Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ημερολόγιο ενός αθέατου εγκλεισμού -ο Ελύτης θα έλεγε Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου- γιατί όλοι μας, τις σκληρές μέρες του φετινού Απρίλη, σκεφτήκαμε έγκλειστοι τους στίχους του ποιητή από το ομώνυμο έργο του: "Ξημερώθηκα έχοντας διατρέξει την ιστορία του θανάτου της Ιστορίας, ή μάλλον την ιστορία της Ιστορίας του θανάτου (και αυτό δεν είναι λογοπαίγνιο)". Όλοι διατρέξαμε τότε, και την Ιστορία και τον θάνατο σε έναν ημερολογιακά καταγεγραμμένο χρόνο που "έγραψε" τον υψηλό του κίνδυνο στη ζωή τού καθενός ξεχωριστά. Κατέθεσα κι εγώ με τον τρόπο μου μια μαρτυρία, γνωρίζοντ...

Στο πρώτο της ποιητικό βιβλίο, "Και βέβαια τους φοβάμαι" (Περισπωμένη, 2020), η Κορίνα Καλούδη επιχειρεί να πλάσει ένα τοπίο χωρίς παραδεδεγμένες αλήθειες. Αντίθετα, ψάχνοντας και ανασύροντας κομμάτια της προσωπικής της εμπειρίας, θέλει πολύ να ξεφύγει από αυτές. Ο άνθρωπος που αντιστέκεται στη φθορά ίσως καταφέρει να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και να βρει τη γαλήνη. Η Κορίνα Καλούδη μοιάζει να μην ξέρει άλλον τρόπο να κατανοήσει τη ζωή και να εξηγήσει τον θάνατο, πέρα από αυτή την πεποίθηση, την οποία αρθρώνει με λόγο ευγενικό και ήσυχο.

Ο Λέοναρντ Κοέν αναμοχλεύει το υλικό της ψυχής του και αντλεί, από την πίστη της και την απιστία της, από την ελπίδα και την απόγνωσή της, ποιήματα που θυμούνται τον Ψαλμωδό της Γραφής, ξαναβρίσκοντας μια θρησκευτικότητα γυμνή από κοινωνικές συμβάσεις, που η αλήθεια της μέσα στους αιώνες δεν έχει αλλάξει ούτε ένα της ιώτα. Αυτοί που δεν ανένηψαν ποτέ από τις συγκινήσεις των τραγουδιών που αποστάζει εδώ και δεκαετίες -δηλαδή όλοι μας- και όσοι από μας διερωτώνταν πάντα σε ποιο πυρετό οφείλονται τα ρίγη που τα διαπερνούν, θα μάθουν επιτέλους εδώ: για τον πίθηκο που γέννησε...

Το 1935, τρία χρόνια πριν από τον θάνατό του, ο Φρόυντ δημοσιεύει ένα σύντομο κείμενο για την επίσκεψή του στην Ακρόπολη. Εκείνη η επίσκεψη τριάντα δύο ολόκληρα χρόνια νωρίτερα του είχε προξενήσει μια παράξενη διαταραχή που τον απασχόλησε κατόπιν για καιρό και τώρα επιστρέφει σε αυτήν για να δώσει την απάντηση στα πιεστικά ερωτήματα που του προκάλεσε, τόσο θεωρητικά όσο και βαθύτατα προσωπικά. Όμως, αντί να κλείνει το ζήτημα, η φροϋδική απάντηση συγκροτεί απεναντίας μια ιλιγγιώδη κειμενική μηχανή που πολλαπλασιάζει τους ιριδισμούς της αθηναϊκής εμπειρίας, εξωθώντας τη σκέψη...

Με το βιβλίο αυτό που αρχικά γράφτηκε και παρουσιάστηκε ως θεατρικό αναλόγιο, ο Ευριπίδης Γαραντούδης απευθύνεται στον Γιώργο Σεφέρη, για να του υπενθυμίσει το ποίημά του "Με τον τρόπο του Γ.Σ." (1936) και ιδίως τον περίφημο στίχο του "Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει" και να τον πληροφορήσει για την τύχη τους, ύστερα από τον θάνατο του ποιητή. Μέσα από τον "διά-λογο" με παρέμβλητα στην αφήγηση σεφερικά κείμενα, καθώς και ποιήματα και κείμενα άλλων συγγραφέων, ο αφηγητής αναλογίζεται τη σύνδεση του στίχου με το διαχρονικό βίωμα των Ελλήνων ποιητών για τον τόπο τους...

Ερωτική ποίηση με θεατρική πλοκή. Δεκαοκτώ ποιήματα, σε στίχο ελεύθερο ή ρίμα, συνθέτουν το λιμπρέτο μιας ονειρικής ιστορίας, που ξετυλίγεται μεταξύ Απριλίου και Σεπτεμβρίου, με υμνολογία δεκαπενταυγούστου, με μονολόγους, διαλόγους, αστοχίες, δικαιώσεις, κορυφώσεις και αποχαιρετισμούς, σε μια αναμέτρηση του εφήμερου με το αιώνιο.

Ένας γιατρός, ένα κινηματογραφικό πλατό, μια ποιητική συλλογή: τρία εσωτερικά νήματα που πλέκουν δύο ζωές. Ο Βαλέριο Μαγκρέλλι μεταμορφώνει σε έργο την απρόσμενη σχέση του με τον "Φελλίνι τον Πτολεμαϊκό". Πρόκειται για ένα βιβλίο σχεδιασμένο και αφηγημένο, βιογραφικό και αυτοβιογραφικό: περιστατικά, διαδρομές και επανεμφανίσεις, παιδική ηλικία, ωριμότητα, ομοιοπαθητική και μυστηριακή κουλτούρα.

Τα "Μάτια της Ίσιδας", το τελευταίο ποιητικό βιβλίο του Γιώργου Βαρθαλίτη, επιστρατεύοντας όλα τα όπλα της παραδοσιακής προσωδίας, επιχειρεί, άλλοτε με αμιγώς λυρικό κι άλλοτε με σατυρικολυρικό τόνο, να αναστήσει τον κόσμο και τους μύθους της Εγγύς Ανατολής, όπου συνυπάρχουν και συνδιαλέγονται η Ίσιδα και η Αστάρτη, η Αριάδνη κι ο Πρόκλος, η θάλασσα της Μεσογείου και οι οβελίσκοι της Αιγύπτου, η Εύα κι ο Όφις, ο Ορφέας κι ο Άγιος Σεβαστιανός. Ένα δώρο για τους φίλους της ποίησης.

Η διεύρυνση της επιστημονικής γνώσης φαίνεται να περιστέλλει όλο και περισσότερο, μέχρι εξαλείψεως, την ιδιαιτερότητα του ανθρώπου. Οι αμφισημίες της ανθρωπικής αρχής μπορούν όμως να μας δείξουν γιατί η εξάλειψη αυτή είναι καταστατικά αδύνατο να ολοκληρωθεί, γιατί είναι ψευδαισθητική όταν νομίζει ότι είναι αποκαλυπτική, και γιατί οι καινούργιες μας πεποιθήσεις είναι τόσο απατηλά ανησυχητικές όσο απατηλά καθησυχαστικές ήταν οι παλιές.

Το αφήγημα "Ύστερα ειδύλλια: Ένα σενάριο για τον Φρήντριχ Νίτσε" ανασυνθέτει μέσω κοντινών πλάνων την προσωπική βιογραφία ενός στοχαστή ο οποίος δεν έπαυε να θεωρεί τον εαυτό του παράκαιρο. Πρόκειται για ένα ψηφιδωτό στο οποίο εναλλάσσονται πραγματικά και φανταστικά περιστατικά. Τα ιστορικά πρόσωπα του αφηγήματος αναφέρονται με το μικρό τους όνομα. Η ζωή εμφαίνεται ως διαδοχή ρηγμάτων και ασυνέχειας με απρόσμενες στιγμές ευτυχίας.

Ένα αφηγηματικό ποίημα μακράς πνοής, πνευματικό κέντρο του οποίου δεν είναι το ρίζωμα αλλά το ξερρίζωμα εν όψει της προσωπικής αλήθειας. "Η αλήθεια, η αλήθεια! Πάντα καθυστερημένη. Ποτέ δεν έφθανε στην ώρα της. Πάντα αργούσε, απισθόβουλη. Λες κι ήταν η γυναίκα ενός πιο ηλικιωμένου. Την ήθελα χωρίς να θέλω να την παντρευτώ. Δεν έπαψα να διψάω για την αλήθεια των ανωτέρων ώστε να ‘μαι αντάξιός τους, ενώ ζούσα μόνος σαν τον ξιφία μέσα στη δική μου αλήθεια που συνεχώς σχηματιζόταν και αποσχηματιζόταν κάθε φορά που ‘θελα να την εκθέσω για να πείσω και να δοξασθώ... ". Ιδού...