Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα πολύεδρο οικογενειακό δέντρο, ανυψούμενο σε τέσσερα χρονικά επίπεδα, λαξεμένο σε παλιά πέτρα, ριζω­μένη βαθιά στη γενέτειρα, την Kαλαμωτή της Mυ­ρο­βόλου Xίου. Tέσσερις γενιές ανθρώπων του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα, που έζησαν τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες Aγάπης - Έρωτα - Πάθους - Aγώνων - Δημιουργίας, κάτω από τις σκληρές, απάνθρωπες ή "βελουτέ" συνθήκες, που τους επιφύλαξε η εποχή τους. Πίσω τους μια πλειάδα ανθρώπων -ανώνυμων και επώνυμων-, αστεροειδείς, κορακόμορφοι, ο­στρα­κόδερμοι και Nέοι, τρυφεροί κι αθώοι σαν τους υάκινθους, μπαίνουν στον 20ό αιώνα...

Η κουβέντα γύριζε γύρω από τη θάλασσα. Ξέφευγε πότε-πότε στην πολιτική κατάσταση της περιοχής, αλλά η κύρια συζήτηση ήτανε για τις νέες προοπτικές στο δια θαλάσσης εμπόριο και τις μεταφορές. Όλοι τους βλέπανε το σίδερο και τον ατμό να κερδίζουν τόπο στη θάλασσα, και κουβεντιάζανε για τα δάνεια και τις συμμετοχές στα καράβια. "Φεύγουνε, πια, τα πανιά", παραδεχότανε όλοι. Μα μετρούσανε και τα λεφτά για την καινούργια επένδυση. Μόνο οι μεγάλες φαμίλιες μπορούνε να βαστήξουνε τέτοιο έξοδο, και οι συνεταιρισμοί δύσκολοι. Πού να ζευγαρώσεις δυο και τρεις καραβοκυ­ραίους, σχεδό...

Μια παλιά ιστορία, σχεδόν ξεχασμένη, ταράζε απροσδόκητα και τραυματικά, τα ήρεμα νερά της ζωής του δικηγόρου Μίλτου Αθωνίτη. Ένα ναυάγιο στον Ατλαντικό, μια εξαφάνιση, ένας οικογενειακός εμφύλιος πίσω από τραβηγμένες κουρτίνες, ένα ναυτικό νησί που σχολιάζει, κατηγορεί, δικάζει και τιμωρεί. Δυο γυναικείες μορφές που στέκονται απέναντι, τόσο διαφορετικές και κατά βάθος τόσο ίδιες.Ο δικηγόρος βρίσκεται μπροστά σε αινίγματα όπου τα αυτονόητα δεν ισχύουν. Ψάχνοντας απαντήσεις, ο Αθωνίτης θα βρεθεί αντιμέτωπος με διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικές εκδοχές της ίδιας ιστορίας. Έ...

Νύχτα Μαρτιάτικη και γλυκιά σαν φθινοπωρινή! Νότιο πλάτος εικοσιπέντε, μήκος κοντά στον πρώτο μεσημβρινό. Μπροστά και δεξιά ο Νότιος Σταυρός, πάνω οι πήχεις του Ωρίωνα κι ένας αποσπερίτης όνειρο δευτερόπρυμα. Η πλώ­ρη αφρίζει με δεκατέσσερα μίλια κατά το Σορόκο κι ο νους σκίζει τα κύματα του υποσυνείδητου προς το παρελθόν. Από παιδί θυμούμαι πως με μάγευαν οι νότιες θάλασ­σες και ρουφούσα αχόρταγα κάθε γραφτό, κάθε ιστορία ή θρύλο που μιλούσε γι’ αυτές. Ποτέ δεν έμαθα το γιατί, αλλ’ αυτό το μισό του πλανή­τη το ’χα συνδυασμένο με το εξωτικό, αυτό που σε γεμίζει με το φόβ...

Όταν κάποτε γίνεται δυσβάστακτη η νοσταλγία για όσα σαν λίκνο της ύπαρξής σου και σαν κοιτίδα της ζωής σου αναγνωρίζεις κι όταν η ανάγκη για να νιώσεις πάλι κοντά σου εκείνους που της ράτσας σου ήταν χορηγοί και της κληρονομιάς σου οι πρώτοι κτήτορες σε βασανίζει, τότε, τα συναισθήματα τούτα πιέζουν ασφυκτικά της ψυχής την αντοχή και του μυαλού τα όρια κι απαιτούν να εκτονωθούν, με όποιο τρόπο, για ν’ ανακουφιστούν, να γλυκάνουν και να θεραπευτούν. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις άλλος τα ξεπλένει με δάκρυα κι αναστεναγμούς κι άλλος με χορούς και με τραγούδια, άλλοι δε, οι περισ...

Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι η επίσημη Ιστορία δεν θα ήταν δυνατόν να γραφεί σωστά χωρίς τη γνώση και της "μικρής", αυτής δηλαδή που αναφέρεται σε επί μέρους ή και σε φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα, πρόσωπα και τόπους. Από την άποψη αυτή το πόνημα της κυρίας Ευαγγελίας Παπαζή αποκτά το δικό του ειδικό βάρος τόσο για τα Καρδάμυλα, καθ' εαυτά, όσο και για τη χιώτικη ναυτοσύνη γενικότερα. Το μικρό χωριό που ξεκίνησε από κτηνοτρόφους για να εξελιχθεί σε ναυτική δύναμη, δικαιώνει άλλη μια φορά τον Θουκυδίδη "μέγα το της θαλάσσης κράτος". Στη θάλασσα στήριξαν οι αρχαίο...