιο, στο Γαλλικό Ινστιτούτο αλλά και σε αναρίθμητα ιδιωτικά "Cours de preparation au Baccalaureat" η G.V. διέπλασε τρεις γενιές γαλλόφωνων και γαλλόφιλων. Ανάμεσα στους μαθητές της συγκαταλέγονται σημερινοί ακαδημαϊκοί, καθηγητές ΑΕΙ, διανοούμενοι, συγγραφείς, καλλιτέχνες, και δεκάδες καθηγητών και καθηγητριών της Γαλλικής. Η ζωή...

Η γυναίκα μου έδωσε το χέρι της. «Καθηγήτρια Σέλβα Γρανάδος» «Εστέμπαν Μιρό. Με τι ασχολείστε;» ρώτησα. «Είμαι ειδικός στο έργο του Όμηρου Μπρόκα.» Έδειξε μεγάλη απογοήτευση όταν διαπίστωσε ότι εγώ δεν τον γνώριζα. «Είναι σπουδαίος συγγραφέας· πραγματική διάνοια· σπάνιο άτομο· παράξενος· ένας καταραμένος. Είμαστε μόνο τρεις οι κριτικοί που έχουμε ασχοληθεί με το έργο του.» Από το έργο του ιδιοφυούς συγγραφέα Όμηρου Μπρόκα απομένουν μόνον οι απειράριθμες παραλλαγές ενός και μόνου διηγήματος, αλλά υπάρχουν ενδείξεις πως στον τέταρτο όροφο του ετοιμόρροπου κτιρίου της Φ...

«Μπορείς να μου ζητήσεις όποιο βιβλίο θέλεις» μου είπε ο βιβλιοθηκάριος, ένας πτεροφόρος δαίμονας με θλιμμένα μάτια. «Κι αν δεν το έχεις;» «Όλα τα έχω» απάντησε με καμάρι (σατανικό, φυσικά). «Έχεις, ας πούμε, τον Απολεσθέντα παράδεισο στη διάλεκτο της Μπολόνια; Έχεις τον κατάλογο όλων των βιβλίων στα οποία εμφανίζεται η λέξη "κλεψύδρα"»; «Ακόμα και βιβλία που δεν έχω στην πραγματικότητα, τα έχω δυνάμει. Μπορώ να μεταφράσω τον Milton στα μπολονέζικα και να σου καταστρώσω αυτόν τον κατάλογο στο άψε-σβήσε.» «Κι αν σου ζητούσα ένα βιβλίο που ούτε το έχεις ούτε είσαι ικανός...

Το έτος 1517, ο Μαρτίνος Λούθηρος καρφώνει τις ενενήντα πέντε θέσεις του κατά της πώλησης συγχωροχαρτιών στην πόρτα του Καθεδρικού της Βιτεμβέργης, ένα γεγονός το οποίο θα προκαλέσει το σχίσμα της Δυτικής Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Τον ίδιο χρόνο, στο Βαγιαδολίδ, γεννιέται ο γιος τού δον Μπερνάρντο Σαλσέδο και της δόνιας Καταλίνα δε Μπουσταμάντε, Κυπριανός. Μέσα σε μια ταραχώδη εποχή πολιτικών και θρησκευτικών ζυμώσεων, αυτή η απλή σύμπτωση των ημερομηνιών θα σταθεί καθοριστική για το πεπρωμένο του νεαρού Κυπριανού. Ορφανός από μητέρα αμέσως μετά τη γέννησή του και στερημένος από...

Η κυρία Μπούφου καθάρισε το λαιμό της για να τραβήξει την προσοχή του γιού της, κι έκανε: «Μπου!» Ο Μπουφάκος την κοίταξε περίεργα και δεν είπε τίποτα. Η κυρία Μπούφου καθάρισε ξανά το λαιμό της και επανέλαβε: «Μπου!» Ο Μπουφάκος την κοίταξε με απορία. Ο κύριος Μπούφος φτερούγισε ανυπόμονα και είπε: «Γιε μου, επανέλαβε μετά τη μητέρα σου: "Μπου!"». Ο Μπουφάκος άνοιξε το στόμα του, πήρε βαθιά αναπνοή και, καθώς η κυρία Μπούφου κι ο κύριος Μπούφος περίμεναν όλο λαχτάρα, είπε: «Μπα;». Ο μπούφος που δεν μπορούσε να κάνει μπου περιέχει τέσσερις ιστορίες που μας βοηθούν να συλ...