Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα σύγχρονο Αλφαβητάρι με πεντάστιχα ποιηματάκια (λίμερικ) και πολλά, πάρα πολλά, πολύχρωμα σχέδια. Με ιγκλού, ιππότες, διαστημόπλοια, ιστιοφόρα, ατμοσίδερα και φάλαινες· με παππούληδες που κάνουν πιρουέτες, γιαγιάδες που παρακούν, ψύλλους-ακροβάτες, στρουμπουλές ακρίδες, κυρίους με μύτη σουβλερή... από το Αλγέρι ως την Καραϊβική κι από τη Θάσο μέχρι τη μακρινή Ασία!

Η μικρή Λιν παίρνει ένα δώρο αλλιώτικο από τ' άλλα: έναν μικρούλη δράκο. Και τότε αρχίζουν οι περιπέτειες... Μαζί τους, παιδιά και γονείς μαθαίνουν τα πρώτα τους κινέζικα ιδεογράμματα. "Ο φίλος μου ο δράκος είναι ένα υπέροχο βιβλίο που φέρνει τα παιδιά σε μια πρώτη επαφή με μια ξένη γλώσσα κι έναν καινούριο κόσμο. Ίσως είναι και μια πόρτα που ανοίγει προς την έμφυτη αγάπη τους για τις λέξεις και την ιστορία". (Λινγκ-Γι Τσεν, Ασιατική Εταιρεία της Νέας Υόρκης)

[...] Κι έπειτα, σύμφωνα με τη θεωρία που υποστήριζε ο Βιαν και που ουδόλως επινοημένη ήταν, τα όρια ανάμεσα στον ερωτισμό και την πορνογραφία, ανάμεσα στην πορνογραφία και το άσεμνο, ανάμεσα στην αξιοσέβαστη και την άλλη λογοτεχνία , είναι άκρως ασαφή (οι καλύτεροι ειδήμονες και οι πιο σχολαστικοί δικαστές το ξέρουν καλά αυτό): η διαστροφή βρίσκεται στο μυαλό του αναγνώστη και η απλή περιγραφή ενός δέντρου μπορεί να προκαλέσει σ’ εκείνον τον οποίο ο δαίμονας του σεξ γαργαλάει επίμονα οράματα που το Σατυρικόν ή ο μαρκήσιος ντε Σαντ (τον οποίο ο Βιαν δικαίως κατατάσσει είτε...

Κατά τον Gerard Namer, ο στοχασμός του Halbwachs γύρω από το πρόβλημα της μνήμης γεννήθηκε ήδη το 1912 με το πρώτο άρθρο του για την ταξική συνείδηση, στο οποίο επανεξέταζε τη μαρξιστική ιδέα της αλλοτρίωσης της εργατικής τάξης εισάγοντας την έννοια της τάξης δίχως μνήμη. Ωστόσο, το πρώτο του βιβλίο περί μνήμης εκδίδεται το 1925 και είναι τα "Κοινωνικά πλαίσια της μνήμης", έργο με το οποίο ο Halbwachs διεκδικεί τη διαδοχή του Ντυρκέμ. Εδώ, η μνήμη, ό,τι πιο ατομικό, αποτελεί εντέλει κοινωνική κατασκευή. Ο άνθρωπος δεν σκέπτεται μόνος: όταν ενθυμούμαστε ανακατασκευάζουμε...

Ατύχημα ή φόνος; Ο αρχιφύλακας Στούντερ αναλαμβάνει να διαλευκάνει μια σκοτεινή υπόθεση σε ένα περιβάλλον μάλλον γνώριμο στον Φρήντριχ Γκλάουζερ, μιας και ο ίδιος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε ψυχιατρεία και κλινικές αποτοξίνωσης. Τη δεκαετία του 1930, σε μια εποχή όπου ένα άλλο είδος παραφροσύνης απλώνει τα δίχτυα του για να σπείρει τη φρίκη στην Ευρώπη, ο αινιγματικός αρχίατρος δρ Λαντούνερ ζητά από τον δαιμόνιο αρχιφύλακα της αστυνομίας της Βέρνης να ερευνήσει όχι μόνο την εξαφάνιση του διευθυντή του ψυχιατρείου αλλά και την απόδραση ενός παιδοκτόνου, φρο...

[...] Οι απόψεις που εκθέτω στην παράγραφο 28 προήρχοντο από όσα είχα διαβάσει, ως τότε, για το ελληνικό θέατρο σκιών. Στην Ελλάδα έχουν δημοσιευτεί πολλές σχετικές μελέτες. Δεν έχω άμεσα ενδιαφέροντα γι' αυτό το αντικείμενο. Διερευνώ τα προβλήματα του ελληνικού υποκόσμου. Μια από τις σημαντικότερες φιγούρες του ελληνικού θεάτρου σκιών είναι ο Σταύρακας - πρόκειται για μια τυποποιημένη συμπύκνωση ενός ανθρώπου του υποκόσμου. Ακολουθόντας την φιγούρα του Σταύρακα έπεσα μέσα σε μιαν ανεξερεύνητη περιοχή του ελληνικού θεάτρου σκιών. Γρήγορα κατάλαβα πως δεν πρόκειται να βρω απ...

Ο Ηλίας Πετρόπουλος - μετά τα ρεμπέτικα τραγούδια, τα μικρά ρεμπέτικα, την ρεμπετολογία, το άγιο χασισάκι, τον υπόκοσμο και καραγκιόζη, το μπουρδέλο, τους καπανταήδες και μαχαιροβγάλτες, και διάφορα σχετικά άρθρα - συνεχίζει μ' αυτό το βιβλιαράκι τη ρεμπετολογική του έρευνα.

Τα "Γυμνά τρολ" δεν είναι τίποτε άλλο παρά τρελές ιστορίες για καθημερινούς ανθρώπους που είναι εγκλωβισμένοι μέσα στη ζούγκλα του τσιμέντου. Σύντομες ιστορίες, ιδιότυπες, βλάσφημες και αστείες μ' έναν τραγικό τρόπο. Κανείς δεν θα 'θελε να του συμβεί κάτι τέτοιο. Όλοι θα γελάσουν όμως αν κατά λάθος πέσεις κάτω μπροστά τους. Έτσι είναι η φύση των πραγμάτων. Τα "Γυμνά τρολ" είναι μια συλλογή διηγημάτων προορισμένα να δημιουργήσουν ένα νέο λογοτεχνικό είδος που οι απόγονοί μας στο μέλλον θα το αποκαλούν "λογοτεχνία τουαλέτας" χαμογελώντας πονηρά.

"Τη μοίρα μου τη διαμόρφωσε η ανάγκη, μια εφιαλτική, αδήριτος ανάγκη. Χρειάζονταν χέρια πιο δυνατά από τα δικά μου· πιστεύω μάλιστα πως καμία ανθρώπινη δύναμη δεν θα μπορούσε να σπάσει την άθραυστη αλυσίδα που μ' έδεσε -εμένα που κάποτε η έννοια της ζωής ισοδυναμούσε με τη χαρά και τα μόνα αισθήματα που με διακατείχαν ήταν αγάπη και καλοσύνη- στη δυστυχία που θα τελείωνε, και τώρα πρόκειται να τελειώσει, στον θάνατο." Η "Ματίλντα" ήταν το δεύτερο, μετά τον "Φρανκενστάιν", έργο της Mary Shelley και γράφτηκε κι αυτό την εποχή που ζούσε ακόμα με τον άντρα της, τον ποιητή Pe...

Μία από τις σταθερές της σύγχρονης εποχής που δύσκολα αμφισβητείται είναι η πανταχού παρουσία της εικόνας, φωτογραφικής ή άλλης, και η ισχυρή επίδρασή της στη διαμόρφωση αντιλήψεων και συμπεριφορών. Όμως, ενόσω ο εικονογραφημένος κόσμος γιγαντώνεται γύρω μας και μέσα μας, ο κριτικός διάλογος γι' αυτόν παραμένει συγκριτικά καθηλωμένος, ειδικά στην ελληνική εκδοχή του. Έτσι ευνοούνται η απλούστευση και η σύγχυση, η άκριτη επιβολή της εμπορευματικής εικόνας, ο οπτικός αναλφαβητισμός. Είναι η φωτογραφία μια εικόνα που πρέπει κανείς να δημιουργεί και να καταναλώνει χωρίς να σκέφ...

Για τον Ηράκλειτο, ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει πεσσούς. Ο Καλδερόν παρομοιάζει τη ζωή με σκηνή θεάτρου όπου καλούμαστε να παίξουμε ο καθένας τον δικό του ρόλο. Οι ινδουιστές πιστεύουν πως το σύμπαν είναι το σώμα του Σίβα και ταυτίζουν τον κοσμικό χορό του με τον αδιάλειπτο κύκλο της ζωής και του θανάτου. Ο Αϊνστάιν ισχυρίζεται πως η διάκριση ανάμεσα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον δεν είναι παρά μια πεισματικά επίμονη ψευδαίσθηση, ενώ ο Μπόρχες φαντάζεται τον χρόνο ως ένα ποτάμι που μας παρασέρνει, υποστηρίζοντας πως το ποτάμι είμαστε εμείς. Ίσως η ιστορία να μην είνα...

ΒΟΫΤΣΕΚ Φεύγω. Όλα είναι πιθανά. Ο άνθρωπος! Όλα είναι πιθανά. Έχουμε ωραίο καιρό, κύριε Λοχαγέ. Κοιτάξτε τι όμορφος, πηχτός, γκρίζος ουρανός, σου ’ρχεται να του καρφώσεις ένα μπαστούνι και να κρεμαστείς από κει πάνω, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει η παύλα ανάμεσα στο ναι και ξανά πάλι ναι - και όχι, κύριε Λοχαγέ, ναι και όχι; Φταίει το όχι για το ναι ή το ναι για το όχι; Πρέπει να το σκεφτώ.

"Aπό τη "Νοσταλγία τών ουρανών" (1991) έως τό "Adieu" (1996) και από τόν "Άγγελο της ιστορίας" (1999) έως τό "Μετά τό τέλος της ομορφιάς" (2003), η αναδρομική επανέκδοση τεσσάρων εξαντλημένων ποιητικών συλλογών του Χάρη Βλαβιανού αναδεικνύει τή διαδρομή και τό ποιητικό στίγμα ενός δημιουργού πού ανασκάπτει συστηματικά τό ποιητικό υπέδαφος σέ αναζήτηση της φλέβας πού θά αρδεύσει μέ νέα ένταση τό έργο του, καί τολμά νά διανοίξει τή φόρμα του ποιήματος μέχρις εξαντλήσεως της ώστε νά υποδεχτεί τόν γόνιμο στοχασμό γύρω άπό τόν έρωτα, τήν ιστορία τών ιδεών και τών τεχνών, τήν πολ...

Ο "Κυκλισμός του τετραγώνου" δεν εξαντλείται σε μια μεταφορά για την κοινοτοπία του πόθου ως ορμή του αδύνατου, του άτοπου, του ανεκπλήρωτου. Περισσότερο παρά ποτέ στο θέατρο του Δημητριάδη, το ερώτημα της δυνατότητας διαφυγής απ' τον κύκλο -με τετελεσμένη βέβαια την απουσία του θεού και ίσως μάλιστα χάρη σ' αυτήν- εδώ παραμένει ανοιχτό. Γι' αυτό ακριβώς κινητοποιείται η επανάληψη: ο ρόλος της είναι άλλος από το να επιβεβαιώσει απλώς την κυριαρχία του Μοιραίου. Αντίθετα, διαμέσου της επανάληψης των ίδιων λαθών, συμπεριφορών, παθογενειών -αφού έτσι είμαστε οι άνθρωποι, μοιάζ...

Το βιβλίο "Ο μοντερνισμός και οι μύθοι του" απαρτίζεται από δώδεκα μικρές μελέτες (αρκετές από αυτές αδημοσίευτες) σχετικές με κινήματα, καλλιτέχνες (Manet, Picasso, Giorgio de Chirico, Max Ernst, Andre Masson) αλλά και προβλήματα θεωρίας και κριτικής της μοντέρνας τέχνης που, παρά τον τεράστιο όγκο της διεθνούς βιβλιογραφίας, μένουν πάντα ανοιχτά για τον σύγχρονο ερευνητή. Εξάλλου, ένας τρόπος για να μην απορροφηθούμε "από τη δίνη των πεπραγμένων" της σημερινής εποχής είναι η διαυγέστερη και κατά το δυνατόν πιο αντικειμενική και δίκαιη κατανόηση της εποχής του μοντερνισ...

Για κάποιος, ούτε καν η καταπρόσωπο επαφή με την πιο σκοτεινή πραγματικότητα δεν μπορεί να ανασύρει τη θετική τους ταυτότητα, ούτε ο φόβος για το "θηρίο" το ίδιο δεν μπορεί να τους βγάλει από την απάθεια. Για κάποιους άλλους, η τελευταία ταυτότητα που έχει απομείνει είναι η γειτονιά τους. Και θα προσπαθήσουν να την προασπίσουν. Με κάθε μέσο... Μια νουβέλα για την υπόκωφη συγκρότηση του ρατσισμού και την πανταχού παρούσα βία. Μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με τίτλο "Amerika Square" (2016), σε σκηνοθεσία Γιάννη Σακαρίδη.

Στην "Ανάφλεξη" (Flashfire) ο Πάρκερ συναναστρέφεται με τους πάμπλουτους πολίτες του Γουέστ Παλμ Μπητς, παριστάνοντας έναν Τεξανό πετρελαιοπαραγωγό που ψάχνει να αγοράσει σπίτι. Όμως το πραγματικό αντικείμενο του πόθου του είναι μια συλλογή κοσμημάτων αξίας δώδεκα εκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία θα προσπαθήσει να κλέψει κάτω απ' τη μύτη πλούσιων και κοσμικών, πληρωμένων δολοφόνων και τριών ληστών με νοσηρή έφεξη στις εκρήξεις. Όταν τα πράγματα πάνε στραβά, ο Πάρκερ βρίσκεται πυροβολημένος και παγιδευμένος, αναγκασμένος να βασιστεί στη βοήθεια μιας απλής και άσχετης γυναίκας...

Ο μικρός Πέτρος νιώθει πολύ μικρός μες στον μεγάλο κόσμο. Μήπως αν κατόρθωνε ν' αγγίξει κάτι που αγαπά πάρα πολύ θα γινόταν ο κόσμος πιο μικρός; Πρέπει να σκεφτεί καλά πώς θα τα καταφέρει - και να μην ξεχάσει να ευχαριστήσει όσους θα τον βοηθήσουν!...

10+3, επειδή τα τρία τελευταία διαθέτουν κοινό ήρωα -εκείνον της τριλογίας: Θεατρικοί θάνατοι. Δημοσιευμένα σε περιοδικά ή συλλογές διηγημάτων μεταξύ 2001-11, έχουν υποστεί κάποιες μετατροπές στο ύφος· πλοκή και τίτλοι έμειναν ως είχαν. Δεν παρατίθενται με χρονολογική σειρά· σε όλα, όμως, αναγνωρίζονται ίχνη επικαιρότητας (κι όπου δεν πρόκειται για την πρόσφατη οικονομική κρίση ή για την εκκόλαψή της, πρόκειται για την καταβαράθρωση των Πανεπιστημιακών). Η αλληλουχία των δέκα πρώτων τηρεί ένα είδος συγκοπτόμενου μουσικού ρυθμού: δύο σύντομα, ένα μεγαλύτερο, ξανά και ξανά,...