Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται ομιλίες και, κυρίως, κείμενα που γράφτηκαν για εφημερίδες και περιοδικά. Κυρίως κείμενα που γράφτηκαν για το περιοδικό "μανιφέστο". Οι αφορμές τους είναι εν πολλοίς επικαιρικές. [...] Φιλοδοξία τους μόνη είναι να συλλαβίσουν ένα σεκλέτι και να απαντήσουν πρόσωπα. Χειρονομία με αδεξιότητα και λαχτάρα. Διακινδύνευση με απελπισία αλλά και ευθύνη. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)

Το "Άλογο της παλίρροιας" αποτελείται από τρεις ανέκδοτες συλλογές ποιημάτων (συγκομιδή επταετίας 2002-2009). Η πρώτη είναι ένα μικρό συνθετικό ποίημα με τον τίτλο "Βόλτα". Η δεύτερη φέρει τον τίτλο "Το άλογο της παλίρροιας" και η τρίτη έχει το όνομα "Καθημερινές ιστορίες". Αυτός ο πίνακας στην άκρη, έχει στα μάτια του ένα δάκρυ... Μοιάζει με άλογο που κλαίει και με τη θάλασσα τα λέει... Γυρεύει πάνω της να τρέξει και με το κύμα ν’ αλητέψει... Ο κάμπος το ’χει γονατίσει, δεν ξέρει πού και πώς να στρίψει... Τ’ άλογο σαν καρδιά καλπάζει και σαν ζωή αναστεν...

Η παρούσα παρέμβαση δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Το θέτει· και αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να γίνει -και με μεγαλύτερη ακόμα έμφαση- από άλλους ειδικότερους και αρμοδιότερους. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο φιλολογικό-επιστημονικό και εκπαιδευτικό-παιδαγωγικό είναι κάτι περισσότερο...

"Ω τρακόσιοι! σηκωθήτε και ξανάλθετε σ' εμάς· τα παιδιά σας θελ' ιδήτε πόσο μοιάζουνε με σας. Χτύπησε κουδούνι για διάλειμμα και μου το έκοψε στη μέση. Κατάπια το υπόλοιπο. Πιθανώς σ' αυτήν την παλαιά ημιτελή απαγγελία μου θα πρέπει να αποδώσω την μόνιμο σχέση μου με τα μεγάλα ποιήματα και τις μικρές ηλικίες. Ωστόσο, παρά την στομφώδη, αλλά και ειλικρινή επίκλησή μου οι τριακόσιοι συγγενείς μας, φρονίμως ποιούντες, έμειναν ξαπλωμένοι στις Θερμοπύλες και δεν εμφανίσθηκαν στο σχολείο. Κι ευτυχώς, δηλαδή, γιατί, μάλλον, θα μας έπιαναν στις σφαλιάρες άμα διαπίστωναν ιδ...

Μακάρι να ήταν οι διαπιστώσεις μας υπερβολικές. Αυτό ευχόμασταν κάθε φορά που γράφαμε: Μακάρι να διαψευσθούμε! Όταν προειδοποιούσαμε για "το φόβητρο του χρέους, ένα σύστημα καλύτερο από την αποικιοκρατία", το Αλογοσκούφειο, τότε, υπουργείο Οικονομικών συνέχιζε στο κόκκινο το δανεισμό της χώρας. Όταν γράφαμε, ομοίως, πως "η έλλειψη ευρύτερης στρατηγικής για τη χώρα, δηλαδή για την οικονομία, την εργασία, την παιδεία, την ασφάλεια, την πληθυσμιακή ανάπτυξη, τη θέση της Ελλάδας στο διεθνές γίγνεσθαι, δημιουργεί μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση για την εθνική μας επιβίωση" ή όταν...

Σε μια περίοδο που ως "Χριστιανός" λογίζεται το μέλος μιας λέσχης μεταφυσικών βεβαιοτήτων και η "Πολιτική" συγχέεται με την ικανότητα παροχής εκδουλεύσεων από την εξουσία έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας και πολλά λάθη πίσω μας. Χριστιανοί και Πολιτική:Το θέμα είναι εξαιρετικά δύσκολο και εξ αρχής γνωρίζαμε ότι υπερβαίνει και τις προθέσεις μας και τις δυνατότητές μας. Κρίναμε όμως ότι θα είναι επιτυχία μας να ανοίξουμε, έστω, μια συζήτηση που ποτέ δεν έγινε. Ο χρόνος θα δείξει εάν τα καταφέραμε. Περιλαμβάνονται τα κείμενα: - Ανδρέας Αργυρόπουλος, "Χριστιανική π...

Finis Graeciae ήταν ο τίτλος ενός κειμένου που δημοσίευσε ο Χρήστος Γιανναράς το 1986, πριν από εικοσιπέντε χρόνια, όταν στην χώρα μας μεσουρανούσε η made in Greece εκδοχή του σοσιαλισμού και στις πίστες ο Λευτέρης Πανταζής. Υπάρχει μια πάγια αναγνωστική συμπεριφορά που θεωρεί θεμιτές στους συγγραφείς τις υπερβολές. Έτσι, νομίζω, ότι προσπεράστηκε ο σπαραγμός εκείνης της διατύπωσης. Όχι ως κυριολεξία. Γι' αυτό και συνεχίσαμε τις ζωές μας εμπιστευόμενοι τις διατυπώσεις άλλων, λιγότερο αρμόδιων αλλά και λιγότερο στενάχωρων. Και πορ...

H παρούσα μελέτη ξεκίνησε με την πρόθεση να συνδυασθεί η θεωρία με την πράξη της διδασκαλίας των φιλολογικών μαθημάτων και να καταδειχθεί ο ρόλος και των δύο. H πράξη της διδασκαλίας αποβαίνει μια γόνιμη δημιουργική διαδικασία, όταν από τη μια πλευρά στηρίζεται στη θεωρία αλλά από την άλλη δεν εμφανίζεται δέσμια προς αυτήν. Με αυτό τον τρόπο αποφεύγεται η τυποποιημένη διδασκαλία, που ναρκώνει την όλη εκπαιδευτική διαδικασία και τους παράγοντες που τη συνιστούν, εκπαιδευτικό και μαθητές. Η πνοή του κάθε δασκάλου, μέσα από την προσωπική του θεωρία, δίνει στη διδασκαλία το δημ...

Τα στενώτερα Επίκαιρα και επικαιρικά Ι. Ο δεκάλογος του καλού κομματάρχη ΙΙ. Ποιος φοβάται τη δημοκρατία; Σημειώσεις περί δημοψηφισμάτων ΙΙΙ. Το νέο σχολείο και το παλιό σύνταγμα IV. Νεανική ψήφος και νέα μεταπολίτευση V. Για την εκλογή Σαμαρά VI. Σλάβοϊ Ζίζεκ: προς Αθηναίους Α΄ επιστολή Τα ευρύτερα Θεωρητικά εκκρίματα μετοχής στην "πόλιν" VII. Από το κρατικό στο δημόσιο: κριτική στην προοπτική ενός φιλελεύθερου κοινοτισμού VIII. Μεταφύτευση προτεραιοτήτων: το επείγον του οικολογικού προβλήματος, η πρόσληψή του από το ελλαδικό πολιτικό σύστημα και το περιβά...

Μια σειρά εντελώς διαφορετικών ανθρώπων απαντά στις ερωτήσεις του παρόντος αλλά σιωπηλού αναζητητή Ιωάννη Αναγνώστου, γύρω από τη ζωή και τον χαρακτήρα ενός κατά Χριστόν σαλού, του πατρός Λεωνίδα, κατά κόσμον Γεωργίου Καλοχλωρίδη. Η γυναίκα και ο γιος του, που άφησε πίσω του, μια μοναχή, ένας αλκοολικός ταξιτζής, ένας ναυτικός, ένας παλιός σύντροφός του από τα χρόνια του αντάρτικου, ένας αρχιμανδρίτης, ένας θεολόγος που μελετά τη ζωή του και άλλοι, πολλοί, διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές μαρτυρίες, τρόποι, σκέψεις, κατανοήσεις, προσφέρουν στον Αναγνώστου ό,τι νομίζουν γ...

Το απόγευμα της 5ης Μαΐου του 2010 στη Σταδίου, ο Ιωάννης Αναγνώστου, υπάλληλος τραπέζης, γλυτώνει τη ζωή του και χάνει τα λογικά του. Έχοντας περάσει μια περιπέτεια σοβαρή με την ψυχική του υγεία, που τον έφερε να συνομιλεί με έναν από τους πιο γνωστούς ψυχίατρους πριν χρόνια, τα πάντα συγχέονται, τα πάντα μπλέκονται, τα πάντα στρεβλώνονται, σε μια ψυχή που πονά, σε ένα κορμί που σέρνεται, σε ένα μυαλό που αδυνατεί να συλλάβει την πραγματικότητα. Διαλέγεται, σε μια πορεία από την Κοραή μέχρι την Βουλή, που εφιαλτικά επαναλαμβάνεται, με συντρόφους τους τρεις ήρωες και τον γ...

"Ναι, υπάρχει ήδη στον κοινόν, του 'Κοινού των Ελλήνων' λόγιον θησαυρό μας ο περίπυστος 'υπέρ αδυνάτου' λόγος. Ο εδώ νεωστί εκκολαπτόμενος ρήτωρ Σωτήρης Μητραλέξης τον ανακαινίζει, με την ανά χείρας ευειδή 'περί παντός πολιτικού' εισφορά του. Στην σημερινή του 'Πολιτική αδολεσχία II' μας προτείνει σειρά γραπτών, τα οποία, κατά την εμήν δόξαν, αποτελούν πανέξυπνη συμβολή στην πολιτική 'θεωρία'. Τα εδώ κείμενα μας επιτρέπουν, με την στίλβουσα διαύγειά τους, να 'θεωρήσουμε' κι εμείς ή και να ανα-θεωρήσουμε, να ξανακοιτάξουμε τον πολιτικό μας αυτοματισμό." Κώστας Ζουράρις

Η ποίηση οφείλει να διδάσκει -κακώς ο μεταμοντερνισμός συκοφαντεί αυτή την αναγκαιότητα ως "διδακτισμό". Ωστόσο, είναι η ποίηση που διδάσκει και όχι ο ίδιος ο ποιητής, ο οποίος συχνά, προσπαθώντας να επιτελέσει αυτό το καθήκον, δεν συναντά παρά την προσωπική του συντριβή. Και όμως, πρέπει να προσπαθεί να αναζητά το Νόημα, και όχι, όπως η μόδα επιτάσσει, την απουσία του Νοήματος. Απ' την άλλη, η συγκίνηση είναι ο βασικός τρόπος που έχουμε για να μην καταντήσει η ενθύμηση του παρελθόντος νοσταλγική ονειροπόληση, αναζήτηση του χρόνου που χάθηκε. Η συγκίνηση διατηρεί ολοζώντ...

Το πεζογράφημα "Ο Μήτης" βγαίνει από το ίδιο ψυχικό υπόστρωμα [της Αγιάννας], σε φόρμα αφηγηματική, και ξετυλίγει εικόνες μιας αυτοβιογραφικής αφήγησης των πρώτων παιδικών χρόνων, στην Αγία Άννα. Ο παππούς, ο Μήτης, είναι η δυναμική και ανεξάντλητη πνοή, που φυσά ηρωισμό, αισιοδοξία και κρυμμένα μυστικά της ψυχής, είναι όλα όσα φτιάχνουν έναν χαρακτήρα από παιδί και είναι η ακριβή περι-ουσία του αυτοβιογραφούμενου, μια συμπυκνωμένη της μορφή. Παράλληλα, παρουσιάζονται ατομικά πορτρέτα, της οικογένειας και του χωριού, ή επεισόδια και γεγονότα, έτσι που να έχουμε μια σύνθεση...

Σήμερα βεβαίως το ξέρουμε. Λαθέψαμε. Αλλά μετάνοια και πάλι δεν βάζουμε. Για όλα, όσα μας βρήκαν κι όλα όσα μας άφησαν, φταίνε οι άλλοι. Εμείς αεί αθώοι του αίματος. Δεν είμαστε εμείς οι ντοπαρισμένοι του ξεδιάντροπου ολυμπιακού διασυρμού. Εμείς είμαστε οι πρωταθλητές Ευρώπης. Επιτέλους, δεν τα φάγαμε μαζί. Τρώγαμε κατά μόνας. Και τώρα που ήρθε ο λογαριασμός της κατ' εξακολούθησιν ύβρεως, εμείς και πάλι κοιτάμε αλλού. Όχι φίλοι μας, ο λογαριασμός δεν είναι η παλιά Νέμεσις. Αυτά είναι παλαιοημερολογίτικα. Είναι τα επίχειρα μιας ασωτείας, την οποία για δεκαετίες εκδεχόμαστε...

Κάτω από τον τίτλο "Δύσκολη αδελφοσύνη", ο οποίος παραπέμπει άμεσα στο Difficile liberte του Emmanuel Levinas, συστεγάζονται τρία κείμενα για την "Αδερφή μου" του Σταύρου Ζουμπουλάκη. Το πρώτο βιβλίο που εκδίδει το περιοδικό "Φρέαρ" δεν είναι ένα λογοτεχνικό έργο, αλλά μια πολυεπίπεδη κριτική - και η κίνηση αυτή από μόνη της έχει ειδική συμβολική αξία.

Ο ποιητής το έχει αποφασίσει να παραμείνει έγκλειστος με τους προσφιλείς του νεκρούς, να παραμείνει κλεισμένος στον οίκο της ποίησης, να αφουγκράζεται, να καταγράφει, να μνημονεύει, να υπάρχει μέσα από την θλίψη και το πένθος, τα σήμαντρα των προγόνων του δεν τον τρομάζουν, δεν μετανιώνει γι’ αυτό, δεν μεταπείθεται. Θυσιάζει τον εαυτό του, τρέφει την ποίησή του με το σώμα του το ίδιο, αμετακίνητος στην μεγάλη θυσία της ποίησης. Εκεί νιώθει ασφαλής. Γιατί τους αφοσιωμένους της η ποίηση δεν τους προδίδει ποτέ. Κι αυτό το αποδεικνύει το ποίημα με την ίδια του την σάρκα. Υπάρχε...