Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο κ. Δημήτρης Σταθόπουλος είχε τη μεγάλη και απροσδόκητη καλοσύνη να μεταφράσει στα ελληνικά αυτό εδώ το δοκίμιο. Για τη μεγάλη αυτή τιμή τον ευχαριστώ ειλικρινά και εγκάρδια. Το δοκίμιο τούτο δημοσιεύτηκε, αρχικά γερμανικά στο περιοδικό "Neues Forum" ("Osterreichische Monatsblatter fur kulturelle Freiheit"), Βιέννη, 13 (1966), σελ. 593-595 και σελ. 694-697, με τον τίτλο "Χριστιανικός και Μαρξιστικός ουμανισμός" (δηλ. "Χριστιανικό και μαρξιστικό μέλλον"). Αυτό ήταν η απόδοση μιας διάλεξης που έκαμε ο συγγραφέας σ' ένα συνέδριο της Paulus - Gesellschaft στο Herrenchiemsee τη...

Έσβησα και ξανάσβησα την αρχή, πριν αποφασίσω να μπω οριστικά στα χειρόγραφα τούτα -άσπρο σωρό χαρτιού μπροστά μου, που μπορεί, με τον καιρό, να καταντήσει ξανάσασμα ή εφιάλτης. Η πρώτη μου σκέψη στάθηκε στο τύπο του "ημερολογίου". Μα θυμήθηκα τα κατάστιχα της χαμοζωής και τα λευκώματα των ρομαντικών κοριτσιών. Η "επιστολογραφία" θα δυνόταν πιο πολλά στην περίσταση. Γράμματα στο εαυτό μου, γράμματα σ' ένα φανταστικό πρόσωπο, γράμματα στο άπειρο -καλούπια φθαρμένα και συντριμμένα, φοβερή παράταξη από άδεια σχήματα. Αυτοβιογραφία; Τέτοιες γράφουν όσοι πέτυχαν στη ζωή ή όσοι κ...

ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ Αύρα ανάλαφρη χέρι βελούδινο υγρή ευκρασία δακρύζει το δέντρο ως το κόκκαλο και οι πανσέδες. Στ' ακροπέταλα των λουλουδιών μελωδία. Μόνος εν μέσω του κήπου εγκυμονούσα γαστέρα καθώς παλεύουν οι τέσσερις άνεμοι της οικουμένης κελαηδώ και σωπαίνω. (από την ενότητα: "Χαράγματα σε μαύρο κι άσπρο")

Τα περίεργα γεγονότα που διηγούμαι έγιναν το καλοκαίρι του περασμένου χρόνου στην Φονταμάρα. Τούτο τ' όνομα το 'δωσαν σ' έναν παλιό και σκοτεινό, τόπο από φτωχούς χωριάτες που βρίσκονται στη Μάρσικα, στα βορεινά της αποξηραμένης λίμνης του Φουτσίνο, στο εσωτερικό μιας κοιλάδας μισόπλευρα στους λόφους και στο βουνό. Πιο αργά έμαθα πως το ίδιο όνομα με μικρές παραλλαγές, ανάλογα με τις περιστάσεις, το είχαν και άλλοι κατοικημένοι τόποι της μεσηβρινής Ιταλίας και, το πιο σοβαρό, ξεκαθάρισα, ότι τα ίδια περίεργα συμβάντα, που με ακρίβεια είναι ιστορημένα σε τούτο το βιβλίο, αν...

Δείγμα γραφής: ΑΦΩΝΟ ΚΑΛΑΜΙ Κόμπο κόμπο την εμάζευα την πίκρα, στίβοντας αγριοβότανα στο άδειο μου χέρι και την άνοιξη και το καλοκαίρι Κι όταν το μελιχρό φθινόπωρο ήλθε κι εκάρφωσε βαθειά μου ένα μαχαίρι, ξέχειλη την πικρή κούπα είχα στο χέρι. Και πίνω τώρα κόμπο, κόμπο απ' το φαρμάκι που ξεχειλίζει στην άδεια μου απαλάμη, πικρό τραγούδι από άφωνο καλάμι (1968)

Οι σταλακτίτες των καιρών/ πληθαίνουν στα υπόγεια σπήλαια·/ στενεύουν τα περάσματα./ Με τα βαριά μου ενδύματα/ ασθμαίνω στις διαβάσεις...

V Εννιά νησιά στην άβυσσο κι εκείνος π' αγαπούσα. Τώρα διάττοντες αλιεύω μέσα σ' έρημο ανασηκώνομαι και πέφτω καθώς στοιχεία μνημονικά ανάβουν πυρκαγιές που να μετρήσω δεν προφταίνω. Φεγγάρια τρίμερα γίναν τα πρόσωπα κι ο ασβέστης ο άσβηστος κάνει εγκαύματα τα τελευταία όνειρα με τη συνέργεια των δακρύων. [...] Κάπου-κάπου κολλώ έναν επίδεσμο ύπνου κι η φωνή μου κάνει σθεναρή το μνημόσυνο που θα πεί: πίστη στην αιωνιότητα ή του φορτίου συναίσθηση της ζωής.

[...]Τα συναχθέντα εδώ κριτικά κείμενα είναι ώσει προοίμια λυρών (δόκιμα ή αδόκιμα, αδιάφορο), ήτοι σαν πρόλογοι στο έργο και δη από κύκλο ποιητών που ιδιαίτερα αγάπησα. Υπάρχουν, βεβαιώτατα και άλλοι. Οπωσδήποτε από της απόψεως αυτής, ο αναγνώστης οφείλει να θεωρήση, ότι ο τόμος αυτός των κριτικών κειμένων κινείται επί της ίδιας γραμμής, επί της οποίας εκινήθη και ο προηγηθείς με τον τίτλο "Δάφνες και Τιμές", Αθήνα 1989. Και είναι συνέχεια εκείνου. [...] (Από τον πρόλογο του βιβλίου)

[...] Έργο της αρμονίας αυτής το "Τσιγγάνικο τραγουδιστάρι", μ' όλες τις δυσχέρειες που παρουσιάζει στη μεταγλώττισή του, είναι προορισμένο ν' αγαπηθεί από τους Έλληνες που τους κυβερνά η μεσογειακότητα, -έσχατη λέξη του πολιτισμού σ' έναν αποθηριωμένο κόσμο. Η μετάφραση αυτή, που έγινε από τα Άπαντα του Λόρκα που από χρόνια κυκλοφορεί σ' ένα ογκώδη τόμο ο ισπανικός εκδοτικός οίκος "Aguilar", προσφέρεται με τιμή κι αγάπη σ' ένα πολύτιμο φίλο της Ελλάδας και γνήσιο πνευματικό άνθρωπο, τον κύριο Jose - Manuel Aniel Quiroga y Redondo. Κώστας Ε. Τσιρόπουλος

Μακριά, πολύ μακριά στο διάστημα, λένε πως υπάρχει ένας μικρός πλανήτης που μοιάζει εκπληκτικά με τη Γη. Είναι πολύ μικρός, χίλιες φορές πιο μικρός κι απ' το φεγγάρι. Έχει ωστόσο, θάλασσα και στεριά, βουνά και κάμπους, ποτάμια και λίμνες, λουλούδια και δέντρα, ζώα, ψάρια και πουλιά, και -το πιο σπουδαίο- ανθρώπους! Ανθρώπους μεγάλους και παιδιά, ίδιους σαν της Γης. Επειδή είναι τόσο μικρός, δε χωρά επάνω του παρά μια μονάχα μικρούλα χώρα. Κι η χώρα αυτή έχει μόνο μια μεγάλη πόλη, δύο τρεις μικρότερες και μερικά χωριά.