Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αυτόκλητη τιμωρός της κοινωνικής αδικίας, διεστραμμένη εγκληματική φύση, αντάρτισσα οργισμένη απέναντι στο Θεό - τι είναι εντέλει η Φραγκογιαννού, η "Φόνισσα" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη; Συμπάσχει με το θύμα ή με το θύτη ο συγγραφέας, ταυτίζεται "ιδεολογικά" με την ηρωίδα του ή προβληματίζεται, όπως ο Ντοστογιέφσκι, με το "Κακό", με την άβυσσο της ανθρώπινης ύπαρξης - άντα βέβαια (κάτι που δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνά ο αναγνώστης) από την αμετακίνητη σκοπιά του πιστού της Ορθοδοξίας. Το πιο γνωστό, και για πολλούς το κορυφαίο έργο του μεγάλου Σκιαθίτη, προκάλεσε όσο καν...

Ο Μινώταυρος και η σχεδόν ταυτόσημη εμβληματική μορφή του "Ακέφαλου" είναι δύο από τα πλέον έκτυπα μορφικά "συμπτώματα" της "κρίσης των συμβόλων", που χαρακτηρίζει την τέχνη και τη λογοτεχνία των τελευταίων κυρίως χρόνων του μεσοπολέμου. Η πλέον σαφής ένδειξη της σύνδεσης των μορφών αυτών με το κλίμα της εποχής είναι η ίδια η αμφισημία της συμβολικής λειτουργίας τους. Ο Μινώταυρος κατεδαφίζει το μύθο του ήρωα, αλλά γίνεται ο ίδιος πρωταγωνιστής σε μια νέα σκηνή όπου κυριαρχεί η ύβρη, η βία και η καταστροφή. Πρόκειται ίσως για ανατρεπτική και οριακή αντίδραση σ' αυτή την ακα...

Στο πρόσωπο του Μανώλη Καλομοίρη η Ελλάδα αναγνωρίζει σήμερα τον εθνικό της συνθέτη, αρχηγό της νεοελληνικής εθνικής μουσικής σχολής. Και κάτι ακόμη: τον πατριώτη, τον αγωνιστή του δημοτικισμού και του φιλελευθερισμού, τον άνθρωπο που πρώτα απ' όλα πίστεψε στις ντόπιες, τις εθνικές δυνάμεις. Και κάτι περισσότερο: έναν μεγάλο αδικημένο συνθέτη. Αδικημένο από την ίδια του τη χώρα, που εγκαταλείποντας κάποια μεγάλα της όνειρα θέλησε να ξεχάσει και τον τραγουδιστή που τα τραγούδησε. Αν εκείνα τα όνειρα δεν είναι σήμερα επίκαιρα, το πάθος, η πνοή, η ακλόνητη πίστη του τραγουδ...

Νομίζετε πως τα ταξίδια στο διάστημα είναι εφεύρεση της εποχής μας; Λάθος! Βρισκόμαστε στα μέσα του 18ου αιώνα και να που δυο υψηλές -υπερβολικά υψηλές μάλιστα- προσωπικότητες, ο κύριος Μικρομέγας από τον πλανήτη του Σείριου συνοδευόμενος από έναν πολίτη του Κρόνου, μας κάνουν την τιμή να διασχίσουν τον ουράνιο θόλο και να πραγματοποιήσουν μία σύντομη επίσκεψη στη σφαίρα μας. Φτάνοντας, τι βρίσκουν; Στην αρχή τίποτα. Έπειτα μια φάλαινα. Και, τέλος, παρατηρώντας πολύ προσεκτικά με το μικροσκόπιο, ανακαλύπτουν μιαν ανεπαίσθητη κίνηση ενώ συγχρόνως ακούνε τον ψίθυρο μιας με...

Χωρίς αξία λόγου πρότυπα και χωρίς οδηγούς στον ελληνικό χώρο, ο Γ. Βιζυηνός με τα άλλα έξι όλα κι όλα διηγήματά του (δημοσιευμένα όλα σχεδόν μέσα σε δύο χρόνια, 1883-84) γίνεται ο ίδιος πρότυπο και οδηγός για το δρόμο που, υποχρεωτικά πια, έπρεπε να βαδίσει η ελληνική πεζογραφία: από τη θεματογραφία στην ουσία. Με τον Γ. Βιζυηνό σημαδεύεται το τέλος της προϊστορίας του ελληνικού διηγήματος, η αποφασιστική στροφή από τη συμβατική και επίπεδη αφήγηση στην ανίχνευση της εσωτερικής περιπέτειας του ανθρώπου. Την "αυτοβιογραφία" του ουσιαστικά (αλλά με πόση διακριτικότητα......

Χωρίς αξία λόγου πρότυπα και χωρίς οδηγούς στον ελληνικό χώρο, ο Γ. Βιζυηνός με τα άλλα έξι όλα κι όλα διηγήματά του (δημοσιευμένα όλα σχεδόν μέσα σε δύο χρόνια, 1883-84) γίνεται ο ίδιος πρότυπο και οδηγός για το δρόμο που, υποχρεωτικά πια, έπρεπε να βαδίσει η ελληνική πεζογραφία: από τη θεματογραφία στην ουσία. Με τον Γ. Βιζυηνό σημαδεύεται το τέλος της προϊστορίας του ελληνικού διηγήματος, η αποφασιστική στροφή από τη συμβατική και επίπεδη αφήγηση στην ανίχνευση της εσωτερικής περιπέτειας του ανθρώπου. Την "αυτοβιογραφία" του ουσιαστικά (αλλά με πόση διακριτικότητα......

Σε μιαν εποχή που, όπως γράφει ο Κωστής Παλαμάς: "Η λαογραφία έπαιρνε στο χέρι της, κρατούσε στη σκεπή της την ποίησή μας και το δημοτικό μας τραγούδι, η δημοτική παράδοση, η δημοτική γλώσσα, ο δημοτικός βίος μας άνοιγε θύρες, φανέρωνε απόψεις...", ο βουνίσιος και αγνός τραγουδιστής του χωριού και της στάνης, ο ηπειρώτης Κώστας Κρυστάλλης, στάθηκε ο χαρακτηριστικότερος και ασφαλώς ο πιο αδιάλλακτος εκπρόσωπος της "σχολής" που αντιτάχθηκε στον δακρύβρεκτο ρομαντισμό και τις ανεδαφικές θρηνωδίες των Σούτσων και των επιγόνων. Και όχι μόνον ως ποιητής, παρόλο που το ποιητικό...