Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η μονογραφία "Ο Σύντροφος Ιησούς" δεν είναι μια θεολογική πραγματεία. Στην πραγματικότητα η μελέτη επιχειρεί να προσεγγίσει τους όρους ανάδυσης μιας τάσης εντός του ελλαδικού εκκλησιαστικού οργανισμού, αυτής των αριστερών ορθόδοξων χριστιανών. Πιο συγκεκριμένα, αποπειράται να απαντήσει σε υποθέσεις εργασίας, όπως: Πώς η θρησκευτική εξουσία στις ποικίλες διαστάσεις της (πολιτική, οικονομική, ιδεολογική) εκβλαστάνει τους όρους της αμφισβήτησής της; Ποια δυναμική παράγει η ιδεολογία σε έναν χώρο όπως ο εκκλησιαστικός, ο οποίος προτιμά να την αποκρύπτει; Αυτό που αντιλαμβανό...

Το βιβλίο αυτό δεν δίνει μια βιογραφία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Εστιάζει σε μια ιδιαίτερη διάστασή του, καίρια αλλά αγνοημένη από πολλούς. Εστιάζει στο οικουμενικό όραμά του, στην πολιτική θεολογία του για την πανανθρώπινη απελευθέρωση. Εξίσου συχνά αγνοείται ότι όσα έκανε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τα έκανε εξαιτίας της χριστιανικής του πίστης, και όχι πλάι στην πίστη του ή παρά την πίστη του. Αυτή η πίστη ο ίδιος ζητούσε να είναι ένας αποφασιστικός παράγοντας στην ανθρώπινη ιστορία· σαν ένας θερμοστάτης, ο οποίος δεν αποτυπώνει παθητικά το γίγνεσθαι (όπως κάνουν τα θερμόμετρα...

Αλέξανδρος Μωραϊτίδης. Κοιμήθηκε ενενήντα χρόνια πριν στο θαυμαστό νησί, ως μοναχός Ανδρόνικος. Τον κλείνουμε, στεγανά, σε μικρές παραγράφους. Με λέξεις κλισέ. Με ζυγίσματα, με κρίσεις, με βαριά λογύδρια. Άλλον αέρα ανάπνεε αυτός. Είτε στο καράβι για τον τόπο του. Είτε στα Κατουνάκια, στους ευλογημένους Δανιηλαίους. Είτε ανεβαίνοντας χειμώνα καιρό στο Καρπενήσι, της "Ακροπόλεως" ταξειδιώτης. Γέλαγε η ψυχή του. Το μάτι του κοιτούσε τη χώρα, την χαίρονταν, την ερωτεύονταν και η πένα μελωδούσε τα δικά της. Και χάσκουμε εμείς να μαζέψουμε κοχύλια, κουβέντες, ματιές. Κι αυτός...

"Ο ΑΓΑΠΗΤΙΚΟΣ ΣΟΥ ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΑ" Αυτό το παγερό μήνυμα λαμβάνει η Αθανασία Πετράκη, μεταπτυχιακή φοιτήτρια Πληροφορικής κι ανιψιά του φημισμένου ιδιωτικού ερευνητή-ντέτεκτιβ Στέργιου Πετράκη, μέσα σ'ένα φάκελο με τ' αρχικά της στη θέση του παραλήπτη, έξω από το σπίτι όπου συγκατοικεί με το φοιτητή δασολογίας και ποιητή Νίκο Σωτηρόπουλο. Ο φάκελος περιέχει ακόμη δυο στροφές ενός ποιήματος που αναφέρεται σ' ένα λησμονημένο κι εγκαταλειμμένο σπίτι. Είναι Δευτέρα, 23 Σεπτέμβρη του 2019. Φάρσα ή πραγματικότητα; Ο Νίκος, που διανυκτερεύει μελετώντας στο Χείμαστρο, γεωφυσικά...

Καμιά φορά επιτρέπουμε στους ποιητές να πουν και καμιά κουβέντα παραπάνω. Και καλά κάνουμε. Έτσι έρχεται, νομίζω, η ζωή στα ίσα της και υποψιαζόμαστε τότε ότι έχουμε μπατάρει από την μεριά που υπάρχει φασαρία αλλά τραγούδια δεν ακούγονται. Διότι ξένος, παντάξενος κι ολούθε ξένος, δεν είναι μόνο αυτός που στενεύεται, είναι κυρίως αυτός που δεν βρίσκει ανθρώπους να πουν ένα τραγούδι. Και φοβάται πάντοτε ο ξένος μην λησμονήσει τα λόγια των τραγουδιών, γι' αυτό και συνεχώς τα ψιθυρίζει και τα κάνει φυλαχτό της ερημίας του - σπανιότερα τα κάνει και βιβλίο αλλά αυτό είναι άλλη...

Πάει Πάει καιρός που αγκαλιαστήκαμε μια τέτοια Άνοιξη Με φωτιά και πόνο στις φλέβες Πάει Πάει καιρός που αξιωθήκαμε την Άνοιξη Αχνίζουν στο χώμα αμέτρητα φύλλα Πάει Πάει ο καιρός Πονάει η Άνοιξη

Ίσως λόγω της μεγάλης χριστιανικής γιορτής, ίσως υπό την επίδραση ξενόγλωσσων αντίστοιχων υποδειγμάτων, ο συνήθως απαισιόδοξος Παπαδιαμάντης μας δίνει με τον "Αμερικάνο" (1891) μια συγκινητική χριστουγεννιάτικη ιστορία με αίσια κατάληξη. Ο ήρωας του διηγήματος, ο Γιάννης του μπαρμπα-Στάθη του Μοθωνιού, όπως και ο Χριστοδουλής του διηγήματος "Ολόγυρα στη λίμνη", σπάει τον επαναληπτικό κύκλο της μοίρας κι αναζητά την τύχη του στη μακρινή γη της επαγγελίας. Όμως η φωνή του γενέθλιου τόπου μέσα του τον κατανικά κι επιστρέφει με νοσταλγία και περιέργεια στην πατρίδα του, αρχι...

Και κοντά στα παιδιά που περιμένουν με τις καρδιές ορθάνοιχτες, περιμένουν κι όλου του κόσμου οι πονεμένοι, οι κατατρεγμένοι, οι νοσούντες, οι τελώνες κι οι πόρνες. Η πλατύχωρη αναμονή τους είναι η φάτνη. Εκεί το καρτερούνε κι εκεί γεννιέται το θείο βρέφος. Αυτοί είναι του σταύλου τ' άχερα. Του σταύλου που δεν ξενίζει ο πόνος του Θεού, που είναι και πόνος του ανθρώπου. Γεννιέται, δηλαδή, στις ψυχές και στις προσευχές των νηπίων, των καθαρών τ? καρδί? παιδιών κάθε ηλικίας. Αυτά γιορτάζουν. Οι υπόλοιποι διακοπεύουν. Γι' αυτό και ξώφαλτσα τους περνάει η γιορτή. Αλλά -να το πο...

Με τον νου του δοσμένο στην "πιλοτίνα της Δώθε Πάντας και τα ρυμουλκά της Πέρα", ο συγγραφέας ονειρεύεται ταξίδι νύχτιο στη στενή κι αινιγματική θάλασσα του αγαπημένου Ευβοϊκού, πειρατικό ρεσάλτο σε δυο μικρά ρυμουλκά και πρόσκαιρη φυγή στ' ανοιχτά, μια τελευταία σκανταλιά υπαρξιακής ανάτασης. Και το ταξίδι που λαχταράει η ψυχή του, το οποίο όπως ομολογεί στη συνέχεια παραμένει "πάντοτε πλους εν διηγήματι", γίνεται αφορμή για καταγραφή αγαπημένων τόπων και προσώπων, πραγματικών ή μυθιστορηματικών, γίνεται ευλαβικό προσκύνημα κι αναδρομή στους προσωπικούς του μύθους: στον σ...

"Η ψυχή μας είναι το όνομά μας" - αυτή ήταν η κατακλείδα επιστολής που έστειλαν το 1992 κάποιοι διαπρεπείς συμπολίτες μας στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Πέρασαν περίπου είκοσι πέντε χρόνια από τότε κι οι παραλήπτες αυτής της επιστολής, χάρη στην αναξιότητα του πολιτικού μας προσωπικού, ακόμη δεν έμαθαν ποιο είναι το όνομά μας. Με τα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών έμαθαν, τουλάχιστον, ποια είναι η ψυχή μας. Κι εμείς στο κατόπιν τους μάθαμε ότι αυτή δεν είναι ολότελα χαλασμένη. Γι' αυτό κι αναζητούμε τον κοινό μας τ[ρ]όπο. Για να σπουδάσουμε εξ αρχής τον νέο...

Ένας γάμος από ανάγκη. Και μια πρώτη νύχτα ξεχωριστή. Ένα εκπληκτικής δεξιοτεχνίας και δύναμης διήγημα. Ο Λουίτζι Πιραντέλλο μέσα σε ελάχιστες σελίδες στήνει τα πρόσωπά του και όσα τα περιβάλλουν με υποδειγματική ακρίβεια και λιτότητα, που δεν φαίνονται άσχετες με την θεατρική ενασχόλησή του. Στις σελίδες της "Πρώτης νύχτας" τίποτε δεν λείπει αλλά και τίποτε δεν περισσεύει. Και η συγκίνηση δεν εκβιάζεται από τον συγγραφέα αλλά προκύπτει από την συγγραφή. Από την τραγική αδυναμία των πρωταγωνιστών να συναντηθούν, η ακριβέστερα να συνευρεθούν, με τα προσφιλή τους πρόσωπα....

Δυό με τρία ντεπόν, μολύβια. Επιστολές και χαρτικά για μελέτη. Πάνω στο μαθητικό τραπέζι με τα σβησίδια και τους χάρακες. Έξω κροτίζει ο τόπος. Όχι για τη συμφωνία του Eurogroup. Εκεί, "κρότ' σαν οι μπόσικ'". Αποκριάτικα μερεμέτια. Πώς λέει ο φίλος θεολόγος: "με τί τρόπο να διασκεδάσεις την κατάθλιψη;" Ίσως και να μην είναι έτσι· κουράζουν πια οι σφικτές βεβαιότητες. Το πρωί με τη λιακάδα διάβασα το "Αντίδροσο" του Β.Π.Κ., το σπινθηροβόλημα των ψυχών στο Σάββατό τους. Χθες (εμπύρετα) έπιασα το πρώτο της Helene Hanff. 104 σελίδες μέχρι ν' αποκάμω. Ταμάμ. Τρυφεράδα οικουμενι...

Τις τελευταίες μέρες εκείνου του Νοέμβρη είχε βάλει υποψηφιότητα για τον Αϊ-Γιάννη ο παππούς μου. Με φωνάζει το λοιπόν σπίτι και μου λέει: "Να ξεύρεις Σταμάτη, τούτη η Κυριακή είναι του Χριστού, η άλλη της Παναγιάς και η τρίτη είναι δική μου". Δεν έδωσα σημασία, πλησίαζαν βλέπεις και τα Χριστούγεννα, οπότε φαντάστηκα ότι θα ήταν κάποιο θρησκευτικό παραλήρημα. Όπως λέει άλλωστε και ο σοφός -ιδέα δεν έχω ποιος-, όταν εσύ μιλάς στο Θεό είναι προσευχή, όταν εκείνος όμως σου μιλάει είναι σχιζοφρένεια.

Εκτενής ανθολόγηση από το μέχρι τότε (2017) ποιητικό έργο του συγγραφέα.

Τα ζητήματα της νεοελληνικής ταυτότητας και παράδοσης είναι μια χρόνια εκκρεμότητα στον δημόσιο και ιδιωτικό μας βίο, που, όταν δεν αποφεύγουμε την διαπραγμάτευσή τους, ευτελίζονται σε μια απλοϊκή αντιπαράθεση μεταξύ "νεωτεριστών" και "συντηρητικών". Στην πραγματική πραγματικότητα το μόνο που μας συνδέει με την απαγορευμένη ρίζα του κάποτε τρόπου του τόπου μας είναι η βλαστήμια της. Έχουμε από καιρό διαλέξει στρατόπεδο κι έχουμε εγκλωβιστεί στον "μονόδρομο" μιας ανάπτυξης που, εντέλει, πλαστογραφεί κατ' εξακολούθηση το πρόσωπό μας. Η χώρα ιδρύθηκε με προϋπόθεση την παντελ...