Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Λένε ότι το ταξίδι γίνεται για να έχουμε να αφηγούμαστε ιστορίες, ακόμα και όταν τις αφηγούμαστε μόνο στον εαυτό μας. Εν προκειμένω η πραγματικότητα, αραιώνει την πυκνότητά της μέσα από μικρές ιστορίες απογυμνωμένου καθωσπρεπισμού. Ιστορίες που περιδιαβάζουν χορευτικά τα σοκάκια της ψυχής, κλείνουν πονηρά το μάτι στο ασυμβίβαστο. Εκθλίβουν την όποια απρέπεια και ακοσμία τους άλλοτε με θυμό, άλλοτε με συστολή.

Είναι πολλά αυτά που δεν γνωρίζουμε για τον πολιτισμό των Κούρδων. Κυριαρχεί η αντίληψη ότι αυτός ο λαός μόνο πολεμά και αντιστέκεται, πως διεκδικεί από τους κατακτητές την πατρίδα του και ζητά την αυτοδιάθεσή του. Έτσι είναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι Κούρδοι έχουν πλούσια παράδοση και ακόμη πιο πλούσια γλώσσα, γι' αυτό και από νωρίς ανέπτυξαν την τέχνη του λόγου. Ήδη από τον 11ο αιώνα σπουδαίοι Κούρδοι ποιητές-ραψωδοί με απαράμιλλο λυρισμό αφηγήθηκαν την ιστορία του σκληροτράχηλου και περήφανου αυτού λαού, ύμνησαν τον έρωτα και τη φύση, την ανδρεία και το θάρρος και με...

ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ Τραγούδι νόστου κάθε βράδυ πλέκει με γυμνό το δίκοπο τ' αγκάθι βιασμένο περιγιάλι η χλωρή της η ματιά, ξάφνιασμα φεγγαρίσιο -βάρκας τριξίματα από κάτω, οιμωγές, φευγιό απελπισμένο- κόρη Ανδρομέδα με μαντήλα στα σκοινιά.

Η Αγγελική είναι σατανικό πλάσμα. Γκροτέσκο απείκασμα της εποχής μας, πεινασμένο για επιτυχία, χρήμα και έρωτα. Ανθεκτικό μικρόβιο προγραμματισμένο να επιβιώνει σε κάθε περίσταση. Κωμικοτραγικό άθυρμα των καιρών μας, που δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να πετύχει αυτό που θέλει. Η Αγγελική είναι εκρηκτικός τύπος. Κυριο­λεκτικά. Αλλά μην ξεγελιέστε. Αυτό δεν είναι ένα σοβαρό βιβλίο. Είναι μια ιστορία για γέλια. Και για κλάματα.

Καλοκαίρι. Ύδρα. Οι δυο φίλοι, ο Κωστής και ο Άγης, επιστρέφουν στο νησί για τις καλοκαιρινές διακοπές. Έχουν να ιδωθούν έναν ολόκληρο χειμώνα. Δεν είναι μόνο οι δυο τους. Έχουν μαζί τους και τη Μπέλλα, το αγαπημένο τους πομερανιάκι που προσπαθεί να ερμηνεύσει τις προθέσεις τους. Αποτελούν το "τριο-σαματά". Στο νησί θα τους περιμένει μια έκπληξη. Ένα σκάκι με μεγάλα πιόνια σκαλισμένα από τον παππού του Άγη, τον καπετάν Ανδρέα, στημένο στα ασπρόμαυρα πλακάκια. Η πρόσκληση για μια παρτίδα σκάκι θα εξελιχθεί σε μύηση στάσεων ζωής. Ο ρόλος του παππού είναι καταλυτικός. Δεν είνα...

ΕΛΠΙΔΑ Η Ελπίδα, μια δειλή φίλη ήταν μόνο· Καθόταν έξω απ' του θηρίου το κλουβί, Της μοίρας μου το τόξο επιτηρώντας, Σαν άντρας άκαρδος. Άσπλαχνη ήτανε στο φόβο της· Μια μέρα απελπισίας στο κελί Τη γύρεψα εκεί έξω να τη βρω, Μα έστρεψε αλλού το πρόσωπό της! Σαν ψεύτικος φρουρός κι άπιστος φύλακας, Και μέσα στη διαμάχη, για ομόνοια ψιθύριζε· Θα τραγουδούσε όσο θα 'κλαιγα· Και αν άκουγα, θα σώπαινε. Ψεύτικη ήταν κι αδυσώπητη· Όταν οι τελευταίες μου χαρές σωριάστηκαν, Ως και η Λύπη είδε, μετανιώνοντας, Τα θλιβερά και σκόρπια λείψανά τους·...

Παράξενος καιρός Οκτώβρης Ο Κάµµινγκς θα έλεγε Γενέθλιος, ερωτικός Ο Σαίξπηρ Ζηλιάρης, εκδικητικός Τα ετερώνυµα του POETA "περιµένω να την ξαναδώ" Κι η Οφηλία Τι θα έλεγε άραγε;

ΓΑΛΗΝΗ Μετά από μία σειρά περιστατικών, έχω πλέον πειστεί ότι τα αδέσποτα σκυλιά των πόλεων δεν είναι ούτε αδέσποτα, ούτε σκυλιά. Παρόλο που δεν ασπάζομαι στις θρησκευτικές προσεγγίσεις για το επέκεινα, εδώ φαίνεται καθαρά πως πρόκειται για μετεμψύχωση ή για μετάσταση, αν προτιμάτε, των νεκρών ποιητών. Ναι, αδέσποτα σκυλιά γίνονται οι ποιητές όταν πεθαίνουν, το έχω πει και σε άλλο ποίημα παλιότερα, όταν αναγνώρισα τον Τάσο Λειβαδίτη. Έχω δει, ακόμα, τον Σολωμό και τον Κάλβο στη Ζάκυνθο, τη Γώγου στα Πατήσια, και, σε μία κωλοεπαρχία, γεμάτο ψώρα, άρρωστο, κουτσό και ε...

Κάποιο Τριώδιο της δεκαετίας του '70. Μια φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής αποβιβάζεται στην Ύδρα εξοπλισμένη με ένα κασετόφωνο, μια φωτογραφική μηχανή κι ένα ερωτηματολόγιο. Αποστολή της να κάνει μια επιτόπια έρευνα για το μάθημα της Λαογραφίας. Νιώθει σαν τον Δον Κιχώτη που βγαίνει σε περιπέτεια. Μόνο που ο Δον Κιχώτης βγαίνει σε έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζει πια, όπου οι αλήθειες είναι διασκορπισμένες και αμφίσημες, ενώ η ίδια νιώθει πως κατέχει τις αλήθειες της μικρής νησιωτικής κοινωνίας, αφού έχει καταγωγή από το νησί και έχει περάσει εκεί όλα τα καλοκαίρια της ζωής...

Ένας αδέσποτος αλλά εξανθρωπισμένος σκύλος τριγυρνάει μέσα στην πόλη των Αθηνών. Κινείται στα όρια της επιβίωσης, όπως και τα περισσότερα πλάσματα που συναντάει στην πορεία του. Αγριεύει, πονάει, συγκινείται, αυτοσαρκάζεται, φιλοσοφεί, αμφισβητεί και καταρρίπτει κάθε λογική και θεωρία, κρατώντας συνεχώς τον εαυτό του μέσα σε μια καταδρομική εγρήγορση ζωής. Λωποδύτες με χρυσά μάτια, αμανετζήδες φυλακόβιοι, νέγροι που καταπίνουν σπαθιά, εραστές κρεμασμένοι από τις πεθυμιές τους, είναι μερικά από τα πρόσωπα που τον συνοδεύουν στην αδιάκοπη εσωτερική και εξωτερική του περιπλάνη...

Ο χρόνος είναι μια αυτόνομη ύπαρξη, φίλος και εχθρός, εμπόδιο αλλά και θεραπευτής. Η παρουσία του είναι διττή στον δρόμο της αυτοπραγμάτωσης του Ανθρώπου, και η σχέση μας μαζί του αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι μια πάλη ανάμεσα σε ατέρμονες διεκδικήσεις και στιγμιαίους θριάμβους. Κάθε μικρή ιστορία του βιβλίου φωτίζει και μια άλλη πλευρά αυτής της πάλης, μεταμορφώνοντας τη μεταφυσική αγωνία σε μεταφυσική ηρεμία. Άλλωστε, ο απώτερος στόχος του Ανθρώπου είναι η αποδοχή της απώλειας και της φθοράς, η κατανόηση της θέσης του μέσα σε έναν κόσμο που ανακυκλώνεται.

Ο θαλασσοπόρος Ιωάννης Φωκάς, γνωστός ως Χουάν ντε Φούκα, απαντά τη φορά αυτή ως πιλότος στην αρχιναυαρχίδα του Ιερού Συνασπισμού υπό τον δον Χουάν τον Αυστριακό. Έργο, συνέπεια μακρόχρονης μελέτης, που χαρακτηρίζεται ως συνέχεια του βραβευμένου ιστορικού μυθιστορήματος "Στα στενά της Χίμαιρας" (εκδόσεις Κέδρος, 2007). Αυτό το "ταξίδι" άρχισε στις 30 Ιανουαρίου 2010 και κατέληξε το 2018. Ξεκίνησε τότε ακριβώς που η συγγραφέας τεκμηρίωσε πως ο Ιωάννης Φωκάς συμμετείχε ως πλήρωμα στη "Ρεάλ". Αυτός ήταν το έναυσμα. Και στόχος έγινε η ανάδειξη ενός σχεδόν άγνωστου και μη προ...

ΜΙΑ ΒΑΡΚΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΣΒΟ (Τραγούδι) Είδα την αστραπή στην ανατολή. Έλαμψε μόλις για μια στιγμή και μου φάνηκε παράξενη. Είδα τον ήλιο στο αίμα της, βρεγμένο, τη θάλασσα ταραγμένη, και το χθες κλεμμένο από τα βιβλία.

Το βιβλίο απευθύνεται σε όλους τους λειτουργούς της επιστήμης και αποτελεί μία πρωτότυπη και σύγχρονη παρουσίαση της διαχείρισης κρίσεων, η οποία συντελεί ως λυδία λίθος (μεταφορικά με την έννοια του τρόπου ελέγχου και της εξακρίβωσης) της στρατηγικής & επιχειρησιακής ανάλυσης στο σύγχρονο περιβάλλον όπου δραστηριοποιούνται οργανισμοί ή κρατικές οντότητες και καλούνται να διαχειριστούν κρίσεις. Διατηρώντας τη συστηματική ακρίβεια, ενσωματώνει επιστημονικό υλικό με κατάλληλα στρατηγι...

Φθινόπωρο... Δυο μεσήλικες άνδρες έχουν απομείνει οι μοναδικοί κάτοικοι ενός ορεινού χωριού της Μεσσηνιακής Μάνης, ερημωμένου από την εσωτερική και την εξωτερική μετανάστευση. Βρίσκονται σε αντίπερες όχθες, εκεί, όπου στάθηκαν πριν τριάντα χρόνια, όταν τους χώρισε ο έρωτας μιας κοπέλας, με τα νεανικά τους όνειρα να κοίτονται ανάμεσά τους σαν σωρός υλικών κατεδαφίσεως. Για τριάντα χρόνια αποφεύγονται συστηματικά μεταξύ τους. Το παρελθόν, το οποίον ανάγεται στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, είναι πάντα εκεί να τους χωρίζει, ακόμα και τώρα που βουλιάζουν στην ερημιά, και βι...

ΣΤΟΝ ΤΖΑΚΣΟΝ ΠΟΛΛΟΚ Μες την καρδιά της έμπνευσης, στο κέντρο του είναι σου το ίδιο, βρήκες την πεμπτουσία - πηγαία όπως στις αμίμητες σου δίνες, στις αντιτιθέμενες στρώσεις, στις σταθερές λίμνες του χρώματος, στις εκθαμβωτικές ρευστές μορφές τις αενάως κινούμενες, στο άψογο συνολικό σου σχέδιο. Ποιο πνεύμα ήρθε ως στάθηκες πανέτοιμος πάνω από τον απλωμένο, αναμένοντα καμβά, τον αέρα να διδάξει πώς πλοηγούνται οι μορφές; Ποια δύναμη ανιδιοτελής ατσάλωσε τα νεύρα σου, ηρέμησε το τρεμάμενο χέρι; Μια παρουσία χάριτος κράτησε την αχόρταγη καρδιά και έδωσε φτερά...

Η ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ Μη μιλάς, άφησέ τους Δεν καταλαβαίνουν. Άφησε τα γεγονότα να έρχονται Κι αυτούς να χτυπιούνται στον τοίχο. Δεν καταλαβαίνουν. Άφησε το πρωινό να υπάρχει Τα λουλούδια να στάζουν Τη δροσιά τους στον πόνο μας. Άσε τον κόσμο ν' ανασαίνει Να πεθαίνει. Άσε τη νύχτα να έρχεται Το φως να φεύγει Άφησέ τους.

H μάνα βλέπει το αίμα να τρέχει και φαντάζεται ότι τους ακολουθεί το αίμα του άντρα της. Το μυαλό δίνει μια, πηδάει και χάνεται στα ανταριασμένα νερά του λιμανιού. Το σώμα γονατισμένο στο πλακόστρωτο, τα πόδια βουτηγμένα στο αίμα... ακούει κλάμα μωρού, ψαχουλεύει ένα γύρω, ααα! αυτή τη γυναίκα κάπου την ξέρω, είναι η γυναίκα του Αβράμογλου, τί καλός γιατρός; Αλήθεια τι γυρεύει εδώ ξαπλωμένη στην παραλία χωρίς το κεφάλι της; Μα τι μανία και τούτη, τώρα τελευταία, όλα τα σώματα να αποχωρίζονται από τα κεφάλια τους; 29 Αυγούστου '22 Βραδιάζει... σε μια παλιόβαρκα γεμάτη αν...

Η Όλγα Πατσούρα-Λένη επέλεξε τον τόπο και τον χρόνο για τις 24 μικρές ιστορίες της από μια πιο μακρινή εποχή, αυτή που περικλείει μέσα της την ταραγμένη ζωή, πριν και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στην ελληνική επαρχία. Πέτρινος και άκαρπος ο τόπος, φτωχικά τα σπίτια, σκληροί οι άνθρωποι μέσα στις στερήσεις μιας Ελλάδας που αγωνίζεται να φτιάξει μια αξιοπρεπή ζωή μα οι συνθήκες δεν της το επιτρέπουν πάντοτε. Οι ήρωές της είναι ξεκάθαροι χαρακτήρες στα πιστεύω τους, στις επιθυμίες τους, στις πράξεις τους. Η περιπέτεια που τους αναλογεί χωράει στο μικρό σώμα των αφηγήσε...