Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Άνθρωποι της δράσης σαν τον Κοντρέρας και τον Μακρυγιάννη αποτελούν σπάνια φαινόμενα στην ιστορία της λογοτεχνίας. Ο Αλόνσο ντε Κοντρέρας αφηγείται τις μάχες των κουρσάρων στη Μεσόγειο του 16ου αιώνα. Μια μαρτυρία για τη δράση των πειρατών στα ελληνικά παράλια.

"Κάτσε στο σκέπασμα της τουαλέτας. Αν θέλεις. Δε σε πιέζω. Αλλά μου φαίνεται πως θα ’σαι πιο άνετα καθισμένος στο σκέπασμα της τουαλέτας. Παίρνω κι εγώ μια καρέκλα και τη βάζω μπροστά στην πόρτα. Θα σου αφηγηθώ κάτι. Μη κλαψουρίζεις. Δε θα σου κάνει καλό, ούτε θα κερδίσεις τίποτα. Άσε που κινδυνεύεις να σου ανέβει η πίεση. Σ’ τ’ ορκίζομαι. Εμένα μου ’χει συμβεί. Θα σου αφηγηθώ κάτι που θέλω πολύ να σ’ το αφηγηθώ. Σε παρακαλώ. Μη μου το χαλάς τώρα. Σταμάτα να μιλάς, ηρέμησε, μη βαράς την πόρτα σαν χαζός κι άκουσέ με ήσυχα ήσυχα - δε θα πάθεις τίποτα αν μ’ ακούσεις...

Πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς τις καθημερινές συγκρούσεις που αποτελούν χαρακτηριστικό της σύγχρονης ζωής; Πώς μπορεί ο σημερινός άνθρωπος να αναμετρηθεί με μεγέθη που θεωρεί ότι τον ξεπερνούν; Πώς είναι δυνατόν να προσπαθήσει για δεύτερη φορά να υπερβεί ένα (φαινομενικά ανυπέρβλητο) εμπόδιο που του έφραξε το δρόμο; Συχνά, η επίλυση του προβλήματος εξαρτάται από τη γωνία στην οποία έχουμε επιλέξει να σταθούμε. Αλλάζοντας θέση είναι πιθανό -έως βέβαιο- ότι θα βρεθούμε να κοιτάζουμε έκπληκτοι μια διέξοδο η οποία, το μόνο που περίμενε από εμάς, ήταν να την αντιληφθούμ...

Η κυρία Τέμπρικ στη διάρκεια ενός κυνηγιού μεταμορφώνεται σε αλεπού. Παρακολουθούμε λοιπόν ένα ερωτικό πάθος στο οποίο το θηλυκό είναι μια αλεπού. Όμως κάθε πάθος δεν είναι μια γέφυρα πάνω στο χάσμα υπέροχων διαφορών; Ή μήπως διαβάζουμε τον έρωτα ενός άνδρα με μια αλεπού, που ζηλεύει τη ζωώδη υπόστασή της και μισεί καθετί το ανθρώπινο που τον απομακρύνει από αυτήν;

"Εγώ είµαι εξαγωγέας αγκαθιών, κι όλη µου η δουλειά περιγράφεται ως εξής: Έχεις ένα αγκάθι στο πόδι σου, φέρνω µια βελόνα (που, το δίχως άλλο, µοιάζει κι αυτή µε αγκάθι) και προσπαθώ µ' αυτήν να βγάλω το αγκάθι που σου πληγώνει το πόδι. Το πρώτο αγκάθι, αυτό που πληγώνει, και το δεύτερο, που πάει να βγάλει το πρώτο, µοιάζουν: είναι και τα δύο αγκάθια. Όταν µε τη βοήθεια του δεύτερου βγάλουµε το πρώτο, πρέπει να τα πετάξουµε και τα δυο." Αυτή είναι η ιστορία ενός φανταστικού ταξιδιού από την άγνοια, απ' όπου όλοι ξεκινάμε, προς τη σοφία, όπου δε φτάνουμε ποτ...

"Όποιος λέει ότι αγαπάει πολύ τους άλλους και λίγο τον εαυτό του, απλώς λέει ψέματα σ' ένα από τα δύο: ή στο ότι αγαπάει πολύ τους άλλους, ή στο ότι δεν αγαπάει πολύ τον εαυτό του." "Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω την πραγματική αξία της βοήθειας και την αξία που έχει το να είσαι εγωιστής. Από τότε, λέω: "Είμαι τόσο, μα τόσο εγωιστής, που θα επιχειρήσω να βοηθήσω μόνο και μόνο επειδή μου δίνει χαρά. Θα το κάνω γιατί το θέλω εγώ και γιατί με ευχαριστεί. Θα το κάνω για μένα, όχι για σένα, οπότε δεν μου χρωστάς τίποτα"". Μια τυχαία συνάντηση τ...

Η λέξη ανθέλλην στον τίτλο γράφεται χωρίς εισαγωγικά. Ο συγγραφέας θεωρεί ότι η επωνυμία αυτή που κέρδισε στην πενταετία 1991-1996 με τις θέσεις του στα "εθνικά θέματα" αποτελεί τίτλο τιμής. Υποστηρίζει πως οι ονομαζόμενοι ανθέλληνες είναι ίσως οι πιο σωστοί και χρήσιμοι Έλληνες...

"Της αρέσει η φωνή του στο τηλέφωνο, ο τρόπος του να "τραβάει" λίγο τις λέξεις, να επιβραδύνει το ρυθμό, την προβληματίζουν ο τρόπος του σαν να ψάχνει τα λόγια του, η αυτοσυγκέντρωσή του, οι δισταγμοί του. Της αρέσουν η χροιά της φωνής του, το τίμπρο της, οι εκφράσεις του που είναι σαν να τις έχει γραμμένες. Διακρίνει σ' αυτές μια ένταση, κι αυτή η ένταση τη διαπερνά, σ' αυτήν διαβάζει την ουσία της ζωής, κάτι που φέρει ο ίδιος, μέσα του, όχι κάτι που θα του το γεννήσει αυτή. Αυτός ο άνδρας δεν της οφείλει τίποτα. Δεν περίμενε εκείνην για να ζήσει, και το ανοίκειο ενός ανδρ...

"Έχω φανταστεί ένα βιβλίο-μουσείο της καθημερινής γραμματείας, όπου θα καταχωρίζονται χειρόγραφα μηνύματα αγνώστων, ταξινομημένα ανά κατηγορίες: αγγελίες για χαμένα ζώα, δικαιολογίες σε παρμπρίζ για να μην πέσει πρόστιμο από την τροχαία, απεγνωσμένες κλήσεις αυτοπτών μαρτύρων, αναγγελίες αλλαγής ιδιοκτησίας, μηνύματα γραφείου, μηνύματα οικιακά, μηνύματα που στέλνεις στον εαυτό σου. Ακούγοντας έναν γέρο να μου διηγείται τη ζωή του, σκέφτηκα: "Αυτός ο άνθρωπος είναι μουσείο του εαυτού του". Ακούγοντας να μιλάει ο γιος ενός μαύρου αμερικανού ακτιβιστή και μιας γαλλίδας κοινωνι...

Οι "Βαρβαρισμοί" αποτελούν ένα ετερόδοξο λεξικό, μια ηλεκτρισμένη συλλογή παρατηρήσεων και σατιρικών σχολιασμών για επιτακτικά ζητήματα του καιρού μας, με ιδιαίτερη έμφαση στη λογοτεχνία, την πολιτική ή τις σχέσεις, συνδυάζοντας τον αφορισμό με τη φαντασία της ποίησης. Η συλλογική μετάφραση είναι προϊόν εργαστηρίου λογοτεχνικής μετάφρασης που διοργάνωσε και διηύθυνε στο Abanico ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.

Μετά το διεθνές (και ελληνικό) best seller "Να σου πω μια ιστορία" και το "Ιστορίες να σκεφτείς", οι εκδόσεις opera συνεχίζουν την έκδοση των έργων του ψυχιάτρου Χόρχε Μπουκάι με το "Βασίσου πάνω μου", ένα βιβλίο που αναλύει μοναδικά τις συνθήκες ζωής των σύγχρονων σαραντάρηδων που συνεχίζουν -παρά τις ανθεκτικές νευρώσεις τους- να αναζητούν την ισορροπία και την ευτυχία παλεύοντας με τις αντιξοότητες της καθημερινότητας. Πρωταγωνιστής, ο γνωστός από το "Να σου πω μια ιστορία" (πρώην φοιτητής) Ντέμιαν, που μπαίνει στην πέμπτη δεκαετία της ζωής του φέροντας στους ώμους το...

Το βιβλίο, εκτός από άλμπουμ τέχνης, είναι μια συνοπτική, χιουμοριστική ιστορία των ανθρώπινων ψευδαισθήσεων. Από το συγγραφέα του Μαύρου Λεξικού, του Κάμα Τσούχτρα, του Αθωνικού Λεξικού και άλλων απρόβλεπτων βιβλίων.

"Από το παράθυρο του σαλονιού είδα έναν άντρα να τρέχει. έναν τύπο ψηλό, κάτισχνο, απίστευτα σβέλτο. Τρεις στρατιώτες τον κυνηγούσαν σε μικρή απόσταση. Πολίτες ξεχύνονταν σαν ποτάμι από τις γωνίες κι ενώνονταν με τους στρατιώτες. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, ένα πλήθος έπαιρνε τον φυγά στο κατόπι. Τον είδα να συγκρούεται μ’ ένα παιδί που βρέθηκε μπροστά του μ’ ένα ποδήλατο, και να κατρακυλά αβοήθητος στο χώμα. Ο όχλος πλησίαζε και βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής, όταν ο άντρας καβάλησε το ποδήλατο κι άρχισε ξανά να τρέχει σαν τρελός. Σ’ εκείνο το σημείο είχε ήδη σχηματιστεί μια...

Η φύση πρώτα σε "αποδιοργανώνει" κι έπειτα σε "συγχωνεύει" μέσα της, σαν δικό της στοιχείο. (...) Αυτό συνέβη στα νιάτα μου, μια φορά που έζησα τρία χρόνια σ‘ ένα βοσκοτόπι στη Γη του Πυρός, κοντά στη λίμνη Φαγνάνο. Ήταν σαν να έπαψα να είμαι ο εαυτός μου. Έχασα τη συνήθεια του διαβάσματος. Τα θέματα των βιβλίων μού φαίνονταν μάταια, ασήμαντα, και προτιμούσα το θρόισμα ενός φύλλου από τη βαθιά σκέψη του Πλάτωνα. Ταυτόχρονα, έπαψα να συλλογίζομαι και σχεδόν να σκέφτομαι. Ήμουν εκμηδενισμένος. Ήταν σκληρό. Έπειτα κατάλαβα πως οι σκέψεις που είχαν απομακρυνθεί από το νου μου,...

"Εκείνη τη στιγμή έστρεψε το βλέμμα προς μια εφημερίδα που κάποιος είχε αφήσει επάνω στο διπλανό τραπεζάκι, ανοιχτή στις μεσαίες σελίδες. Άξαφνα, συνοφρυώθηκε παραξενεμένος, άρπαξε απότομα την εφημερίδα κι άρχισε να μασουλάει το νύχι του αντίχειρα, απορροφημένος εντελώς από την ανάγνωση. Βυθίστηκε στο κείμενο της ανοιχτής σελίδας και παράτησε σύξυλο τον συνομιλητή του. Ξεχνώντας την επιστροφή του στην Αθήνα και κάθε στοιχειώδη ευγένεια, σηκώθηκε σιγά σιγά σαν κουρδιστό παιχνίδι. Χωρίς να διακόπτει το διάβασμα, έκανε μερικά βήματα. Ακούμπησε την εφημερίδα σ' ένα ψηλό τραπεζά...

"Ο πανικός των μπεκερέλ στην πρωτεύουσα κρατούσε καλά και οι επιδρομές των καταναλωτών στα καταστήματα τροφίμων συνεχίζονταν, ενώ στα μέσα μαζικής ενημέρωσης εμφανίζονταν επιδημιολόγοι, ακτινολόγοι και πυρηνικοί φυσικοί τόσο τακτικά όσο και οι μετεωρολόγοι του δελτίου καιρού. Και ο κόσμος, γεμάτος θετικότητα κι αγανάκτηση πια, ήθελε να ανασυγκροτηθεί και κάπου να ταχθεί ξανά, ν' αλλάξει επιτέλους η ζωή και έτσι πήγαν πολλοί πάνω στη βράση τους να κολλήσουν στους οικολόγους... Αμάν. Οι οποίοι, όμως, έμειναν πιστοί στο χαώδες κι άτυπο δόγμα τους, που βασιζόταν στην αντίληψη ό...

"Ο πατέρας μου μ' έμαθε να παίζω σκάκι όταν ήμουν έξι χρόνων. Έβγαλα το δημοτικό θεωρώντας τον έναν από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία του σκακιού, και μου άρεσε πολύ να παίζω μαζί του. Καμιά φορά μ' άφηνε να τον κερδίζω, κι εγώ το ήξερα πως μ' άφηνε να τον κερδίζω. Πενήντα χρόνια αργότερα, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, προτείναμε να παίξουμε μια παρτίδα σκάκι και το ευχαριστιόμασταν πολύ... Καμιά φορά τον άφηνα να με κερδίζει, κι εκείνος το ήξερε πως τον άφηνα να με κερδίζει". Ο Χόρχε και ο Ντεμιάν Μπουκάι συζητούν για την πρώτη, την κρισιμότερη και πιο καθ...

Όταν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, άφησε πίσω του 39 άνδρες για να χτίσουν έναν καταυλισμό. Ο Ντομίνγκο Πέρεθ γράφει ένα γράμμα στον αδελφό του περιγράφοντας το χειρότερο πάθος των εποίκων: τον "πυρετό του χρυσού" που σπέρνει τη διχόνοια και το θάνατο.

Αυτά είναι τα πρώτα γραπτά σε μορφή αλληλογραφίας του τότε νεαρού (1984) ψυχιάτρου-ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι, γραμμένα για μια ασθενή και επιστήθια φίλη του, την Κλαούντια, alter ego της μικρής του κόρης. Τα κείμενα των επιστολών άρχισαν εν αγνοία του να διακινούνται και να διαβάζονται μανιωδώς από τους ασθενείς του που ανακάλυψαν τις πρώτες του αναζητήσεις γύρω από τον έρωτα, την ομορφιά της ζωής, την αυτογνωσία και τα μυστήρια της ανθρώπινης ψυχολογίας.

Συγκεντρωμένα σε έναν τόμο, στην οριστική τους έκδοση, δοκίμια τριάντα έξι ετών για ποιητές και συγγραφείς. Περιλαμβάνονται και αυτά που διάλεξε ο Οδυσσέας Ελύτης για να συνοδεύσουν το έργο του σε ανθολογίες, και εκείνο που πρωτοπαρουσίασε την Κική Δημουλά στο ελληνικό κοινό - και στο γαλλικό, είκοσι χρόνια αργότερα. Όποιος αγαπάει την καλή λογοτεχνία θα βρει εδώ έναν θησαυρό από σκέψεις, αναλύσεις, παρατηρήσεις, που φωτίζουν και επεξηγούν μεγάλα έργα της εποχής μας, αναλύσεις, παρατηρήσεις, που φωτίζουν και επεξηγούν μεγάλα έργα της εποχής μας.